30/6/10

τελικά δε βάζουμε μυαλό ...

...  όσες δεκαετίες κι αν περάσουν

28/6/10

"...Κόντρα είσαι στην ανασχετική ηλιθιότητα..."

Προς σοβαρογελοίους πολιτικατζήδες, κοάζουσες ξανθές κύριες  σεμνοαπρεπείς Κινησίες του γυάλινου κόσμου, λοιπούς εγχωρίους και εξωχωρίους ελληναράδες.
Ελευθέριος Ανευλαβής (τί έγραψε πάλι! τη μυρίζεις τη μπόχα)

«Έλα τώρα δεν πα να μην αρέσεις.
Κόντρα είσαι στην ανασχετική ηλιθιότητα».
Οδυσσέας Ελύτης.

Για πολλές μέρες, πολλούς μήνες, σίγουρα, χρόνια τώρα, φυσούσε, μέσα στη χώρα, ένας ζεστός αποπνικτικός λίβας, που ξερνούσε μιαν ανυπόφορη μπόχα. Μια μποχα μουλιασμένη με βρώμικη, λασπωμένη γλίτσα, που λέρωνε τα χέρια των ανθρώπων και τις ψυχές τους.

15/6/10

ένα παράπονο μόνο ...

Ρε συ Μάνο, μας μεγάλωσες και μας ...παράτησες!!! (σε μαύρα χάλια)
Ευτυχώς μας άφησες κληρονομιά

14/6/10

mpermperas *

Δε βγαίνει κουβέντα ρε γαμώτο και πού να πιάσουν καλά οι ζέστες.
Τέλειωσε ο Μάης, μπήκε ο Ιούνης και ο καιρός ευνοούσε τη …διακοποαβλεψία. Πού να πας με τέτοιο ψωφόκρυο; άσχετα αν υπεκφεύγαμε από το πραγματικό ερώτημα: Πώς να πας; και φυσικά δεν εννοώ με καράβι ή αεροπλάνο, αλλά όσο και να μετρώ δε βγαίνουν τα πούστικα. Αναπολώ προηγούμενα χρόνια που ο προγραμματισμός των επόμενων διακοπών άρχισε τις τελευταίες μέρες των διακοπών. Τώρα τι γίνεται; Τα κεφάλια μέσα και ας μας φάει ο «μπέρμπερας»(*) (για τους ανίδεους νότιους: =η ζέστη και ο καύσωνας). Και θα’χουμε και τους μαλάκες όλο το καλοκαίρι με τις εκλογές τους, αυτό πού το βάζεις; O κάθε ηλίθιος αρχοντίσκος θα συναγωνίζεται με τους άλλους (άλλου χρώματος) ηλίθιους αρχοντίσκους και θα μας τα πρήζουν. Θα μου πεις θα περνά και η ώρα … αλλά πάλι είναι κουραστικό και όταν μπλέκεις με ηλίθιους θα σε φάει η μαλακία, όπως λέει και ο λαός αυτό με τα πίτουρα και τις κότες. Άντε και καλό κουράγιο!!! (με τέτοια ζέστη από το πρωί δεν πρέπει να κουράζουμε και τη μηχανή).

7/6/10

γιατί ρε μας φτύνετε;

Έβλεπα χθες σε επανάληψη τον Χρόνη Μίσσιο στη ΝΕΤ στην εκπομπή της Κατρίτση. Ογδόντα χρονών πια ο Χρόνης και το μυαλό του έβγαζε φωτιές. Ζήλεψα τη δυάγειά του, ζήλεψα την ηρεμία στο πρόσωπό του, ζήλεψα και την όμορφη «γωνιά» που ζει. Ένας άνθρωπος που έζησε τα περισσότερά του χρόνια στις φυλακές και στις εξορίες προέτρεπε τους έλληνες σε αγώνες και πάλη.
Σε μια στιγμή, σα να έσπασε, σα να εξοργίσθηκε, είπε: «Γιατί ρε σεις φτύνετε αυτό το λαό;» Σε πρώτο πρόσωπο. Σαν άνδρας ζήτησε να μάθει το γιατί.
Ένας αγωνιστής που «ξόδεψε» τη ζωή του για τα πιστεύω του σε έναν απολογισμό, στο λυκόφως πια της ζωής του, δίπλα στο γεράνι του (δεν ξέρω αν είχε και κλειδί από κάτω), ακόμη αναρωτιέται, ακόμη δεν μπορεί να καταλάβει… Και ποιος μπορεί εκτός από «αυτούς»;
«ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΣΕΙΣ ΦΤΥΝΕΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΑΟ;»
Γιατί ρε σεις μας κάνετε να ντρεπόμαστε;
Είμαστε ένας λαός, που από την αρχή της ιστορίας μας δεν έχουμε πάψει να αγωνιζόμαστε, να θυσιαζόμαστε για την ελευθερία μας. Ατέλειωτοι αγώνες, αμέτρητες θυσίες …Γιατί;
Αντί να ντρέπονται οι Γερμανοί που αιματοκύλισαν τον κόσμο δυο φορές. Αντί να το βουλώνουν όλοι οι βορειοευρωπαίοι που δεν άφησαν ποτέ τον …καναπέ τους. Αντί να ντρέπονται οι Αμερικάνοι για τα χάλια που μας οδήγησαν … Ντρεπόμαστε εμείς να πούμε ότι είμαστε Έλληνες!!! Μας φτάσατε στο σημείο να συγχέεται ο ελληνισμός με την κλεψιά, το λάδωμα και τη ρεμούλα.
Ε! λοιπόν δε μας αξίζει αυτή η αντιμετώπιση.
Δεν είμαστε όλοι σαν τα μούτρα σας.
ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ ΦΤΥΝΕΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΑΟ;

η στατιστική στην υπηρεσία της ..ευχαρίστησης

από το blogareis

4/6/10

για λύπηση ...

Σαν άνθρωποι κάνουμε ένα μεγάλο λάθος νομίζοντας ότι το υγρό λυπημένο βλέμμα των ζώων οφείλεται στο δικό τους «παράπονο» και στα δικά τους ανεκπλήρωτα θέλω. Ίσως αυτή η εντύπωση να μας δημιουργήθηκε, απλά γιατί συνηθίσαμε να βλέπουμε τα ζώα σα θύματα της ανθρώπινης κακομεταχείρισης και βαναυσότητας, αφού καθημερινά βλέπουμε τέτοια περιστατικά.
Είναι όμως αυτή η αλήθεια ή μήπως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο;
Κάθε πρωί με αποχαιρετά μέχρι το αυτοκίνητο, ανέκφραστος σχεδόν, και με παρακολουθεί μέχρι φύγω και κάθε απόγευμα με υποδέχεται κουνώντας την ουρά του, «ζητιανεύοντας» το χάδι του καλωσορίσματος, αλλά πάντα με το ίδιο υγρό θλιμμένο βλέμμα. Εκτός από αυτόν, που μάλλον είναι τυχερός αφού έχει το σπίτι του, τα χάδια και την τροφή του, μια οικογένεια που τον αγαπά και θεωρείται πια βετεράνος, αφού μεγαλώνει με υπομονή και …κουράγιο τον τρίτο μπέμπη, υπάρχουν και άλλα πολλά αδέσποτα και μη, που δεν έχουν την ίδια φροντίδα και την τύχη, αλλά όλα έχουν το ίδιο βλέμμα όταν τολμούν να σε κοιτάξουν στα μάτια, υπερνικώντας το φόβο της ανθρώπινης τιμωρίας.
Μήπως τα ζώα τελικά ξέρουν κάτι περισσότερο από μας και απλά δεν μπορούν να μας του πουν ή μας το λένε με τον τρόπο τους, αλλά εμείς, λόγω ανικανότητας, ή δεν ξέρω τι άλλο αδυνατούμε να το καταλάβουμε; Αλλωστε τα ζώα είναι αυτά που έχουν διατηρήσει την επαφή τους με τη δημιουργό φύση και συμπεριφέρονται πάντα βάση των κανόνων της, των κανόνων της ζωής και της επιβίωσης. Εμείς, τα ανώτερα(;) νοήμονα …ζώα, είμαστε αυτοί που έχουμε αλλάξει τους κανόνες. Εμείς ασελγούμε καθημερινά με τον τρόπο ζωής μας πάνω στη φύση και στους αδύναμους (κατώτερους) συγκατοίκους μας, στους συνανθρώπους μας και τέλος στους ίδιους τους εαυτούς μας.
Υπάρχει περίπτωση τα ζώα να δημιουργούσαν κοινωνίες σαν τις δικές μας;
Είχαμε όλα τα φόντα και τις προϋποθέσεις και δημιουργήσαμε πόλεις τέρατα, γεμίζοντάς τες με δούλους, που τρέχουν καθημερινά και ολημερίς για να έχουν πράγματα, που δε χρειαζόνται, κοροϊδεύοντας τους ίδιους τους εαυτούς τους, αποφεύγοντας το ίδιο τους το βλέμμα.
Γίναμε δούλοι του ίδιου μας του δημιουργήματος. Σωρεύουμε πλούτο, χρήμα … ναι αυτά τα πολύχρωμα χαρτάκια, που τα τυπώνουν μηχανές, που οι ίδιοι φτιάξαμε, και για τα οποία σκοτωνόμαστε μεταξύ μας.
Καταστρέφουμε το ίδιο μας το σπίτι, τον πλανήτη που μας δημιούργησε, μας θρέφει και τέλος μας ανέχεται (για πόσο ακόμα;)
Είναι τρελό, αλλά ακόμη θεωρούμαστε νοήμονα όντα.
Και αναρωτιέμαι και γω ο αφελής παραπάνω, γιατί τα ζώα έχουν αυτό το λυπημένο βλέμμα, ενώ η απάντηση είναι τόσο απλή: Μα φυσικά γιατί μας βλέπουν, γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν την τόση ηλιθιότητα, τη βλακεία και το αδιέξοδο στο οποίο ζούμε.
Προσπαθούν να μας το πουν. Προσπαθούν να μας αφυπνίσουν, αλλά μάταια.
Τελικά αυτά μας λυπούνται …
ΥΓ. Δεν είναι ο πραγματικός ΠΑΟΚΗΣ στη φώτο, γιατί βαρέθηκα να κατεβάσω δική του φωτό, αλλά είναι "φτυστός" (και στη στάση που συνηθίζει) αν και είναι αρκετά πιο ...παππούλης