7/12/16

ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ



Παιχνίδι για το μυαλό είν’ η μνήμη, παιδικό, που, όσο βαστούν ακόμη οι μπαταρίες του, ζουζουνίζει και τυμπανίζει την ύπαρξή του, σε κάτι στιγμές –ξόφαλτσες μπορεί- αλλά, με ένα αόρατο σπίρτο να τις συδαυλίζει. Μια φωτογραφία με κιτρινισμένα χαμόγελα, ένα μολύβι, που δεν γράφει πια η παγωμένη του μύτη, μισοφαγωμένο στο πάνω μέρος από στόμα που έχει χρόνια γλυκά να σου μιλήσει. Ένας παλιομοδίτικος χαρτοφύλακας, που φυλάει άχρηστα πια χαρτιά, λογαριασμούς, ασφάλειες κάποιας ζωής που δεν υπάρχει, κείμενα υπηρεσιακά, όλα με το γνωστό σου «ρ» και το «2» να φλερτάρει με το ζήτα, πολλαπλασιασμός για μια διπλή ζωή, που τελικά ήταν μισή. Διαίρεση ήταν τελικά, αλλά έμειναν γράμματα και αριθμοί να φουντώνουν τη μνήμη, να δίνουν ζωή σε εικοσιπεντάχρονες μπαταρίες.
Λίγα κεριά προσπαθούν να ζεστάνουν την παγωμένη μέρα, ένα μνήμα μουντό στο χρώμα τ’ ουρανού, που κρέμεται από πάνω έτοιμος να πέσει νεκρός κι αυτός σουβλισμένος από κακοπαθημένα νεκροταϊσμένα κυπαρίσσιαž μερικά γράμματα, λειψά, κλεμμένα από τα χρόνια και δυο ημερομηνίες, το μεσοδιάστημα της παρουσίας. 
Η φωτογραφία σε τρομάζει. Κλείνεις τα μάτια, προσπαθείς να φαντασθείς  χωρίς να την κοιτάς, άλλες στιγμές, καθημερινές και σημαδιακέςž δυσκολεύεσαιž έρχονται στο νου: το σώμα, κινήσεις, χαμόγελα, φράσεις ειπωμένες, αλλά, το πρόσωπο, θαμπό με τις βασικές γραμμές χαμένες, σαν βιαστικό προσχέδιο, εξαφανισμένες σε μια μέρα, περασμένη λες αλλοτινή, παγωμένη μ’ έναν ήλιο εκτυφλωτικό, διογκωμένο, που σ’ έκανε να κλείνεις τα μάτια, να φυλακίζεις τα δάκρυα μέσα σου, πίσω σου και μπρος σου για εικοσιπέντε χρόνια, μια μέρα που οι χριστιανοί γιορτάζουν την Αγία Βαρβάρα και οι μουσουλμάνοι κάτι θα γιορτάζουν, δεν μπορεί με έναν τέτοιο ήλιο, τότε.
Τι αστείο τελικά παιχνίδι αυτή η μνήμη, κλόουν, που σε κάνει να νοσταλγείς τα παιδικά γέλια, μα το πρόσωπό του τραγικό, δεν ξεχνά να σου θυμίσει τη μέρα, για όσο αντέχουν ακόμη οι μπαταρίες σου.-

Τι ρι τι τιτ




Περί μουσικής και άλλων δαιμονίων

Τι γίνεται αλήθεια με την μουσική; Άγραφη και μυστηριώδη, για τους μη επαΐοντες, τα ορνιθοσκαλίσματα, που κρέμονται σαν φρεσκοπλυμένα βρακιά στα σύρματα της παρτιτούρας.
Τη ζωγραφική μπορείς να την αποκαλύψεις με λέξεις, πλάθοντας εικόνες, περιγράφοντας υφή και χρώματα, δηλώνοντας αισθήματαž τη γλυπτική το ίδιο, μαζί με κινήσεις και μιμήσεις του σώματος.
Όλες οι τέχνες γενικά έχουν σχέση και μπορούν να αποκαλυφθούν με λέξεις — εκτός από την μουσική, αλλά οι λέξεις βρήκαν τον τρόπο τους: το τραγούδι!
Ο στίχος είναι ο πολιορκητικός κριός των λέξεων κατά της ψηλομύτας μουσικής, μπαίνουν οι λέξεις ανάμεσα στις νότες και προδίδουν τους τόνους, την ένταση, τα ηχοχρώματα. Ο στιχουργός προδίδει τις προθέσεις, τα συναισθήματα, τις ιδέες και τα αδιέξοδα του συνθέτη, συμπληρώνοντας και τα δικά του σε ένα σύνολο, που μας αποκαλύπτεται και μας προσφέρεται με εργαλεία του το σώμα, τα χέρια, τα πόδια και το στόμα.
Η μουσική, τελικά, είναι η τέχνη του σώματος, που συμμετέχει με κόπο και αδιαμαρτύρητα στην έμπνευση της ψυχής.-