Η μυρωδιά του νοσοκομείου με αρρωσταίνει περισσότερο. Πόσο
περισσότερο άραγε;
Τα λόγια του γιατρού πονάνε τ’ αυτιά μου: «Λυπάμαι κύριε
Αθανασίου, έχετε λιγότερο από μια βδομάδα ζωής»
Τι να προλάβω να κάνω σε μια βδομάδα; Τον απολογισμό μιας
ζωής; Την απολογία μιας ζωής;
Ο πόνος μου τρυπά το μυαλό, σα να θέλει να με βοηθήσει να
βγάλω από κει θύμησες και γεγονότα ξεχασμένα.
Στιγμές. Αγάπη, χαρά, ευτυχία. Πίκρες.
Πόσο μπορεί να μοιάζουν οι ζωές των ανθρώπων;
Παιδικά χρόνια στην επαρχία. Όμορφες εικόνες της φύσης και
της ζωής των ανθρώπων στη Δυτική Μακεδονία. Η λίμνη, τα Πιέρια, φώτισαν το
ξεκίνημα της ζωής μου.
Θεσσαλονίκη. Τι όμορφη ήταν τότε! Φοιτητική ζωή, ξεγνοισιά,
γνωριμίες, οι πρώτες ρετσίνες, τα τσιγάρα …
Έρωτας, πτυχίο, γάμος, παιδιά και ενδιάμεσα μικρές στιγμές,
που συμπλήρωναν τις ώρες και τα συναισθήματα.
Πόσο μοιάζουν οι ζωές των ανθρώπων!
