Ωρε πατριώτες !

Ωρε πατριώτες ! Τι δουλάρα είν’ τούτη, που το παίζει πορτιέρης στο Μαξίμου;

Αυτός ο αψηλός και άχαρος εκπροσωπεί τον ελληνικό λαό;

Πώς να μας πάρουν στα σοβαρά λοιπόν, αφού μας έχουν σήκω κάτσε;

Εκεί στας Αμερικάς, που σπούδασε ο συμφοιτητής του ΓΑΠ, δεν του μάθανε τη διαφορά των λέξεων «αξιοπιστία» και «δουλοπρέπεια».

Αναρωτιέμαι μήπως εντέλει είμαστε τυχεροί μες την ατυχία μας. Κάνω αναδρομή στην πολιτική μου μνήμη (όσο μου το επιτρέπουν οι δεκαετίες που κουβαλώ στην δοκιμαζόμενη από την οσφυαλγία μέση μου): Οι θύμησες ξεκινούν από το ’81 με τον Ανδρέα. Τα ζιβάγκο, τον προοδευτικό αέρα, τις κλαδικές, τα πράσινα καφενεία, κ.ά. Ξανασχολήθηκα το ’90 με τα ειδικά δικαστήρια, τον Κοσκωτά, τις αποκαλύψεις που όλοι γνωρίζαμε, άλλα …  Το διάλειμμα Μητσοτάκη (φτού σκόρδα! μακριά από μένα) και μετά πάλι ο ερωτιάρης γεροξεκούτης Ανδρέας. Σημίτης-Γιωργάκης-Παπαδήμος-Βενιζέλος-Σαμαράς (αν ξέχασα κανέναν καταστροφέα, ζητώ συγνώμη).

Φυσική εξέλιξη λοιπόν δεν είναι η σημερινή κατάσταση; Τι παραπάνω περιμένουμε οι πλεονέκτες;

Αυτούς ψηφίζαμε, αυτούς ψηφίσαμε, με τη δουλοπρέπεια ας πορευτούμε. Η ελεύθερη έκφραση, η ελεύθερη διεκδίκηση μας φοβίζει, μας είναι κάτι άγνωστο, που μας τρομάζει. ΑΥΤΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΥΝΕΛΛΗΝΕΣ.

Δυστυχώς, αυτά μας άφησε –μάλλον- η τουρκοκρατία (αντί να μας αφήσει λικνιζόμενα χανουμάκια). Γιατί διαμαρτυρόμαστε λοιπόν, ας κατεβάσουμε όλοι τα κεφάλια στις προσταγές της πολυχρονεμένης μας σουλτάνας καγκελαρίου και ας παρατάξουμε επτά σφριγηλά κωλαράκια στον απεσταλμένο της βεζύρη, αυτός ξέρει τι να τα κάνει … εκτός κι αν το σηκώσουμε το γαμημένο!