23/2/09

ΦΟΡΕΣΤΕ ΤΙΣ ΜΑΣΚΕΣ ΣΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΑΣ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΣΟΥΡΓΕΛΑ

Κάθε χρόνο τα ίδια καρακιτσαριά. Πατώντας στην πανάρχαια παράδοση του τόπου μας, τα κάθε λογής σούργελα «δημιουργούν» τη γνωστή αποκριάτικη φασαρία, βγάζοντας τον πραγματικό τους ηλίθιο εαυτό. Αφήνουν κατά μέρος την προσποιητή τους σοβαρότητα και –επιτέλους- είναι ελεύθεροι να εμφανίσουν το αληθινό τους πρόσωπο. Και γω τι φταίω ρε φελοί, .... «ντενεκέδες ξεγάνωτοι» ;
Εδώ οι Δήμοι δεν έχουν να πληρώσουν τα αναγκαία για τη λειτουργία τους και βλέπουμε, σε όλη την Ελλάδα, το κάθε (κωλο)χώρι να διοργανώνει ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ. Πού τα βρίσκουν τα λεφτά, για να τα ξοδεύουν σε καρακιτς στολισμούς και ξενόφερτες στολές; Ένα πανηγυράκι όλη η Ελλάδα, ξεφάντωμα το λένε, και όλες οι θείτσες αφήνουν τη ... μεσημεριανή τους ενημέρωση και καταπιάνονται με μασκαρέματα, χορούς και λικνίσματα σε latin βραζιλιάνικους ρυθμούς, λες και τα ξέραν και τα χόρευαν και στα χωριά τους. Τίποτε δεν αφήσαμε ανέγγιχτο οι νεοέλληνες. Τίποτα δεν γλύτωσε από την κακογουστιά, την αμορφωσιά και την παραποίηση, ακόμα και η ελληνικές αποκριές έγιναν ...καρναβάλι.
Αλλά πάλι αναρωτιέμαι που είναι το αφύσικο; «Το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι». Με αυτούς τους φελούς, που επιλέγουμε να μας κυβερνάνε, αναγκαστικά επιπλέουμε όλοι μας, όλοι στον αφρό, σαν τα ...σκατά. Βάλτε τις μάσκες ρε καρναβάλια να σας γνωρίζουμε ...

17/2/09

Ρίχτε τους την άμμο στα μούτρα ...

από το apneagr
Ο καθηγητής στάθηκε μπροστά στους φοιτητές της τάξης του, της φιλοσοφικής σχολής, έχοντας μπροστά του κάποια αντικείμενα.Όταν η τάξη ησύχασε, χωρίς να πει τίποτα, πήρε ένα μεγάλο βάζο του γλυκού και άρχισε να το γεμίζει με μπαλάκια του τένις. Όταν πλέον δεν χωρούσε άλλο, κοίταξε τους μαθητές του και τους ρώτησε αν το βάζο γέμισε και εκείνοι συμφώνησαν.Τότε ο καθηγητής πήρε χαλίκια και άρχισε να τα ρίχνει στο βάζο κουνώντας το και αυτά πήγαν στα κενά ανάμεσα στις μπάλες του τένις. Όταν πια δεν χωρούσαν άλλα χαλίκια ρώτησε τους μαθητές αν το βάζο ήταν γεμάτο και αυτοί κάπως σαστισμένοι είπαν πως είναι.Ο καθηγητής στη συνέχεια πήρε άμμο και αφού την έριξε στο βάζο,γέμισε όλα τα κενά ανάμεσα στα χαλίκια και αφού ρώτησε τους μαθητές πάλι αν το βάζο ήταν γεμάτο αυτοί ανταπάντησαν με ένα ομόφωνο ΝΑΙ.Τότε ο καθηγητής έσκυψε και πήρε... κάτω από το γραφείο δυο κούπες καφέ και τις έριξε στο βάζο ενώ οι μαθητές πλέον γελούσαν απορημένοι.«Τώρα», λέει ο καθηγητής. «Θέλω να θεωρήσετε ότι το βάζο αντιπροσωπεύει τη ζωή σας. Οι μπάλες του τένις είναι τα πλέον ιερά και μεγάλα πράγματα στη ζωή σας, όπως η πατρίδα, η οικογένεια, τα παιδιά σας, οι φίλοι σας και οι αγαπημένες σας ασχολίες, πράγματα που ακόμα και όλα τα άλλα να χαθούν, αυτά είναι ικανά να γεμίσουν την ζωή σας. Τα χαλίκια αντιπροσωπεύουν πράγματα σημαντικά όπως τη δουλειά σας, το αυτοκίνητό σας, ένα σπίτι. Η άμμος είναι άλλα μικρότερα πράγματα. Αν γεμίσετε το βάζο πρώτα με άμμο, δεν θα υπάρχει χώρος για να βάλετε τα χαλίκια και τις μπάλες του τένις. Το ίδιο ισχύει και για τη ζωή σας. Αν ξοδέψετε την ώρα σας και την ενέργειά σας για μικρά πράγματα δεν θα έχετε χρόνο και δύναμη για μεγαλύτερα και σημαντικότερα για σας πράγματα. Φροντίστε τα μπαλάκια του τένις πρώτα και μετά τα χαλίκια . Τα υπόλοιπα είναι άμμος» Ένας μαθητής σήκωσε το χέρι και ρώτησε, τι αντιπροσώπευε ο καφές. Ο καθηγητής χαμογέλασε και είπε: «Ο καφές είναι για να σας δείξει πως όσο γεμάτη και να είναι η ζωή σας, πάντα θα υπάρχει χώρος για ένα καφέ με κάποιο φίλο».
Πραγματικό μάθημα δίδαγμα για όλους μας, που έχουμε καταντήσει τις ζωές μας και την κοινωνία μας, μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΜΜΟΥΔΙΑ ... (σχόλιο στήν αρχική ανάρτηση)

13/2/09

Ασφαλίτικες σκευωρίες με τα λόγια ενός κρατούμενου

Η σύγχρονη οδύσσειά μου συνεχίζεται…
Ήταν 19 Δεκέμβρη απόγευμα Πέμπτης, όταν εγώ με την παρέα μου κατευθυνόμασταν προς το Κέντρο μέσα από την οδό Ακαδημίας. Η εικόνα γύρω μας ήταν η συνηθισμένη των τελευταίων ημερών, ενός τοπίου βομβαρδισμένου, με χημικά και δακρυγόνα στην ατμόσφαιρα που πρόδιναν ότι είχαν προηγηθεί επεισόδια, συχνό φαινόμενο της περιόδου, μετά την δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου. Καθώς προχωράγαμε δυνάμεις των ΜΑΤ ξεπρόβαλαν μπροστά μας και βάλθηκαν να κυνηγούν τον κόσμο που βρισκόταν πάνω στην οδό Ακαδημίας. Ο κόσμος έτρεχε πέρα δώθε. Κάποιος μ' έσπρωξε δυνατά , έπεσα κάτω και τότε άρχισε η γιορτή. Οι ματατζήδες άρχισαν να με βρίζουν με προσβλητικούς και σεξιστικούς χαρακτηρισμούς και να με κτυπάνε, κάποιος φίλος μου φώναζε. Ύστερα με πιάσανε, σταθήκανε ολόγυρα, βρίζανε και με βρίζανε κι άρχισαν να με ψάχνουν. Κάποιος άρπαξε το μικρό σακίδιο που είχα στην πλάτη κι άρχισε να το ψάχνει «μη φοβάσαι μου είπε, δεν θα σου βάλουμε τίποτα μέσα». Το σακίδιο δεν είχε παρα προσωπικά μου πράγματα. Με σπρώξανε σε ένα παγκάκι , με ξάπλωσαν μπρούμυτα και με δέσανε με χειροπέδες, ύστερα με φόρτωσαν σε μια κλούβα και με πήγαν στην Ασφάλεια.Εκεί μου λέγανε ότι πέταγα πέτρες. Όσο πέρναγε η ώρα, όμως, τα πράγματα χειροτέρευαν. Το κατηγορητήριο αυξήθηκε και συμπληρώθηκε με λογής κακουργήματα και πλημμελήματα. Οι πέτρες έγιναν μολοτωφ. Παρότι δεν υπήρχε τίποτε που να με συνδέει μʼ αυτά. Δεν είχα «κουκούλα», δεν είχα μάσκα, δεν είχα πάνω μου ούτε ένα μαντήλι καν, τίποτε δεν είχε μέσα το σακίδιο μου που να στηρίζει κάποια κατηγορία σε βάρος μου. Αλλά αυτό δεν φαινόταν να απασχολεί. Άρχισε το πήγαν έλα στα δικαστήρια. Κι εκεί, μια και δεν υπήρχαν στοιχεία, φτιαχτήκανε. Οι αστυνομικοί που με συνέλαβαν, αλλάξανε τις καταθέσεις τους και καταθέσαν ότι επί τρεις ώρες τους πέταγα μολοτωφ: με το πρόσωπο γυμνό, με τα χέρια καθαρά, με τα μάτια καθαρά, χωρίς μια στάχτη επάνω μου, χωρίς μια σκιά στα ρούχα μου. Και στις 22 του μήνα μου ανακοίνωσαν ότι κρίθηκα προφυλακιστέος. Μια μέρα μετά, με μετέφεραν στις φύλακες του Κορυδαλλού. Εκεί βρίσκομαι μέχρι και σήμερα , 45 μέρες μετά την σύλληψη μου. Και τίποτε δεν κινείται. Η ανακρίτρια δεν μπορεί να εξετάσει μάρτυρες ούτε να προχωρήσει στην διαδικασία γιατί η δικογραφία είναι στο Συμβούλιο που πρέπει να κρίνει για τους άλλους συλληφθέντες , που όμως δεν αποφασίζει 40 μέρες τώρα. Και οι μέρες περνάνε και εγώ μένω εδώ να περιμένω, δέσμιος της ακινησίας, δέσμιος μιας παράλογης και ασφυκτικής γραφειοκρατίας ή ίσως μιας εκδικητικής αδιαφορίας. Όλο αυτό το διάστημα δεν τσάκισα. Με κράτησαν και με κρατάνε οι άνθρωποι που βρέθηκαν δίπλα μου να με στηρίξουν, φίλοι, γνωστοί είτε και άγνωστοι ως χτες, με κράτησε η αλληλεγγύη των ανθρώπων γνωστών και άγνωστων. Για χάρη τους δεν θα πέσω. Για χάρη τους θα κρατήσω. Γιατί όλη αυτή η περιπέτεια δυναμώνει τη θέλησή μου για μια κοινωνία δίκαιη, το πάθος μου για ελευθερία, το πείσμα μου να σταθώ όρθιος. Και θα σταθώ.

Θοδωρής Ηλιόπουλος - κρατούμενος της εξέγερσης του Δεκέμβρη

10/2/09

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ –ΕΠΙΣΗΜΑ- ΕΙΣΠΡΑΚΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ


Αντιγράφω από την Σαββατιάτικη ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ (07-02-09)
«28 δισ. ευρώ αφαίμαξη για 3 μαύρα χρόνια
Πρόσθετους φόρους 28 δισ. ευρώ προβλέπει το επικαιροποιημένο Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης για την επόμενη τριετία. Αυτό είναι το «μεγάλο μυστικό» του προγράμματος της δημοσιονομικής σταθερότητας και το «τίμημα της σοβαρότητας» προκειμένου να αποφευχθεί κατά το δυνατόν η εκ νέου επιτήρηση (συζητείται τη Δευτέρα στις Βρυξέλλες) και να εξευμενιστούν οι ξένοι δανειστές. Σε 28 δισ. ευρώ ανέρχεται ως γνωστόν και το πρόγραμμα ενίσχυσης της ρευστότητας της οικονομίας από το Ελληνικό Δημόσιο...»
Δηλαδή σαν –αδαής- φορολογούμενος αναρωτιέμαι, (ο άτυχος που αναγκάσθηκα να ζω σε αυτό το κράτος), το Ελληνικό κράτος δίνει οικονομική ενίσχυση στις τράπεζες 28 δις, τα οποία θα εισπράξει με τη μορφή φόρων από τους πολίτες του;
Δεν μας φθάνει λοιπόν, που οι ανεξέλεγκτες ελληνικές τράπεζες εφαρμόζουν πολιτική μπανανίας και κατακλέβουν όποιον από ανάγκη ή αφροσύνη διαβεί το κατώφλι τους, έχουμε και το επίσημο κράτος να τις ...επιβραβεύει και να αναγκάζει τους πολίτες του να ΞΑΝΑπληρώσουν.
Σε λίγο θα αρχίσουν να παίρνουν και τηλέφωνα στα σπίτια.
Φαντάζομαι: Καταμεσήμερο, (εκεί που πας να κλείσεις για λίγο τα μάτια σου), χτυπάει το τηλέφωνο, και αφού το σηκώσεις, ακούς από την άλλη άκρη της γραμμής μια χοντρή φωνή και προσπαθείς να φαντασθείς, να σχεδιάσεις το «προφίλ» αυτού που σε κάλεσε καταμεσήμερο, (όπως κάνουν στις ταινίες ...serialkiller). Σίγουρα χοντρούλης, κουστουμαρισμένος, με αμερικάνικες σπουδές (μάλλον τις πλήρωσε ο θείος). Από δουλειά (δεν βγαίνει καθαρά), αλλά μάλλον ανεπάγγελτος. Παντρεμένος με δίδυμα, για να ξεμπλέκει γρήγορα με αυτό. Κατ’ανάγκη βρίσκεται σε αυτή τη θέση, για την οποία προοριζόταν και για την οποία ήταν ταγμένος από τη γέννησή του. Μένει παραθαλάσσια στη Ραφήνα ή στη Ραφήνα, γιατί του αρέσει να βλέπει τη θάλλασσα, όταν καταβροχθίζει το αγριογούρουνό του ή τους πολίτες της Μπανανίας. Και ενώ εν ριπή περνούν αυτές οι σκέψεις σε επαναφέρει οι χοντρή φωνή: «Κύριε σαν καλός πολίτης πρέπει να πληρώσετε τη δόση σας για την ενίσχυση του τραπεζικού συστήματος. Ήδη έχετε καθυστερήσει και εφόσον δεν πληρώσεις (εδώ «μπαίνει» ο ενικός για να τονιστεί η ασημαντότητά σου) θα αναγκασθώ να σου επιβάλλω νομικά μέτρα. Την επόμενη φορά θα μιλήσεις με τον δικηγόρο»
- «Μάλιστα, θα κάνω ότι μπορώ ...»
- «Όχι ότι μπορείς ... τώρα, σήμερα θα πληρώσεις»
και το τηλέφωνο κλείνει απότομα.
Και συ ο δύσμοιρος τι να κάνεις; Τι μπορείς να κάνεις; Θα σκάσεις και θα πληρώσεις, γιατί δεν μπορείς να αντισταθείς μόνος σου στη βουλημία αυτού του παμφάγου κράτους. Γιατί επ’ ουδενί δεν πρέπει να σταματήσει έτσι απότομα η άνοδος των κερδών και των δεικτών των τραπεζών. Γιατί είσαι ανυπεράσπιστος, απέναντι σε ένα κράτος, που έχει ταχθεί να σε υπερασπίζεται. Γιατί είσαι η πρώτη ύλη του συστήματος, και σαν πρώτη ύλη πρέπει να ξεζουμισθείς, για να κινήσεις την ενεργοβόρα μηχανή του οικονομικού οικοδομήματος.
Άει στο διάολο ... ΝΑ ΜΟΥ ΚΟΠΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ ΕΑΝ ΞΑΝΑΣΗΚΩΣΩ ΤΗΛΕΦΩΝΟ.-