28/8/08

ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ: Με τι κε Παυλόπουλε;


Προχωρά η διοικητική μεταρρύθμιση, σύμφωνα με τα εξαγγελλόμενα της κυβέρνησης. Καλώς ή κακώς, με σωστά κριτήρια και όρους ή όχι, φαίνεται (η κυβέρνηση) να είναι αποφασισμένη να προχωρήσει.
Πιθανότατα επιβεβλημένη αυτή η εξέλιξη, ας μου επιτραπεί όμως να έχω τις επιφυλάξεις μου για τον τρόπο επιβολής αυτής της μεταρρύθμισης, άλλωστε πολλά γράφτηκαν και πολλά ακόμη θα γραφούν το προσεχές διάστημα και σίγουρα από πιο ειδικούς.
Ένας παράγοντας παραγκωνισμένος σε αυτή την προσπάθεια. με ουσιαστικό πάντως ρόλο στην επιτυχία του εγχειρήματος. –αν και όχι στην πρώτη φάση της- είναι το προσωπικό. Οι υπάλληλοι δηλαδή των υπηρεσιών, που και από τη δική τους θέληση και τον επαγγελματισμό, θα εξαρτηθεί η αναμόρφωση του δημοσίου και ο «εξανθρωπισμός» του.
«Αδιάφοροι, φυγόπονοι, τεμπέληδες, ευθυνόφοβοι, συμφεροντολόγοι, ανήθικοι, γραφειοκράτες, ανάγωγοι» και πολλά ακόμη είναι τα επίθετα που χρησιμοποιούν οι πολίτες αυτής της χώρας, που μάταια προσπαθούν να εξυπηρετηθούν από τις υπηρεσίες της.
Κώδικες, νόμοι , εγκύκλιοι και διατάγματα επιστρατεύονται κατά καιρούς για να συνετίσουν τους «κακούς» υπαλλήλους (=υπό+αλλήλους), αλλά χρόνια τώρα το ελληνικό δημόσιο ασθενεί βαριά.
Σε όλο τον κόσμο υπάρχουν υπηρεσίες. Σε όλη την Ευρώπη (ασθμαίνοντες εταίροι της) υπάρχουν υπηρεσίες με τη διαφορά ότι ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ. Επιτελούν το έργο τους και δεν ταλαιπωρούν τους πολίτες τους.
Εκεί λοιπόν θα πρέπει να ζητηθεί η λύση του προβλήματος και όχι στην έλλειψη διοικητικού φόβητρου.
Τι περισσότερο λοιπόν γίνεται σε αυτά τα κράτη; Ποιοι είναι οι παράγοντες αυτοί που συντελούν στη σωστή λειτουργία του δημοσίου;
Ανέτοιμος να ανταποκριθώ σε αυτά τα ερωτήματα, από τη στιγμή που χρειάζεται ενδελεχής έρευνα και μάλιστα «διευρωπαϊκή» ... και από τη στιγμή που δεν θα καταπιαστώ με επιστημονική(!) έρευνα, θα προσπαθήσω να εντοπίσω ατέλειες και παραλείψεις απλά εξετάζοντας την εγχώρια κατάσταση:
· ΜΟΝΙΜΟΤΗΤΑ: Ένα θέμα που έρχεται και ξανάρχεται στην επικαιρότητα και που δεν είναι τόσο απλό, όσο οι «αγανακτισμένοι» πολίτες νομίζουν και το χρησιμοποιούν σαν ανάθεμα. Σε ένα κράτος που τα πολιτικά μίση ανθούν, οι προσωπικές αντιπαραθέσεις υπερτερούν σε βάρος από την εύρυθμη λειτουργία, θα ήταν τουλάχιστον λάθος να εφαρμοσθεί χωρίς να υπάρξουν προϋποθέσεις, που θα διασφαλίζουν την περιβόητη, και τόσο ουσιαστική για άλλους χώρους (ιδιώτες) και χώρες, εργασιακή ειρήνη, ηρεμία και ασφάλεια. Σφύζουν οι υπηρεσίες από αμόρφωτους (τόσο τυπικά, όσο και ουσιαστικά) προϊσταμένους που αναρριχήθηκαν με τη βοήθεια των πολιτικών φίλων τους, ή ακόμη και εκμεταλλευόμενοι την άγνοια και πολιτική αβλεψία του κόσμου. Άνθρωποι, που νοιώθοντας τη δύναμη της εξουσίας, αποφασίζουν να τη χρησιμοποιήσουν στα κεφάλια των αντιφρονούντων υφισταμένων τους.
· LOGO: Η άποψη και η συμβουλή των παλαιοτέρων, και του ... Λαζόπουλου είναι: «Μη μιλάς». Αχρωμα, άοσμα, αμίλητα αγέλαστα ανθρωπάκια χωρίς γνώμη, χωρίς άποψη και τέλος χωρίς πρωτοβουλία. Εκτελεστές εντολών, χωρίς κριτική, χωρίς δική τους πρόταση. Η αναχρονιστική αυτή εικόνα του υπαλλήλου είναι κατά τη γνώμη μου αυτή που θα πρέπει να προσεχτεί ιδιαίτερα. Σε άλλες χώρες και (πάλι) στον ιδιωτικό τομέα -αντίθετα από το δημόσιο- όλα τα παραπάνω είναι σοβαρά ελαττώματα και μειονεκτήματα σε έναν εργαζόμενο.
· ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ-ΕΡΓΑΛΕΙΑ-ΧΩΡΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ: Θλιβερή εικόνα. Γκρίζα γραφεία, πολλές φορές και βρώμικα, γεμάτα χαρτιά και φακέλους πεταμένους στο δάπεδο και τους διαδρόμους. Για τεχνολογικό εξοπλισμό; Θα ... περάσει τελευταίος από το δημόσιο. Πώς λοιπόν ο εργαζόμενος θα αποδώσει; Πώς λειτουργικά θα είναι παραγωγικός; Πώς τέλος θα σεβαστεί τη δουλειά του και εντέλει τον εαυτό του;
· ΕΠΙΜΟΡΦΩΣΗ: Τι είναι αυτό; Αν και όταν υπάρχει αποσκοπεί απλά στον «εμπλουτισμό» και μόνο του υπηρεσιακού φακέλου των ημετέρων.
· ΜΙΣΘΟΣ: ........ ένα παλιό σύνθημα ανήσυχων παιδιών έλεγε: «Τρεις κι εξήντα παίρνετε και τον κόσμο δέρνετε» και αναφέρεται σε μία κατά τα (πολύ) άλλα συμπαθή τάξη υπαλλήλων, που όμως παίρνουν και τρεις κι εξήντα, γιατί όλοι οι υπόλοιποι παίρνουν μόνο τα ... τρία (η αλλαγή τους γένους δεν οφείλεται σε πρόστυχη διάθεση, απλά είναι ενδεικτική της αλλαγής από τις δραχμές σε ευρώ). Χωρίς να είναι αναγκαία σχετική έρευνα μπορώ να εγγυηθώ για τους μισθούς των υπαλλήλων στην Ε.Ε. ότι όχι μόνο είναι μεγαλύτεροι, αλλά σε μερικές περιπτώσεις πολλαπλάσιοι!!! Η αδυναμία ανθρώπων με οικογένειες και υποχρεώσεις να ανταποκριθούν στις βασικές απαιτήσεις της διαβίωσής τους σίγουρα δεν είναι καλός σύμμαχος της εργασιακής τους απόδοσης.
· ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ: Παράλειψη θα θεωρούσα τη μη αναφορά στους ίδιους τους υπαλλήλους. Όπως και σε άλλους τομείς και στο δημόσιο θα βρούμε ανθρώπους που λόγω χαρακτήρα, νοοτροπίας, ηθικής ανεπάρκειας και έλλειψης σεβασμού αποτελούν το περιτύλιγμα όλου αυτού του σαθρού οικοδομήματος. Μειοψηφία φαντάζομαι και ελπίζω, αλλά σε έναν υγιή τομέα, που όλα θα λειτουργούν υποδειγματικά, θα βρεθούν μπροστά στο δίλημμα είτε να «εξαφανισθούν», είτε να συμμορφωθούν και είμαι σίγουρος για την επιλογή τους.

Σίγουρα θα υπάρχουν και άλλοι λόγοι και αιτίες για την ανίατη παραπληγία του δημόσιου τομέα. Εγώ απλά ανέφερα και επεσήμανα κάποια, σίγουρα τα πιο προφανή, άλλωστε η ανεύρεση των αιτιών είναι δουλειά άλλων (δυστυχώς και υπαλλήλων). Επικαλούμαι τη λαϊκή σοφία για να χαρακτηρίσω αυτή την κατάσταση: «Ή στραβός είν’ ο γιαλός, ή στραβά αρμενίζουμε» και σίγουρα ο γιαλός δεν είναι στραβός κε αρμόδιε υπουργέ.

Κατά τα’ άλλα η Διοικητική μεταρρύθμιση κραδαίνει ατρόμητη τη ρομφαία της αναμόρφωσης και της εξυγίανσης, όπως έκανε και παλαιότερα και όπως -απαισιόδοξα φαντάζομαι- θα κάνει και στο μέλλον ...

26/8/08

Ολυμπιακό πανηγυράκι από ... κινέζικο; (08/08/2008)

Παρασκευή 8 Αυγούστου σήμερα.
Η ΜΕΓΑΛΗ μέρα έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων στο Πεκίνο. Εκατομμύρια τηλεθεατών θα στηθούν στις TFT!! τους για να θαυμάσουν το υπερθέαμα της τελετής έναρξης. Λιγότεροι οι επισκέπτες –από ότι αναμεταδίδουν τα διεθνή πρακτορεία ειδήσεων- λόγω της ανυπόφορης ρύπανσης που επικρατεί στην πρωτεύουσα της πολυπληθέστερης χώρας του κόσμου. Μιας χώρας που σκιάζει το δικτατορικό καθεστώς από τα απομεινάρια –τα «ελαστικά» στις προκλήσεις του καπιταλισμού και του χρήματος- της λαικής επανάστασης του Μάο. Ένα καθεστώς στυγνό και απάνθρωπο, που η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αποτελεί καθημερινή και προσφιλή του συνήθεια, και το οποίο τείνει να νομιμοποιηθεί, στη διεθνή κοινότητα, με τη διεξαγωγή αυτών των αγώνων. Ενας λαός που στενάζει από τη φτώχεια και την εκμετάλλευση των νεόπλουτων του συστήματος. Που πληρώνει 40 δις δολάρια για να νοιώσει περήφανος που κατάφερε να στήσει αυτό το πολυδάπανο και πολυπληθές πανηγυράκι ...Πάντα τα πανηγυράκια του είδους με βαθύ αρχαιοπρεπές ένδυμα και συμβολισμούς έλκυαν τις χούντες (τουλάχιστον εμείς οι έλληνες το γνωρίζουμε από πρώτο χέρι).Φρου φρου και αρώματα μπροστά και πανό γύρω από την πόλη με ονειρικά τοπία για να κρύβουν τις παραγκουπόλεις των μη προνομιούχων, ενώ οι σεισμόπληκτοι λιμοκτονούν.Ένα πανηγύρι λοιπόν που καμία σχέση και ομοιότητα –πέρα από το όνομα- δεν έχει με τους αρχαίου ολυμπιακούς αγώνες, τους οποίους δήθεν αναβιώνει. Ένα πανηγυράκι των πολυεθνικών, των εργολάβων και της ντόπας, μακριά από τους συμβολισμούς των προγόνων μας.Πρώτοι εμείς οι Ελληνες έπρεπε να αντιδράσουμε σε αυτόν τον εκμαυλισμό, αλλά αντί γι’ αυτό δώσαμε και μεις τις εξετάσεις μας πριν από τέσσερα χρόνια και γεμίσαμε με ... συγχαρητήρια από τα υψηλόμισθα και αργόμισθα στελέχη της Δ.Ο.Ε.Προσπαθώ να φανταστώ τα λεγόμενα των αρχαίων φιλοσόφων μας (σε μετάφραση βέβαια, γιατί με τα αρχαία δεν ...) γι’ αυτήν την κατάντια.Νομιμοποιώντας λοιπόν και μεις αυτό το σούργελο, θα στηθούμε το μεσημέρι με ανοιχτό στόμα να θαυμάσουμε το ζογκλερικά και τα πυροτεχνήματα των Κινέζων.

Ε! ΛΟΙΠΟΝ ΟΧΙ!!!

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΣ ΠΕΙΝΑΕΙ ΑΡΚΕΤΑ

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΕΙ

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΓΙΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ

ΕΧΟΥΜΕ ΠΙΟ ΣΟΒΑΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΟΥΜΕΕΓΩ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ

Διαρκής έκπτωση (αισθητικής) (09/02/2008)

«Επειδή η αισθητική είναι η ηθική του μέλλοντος, επειδή η αισθητική δεν είναι η ηθική του παρόντος, επειδή η ηθική του ελληνικού παρόντος είναι η απάτη, επειδή η αισθητική δεν έχει παρόν εδώ στην Ελλάδα, επειδή στην Ελλάδα παρόν είναι το παρελθόν, επειδή τούτο το παρελθόν δεν έχει μέλλον, επειδή το μέλλον γενικώς είναι αόριστον παντού στον κόσμο πλην της Ελλάδος όπου είναι οριστικόν καθότι θανατερόν, επειδή η τέχνη είναι μια παρηγοριά κι ένα καταφύγιο απ’ τη μιζέρια και την αθλιότητα, επειδή η μιζέρια και η αθλιότητα περίσσεψαν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, επειδή η πολιτική στερείται αισθητικής διότι στερείται ηθικής, επειδή πολλοί καλλιτέχνες στερούμενοι ουσιαστικής αισθητικής παιδείας επιχειρούν να ασχοληθούν με την πολιτική για να χάσουν και τη λιγοστή αισθητική παιδεία που είχαν, επειδή ...»
Βασίλης Ραφαηλίδης, «Στοιχειώδης αισθητική»

Αν είναι ακόμη περίοδος εκπτώσεων για τα εμπορικά καταστήματα;
Θα σας γελάσω, και δεν είναι στις προθέσεις μου.
Τριγύρω μας όμως: στην καθημερινότητα, στην πολιτική μας ζωή, στις σχέσεις «παίζουν» φοβερά ποσοστά εκπτώσεων …
Στη τζαμαρία της υδρογείου το αυτοκόλλητο πάνω από το βουνοσκέπαστο ανάγλυφο της χώρας μας θα ενημέρωνε τους ενδιαφερομένους αγοραστές για ΤΙΜΕΣ κάτω του κόστους. ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ, 50%, 60%, 70%, πάρε και μη δώσεις τίποτα, θα αναγράφεται πάνω από την προηγούμενη, σβησμένη με blanco προσφορά, γιατί στη χώρα μας οι ΕΚΠΤΩΣΕΙΣ δεν είναι καινούριο φαινόμενο, υπήρχαν και πριν.
Απλά η νέα εξουσία, η νέα διακυβέρνηση, ή ότι άλλο νέο τέλος πάντων, είναι μάλλον απρόσεκτη και λίγο βιτσιόζα, αν κρίνω από τα dvd’s που κυκλοφορεί. Καινούριες παραγωγές, φρέσκο πράμα …

Η αλήθεια είναι πως οι ταινίες με πρώην ζιβαγκοφόρους και νεότευκτους κουστουμαρισμένους, είχαν κουράσει τους πολίτες αυτής της χώρας.
Υπήρχε ανάγκη για κάτι νέο, περιτυλιγμένο με έναν μανδύα «κάθαρσης», «πολέμου κατά της διαφθοράς», κάτι που θα προκαλούσε την έκπληξη του θεατή, τη γλύκα του αναπάντεχου και απρόσμενου, όπως κάτι παλιές τσόντες με θεοσεβούμενες καλόγριες (συγχώρα με Αγιε Ιερώνυμε).

Η αλήθεια είναι ότι απλά … έχουμε εθιστεί στην τσόντα. Μας αρέσει βρε αδερφέ. Γι΄ αυτό φροντίζουμε κάθε τετραετία να επιλέγουμε τις νέες παραγωγές, αλλά πάντα από τα δύο γνωστά studios… Σαν την παλιά διαφήμιση «Αυτό ξέρεις, αυτό εμπιστεύεσαι». Υπάρχει βέβαια και ισχυρό επιχείρημα: Φαντάζεστε να το «ρίχναμε» όλοι στον … Αγγελόπουλο; (συγχώρα με Τεό).

Δεν θα αναφερθώ συγκεκριμένα στο «Ζαχοπούλειο» θέμα της επικαιρότητάς ΤΟΥΣ. Άλλωστε το λειτούργημα αυτό, της ενημέρωσης, το έχουν επωμισθεί (με το αζημίωτο βέβαια) οι ακριβοπληρωμένες νεοελληνικές γραφίδες των εντύπων και των καναλιών. Οι ελεγκτές της εξουσίας … Οι ΘΕΜΑτοφύλακες της δεοντολογίας. (Σιγά ρε Θέμο μη νοιώσω και τύψεις, επειδή η «Μαύρη Τρύπα» σου, ήταν από τις αγαπημένες μου στήλες στο οπισθόφυλλο της Ελευθεροτυπίας.)

(Ανάμεικτα) Συναισθήματα και Γεύσεις :Ντροπή, αηδία, σιχασιά, οργή, απογοήτευση, πικρία …
Το ερώτημα: Και η πολιτική; Τι ρόλο παίζει; Απέχει; Είναι συναυτουργός σε αυτήν την κατάσταση;
(Δεν ρωτώ για τη δικαιοσύνη, το ξέρουμε το μάθημά μας!!!).
Η ελπίδα (;): Οι εταιρίες δημοσκοπήσεων.

Το τελευταίο διάστημα δείχνουν συνεχώς ότι οι Ελληνες βαρέθηκαν την …τσόντα.
Δείχνουν την τάση(sic) να διαολοστείλουμε τα (παλιο)studio τους, όπως έγινε και με τα ιστορικά μεν, (περιττά - δε με υπογραφή και συναίνεση Ζαχόπουλου -αν δεν κάνω λάθος) studio’s της Columbia.
Κάποτε (ελπίζω σύντομα) πρέπει να σταματήσει η πολιτική να ασχολείται με την τσόντα και να κάνει ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Μπορεί να τα καταφέρει, μπορεί και όχι. Σύμφωνα με τον «προλαλήσαντα» αγαπητό, λόγω συγκυριών συντοπίτη μας και αείμνηστο Βασίλη Ραφαηλίδη, οι ελπίδες είναι ελάχιστες …

Ας μου επιτραπεί πάντως να θεωρώ ότι απλά (η πολιτική) δεν είχε την ευκαιρία της.

Ας μου επιτραπεί να θεωρώ ότι η πολιτική και η αισθητική δεν θα πάψουν στον τόπο μας να είναι έννοιες ασύνδετες.

Ας μου επιτραπεί απλά να ΕΛΠΙΖΩ
.-

ΑΠ’ ΤΗ ΜΥΓΑ ΞΥΓΓΙ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΕΡΙΔΡΟΜΟ (03/12/2007)


(ένα βουκολικό παραμύθι)

Ο Θεός (ποιος;) να βάλει το χέρι του.
Αυτοί έχουν ξεφύγει από κάθε μέτρο και …πήχυ.
Μα καλά είμαστε σοβαροί;
Όλα αυτά τα χρόνια -ΟΛΟΙ τους- βάζουν χέρι στα ταμεία των ασφαλισμένων, σαν να είναι κάποιος κουρβανάς ατελείωτος, ένα αποθεματικό για να συμπληρώνουν τις ελλείψεις τους, ένα χοντρό γουρουνάκι κουμπαράς που όσες φορές κι αν το σπάσεις πάντα γεμίζει, γιατί φροντίζει γι΄αυτό (μη μπορώντας να κάνει κι΄αλλιώς) ο εργαζόμενος λαουτζίκος.

Όλοι μας πληρώνουμε κάθε μήνα σαν καλά παιδάκια τις εισφορές μας.
Κάθε μήνα και κάτι παραπάνω, γιατί έτσι πρέπει. Είμαστε νομοταγείς πολίτες και αφού το κράτος μας ζητά αυτά τα χρήματα για να μας «εξασφαλίσει», ασυζητητί πρέπει να τα δώσουμε, να συνεισφέρουμε.
Άλλωστε πώς αλλιώς θα έχουμε την περίθαλψή μας, τα φάρμακά μας, την φροντίδα του συστήματος υγείας!!!, όταν το χρειασθούμε;
Πώς; αποκαμωμένοι πια, μετά από δεκαετίες στο μεροκάματο, θα απολαύσουμε με αξιοπρέπεια, όσα χρόνια απομένουν στον καθένα, τη σύνταξή μας;
Κι έχοντας όλα αυτά στο μυαλό μας συνεισφέρουμε, από αυτά που είναι αλήθεια δεν περισσεύουν σε κανέναν. Αλλά χαλάλι είναι για ιερό σκοπό. Δικά μας είναι σε μας θα ξανάρθουν.

Αμ δε!!! Όπως θά’ λεγε και ο αείμνηστος κωμικός μας.
«Δεν πρόκειται, γιατί φαλιρίσαμε…» η απάντηση του λύκου που βάλαμε να φυλάει τα πρόβατα.
Αφού έφαγε αυτός (ο λύκος) και οι ομοτράπεζοί του όλα αυτά τα χρόνια, ανακάλυψαν ότι: για να υπάρχει ασφαλιστική κάλυψη, θα πρέπει να πληρώνουμε ακόμη περισσότερα και να δουλεύουμε μερικά χρόνια παραπάνω, συνεισφέροντας πάντα τον οβολόν μας.
«Sorry λάθος προβατάκι, πίσω στο μαντρί σου».
Μα καλά, αναρωτιέται το καημένο το προβατάκι:
-Τόσα μου ζητήσανε, τόσα έδωσα.
-Τόσα χρόνια μου είπανε να δουλέψω, τόσα δούλεψα.
Και η απάντηση του Λύκου;
Ελα σε διάλογο, να συζητήσουμε και ν’ αποφασίσω...
Μα καλά ποιο πρόβατο θα πάει να συζητήσει με το λύκο;
Πρόβατα είναι, βλάκες (εδώ θα πήγαινε κάτι άλλο, αλλά άσε…) δεν είναι.
Βέβαια μερικούς μήνες πριν ο Λύκος τους είχε πει τα ΤΡΙΑ ΔΕΝ:
ΔΕΝ θα περικόψω τις συντάξεις
ΔΕΝ θα αυξήσω τις εισφορές και
ΔΕΝ θα αυξήσω τα όρια συνταξιοδότησης.
Όσα …πρόβατα τον πίστεψαν τον ψήφισαν, τα υπόλοιπα ποιος τα υπολογίζει;
Η μόνη λύση λοιπόν που απομένει για τα …έρμα τα ζωντανά είναι η αντίδραση και ο αγώνας.
Απευθύνονται λοιπόν στους γνωστούς εργατο(μαντρο)πατέρες τους. Αυτοί ξέρουν. Είναι μέσα στα πράγματα. Άλλωστε περιμένουν στις επόμενες εκλογές να τους ψηφίσουν για βουλευτές του λόγγου και της στάνης.
Και κείνοι; Ενώ όλα συμβαίνουν την περίοδο που κατεβαίνουν στα χειμαδιά για το χειμώνα, στα μέσα Νοέμβρη δηλαδή, εξαγγέλουν εικοσιτετράωρη απεργία για τις … 12 Δεκέμβρη !!!
Πάνω στη γουρνοχαρά δηλαδή (πάντα αναρωτιόμουν γιατί να χαίρονται τα γουρούνια).
Εν’ τέλει το ασφαλιστικό μάλλον θα το «περάσει» ο λύκος. Και αυτό γιατί δεν είναι μόνο η δική του (δεξιά απ’το μαντρί, όπως βγαίνουμε) αγέλη που το θέλει, είναι και η άλλη (η κεντροαριστερά απ’ το μαντρί, όπως μπαίνουμε) και η πιο μεγάλη αγέλη, Ε.Ε. τη λένε και κατοικοεδρεύει κάπου στο βορρά.

Πάντως όπως και να’ χει κύριοι λύκοι, με τις αγέλες σας, θα πρέπει να καταλάβετε ένα πράγμα: Από τη μύγα δεν πρόκειται να βγάλετε ξύγγι. Το μόνο που θα κάνετε είναι να την …ψοφήσετε μια ώρα αρχύτερα και μετά δεν θα έχετε ποιόν να ξεζουμίσετε.

Αν θέλετε ξύγγι πρέπει να σφάξετε γουρούνι.-

Οποιαδήποτε ομοιότης με πρόσωπα και καταστάσεις είναι απλά σύμπτωσις και … κακό συναπάντημα.

Η ΤΡΙΤΗ ΜΑΤΙΑ (09/11/2007)

Η διαδικασία εκλογής Προέδρου στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. αφορά αποκλειστικά(;) τα μέλη ή και τους φίλους του κινήματος. Μια καθαρά εσωκομματική διαδικασία, που αφήνει αδιάφορους τους υπόλοιπους πολίτες, όπου και αν ανήκουν ιδεολογικά, ενταγμένους ή όχι σε κάποιο κομματικό σχηματισμό.
Είναι όμως έτσι;
Αν ναι: Γιατί απαραίτητα;
Αν πάλι όχι: Τι και ποιους εξυπηρετεί ο αποκλεισμός των ενεργών (πολιτικά) πολιτών;

Και ξεκινώντας από την πρώτη περίπτωση: που πράγματι η διαδικασία εκλογής είναι καθαρά εσωκομματική και σε αυτή δεν θα πρέπει να συμμετάσχουν, είτε ενεργά, είτε εκφράζοντας απλά γνώμη, «εξωτερικά στοιχεία», εύλογα προκύπτουν ορισμένα ερωτήματα, όπως:
· Ο νέος (όχι απαραίτητα) Πρόεδρος που θα προκύψει μετά την ολοκλήρωση της εκλογικής διαδικασίας δεν θα είναι αυτός που θα χαράξει την αντιπολιτευτική γραμμή του ΠΑΣΟΚ;
· Δεν θα είναι αυτός που ανάλογα με την επιτυχία της αντιπολιτευτικής του ρότας θα ελέγξει και θα καθοδηγήσει την κυβέρνηση στην ορθότερη, και τέλος πάντων μη ανεξέλεγκτη, άσκηση της εξουσίας;
· Δεν θα είναι αυτός, που σαν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, και συμπράττοντας -κατά περίσταση- με την υπόλοιπη αντιπολίτευση, θα πρέπει να οδηγήσει τις αποφάσεις των κυβερνώντων προς το συμφέρον και το όφελος των κυβερνωμένων;
· Δεν θα είναι αυτός που θα πρέπει να ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ λύσεις, να εκφέρει γνώμη και άποψη;
· Δεν θα είναι αυτός που σε περίπτωση νίκης του ΠΑ.ΣΟ.Κ. σε επόμενες εκλογές θα ασκήσει –σαν πρωθυπουργός πια- την εξουσία; Αυτός που με τις ενέργειές του θα καθορίσει την ποιότητα της ζωής μου;

Πριν απαντήσω (έτσι κι΄αλλιώς καταφατικά) στα παραπάνω ερωτήματα θα ήθελα να διερευνήσω και το δεύτερο σκέλος του προβληματισμού μου για τη συμμετοχή ή όχι φίλων, μελών, …εραστών και γκόμενων του ΠΑ.ΣΟ.Κ., στη διαδικασία εκλογής προέδρου.
Στο «Τι και ποιους εξυπηρετεί –δηλαδή- ο αποκλεισμός των ενεργών (πολιτικά) πολιτών».
Αυτό είναι κάτι που σιγοψιθυρίζεται αυτές τις μέρες, με μορφή δήθεν αστεϊσμού, αλλά που περικλείει μεγάλες (έως πολύ μεγάλες ) αλήθειες και πολιτικά συμφέροντα.
Καταρχήν, και με δεδομένο ότι ισχύουν τα παραπάνω ερωτήματα, τον μόνο που δεν συμφέρει η μη συμμετοχή όλων των πολιτών είναι ο ίδιος ο πολίτης.
Και πάλι ερώτημα: Γιατί άραγε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. να μη θέλει όλους τους πολίτες να συμμετέχουν σε μια τέτοια διαδικασία; Δεν θα έφερνε κοντά του πολλούς «μη δικούς» του που απλά με τη συμμετοχή θα επηρεαζόταν θετικά; Δεν θα δημιουργούσε ένα κλίμα «άμεσης δημοκρατίας» σε μια εποχή μάλιστα, που η αμετροέπεια και η ανεξέλεγκτη άσκηση εξουσίας από την κυβέρνηση Καραμανλή, δημιουργεί εσωτερικούς κραδασμούς, μόλις ένα μήνα περίπου μετά την επανεκλογή της;
Άρα λοιπόν υπάρχει κάτι που φοβάται το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Και αυτό είναι τα πολιτικά παιχνίδια. Γνωρίζει δηλαδή ότι τα υπόλοιπα κόμματα με «την ελεγχόμενη ψήφο» θα αποκομίσουν οφέλη, ανάλογα πάντα με τον υποψήφιο που θα εκλεγεί.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από το κυβερνών κόμμα: τη Νέα Δημοκρατία. Ποιον άραγε από τους τρεις υποψηφίους επιθυμεί να έχει αντίπαλό της και γιατί; Προς τα πού θα κατεύθυνε τους «ελεγχόμενους» ψηφοφόρους της, εφόσον είχαν το δικαίωμα ψήφου στην εκλογή προέδρου στο ΠΑ.ΣΟ.Κ.;
Μετά από τέσσερις εκλογικές νίκες με οδηγό στο τιμόνι του ΠΑ.ΣΟ.Κ. τον Γιώργο Παπανδρέου, κάτι μου λέει ότι σε καμιά περίπτωση δεν θα επιθυμούσε την αλλαγή ηγεσίας.
Η «ψυχρή εικόνα του Γιωργάκη» που αφήνει παντελώς αδιάφορο τον κόσμο, η επικοινωνιακή του (α)δυνατότητα, η ακαθόριστη πολιτική του ταυτότητα με το «ΝΕΟ ΠΑ.ΣΟ.Κ.» και το «ΟΛΟΝ ΠΑ.ΣΟ.Κ.» οι ατυχέστατες αναφορές και συγκρίσεις με τον Ανδρέα Παπανδρέου, και αυτή η …δημαγωγία του δημιουργεί σίγουρα ένα αίσθημα ασφάλειας στον Κώστα Καραμανλή και την κυβέρνησή του, που σίγουρα δεν θα θελήσει να απολέσει.
Από την άλλη η τυχόν εκλογή του Βαγγέλη Βενιζέλου στην αρχηγία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. δημιουργεί –έτσι κι αλλιώς- νέα δεδομένα, μια νέα κατάσταση που μάλλον η κυβερνώσα παράταξη δεν θα ήθελε να αντιμετωπίσει.
(Αυθαίρετο) ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ 1ο : Η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ «ψηφίζει» Γιώργ(άκη)ο Παπανδρέου.

Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. πάλι μέσ’ στον ενθουσιασμό των υποστηρικτών του για το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών, θα είχε κάποια προτίμηση;
ΕΜΦΑΝΕΣΤΑΤΑ ΝΑΙ!!!
Ο Συνασπισμός, περισσότερο, και γενικότερα η Αριστερά στη χώρα μας, αποτελούσε –μέχρι πρότινος- τη λεγόμενη δεξαμενή ψήφων του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Αυτό που είδαμε όμως στις εκλογές του Σεπτεμβρίου ήταν το ακριβώς αντίθετο.
Ένα «κακό» ΠΑ.ΣΟ.Κ., σε αδιέξοδο, τροφοδότησε τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που ποντάρισε βέβαια και στο ατού (προέκυψε μάλλον ξαφνικά) του Αλέκου Αλαβάνου.
Οπότε, καθαρά παραταξιακά, συμφέρει η συνέχιση και διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης Βέβαια η «ποιότητα» των ψηφοφόρων του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν με διευκολύνει να καταλήξω τόσο εύκολα στο (αυθαίρετο) συμπέρασμα 2.
Και αυτό γιατί: κατ’αρχήν είπαμε ότι ένα αρκετό μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του μετακινήθηκε από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. διατηρώντας όμως του πολιτικούς και κυρίως τους συναισθηματικούς δεσμούς με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Από την άλλη, η «ιδεολογική –μέχρις ενός σημείου- συγγένεια» με το ΠΑ.ΣΟ.Κ., δημιουργεί κάποιο ενδιαφέρον και κάποια ανησυχία για το μέλλον του.
Παρόλ’ αυτά (και επειδή πρέπει να καταλήξω κάπου) ….
(Αυθαίρετο) ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ 2ο : Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. «ψηφίζει» Γιώργ(άκη)ο Παπανδρέου.

Όσο για το Κ.Κ.Ε. και αυτό για τον ίδιο λόγο (με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.), άντλησε και αυτό ψήφους από το ΠΑ.ΣΟ.Κ., μάλλον (κατά πολύ βάθος) επιθυμεί τη διατήρηση της «Πασοκικής ακαταστασίας» του Παπανδρέου, αλλά γενικά είναι αδιάφορο και δύσκολα θα έδινε τέτοια «γραμμή» στους συντρόφους… οπότε
(Αυθαίρετο) ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ 3ο : Το Κ.Κ.Ε. «ψηφίζει» Χ.

Δεν αναφέρομαι στα υπόλοιπα κόμματα και σχηματισμούς, κυρίως της αριστεράς, και τους Οικολόγους, γιατί σίγουρα δεν θα συμμετείχαν σε μια τέτοια διαδικασία.
Όσο για τον ΛΑ.Ο.Σ. … απλά δεν ασχολούμαι.

Αν και δεν είναι το θέμα μου σε αυτό το σχόλιο, δεν μπορώ να μην υποθέσω (πάντα αυθαιρετώντας) τη μελλούμενη στάση των -άμεσα ενδιαφερομένων- ΠΑΣΟΚτζήδων.
Φρονώ ότι τον σημαντικότερο ρόλο στην επιλογή τους θα παίξει το συναίσθημα και το όνομα ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ.
Μετά την αμφιλεγόμενη παρουσία του Σημίτη στην ηγεσία του ΠΑ.ΣΟ.Κ, δεν νομίζω ότι θα δώσουν άλλα περιθώρια.
Ας μην ξεχνάμε ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι ένα κόμμα που κυβέρνησε τη χώρα μας για μια 20ετία περίπου, δημιουργώντας τα στεγανά του, τα συμφέροντα, τις καρέκλες και όλα τα επακόλουθα, που το οδήγησαν βέβαια και στην κρίση (και αυτό και εμάς).
Είναι ένα κόμμα που αγωνιά, που ψυχορραγεί.
Φυσικό επακόλουθο σε τέτοιες περιπτώσεις είναι να «πιαστεί» από εκεί που γνωρίζει, από την ελπίδα, ή καλύτερα από την ευχάριστη ανάμνηση της εποχής ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ.
Τι κι αν ο Βαγγέλης Βενιζέλος υπερτερεί σε ΟΛΑ από τον Γιωργάκη. Τι κι αν (οι ίδιοι το ομολογούν) είναι αυτός που μπορεί να νικήσει τον Καραμανλή.
Στα «κομματόσκυλα» του ΠΑ.ΣΟ.Κ., αυτό που θα μετρήσει, είναι η «τόλμη» και το «θράσσος» του Βενιζέλου να αμφισβητήσει έναν Παπανδρεϊκό γόνο.
Έναν πρίγκηπα, έναν ΔΙΑΔΟΧΟ.
(Αυθαίρετο, αλλά σίγουρο) ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ 4ο : Οι ΠΑΣΟΚΟΙ θα ψηφίσουν «δαγκωτό» Γιωργάκη.

Μετά από όλα τα παραπάνω το γενικό συμπέρασμά μου είναι: ΠΟΥ ΠΑΣ ΡΕ ΒΕΝΙΖΕΛΟΟΟΟΟ

Όλα τα παραπάνω βέβαια είναι υποθέσεις και αυθαίρετα συμπεράσματα, αλλά είναι και η «μυρωδιά» των εσωκομματικών εκλογών στο ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Σας σκέψεις φαντάζουν (και είναι) απλοϊκές, αλλά ποιος είπε ότι η πολιτική (όπως τουλάχιστον λειτουργείται στη χώρα μας) έχει ανάγκη από πολύπλοκές αναλύσεις. Αλλωστε ποιος θα τις καταλάβαινε, εκτός βέβαια από τον (ποιητή) κο Πολύδωρα…

Αυτά…
Και καλή αρχή

(συγνώμη σύντροφοι, αλλά δεν τη βλέπω)

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΕ 6% -πριν και μετά- (13/10/2007)


«Είναι εμφανές ότι οι επικοινωνιακοί σύμβουλοι του πρωθυπουργού θεωρούν πως έστω και την ύστατη ώρα η εξαγγελία κοινωνικών παροχών θα βοηθήσει την κυβέρνηση. Ελπίζουν ότι ο έχων ανάγκη θα επηρεασθεί θετικά από το περιεχόμενο του μέτρου και δεν θα σταθεί επικριτικά στην αργοπορία της εφαρμογής του. Ισως. Από την άλλη, είναι αμφίβολο κατά πόσον οι παροχές θα εντυπωσιάσουν το καθοριστικό 6% του εκλογικού σώματος που δεν έχει κομματικές παρωπίδες και «βγάζει κυβερνήσεις». Είναι οι άνθρωποι που το ’74 θεώρησαν αυτονόητη τη συστράτευση στο πλευρό του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που το ’81 είδαν στον Ανδρέα Παπανδρέου τον μεταρρυθμιστή που ήρθε από την Αμερική για να φέρει την αλλαγή στη γραφειοκρατία του Δημοσίου και να επουλώσει τις πληγές του εμφυλίου, που το ’89 - 90 καταδίκασαν την ηθική σήψη και ψήφισαν τον Μητσοτάκη για να συγκρατήσει την οικονομία, που το ’93 δικαίωσαν τη ρήση του αείμνηστου Καραμανλή ότι «οι πρωθυπουργοί δεν πάνε φυλακή», και που το ’96 επέλεξαν τα «ήρεμα νερά» στο Αιγαίο και τον εκσυγχρονισμό του Σημίτη. Είναι αυτοί που το 2004 ψήφισαν τον Κώστα Καραμανλή για να δώσει τέλος στη διαπλοκή και τη διαφθορά της «γενιάς» του Χρηματιστηρίου.»

(Αθανάσιος Ελλις - KAΘΗΜΕΡΙΝΗ 12/8/2007)

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Οι σκέψεις μου αυτές άρχισαν να γράφονται μια βδομάδα πριν τις εκλογές. Για διαφόρους λόγους δεν ολοκληρώθηκαν (ευτυχώς) κι έτσι βρήκα την ευκαιρία να τις συνεχίσω και μετεκλογικά γνωρίζοντας πια τα αποτελέσματα και τη συμπεριφορά των ψηφοφόρων.

ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΑ
Άραγε αυτό το 6% υπάρχει στην πραγματικότητα ή απλά βρίσκεται στη φαντασία του -κατά τα άλλα- έγκριτου δημοσιογράφου; Συνέβη σε πολλούς, και όσο μου επιτρέπουν οι ισχνές γνώσεις μου πάνω στην ψυχολογία, στοιχειοθετείται και επιστημονικά. Να θέλουμε δηλαδή κάτι τόσο πολύ, να ελπίζουμε σε αυτό και κάποια στιγμή να μας γίνεται πεποίθηση και βεβαιότητα η ύπαρξή του.
Και αν υπάρχει που κρύβεται; Στους αναποφάσιστους των δημοσκοπήσεων ή στις παρυφές των κομμάτων εξουσίας για να διευκολύνουν έτσι τη μεταπήδησή τους ανάλογα με τα γεγονότα; Ιδεολογικά που τοποθετείται; Είναι πράγματι τόσο μεγάλο εκλογικό σώμα το 6% ώστε να δημιουργεί τάσεις ανατροπής των πολιτικών δεδομένων; Και τέλος είναι θεμιτή η ύπαρξη μιας τέτοιας ανεξέλεγκτης μερίδας ψηφοφόρων;
Για να απαντηθεί αυτή η λίστα ερωτημάτων θα προσπαθήσω να ξετρυπώσω ή καλύτερα να σκιαγραφήσω -υποθετικά πάντα- τους καλικάντζαρους της πολιτικής μας ζωής.
Στις πόλεις θα είναι φαντάζομαι τύποι που αποφεύγουν τις πολιτικές κόντρες τύπου καφενείου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα είναι απολίτικοι. Φαντάζομαι θα συμμετέχουν και θα διατρανώνουν την άποψη τους σε θέματα της καθημερινότητας και θέματα παγκόσμιου ενδιαφέροντος. Συνδικαλιστικά ενεργοί, αλλά μακριά από εργατοπατέρες. Πάω στοίχημα ότι πάντα θα ήθελαν να συμμετάσχουν σε μία διαδήλωση ειρήνης, στις κινητοποιήσεις του Κοινωνικού Φόρουμ, σε μία αντιρατσιστική διαδήλωση ή να εμπλακούν –έστω για μια φορά- σε «καβγά» με τις δυνάμεις της εννόμου τάξεως(!). Τις περισσότερες φορές θεωρούνται από οικείους και φίλους «αλυσοδεμένοι» στο άρμα του ενός ή του άλλου εταίρου της εξουσίας, αλλά η παρεξήγηση αυτή έγκειται στη βαρεμάρα και στην απαξίωση να εξηγήσουν, να δώσουν λογαριασμό σε ποιόν; Και γιατί;
Στην ελληνική επαρχία τώρα. Στις κωμοπόλεις και τα χωριά τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα. Πώς μπορείς να «ξετρυπώσεις» κάποιον όταν όλοι γνωρίζουν τι «καπνό φουμάρει» ο διπλανός τους. Η κομματική μέγγενη εδώ είναι πολύ πιο σφιχτή και η σπαζοκεφαλιά, μετά το αποτέλεσμα της κάλπης, για το ποιος είναι αυτός που έφυγε από το μαντρί καταντάει διαρκής πονοκέφαλος. Και για αυτό πιστεύω ότι στην επαρχία το ποσοστό των καλικάντζαρων είναι μάλλον μικρότερο.
Μετά από όλα αυτά ίσως σε κάποιους δημιουργηθεί η εντύπωση ότι η «κυβέρνηση του 6%» αποτελείται από ανθρώπους δειλούς, ύπουλους πολιτικά και απολίτικους.
Ισχύει όμως αυτό;
Μπορούμε να δεχθούμε ότι τέτοιοι άνθρωποι συνέβαλαν καθοριστικά (όπως φαίνεται και από την αναφορά του κου Ελλις στην κεφαλίδα) στη σημερινή κατάληξη της πολιτικής ζωής μετά τη μεταπολίτευση;

Παραπάνω προσπάθησα να σκιαγραφήσω την καθημερινή τους παρουσία. Τώρα θα προσπαθήσω να φαντασθώ και τις αιτίες που τους οδηγούν σε αυτή την ανορθόδοξη (κατά τα κομματόσκυλα) πολιτική συμπεριφορά, χωρίς να μπορώ να αποφύγω και πάλι τα ερωτήματα, εφόσον απλά προσπαθώ να βγάλω συμπέρασμα με υποθέσεις.

·Μήπως απλά ενοχλούνται από την ξύλινη κομματική γλώσσα;
·Μήπως το «δικός μας», «σύντροφος», «δικό μας παιδί», η συντεχνιακή δηλαδή αντιμετώπιση των ΟΠΑΔΩΝ(!) τους ενοχλεί ;
·Μήπως αδυνατούν ηθικά και δεν θέλουν να ζητήσουν κάποιο προσωπικό ρουσφέτι;
·Μήπως η πολιτική γι αυτούς σημαίνει άλλα πράγματα από αυτό που σημαίνει για τους νεοέλληνες;
·Μήπως οι προεκλογικές παροχές δεν τους προκαλούν χαρά και όρεξη για διεκδίκηση, αλλά απλά ΑΗΔΙΑ για την εξόφθαλμη ΚΟΡΟΙΔΙΑ;
·Μήπως απλά κουράστηκαν από παιδιά να ακούνε το Καραμανλής και το Παπανδρέου με μικρά διαλείμματα …χαλάρωσης;

και ας γίνω πιο συγκεκριμένος (στις υποθέσεις μου)
·Μήπως η καταστροφή της Πελοποννήσου δεν σημαίνει απλά προεκλογικό κόστος για τον Καραμανλή, αλλά πόνο για τις ανθρώπινες ζωές και το περιβάλλον;
·Μήπως η καταστροφή της Πελοποννήσου δεν σημαίνει ευκαιρία για ίαση της ανύπαρκτης αντιπολίτευσης του Παπανδρέου, αλλά ευκαιρία για περισυλλογή και επιτέλους λήψης κάποιων αποφάσεων;
·Μήπως το κοινωνικό κράτος ή καλύτερα τα κοινωνικά κεκτημένα δεν είναι κάτι διαπραγματεύσιμο, ή ακόμη χειρότερα, κάτι για το οποίο πρέπει να επιλέξουμε ποιος και με τι «ιδεολογικό προσωπείο» θα το καταλύσει υποκλινόμενος στις προτροπές-διαταγές της Ε.Ε. για το ασφαλιστικό;
·Μήπως η κατοχυρωμένη συνταγματικά δωρεάν παιδεία είναι ένα από τα τελευταία κάστρα κατά της εμπορευματοποίησης και οικονομικής εκμετάλλευσης και δεν πρέπει επ’ουδενί λόγο να πέσει;

….αυτά προ των εκλογών


ΜΕΤΕΚΛΟΓΙΚΑ
Αρκετές μέρες μετά την 16η Σεπτεμβρίου και αφού κόπασαν τα τηλεοπτικά παράθυρα … «τα κεφάλια μέσα».
Το αποτέλεσμα σχεδόν αναμενόμενο με οριακό «Αχ, παραλίγο». Ο Καραμανλής ανανέωσε τη θητεία του με τη βοήθεια των μικρών κομμάτων που δεν μπήκαν στη Βουλή…
Ακου λοιπόν δίλημμα οι εθεόφοβοι. Να θες να ψηφίσεις μικρό κόμμα που γνωρίζεις ότι δεν θα μπει στη Βουλή και να μην το κάνεις γιατί ξέρεις εκ των προτέρων ότι έτσι θα ενισχύσεις το πρώτο κόμμα να πάρει αυτοδυναμία. ΑΡΡΩΣΤΑ ΜΥΑΛΑ της νεοελληνικής δημοκρατίας. Κι έτσι οι κατ’ όλα συμπαθέστατοι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ -μία νέα ανερχόμενη δύναμη στην πολιτική μας ζωή- με το 1% του εκλογικού σώματος έδωσαν ουσιαστικά την αυτοδυναμία στη Νέα Δημοκρατία. Βέβαια δεν ήταν μόνο οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ, (το ποσοστό των κομμάτων εκτός βουλής ξεπέρασε το 3%), αλλά αναφέρομαι σε αυτούς απλά γιατί αποτελούσαν την πιο σοβαρή πρόταση και προτιμήθηκαν γι’αυτό.
Εκπληξη προκάλεσε σε αυτούς που δεν βλέπουν την τύφλα τους η αναμενόμενη για τους γνωρίζοντες (ανάμεσά τους και οι φίλοι μας οι … «καλικάντζαροι») επιτυχία της Αριστεράς. Η λίγο soft (καιρός ήταν) εκδοχή της γραμματέας του ΚΚΕ κας Παπαρήγα απέδωσε στην κάλπη.
Η κινητικότητα του Συνασπισμού και η συμμετοχή του σε αγώνες και κινητοποιήσεις, καθώς και η «δεν είμαι σαν τους άλλους, δεν έχω κανέναν λόγο να σας κοροϊδέψω» παρουσία του κου Αλαβάνου, έδωσαν στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ένα 5+% καθόλου ευκαταφρόνητο. Ένα 5+% που όμως δημιουργεί πολλές υποχρεώσεις από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας συνασπισμός με μικρή συμπαγή πολιτική βάση. Ένα κόμμα που έλκει τους ψηφοφόρους του μέσα από τη δεξαμενή (sic) των δυσαρεστημένων κυρίως του ΠΑΣΟΚ και κατά δεύτερο λόγο από ανένταχτους, προβληματισμένους πολιτικά και απαιτητικούς ψηφοδότες.


Κάπου εδώ κινήθηκαν και οι φίλοι μας οι καλικάντζαροι της πολιτικής μας ζωής.

Για άλλη μια φορά πήγαν να ανατρέψουν τα πράγματα, αλλά όπως αποδείχθηκε η δύναμή τους ήταν οριακά μικρότερη. Ίσως χρειαζόταν κάτιτις παραπάνω από το 6%.

Δεν πειράζει παιδιά την επόμενη φορά.-

Χ(ΡΙ)ΣΜΕΝΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ (16/08/2006)

Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση για την αυτοδιοίκηση το ίδιο κακόγουστο -στην όψη και τη γεύση- κουφέτο.
Ο τάδε έχει το χρίσμα της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ, του ΚΚΕ, του Συνασπισμού, κ.ο.κ.

Χρίσμα (το) ους. [<αρχ.χρίσμα <χρίω] (Κ.χρίσις –εως) επάλειμμα το άγιο μύρο το χριστιανικό μυστήριο της χρίσεως με άγιο μύρο (μτφ.) επίσημη αναγνώριση. (Τεγόπουλος Φυτράκης, εκδ.1993) Μήπως δεν είναι καθόλου τυχαίο το παράδειγμα του έγκυρου λεξικού; Αυτό άλλωστε δεν είναι το χρίσμα, που με τόσο κόπο και «τρέξιμο» επιζητούν οι υποψήφιοι, για να κατέβουν με το κομματικό bonus στην αναμέτρηση; Ο ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ως προς την κομματική γραμμή υποψήφιος, αυτός που έχει πρόσβαση στους κομματικούς μηχανισμούς, αυτός που ελέγχει την κομματική πελατεία της περιοχής του θα επαλειφθεί με το μύρο της κομματικής εμπιστοσύνης. Και βέβαια, του εκχωρείται το δικαίωμα να κατονομάσει ως «αντάρτη» οποιοδήποτε άλλο υποψήφιο, που προέρχεται από τον ίδιο χώρο, τον οποίο έχει ήδη καπαρώσει (αλήθεια κάποτε η λέξη αντάρτης –τουλάχιστον- ηχούσε στ’αυτιά μας πιο όμορφα). Και άντε να δεχθούμε ότι η κεντρική ηγεσία του κάθε κόμματος γνωρίζει τα προβλήματα της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης (αμφιβάλλω), της Πάτρας (και πάλι αμφιβάλλω), του Ηρακλείου (δεν αμφιβάλλω καθόλου, είμαι σίγουρος), έχει πλήρη άποψη της κατάστασης, γνωρίζει πρόσωπα που μπορεί να βοηθήσουν εκτελώντας το πρόγραμμά της και επιλέγει τον καλύτερο υποψήφιο. Πώς όμως θα μπορούσαμε να δεχθούμε ότι με την ίδια γνώση των προβλημάτων και των διαθέσιμων στελεχών θα επιλέξει τον καλύτερο υποψήφιο για το Δήμο της Φτελιάς, της Μηλιάς, της Αχλαδιάς της Τζιρνικιάς κ.λ.π. Με ποια –άλλα- κριτήρια γίνεται η επιλογή των υποψηφίων; Μήπως με τις γνωριμίες που διαθέτει ο καθένας στον τοπικό κομματικό του μηχανισμό; Με το «γλύψιμο» που διαθέτει στον κομματικό μηχανισμό του νομού του, δηλαδή στους Βουλευτές του; Ή επειδή έπαιζε σφαλιάρες στο στρατό με το μπατζανάκη του ξαδέρφου του θυρωρού της Ρηγίλης ή της Χαριλάου Τρικούπη; Όλα αυτά βέβαια μπορεί να ακούγονται κωμικά ή υπερβολικά για άλλους, αλλά όταν πρόκειται για τον άνθρωπο στον οποίο εμπιστευόμαστε κάθε τέσσερα χρόνια το μέλλον του τόπου μας, την ποιότητα της διαβίωσής μας, την πρόοδο και την εξέλιξή μας σαν τοπική κοινωνία … μήπως θα πρέπει να το ξανασκεφτούμε; Σίγουρα η ιδεολογία και η κομματική προέλευση του καθένα μας υποδηλώνει –ως ένα βαθμό πάντα- τα οράματά μας, τις ευαισθησίες μας, τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα. Αλλά παίζοντας και πάλι με τις λέξεις θα δούμε ότι «υποδήλωση» σημαίνει νύξη, ή αλλιώς έμμεση και όχι άμεση δήλωση, δηλαδή ότι υπάρχουν και άλλοι παράγοντες. Ας φανταστούμε μερικούς: Χαρακτήρας, προσωπικότητα, αμεσότητα, επικοινωνία, θέληση, ιδεώδη, υπομονή, επιμονή, διεκδικητικότητα, ανιδιοτέλεια, αμνησικακία και βέβαια μόρφωση και πνευματικό επίπεδο. Η τοπική αυτοδιοίκηση, και αναφέρομαι πρωτίστως στην πρωτοβάθμια τοπική αυτοδιοίκηση, στην Ελλάδα όντως τραβάει το γολγοθά της. Με έναν κουτσουρεμένο «ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ», (αλήθεια ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δώσαν σε αυτό το νόμο το όνομα ενός δολοφονημένου Κυβερνήτη), που δεν έλαβε υπόψη του όσο θα έπρεπε τις ιδιαιτερότητες κάθε περιοχής, που δημιούργησε δήμους ζητιάνους χωρίς πόρους και δυνατότητες ανάπτυξης, που κατάντησε τα χωριά μας στην καλύτερη περίπτωση παραθεριστικούς οικισμούς του Σαββατοκύριακου και του Πάσχα, η επιλογή των ανθρώπων που θα αγωνιστούν γι’ αυτήν (την αυτοδιοίκηση) θα πρέπει να είναι μια πράξη ευθύνης για τον καθένα μας. Ας αφήσουμε τις πολιτικές μας προτιμήσεις για τις εθνικές εκλογές. Οι φίλοι είναι για κρασάκι, εκδρομές … και τα δύσκολα, και όχι οπωσδήποτε για υποψήφιοι. Οι φίλες για … τελείως διαφορετικά πράγματα. Οι θείοι, οι ξάδερφοι και οι μπατζανάκηδες είναι … συγγενείς. Το ότι επιλέξαμε να ζήσουμε σε έναν μικρό Δήμο, σε μια απομακρυσμένη απόκεντρη περιοχή της χώρας μας που λέγεται Μηλιάς, Κερασιάς ή Σερβίων, σημαίνει ότι συνειδητά αγαπάμε τον τόπο μας. Σημαίνει ότι επιλέξαμε να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας σε μια κοινωνία που σέβεται τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Και επειδή η επαρχία όντως έχει ανάγκη από περισσότερα, έχει ανάγκη από ανθρώπους που θέλουν και μπορούν να αγωνιστούν και όχι απλά να εξυψώσουν τον εγωκεντρισμό τους, η υπόθεση των εκλογών της αυτοδιοίκησης βαραίνει περισσότερο. Υπάρχουν νέοι άνθρωποι με ιδέες με όρεξη και τα προσόντα για να προσφέρουν. Ας τους δώσουμε την ευκαιρία. Άλλωστε δεν έχουμε τίποτε παραπάνω να χάσουμε παρά …μια τετραετία. Ας μην περιμένουμε λοιπόν τους ήδη «χρισμένους», αλλά ας ΧΡΙΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ τους τοπικούς μας άρχοντες. Τουλάχιστον θα έχουμε την ευθύνη της επιλογής μας. ΥΓ. Ας μη δαιμονοποιήσουμε τελείως το χρίσμα. Μπορεί όντως κάποιος χρισμένος υποψήφιος να αξίζει πραγματικά, οπότε ξεχάστε όλα τα παραπάνω και … καλό βόλι. J

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΗΜΟΣΙΟ (ή βάρα τον ένα και χτύπα τον άλλο)

Δημοσιεύθηκε στα «Σερβιώτικα Νέα» – φύλλο 171 – Φεβρουάριος 2005


Αληθινό καρκίνωμα της δημόσιας ζωής έχει καταντήσει το Ελληνικό Δημόσιο. Και αναφέρομαι βέβαια στις υπηρεσίες τις επιφορτισμένες με το «ανίερο» καθήκον της εξυπηρέτησης του δύσμοιρου Έλληνα.
«Διανύουμε ήδη την πρώτη πενταετία του 21ου αιώνα και η ελληνική κρατική μηχανή παραμένει προσκολλημένη στο παρελθόν, αγκυλωμένη στις πελατειακές σχέσεις του 19ου αιώνα, ακινητοποιημένη από την υπέρμετρη γραφειοκρατία, εφθαρμένη και διεφθαρμένη. Οι δημόσιοι υπάλληλοι, το 15,5% των Ελλήνων εργαζομένων, 670.000 άτομα, παραμένουν εδώ και τουλάχιστον δύο δεκαετίες στάσιμοι αριθμητικά, μορφωτικά, επαγγελματικά, εθισμένοι σε νοσηρές νοοτροπίες. Κατά πλειoψηφία ευθυνόφοβοι, τυπολάτρες, όχι πάντα γνώστες του αντικειμένου τους, μη εξυπηρετικοί προς τον πολίτη, ενίοτε πωρωμένοι (σε πολλές υπηρεσίες οι δωροδοκίες, τα «στραβά μάτια», η κατάχρηση εξουσίας αποτελούν καθημερινό φαινόμενο) απομονώνουν και αχρηστεύουν όποιον άξιο και καταρτισμένο υπάλληλο επιδείξει ζήλο»

Ενδιαφέρον, αν και μάλλον κοινότυπο, το άρθρο της Μαρίας Δεληθανάση στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 30ης Ιανουαρίου (με DVD), και αυτό γιατί η δημοσιογραφική έρευνα και κατάθεση «πιάνει» το πρόβλημα και το θέμα από όλες τις πλευρές, και δεν επαφίεται σε μία απλή καταγραφή και περιγραφή μιας κατάστασης.
Η παρατήρησή μου αυτή δεν σημαίνει ότι δεν συμφωνώ με τα γραφόμενα της συμπαθέστατης αρθρογράφου. Συμφωνώ και επαυξάνω, όπως άλλωστε πράττει και η εν λόγω κυρία στη συνέχεια του πονήματός της, απλά θα ήθελα να δημοσιοποιήσω μερικές επιπλέον σκέψεις μου για το θέμα αυτό.

Είναι αλήθεια ότι μεγάλο μέρος των δημοσίων υπαλλήλων «λειτουργεί» με γνώμονα το συμφέρον, την ησυχία του, και την βασανιστικά επαναλαμβανόμενη προσμονή του Σαββατοκύριακου.
Από κει και πέρα έχουμε το αξιοπερίεργο φαινόμενο της συνεχούς αναδιάρθρωσης, βελτίωσης, επανίδρυσης και άλλων μεγαλεπίβολων σχεδίων των εκάστοτε κυβερνήσεων για το Δημόσιο. Αυτό συνεπάγεται ότι οι πανίσχυρες (σχεδόν πάντα με συνένοχο το εκλογικό μας σύστημα) ελληνικές κυβερνήσεις προσκρούουν στην άρνηση των «υπαλληλάκων» να συμμορφωθούν με τις προσταγές και τη θέλησή τους για εξυγίανση του δημόσιου τομέα. Αβίαστα μου έρχεται στο νου η σκηνή πολλών παλιών Ελληνικών ταινιών των υπαλλήλων με τα γυαλάκια και τα πάνινα μαύρα περιβραχιόνια (δυστυχώς δεν γνωρίζω πως τα ονόμαζαν) να κρατούν –ωσάν σφυροδρέπανα και καλάσνικωφ- στα χέρια τα ξυμένα μολύβια τους και να επιτίθενται σε κάθε καλοπροαίρετο προϊστάμενο που επιθυμεί να εφαρμόσει το νέο σύστημα της κάθε νέας κυβέρνησης.
Ο λαϊκή σοφία έχει μία απάντηση για όλα τα παραπάνω που καθιστά όποια έρευνα περιττή. «Το ψάρι βρωμάει απ’το κεφάλι» και μάλιστα το παρακάτω κεφάλι. Εξηγούμε γιο να μην παρεξηγηθώ…και λογοκριθώ.
Ωραίες οι σκέψεις και οι ιδέες για βελτίωση και αναδιάρθρωση του συστήματος των υπουργών Εσωτερικών Δημόσιας Διοίκησης κλπ, κλπ. Και τι με αυτό; Από την έρευνα, το σχεδιασμό, το όραμα μέχρι και την υλοποίηση υπάρχουν και συμμετέχουν σωρό οι επιτήδειοι, άσχετοι, πονηροί αρχοντοχωριάτες της δημόσιας ζωής (μας).

Ανθρωποι που από τη μια στιγμή στην άλλη, λόγω ευνοϊκών συνθηκών και συγκυριών -πολιτικών και μη- βρέθηκαν στο τιμόνι, εκφραστές και διεκπεραιωτές των αφ’ υψηλού οραμάτων (παίρνουμε τη θετική άποψη).
Ανθρωποι επιρρεπείς στην αλαζονεία της εφήμερης εξουσίας, κολακευόμενοι, πρώην κόλακες.
Αντε τώρα εσύ καλοπροαίρετε Υπουργέ να εφαρμόσεις πολιτική, πρόγραμμα και πρόταση. Εχεις να αντιμετωπίσεις ανθρώπους που έμαθαν να λειτουργούν έτσι. Δεσποτικά, αλαζονικά που «δεν ανέχονται μύγα στο σπαθί τους». Ανερχόμενα αστέρια της επαρχιώτικης πολιτικής καριέρας τους. Μελλοντικούς Βουλευτές, Διευθυντές Υπουργείων, Νομάρχες, Περιφερειάρχες, Υπουργούς. Εργατοπατέρες της δημόσιας βιοπάλης μας.
Και ερχόμαστε στον υπαλληλάκο. Τον βαλλόμενο της κάθε αποτυχημένης υπουργικής προσπάθειας. Σε αυτόν που δέχεται καθημερινά την προκατειλημμένη δυσπιστία του πολίτη, του θύματος δηλαδή της όλης αυτής κατάστασης.
Ακόμη και στην απευκταία (λέμε τώρα) περίπτωση να θέλει να προσφέρει στους συνανθρώπους του, στους συμπολίτες του, στον τόπο του, έχει να αντιμετωπίσει τη δυσπιστία και την απορία των «επικεφαλής».
«Ποια είναι άραγε τα κίνητρά του;» «Μήπως προσπαθεί να μας υποσκελίσει;» «Τι ανακατεύεται εκεί που δεν τον σπέρνουν;», «κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Δεν μπορεί να προσπαθεί περισσότερο από αυτό που είναι υποχρεωμένος.» κ.ά.
Έτσι ο εργαζόμενος βρίσκει μπροστά του τον τοίχο της νοοτροπίας μας. Ένα ολόκληρο σύστημα θεματοφύλακα της μιζέριας μας. Τα σιχτιρίζει λοιπόν όλα και περιμένει και αυτός, ήσυχος πια, μαζί με τους άλλους συναδέλφους του το σαββατοκύριακο. Και ζήσαν αυτοί καλά και αυτός …καλύτερα.

Και όσο για τα φαινόμενα διαφθοράς, χρηματισμού, κατάχρησης εξουσίας και λοιπά μέρος της ενοχής και γιατί όχι τη συνενοχή πρέπει να την αναζητήσουμε και πάλι στο ψαροκέφαλο. Διότι δεν είναι δυνατόν να γίνονται όλα αυτά και οι προϊστάμενοι, είτε αυτοί είναι Υπουργοί, είτε Διευθυντές Δ.Ο.Υ., Πολεοδομιών, Νοσοκομείων, και αναφέρω μόνο τις κατά γενική ομολογία αμαρτωλές ειδικότητες, να μη γνωρίζουν τίποτα. Και αν ακόμη συμβαίνει αυτό θα πρέπει άμεσα να απολογηθούν για την ανικανότητα και τη βλακεία τους. Εάν πάλι το γνωρίζουν και κάνουν τα «στραβά μάτια» από συμφέρον ή γιατί θεωρούν ότι κάτι τέτοιο είναι φυσιολογικό για την κοινωνία μας, τότε είναι συνένοχοι, για να μην πω οι μόνοι ένοχοι, γιατί ποιος θα παρανομούσε, καθ ’οιονδήποτε τρόπο, από τη στιγμή που ήταν σίγουρος ότι θα τιμωρηθεί;

Ωραία είναι τα λόγια, τα προγράμματα επιμόρφωσης, η συνεχής εκπαίδευση και ενημέρωση των υπαλλήλων, αλλά μήπως αυτή πρέπει να αρχίσει πρώτα από τα υψηλόβαθμα στελέχη των υπηρεσιών;
Τι ωφελεί η επιμόρφωση του υπαλλήλου από τη στιγμή που ο προϊστάμενός του δεν μπορεί να απομυζήσει την παραγωγικότητά του; Αυτός πρέπει να είναι ο γνώστης της συμπεριφοράς και της ορθής διοίκησης, που θα φέρει την παραγωγικότητα και την ανάπτυξη.

Η δημόσια διοίκηση πρέπει πια να λειτουργήσει με ιδιωτικά κριτήρια. Να αντιμετωπίζει τον πολίτη σαν πελάτη και σκοπός της να είναι η με τον καλύτερο τρόπο εξυπηρέτησή του.
Ένα βήμα έγινε με τα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών. Νέα παιδιά, μορφωμένα ανέλαβαν να χτυπήσουν από μέσα τη γραφειοκρατία. Να δώσουν στον πολίτη αυτό που όντως του αξίζει και για το οποίο πληρώνει. Τη βοήθεια και την κατεύθυνση να αντιμετωπίσει τη χίμαιρα της γραφειοκρατίας και του ωχαδελφισμού. Εν μέρει πέτυχε πιστεύω, αρκεί να συνεχιστεί με την ίδια βοήθεια από την Πολιτεία.
Βέβαια η εξυπηρέτηση των πολιτών δεν έχει τόσο μεγάλο πολιτικό ή και να το πω ωμά ψηφοθηρικό αντίκτυπο στους άμεσους διαχειριστές των Κέντρων που είναι οι Περιφερειάρχες, οι Νομάρχες και οι Δήμαρχοι. Και αυτό γιατί η θετική εντύπωση του πολίτη εισπράττεται απευθείας από την κεντρική εξουσία. Πολλοί λίγοι γνωρίζουν ότι τα ΚΕΠ ανήκουν διοικητικά στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Ετσι ενώ δημιουργούν δυσβάσταχτα -είναι αλήθεια- λειτουργικά έξοδα, στους ήδη σφιχτούς προϋπολογισμούς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, αποδίδουν μικρό ή αμελητέο πολιτικό όφελος, με αποτέλεσμα, πολλοί ηγήτορες τοπικών κοινωνιών να τα χρησιμοποιούν σαν «συμπλήρωμα» των υπηρεσιών τους, δυσκολεύοντας έτσι το πραγματικό τους έργο.

Ας είναι. Η αρχή έγινε. Τον τρόπο τον γνωρίζουμε, περιμένουμε και την πολιτική βούληση. Κι μη γελιόμαστε η Δημόσια διοίκηση με τα άρρωστα φαινόμενά της είναι απλά ο αντικατοπτρισμός της άρρωστης κοινωνίας μας, της άναρχα δομημένης νοοτροπίας μας.
Γι’ αυτό ας ξεβρωμίσουμε πρώτα το κεφάλι.-

έλα ρε σε ξέρω (Δημοσιεύθηκε την Νοέμβριος 17, 2007)


Αλήθεια τι «τρυπάκι» κι’ αυτό να νομίζεις πως είσαι ΚΑΠΟΙΟΣ!
Νεοελληνική συνήθεια ή must της εποχής μας;
Εντάξει, άντε να είσαι στην Αθήνα να το παίζεις κάποιος και ο άλλος να ψυλλιάζεται ότι μπορεί να είσαι και κολλητός του Καραμανλή…,λέμε τώρα.
Αλλά να ζεις στην επαρχία, σε μια κωμόπολη, που ο καθένας σε γνωρίζει με το μικρό σου όνομα, και να το «παίζεις»: δεν λέει.Από τη στιγμή που γεννιέσαι αφήνεις ίχνη.
Τα πεπραγμένα σου είναι τελείως διάφανα.
Η κάθε σου κίνηση, η κάθε σου απόφαση καταγράφεται, και είναι προσβάσιμη ανά πάσα στιγμή από τον καθένα.
Ενας μικρός «big brother» (πριν την εποχή του) σε ακολουθεί σε κάθε σου βήμα.
Όλοι μας είμαστε μάρτυρες τέτοιων περιστατικών. Και όπως θα’λεγε και ο Λαζόπουλος μιμούμενος τις Λαρ’σινές γιαγιές του: «Ποιος αυτός; ιιιιιιιιι !!! Λες και δεν τουν’ ξέραμι τι κουμάσ’ είνι».
Με αυτά τα δεδομένα μου φαίνεται τελείως γελοία η συμπεριφορά ορισμένων που προσπαθούν να πείσουν για κάτι διαφορετικό.
Τραγελαφικές καταστάσεις που όμως –δυστυχώς- δεν μπορείς να τις συνηθίσεις:
Ενας καθηγητ(άκος)ης που όλοι βαριόταν στην τάξη του, τώρα ξαφνικά εμφανίζεται σαν Ο Επιστήμονας- Ο Παιδαγωγός.
Ένα υπαλληλ(άκος)ος, που φοβόσουν να του μιλήσεις, τώρα εμφανίζεται ως ο Σωτήρας της υπηρεσίας του.
Ενας ΔΕΗτζής που μετά από 35 χρόνια ξησίματος και μια γενναιόδωρη σύνταξη μέμφεται τους «τωρινούς» για τον τρόπο που διαχειρίζονται τον ενεργειακό πλούτο της χώρας (sic).
Ενας ΟΤΕτζής, που το μόνο σημείο που τον εύρισκες ήταν τα ΠΡΟΠΟτζήδικα και τα κωλάδικα, διαχειρίζεται με στόμφο και γλειώδη αυτοπεποίθηση την τύχη του τόπου σου και επιδεικνύει τα υπηρεσιακά του παράσημα…
Συμμαθητές –σκερβελέδες του κερατά- ξαφνικά… το καρναβαλίστικο κουστούμι με πείθει (;)
Φασισταριά του κερατά σε ιδέες, νοοτροπία και σκέψη, πανηγυρίζουν για την άνοδο της … αριστεράς (…τον Καρατζαφέρη σας)
ΧΑΡΑΜΟΦΑΗΔΕΣ!!!! ΜΠΙΝΕΔΕΣ!!!! ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΔΕΣ!!!!!
Ξεπορτίστε.
Βγείτε από τον μικρόκοσμό σας.
Ξελαμπικάρετε μαλάκεεες.
Μην κρύβεστε πίσω από το δάκτυλό σας.
Σας ξέρουμε καλά.
Άει στο διάολο
Αυτά εν έτη 2007, προς το τέλος
Tα «must» της χθεσινής επετείου (ξανα)επιβεβαιώθηκαν επαναλαμβάνοντας την παράδοση που θέλει κάθε χρόνο τέτοια μέρα –καταρχήν- τις παρελάσεις και τα σημαιάκια και βέβαια την προβολή από τα κανάλια της τηλε(στραβωμάρας) μας των γνωστών ταινιών-φουστανέλας: «Παπαφλέσσας», «Μαντώ Μαυρογένους», «Σουλιώτες». κ.ά. Το καινούριο: Ο Λαζόπουλος με φουστανέλα …Από τη μία: Εθνική περηφάνια, πατριωτικός αλτρουισμός, ηρωισμοί, θυσίες, αυτοθυσία, Ελληνικό Φιλότιμο και Ήθος, Ελπίδα …, ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ, ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ, ΣΟΥΛΙΩΤΕΣ, ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑΣ ….Από την άλλη: Ακρίβεια, Μακεδονικό (ή Σκοπιανό αν προτιμάτε), ΑΝΤΙΑσφαλιστικό, Παιδεία, Ασυδοσία, Σκάνδαλα, Καραμανλής-Παπανδρέου (αυτοί πάνε μαζί εδώ και δεκαετίες), Αλογοσκούφης (!), Φάνη Πάλλη Πετραλιά (!!!)…ΠΩΣ ΓΙΝΑΜΕ ΕΤΣΙ ΡΕ GΑΜΩΤΟ;