Κοιτώ τις αναρτήσεις λίγες μέρες μετά το αποτέλεσμα των
εκλογών του Γενάρη.
Η ΕΛΠΙΔΑ ΕΡΧΕΤΑΙ! …
Τι χαρά κάναμε. Τι αγαλλίαση. Το ψυχωτικό από τη Μεσσηνία,
μαζί με την τσογλανοπαρέα του, που με τόσο μίσος, με τόσο μένος και ενδόμυχη
χαρά εξαντλούσε τα απωθημένα του στις πλάτες μας (κάτι θα’λεγε ο Σίγκμουντ γι’
αυτό), πήγε στο διάολο.
Όντως η ελπίδα ήρθε στο λαό μας.
Είδα χαμόγελα, είδα προσμονή για καλύτερες μέρες.
Πολλά είδα και πολλά πρόσμενα, αλλά …
Αλέξη, τι κάνεις;
Η βρισιά που μού ’ρχεται στα χείλη μένει βουβή και αχτύπητη
στο πληκτρολόγιο, για πόσο ακόμη δεν ξέρω … είναι που κοιτώ δεξιά-αριστερά,
μπροστά (πίσω όχι, ξέρω τι θα δω) και ξαναντικρύζω κατήφεια, απογοήτευση, αδιέξοδο.
Η ΕΛΠΙΔΑ ΠΡΟΣΠΕΡΑΣΕ; Η ΕΛΠΙΔΑ ΓΑΜΗΘΗΚΕ; (με ποιον;)
Ρε, άει στο διάολο πρωινιάτικα!
