30/12/11

αντί ευχών

Μία κι απόψε θα έλεγα εάν υπηρετούσα ακόμη τη μαμά πατρίδα (πού’ναι τα χρόνια, ωραία χρόνια … ρε Νταλάρα;)
Μια μαμά πατρίδα που ωσάν Μήδεια του 21ου αιώνα σκοτώνει τα παιδιά της. Και να’φταιγε η μαμά, άντε μάνα είναι θα τη συγχωρούσα (το χάσμα των γενεών βλέπεται), το άσχημο είναι ότι το κακό όνομα το βγάζει η μάνα Ελλάς από μερικά μπάσταρδα πολιτικά βλαστάρια της, που έχουν την εντύπωση ότι αυτοί είναι και κανείς άλλος. Ολόκληρο 2011 πέρασε και ακόμη δεν κατάλαβαν ότι θά’πρεπε να τα μαζέψουν και να φύγουν στην αλλοδαπή μαζί με τις συμβίες τους και τα τυχόν μπασταρδάκια τους, που τα προορίζουν (κούνια που τους κούναγε) για ιζνογκουτάκια στη θέση τους. Πάνε αυτά -ξεχάστε τα. Επιτέλους! Ο έλληνας κατάλαβε το παιχνίδι της πολιτικής σας επιβίωσης. Το κατάλαβε; Ελπίζω, αλλιώς …
Πάντως, μέχρι την τελευταία στιγμή, οι μπάσταρδοι συνεχίζουν να φορτώνουν φόρους, τέλη και αυξήσεις, λίγο πριν από την πολιτική τους γκιλοτίνα οι λουδοβίκειοι αρχοντοπατέρες μας το μόνο που σκέφτονται είναι να ικανοποιήσουν τους εντολείς τους. Ας είναι. Ελάτε να τα πάρετε μαλάκες!
Λοιπόν, μου εύχομαι το νέο έτος να με βρει κατά μερικά εκατομμύρια πλουσιότερο για να μην αναγκάζομαι να βρίζω και το ίδιο εύχομαι για όλους μας σε αυτή τη χώρα που θέλει να Τους ξεράσει ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΤΟ 2012.
Tελικά ο Νοστράδαμος καλά το προέβλεψε: όντως το 2012 θα είναι καταστροφικό για τους πολιτικάντηδες, θα είναι ένας χρόνος επαναπροσδιορισμού για όλους μας, ενός επαναπροσδιορισμού προτεραιοτήτων, επιλογών ζωής.
Εμπρός λοιπόν για ένα καλό reset …
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ !!!

22/12/11

ευχές για ...χούφτωμα

κάπως έτσι θα πρέπει να ήταν η πρώτη χριστουγεννιάτικη κάρτα
αλλά η εξέλιξη της ...αν(δ)θρωπότητας μας κατήντησε να χαριεντιζόμαστε με πιο πεζά (και μαλακά) μηνύματα. Κάπως έτσι:

11/12/11

όπως διαλέγει η μουσική τα λόγια και τις λέξεις


Μεγάλο δέντρο ο στεναγμός, μεγάλη κι η σκιά του
απλώνει ρίζες στην ψυχή, στο σώμα τα κλαδιά του
Μα όπως ανοίγει ένα πουλί φτερούγα στον αέρα
το δέντρο γίνεται γιορτή και φτερουγίζει η μέρα

Πόσες φορές να σου το πω, πόσες να στο μηνύσω?
Να σου το πω ψιθυριστά ή να στο τραγουδήσω?
Θα σου το πω ψιθυριστά, όπως μιλάει το βλέμμα
που κρύβει μες τη σιγαλιά του κόσμου όλο το αίμα

Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
πως σου μοιάζει, πως σου μοιάζει
Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
με τρομάζει, με τρομάζει

Χαμένοι μοιάζουμε, λοιπόν, στο γύρο του θανάτου
στην παγωνιά του οριστικού, στον τρόμο του αοράτου
Μα οριστικά θα χεις χαθεί, μονάχα αν το διαλέξεις
όπως διαλέγει η μουσική τα λόγια και τις λέξεις

Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
πως σου μοιάζει, πως σου μοιάζει
Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
με τρομάζει, με τρομάζει

6/12/11

είναι η μέρα των παιδιών, είναι η μέρα του Αλέξη

Σύμβολο η θυσία του μικρού Αλέξη, σύμβολο η αγωνιστική απάντηση των μαθητών.
Μπορεί η χώρα μας να έγινε ο περίγελος των διεθνών τοκογλύφων, αλλά κατέχει (γι' αυτό είμαι σίγουρος) την πρωτιά σε σύμβολα.
Ο λόγος προφανής, η αιτία βγάζει μάτι: Ενας περήφανος λαός, που εμπεριέχει στο είναι του την ελευθερία, καταδυναστεύεται από προδοτικές ηγεσίες που τον ξεπουλούν.
Δεν χρειαζόμαστε άλλα σύμβολα. Δεν πρέπει να πληρώνουν μικρά παιδιά την ανικανότητα των κάθε λογής εξουσιών.

Οι μόνοι που δε βλέπουν σα σύμβολο τη θυσία του Αλέξη είναι οι γονείς του και οι οικείοι του. Προσωπικά σε αυτούς θα ήθελα να αφιερώσω αυτή τη μέρα.