Ο Μίμης, το λοιπόν, Σουλιώτης, ανεχώρησε για το μέγα τίποτα...

Εν θερμώ εν ψυχρώ κι ανάποδα

Αλλά το αμετάκλητον δεν παύει να είναι αμετάκλητον

Πέθανε ο Μίμης Σουλιώτης εντελώς

Και λοιπόν!

- Τι και λοιπόν;

Αρα ό,τι και να πεις περί αυτού τούτου είναι μάταιον

Ας ζούσε κι ας μην έγραφε πότες ξανά του

Κι ας μη κάπνιζε ποτέ ξανά τον άφιλτρο άσσο του

Αλλά δε ζει πλέον.

Ως εκ τούτου το καβαφικόν του

«Ημίν τοις φίλοις πένθος...» εκ νέου για κάθε παρόμοιο νέο

Μόνον;

Τι άλλο...

από την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Με λύπη μου πληροφορήθηκα και γω πριν λίγο το θάνατο του Ποιητή.

Θα μας λείψεις ΕΓΚΡΙΤΕ!

φτιάξ' έναν ήλιο σαν κι αυτούς

Κατερίνα Γώγου, Ετών 9 (Μ. Σεβίλογλου, Όλ. Λαζαρίδου)

ΙΣΤΟΡΙΟΥΛΑ V ... ή VI : Η ΚΡΙΣΗ

Ξεκίνησε το χάραμα. Δεν είχε καθόλου κίνηση στην εθνική. Άνοιξε το γκάζι και η Χόντα χύμηξε μπροστά, αδιαφορώντας για το βαρύ φορτίο της.

Τριάντα χρόνια ζωής πακεταρισμένα στις τρεις βαλίτσες της μηχανής, σε δυο σακβουαγιάζ πίσω  και ένα μικρό μπροστά του, πάνω στο ρεζερβουάρ.

Λίγο μετά την Λαμία σταμάτησε για καφέ.

Κοίταξε πίσω μακριά το Αττικό τοπίο, έστριψε ένα τσιγάρο και ρούφηξε μια γουλιά από τον διπλό ελληνικό του.

Τα πάντα ήταν ξεκάθαρα μέσα του. Κοίταξε προς τον Βορρά και έβγαλε τον καπνό. Μόλις οι φίλοι του έμαθαν ότι ζήτησε μετάθεση στην επαρχία, πέσαν πάνω του για να τον μεταπείσουν, αλλά τίποτα δεν θα το έκανε να αλλάξει την απόφασή του, τον είχε κουράσει η πόλη, άλλωστε με τα λεφτά που έβγαζε ήταν πια αδύνατο να ανταποκριθεί.

Η μηχανή άστραψε στον ήλιο, του έκανε χαρές. Ήθελε επιτέλους χιλιόμετρα, δυο χρόνια τώρα Καλλιθέα-Χαλάνδρι, νοσοκομείο-σπίτι. Άσε που θα πατούσε για πρώτη φορά σε χώμα.

Έσβησε το τσιγάρο, ανέβηκε και ξεκίνησε. Λάρισα, Τέμπη, το τοπίο είχε αλλάξει τελείως. Το ρουφούσε σκιασμένο πίσω από το πλαστικό κάλυμμα του κράνους του.

η τέχνη του κώλου

Σαν μεγάλος καλλιτέχνης :-P  μπορώ να εκτιμήσω τη ΜΕΓΑΛΗ τέχνη και φυσικά η ΜΕΓΑΛΗ τέχνη είναι για να μοιράζεται