ΝΤΙΡΛΙ ΝΤΙΡΛΙ ΝΤΙΡΛΙ ΝΤΙΜ (Δωμάτιο στο Αμστερνταμ)

"Ζεϊμπέκικο είναι μάγκες..."
Δευτέρα πρωί (γαμώ το κέρατό μου)
Το χθεσινοβραδυνό χιόνι λοιώνει γρήγορα ...
Ψωφόκρυο, ψοφήσαν επιτέλους οι μύγες ...
Το πρωϊνό ζάπινγκ στα blogs δεν απέδωσε κάτι εξιόλογο ...
Ας ακούσουμε λίγο Νικόλα για να τα γράψουμε κανονικά και να συνεχίσουμε...

Επειδή μας έκοψε πείνα ... μια γρήγορη συνταγή για εργένηδες

ΣΥΝΤΑΓΗ : Κοτόπουλο με Ουισκι

Αγοράζετε ενα κοτόπουλο 1200 γρ. και ενα μπουκάλι Ουίσκι
Προβλέψτε , αλάτι, πιπέρι ,ελαιόλαδο, και μπείκον σε λωρίδες
Για καλό και για κακό βεβαιωθήτε οτι εχετε και ενα βάζο μαγιονέζα
Τυλίξτε το κοτόπουλο με τις λωρίδες, αλατοπιπερώστε, και ρίξτε μία υποψία ελαιόλαδου
Προθερμάνετε τον φούρνο σε μεσαία θερμοκρασία, (220 βαθμοί ή θερμοστάτης στο 5 ) για 10 λεπτά
Σερβιριστήτε ενα ποτήρι Ουισκι και πιειτε το
Βάλτε το κοτόπουλο στον φούρνο αφου πρώτα το τοποθετήσετε σε καταλληλο σκευος
Βάλτε και πιειτε ακόμα ενα ποτήρι Ουισκι
Επαναλάβατε αυτο το βήμα αλλες δυο φορές
Μετά απο ένα τέπαρτο φουρνίστε το ανοιγμα για να επιγλέψετε το κλείσειμο του ψοτόπουλου
Λιάστε ξανά το ουικάλι του Μπίσκη και καπιατήτε μια καλή λουγία
Μετά απο ενα κετα.. οχι πέταρτο της ώρας, αργότερα τελος πάτνων ....
κλιτρίστε μέχρι τον μπούρνο
ανοίφτε την χόρτα, ξεγυρνίστε, απαναδονήστε
βάλτε τελος παντων το φωτόπουλο απ την αλλη
καφήστε σε μια λωκο καλέκρα και καβετάστε κανα'δυό φατήρια Κίσκη αμόκα
Νυστε, λυστε ψηστε το κουφόλουπο για μιση φώρα ακόμα .
3 λοτήρια αρφότερα ....
Ζαμέψτε το γατόπουλο απο χαμω, ( επεσε το μακαλισμένο) , καφαρίστε το, και γάλτε το σε μιάτο
Φτάτε τα κούτρα σας απο το νέσιμο στο κάτωμα απ τα γάδια που μυθικαν στα κλαπάκια της μουζινας
μην αποχειραθητε να κησωθειτε, μια φαρά ειμαστε εδω μάτω
απομελειώστε το δουκάλι του Ρίσκι
αργόμπερα σαρθήτε ως το κρεμάτι και κοιθωμητε ως το χρωι
Την επομενη μέρα , παρτε ενα αλκα σελτζερ
Πηγαινετε να φάτε κρύο kοτόπουλο με μαγιονεζα
και καθαρίστε το μπουρδέλο που δημιουργήσατε στην κουζινα

την αλλη βδομάδα θα δοκιμασουμε την Κρητικη συνταγη : Κατσικακι με τσικουδια !!!

thanks Anastasios

ΚΑΛΕΣΜΑ ! "ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ"

Με αφορμή το πρωτόγνωρο κύμα απεργιών πείνας από τους κρατούμενους στις Ελληνικές φυλακές αλλά και την εγκληματική αποσιώπησή του από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, για τη Δημοκρατία και την προάσπιση των βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων καλούμε όλους όσους διατηρούν μπλογκς, διαδικτυακά φόρα και όχι μόνο να δημοσιεύσουν ταυτόχρονα και συντονισμένα στις 20 Νοεμβρίου 2008, ημέρα Πέμπτη, το παρακάτω κείμενο και όλους του χρήστες του διαδικτύου να το υπογράψουν.

Όχι στο Όνομά μας

“Είναι απαράδεκτη η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές. Είναι κύριο θέμα η ριζική αλλαγή του σωφρονιστικού συστήματος”.
–

Κάρολος Παπούλιας, 6/11/08
“Είμαστε άνθρωποι – κρατούμενοι. Άνθρωποι, λέω”
- Βαγγέλης Πάλλης, Κρατούμενος, 9/11/08
Από τις τρεις Νοεμβρίου μία εκκωφαντική κραυγή συνταράσσει τα θεμέλια της Δημοκρατίας μας. Από τις τρεις Νοεμβρίου σύσσωμοι οι κρατούμενοι όλης της χώρας κατεβαίνουν σε απεργία πείνας διεκδικώντας το αυτονόητο : τη χαμένη τους αξιοπρέπεια. Απέναντί τους αντιμετωπίζουν την εκκωφαντική σιωπή των κραταιών ΜΜΕ και την παντελή αδιαφορία της πολιτικής ηγεσίας. Σε αυτές τις πρακτικές όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο ΔΕ ΣΥΝΑΙΝΟΥΜΕ.
Η κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είναι απερίγραπτη και μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο με τη σκληρή γλώσσα των μαθηματικών. Στα κατ’ επίφαση “σωφρονιστικά” ιδρύματα της χώρας έχουν καταγραφεί συνολικά 417 θάνατοι την τελευταία δεκαετία, ενώ ο ρυθμός τους έχει απογειωθεί σε τέτοιο σημείο, ώστε σήμερα να σβήνουν στα χέρια του κράτους τέσσερις άνθρωποι το μήνα. Η πληρότητα αγγίζει το 168% (10.113 κρατούμενοι για 6.019 θέσεις) με την αναλογία χώρου για κάθε άνθρωπο να φτάνει σε περιπτώσεις το 1τμ. Με ημερήσιο κρατικό έξοδο ανά κρατούμενο τα 3,60 Ευρώ τα συσσίτια που παρέχονται είναι άθλια, οι υποδομές θυμίζουν μεσαίωνα και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι ελλιπέστατη. Συγχρόνως, το Ελληνικό δικαστικό σύστημα στέλνει στη φυλακή έναν στους χίλιους κατοίκους της χώρας με τους έγκλειστους χωρίς δίκη (υπό προσωρινή κράτηση) να αγγίζουν το 30% του συνολικού αριθμού των κρατουμένων. Αν η ποιότητα μίας Δημοκρατίας κρίνεται από τις φυλακές της, τότε η Δημοκρατία μας ασθμαίνει. Αν η τιμώρηση παραβατικών συμπεριφορών με εγκλεισμό γίνεται από το κράτος στο όνομα της κοινωνίας, τότε για την κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είμαστε όλοι υπόλογοι, με συντριπτικές όμως ευθύνες να αναλογούν στην κρατική μηχανή. Σε αυτή την πραγματικότητα όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ.
Τα στοιχεία που αποκαλύπτονται από επίσημους φορείς για τις Ελληνικές φυλακές σκιαγραφούν εικόνα κολαστηρίων. Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων (2007) διαπιστώνει βασανιστήρια, απάνθρωπη μεταχείριση και απειλές κατά της ζωής κρατουμένων, σειρά παραβιάσεων αναφορικά με τις συνθήκες κράτησης, ελλείμματα στη διερεύνηση και τιμωρία των ενόχων, αποσιώπηση περιστατικών βίας με την συμπαιγνία ιατρών και φυλάκων, απαράδεκτες συνθήκες ιατρικής περίθαλψης και ιατρικού ελέγχου στους κρατούμενους κλπ. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει εκδώσει σειρά καταδικαστικών για την Ελλάδα αποφάσεων που αφορούν κακομεταχείριση ή/και παραβιάσεις άλλων δικαιωμάτων κρατουμένων από σωφρονιστικές αρχές. Η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου έχει πάρει απόφαση - καταπέλτη για τα κακώς κείμενα στις φυλακές, προτείνοντας άμεσες δράσεις για την επίλυση τους. Ο Συνήγορος του Πολίτη διαμαρτύρεται για την παντελή έλλειψη συνεργασίας των αρμόδιων κρατικών φορεών μαζί του, λόγω της οποίας έχει ουσιαστικά απαγορευτεί η είσοδός του στις φυλακές της χώρας τα τελευταία δύο χρόνια. Οι δικηγορικοί σύλλογοι όλης της χώρας, μη κυβερνητικές οργανώσεις, όπως η Διεθνής Αμνηστία, και πολλοί πολιτικοί/κοινωνικοί φορείς καταγγέλλουν την απαράδεκτη κατάσταση και ζητούν ευρύτερη συνεργασία για το ξεπέρασμα του προβλήματος. Αν ανθρώπινα είναι τα δικαιώματα που πρέπει να απολαμβάνει κάθε ανθρώπινο ον, κάθε στέρησή τους στις Ελληνικές φυλακές αποτελεί ανοιχτή πληγή για την κοινωνία μας. Σε αυτή την κατάσταση όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΑΒΑΤΟ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ.
Με την απεργία πείνας οι κρατούμενοι καταφεύγουν στο τελευταίο οχυρό αντίστασης, που τους έχει απομείνει, το σώμα τους. Είχε προηγηθεί έσχατη έκκλησή τους προ μηνός προς τους ιθύνοντες να ενσκήψουν στο πρόβλημα, καθώς δεν πήγαινε άλλο. Για να λύσουν την απεργία πείνας ζητούν την ικανοποίηση αιτημάτων, που αποκαθιστούν την χαμένη τους αξιοπρέπεια και επανακτούν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους, αιτημάτων συγκεκριμένων, αξιοπρεπών και άμεσα υλοποιήσιμων. Απέναντι στις κινητοποιήσεις των κρατουμένων η πολιτική ηγεσία εξαντλεί τη δράση της σε αδιαφορία, υποσχέσεις και καταστολή των κινημάτων τους. Τυχόν αδιαφορία και αναλγησία της πολιτικής ηγεσίας όμως και σε αυτή τη φάση θα σημαίνει νεκρούς απεργούς πείνας. Στη μετωπική λοιπόν σύγκρουση που επιλέγουν οι κρατούμενοι της χώρας για τη διεκδίκηση των ανθρωπίνως αυτονόητων δε μπορούμε να μένουμε απαθείς σταυρώνοντας τα χέρια και περιμένοντας τις ειδήσεις των θανάτων από τις απεργίες πείνας αλλά θα σταθούμε αλληλέγγυοι. Αν η περιφρούρηση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επιβάλλουν την επαγρύπνιση όλων μας, τώρα είναι λοιπόν η στιγμή να πάρουμε θέση όλοι απέναντι στο πρόβλημα χωρίς αδιαφορίες και υπεκφυγές.
Απέναντι στην τεταμένη κατάσταση στις φυλακές όλης της χώρας όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο καθιστούμε την πολιτική ηγεσία απολύτως υπεύθυνη για ό,τι συμβεί και απαιτούμε άμεσα την τόσο θεσμική όσο και στην πράξη ΕΓΓΥΗΣΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.

Την 21η Νοεμβρίου το κείμενο αυτό θα σταλεί σε όλα τα μέλη του κοινοβουλίου και σε όσο το δυνατόν περισσότερους φορείς μέσων μαζικής ενημέρωσης με την προτροπή της αναδημοσίευσής του. Το κείμενο προς αποστολή θα φέρει τους υπερσυνδέσμους (URL) από όλες τις ιστοσελίδες, που το υιοθέτησαν.

καλή προσπάθεια κε (Σταύρο) Θεοδωράκη

Μία πολύ καλή προσπάθεια παρακολούθησα χθες βράδυ από την εκπομπή "πρωταγωνιστές" του Σταύρου Θεοδωράκη. Ένα αφιέρωμα στα "καταραμένα" παιδιά της πλατείας. Καλό κλίμα, ωραία μουσική, αλλά ... πολύ λίγο. Είναι αδύνατον να γίνει αφιέρωμα σε μια εκπομπή για τον Σιδηρόπουλο, τον Ασιμο και τη Γώγου. Έστω, κάτι είναι κι' αυτό.
Ας ακούσουμε και ένα τραγουδάκι :

Κατεβάστε το αρχείο

17 ΝΟΕΜΒΡΗ 2008; Άσε καλύτερα

Χωρίς να το ζήσουμε.
Ετσι μας τό’παν.
Ετσι το είδαμε στα ντοκιμαντέρ της τηλεόρασης, στα «επίκαιρα» της εποχής….
Λες και περάσαν αιώνες ατέλειωτοι.
Χρονιές λήθης και βουβαμάρας.
Μια γιορτή για λίγους πια.
Κάτι λογίδρια στα σχολεία…
συγκεντρώσεις-επεισόδια για τα τρομοδελτία.
Ευκαιρία για θύμησες για λίγους τυχερούς-άτυχους, που από τη μια στιγμή στην άλλη, (χωρίς καν να το υποψιαστούν) σημαδεύτηκαν για πάντα.
Ένα σημάδι ΖΩΗΣ που το κουβαλάνε κρυμμένο μέσα τους.
Βάρος δυσθεόρατο και γλυκό σαν μια οικογένεια που χάσαν, που την προσπέρασαν τα γεγονότα και οι εποχές.
Μια αμυχή στην ψυχή τους.
Καμουφλαρισμένη για τους περισσότερους.
Δεν είναι για μοίρασμα.
Είναι κατάδική τους.
Να τη βγάλουν να τη γιατρέψουν; Πού; Πώς;
Ασε, καλά είναι εκεί που βρίσκεται.
Φυλαγμένη, απροσπέλαστη, αμόλυντη.
Μια αμυχή στο βάθος του χρόνου και της ζωής τους.
Αν τη βγάλουν στον αέρα θα μολυνθεί, θα κακοφορμίσει.
Θα την αρπάξουν οι σκύλοι της τηλεοπτικής μας γειτονιάς.
Θα την τριγυρίζουν σαν τρόπαιο μέχρι να τη θάψουν σε καμιά αλάνα για να τη βγάλουν αργότερα (ίσως του χρόνου τέτοια εποχή) όταν πεινάσουν.
Άσε…
Άσε που μπορεί να ήταν απλά ένας νεανικός ενθουσιασμός…
Μια τρέλα που πήρε διαστάσεις (;)
Ένα όνειρο που φαντάζει αληθινό από ένα παιχνίδι, μια παραξενιά του υποσυνείδητου.
Άσε καλύτερα.
Και μεις οι «άλλοι»;
Παπαγαλιστές μιας εξέγερσης, που –δήθεν- έγινε για μας.
Επαίοντες της ορθόδοξης πολιτικής ευστάθειας.
Εισπράκτορες ιδανικών.
Κραδαίνουμε το προσκυνοχάρτι της συγκατάβασης, της συμμετοχής, τους ΧΡΕΟΥΣ.
Με ενθουσιασμό και προσποιητή θλίψη και περηφάνια (γιατί;) καταθέτουμε:
Απόψεις, συνθήματα, έννοιες και νοήματα,
μεταλλαγμένα γαρύφαλλα, με βιάση πριν ξεβάψουν από τον ήλιο ή τη βροχή (συνήθως) και εμφανιστεί το πραγματικό τους χρώμα ή η αχρωμία τους.
Η αναπλαστικά διαμορφωμένη συνείδησή μας χωρά τα πάντα:
Επαναστάσεις, εξεγέρσεις και διεκδικήσεις, αλλά και ατολμία, ανωνυμία, σιωπή … ερωτήματα πριανθισμένα με οργή για το δίκιο που μας πνίγει:
Εμείς θα τα βάλουμε με τις Τράπεζες που κλέβουν νομότυπα;
Εμείς με την κυβερνητική αδιαλλαξία;
Εμείς θα διεκδικήσουμε καλύτερες συνθήκες ζωής;
Εμείς θα διεκδικήσουμε την ΠΑΙΔΕΙΑ;
.
.
Ε!! Όλα εμείς θα τα κάνουμε;
Καλά για μας δεν αγωνίστηκε η νεολαία το ’73;
Γιατί πρέπει να ΞΑΝΑδιεκδικήσουμε;
Ποιό είναι τέλος πάντων αυτό το νόημα του Πολυτεχνείου;
Μήπως απλά συμπίπτει με το νόημα της ζωής μας;
Μήπως η κάθε γενιά πρέπει να έχει την αμυχή της; - καλά κρυμμένη μέσα της.
Αλήθεια πότε ματώσατε τελευταία;

«ΗΤΑΝΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ, ΑΧ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ …»

...ακόμα γελάω ... ΛΕΥΤΕΡΙΑ, ΛΕΥΤΕΡΙΑ

χωρίς άλλα σχόλια γιατί θα τρελαθούμε τελείως, από το http://cloudconnected.pblogs.gr/

Στόμα ερμητικά κλειστό (...και τα μάτια της κοινωνίας μας)

Πιθανότατα να αποτελεί παγκόσμιο ρεκόρ. Περίπου πεντέμισι χιλιάδες φυλακισμένοι στη χώρα μας έχουν ξεκινήσει απεργία πείνας εδώ και δέκα μέρες. Ένας από αυτούς είναι ήδη νεκρός ενώ πληθαίνουν ολοένα οι περιπτώσεις απεργών που χρειάζονται επειγόντως ιατρική παρακολούθηση. Δεκάδες είναι αυτοί που έχουν κυριολεκτικά ράψει το στόμα τους, διαμαρτυρόμενοι παράλληλα και για τη φίμωση που τους επιβάλλεται από το σωφρονιστικό σύστημα. Όλοι οι υπόλοιποι αρνούνται το συσσίτιο της φυλακής, στηρίζοντας με αυτό τον τρόπο τον δίκαιο αγώνα των συγκρατούμενων τους. Για να φτάνουν σε τέτοιο σημείο οι άνθρωποι, είναι προφανές ότι δεν έχουν πια τίποτα να χάσουν…
Σήμερα πραγματοποιήθηκε πορεία αλληλεγγύης από πολίτες που έχουν την παράλογη απαίτηση να ζούν σε πραγματική δημοκρατία και όχι σε χούντα με βελτιωμένο επικοινωνιακό προφίλ. Και για τα κανάλια η είδηση δεν υπάρχει καν. Το μόνο που υπάρχει είναι άλλη μία συνωμοσία σιωπής. Άλλη μία συνωμοσία οργανωμένης και κατευθυνόμενης παραπληροφόρησης. Όχι επειδή η είδηση δεν είναι αρκετά σημαντική ή αρκετά τηλεοπτική για να πουλήσει, αλλά επειδή δεν συμφέρει τα αφεντικά και τα παπαγαλάκια τους. Επειδή τα χειραγωγούμενα πλήθη πρέπει να ονειρεύονται γκλαμουριές και να βλέπουν τους εγκληματίες σαν τέρατα που δεν δικαιούνται ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης και αξιοπρέπεια. Εκτός αν είναι υπουργοί, επιχειρηματίες και ρασοφόροι…
Οι φυλακισμένοι παρανόμησαν πριν καταδικαστούν, καμία αντίρρηση. Όμως η τιμωρία τους υποτίθεται ότι έχει σωφρονιστικό χαρακτήρα και σκοπεύει να τους επανεντάξει κάποια στιγμή στην κοινωνία. Όχι να τους εξοντώσει ηθικά και σωματικά. Διαφορετικά δεν θα είχαμε ποινές φυλάκισης αλλά ποινές εξαθλίωσης. Θα καταδικάζαμε κάποιον σε δυσεντερία, σε στέρηση περίθαλψης, σε έλλειψη ζωτικού χώρου, σε δημόσιο και συνεχή εξευτελισμό. Έτσι ώστε αν καταφέρει να μην πεθάνει, να βγει μια μέρα από τη φυλακή πρεζόνι και σακατεμένος. Για να μη μπορεί πλέον να απειλήσει μια ευνομούμενη κοινωνία όπου το να κλέβεις 28 δισεκατομμύρια είναι σωτήρια λύση για την οικονομία μας ενώ το να κλέβεις ένα σουπερμάρκετ ή να εκδίδεις ένα πλαστό τιμολόγιο αποτελεί πράξη για την οποία αξίζει να καταστραφεί η ζωή σου για πάντα.
Έχουμε το θράσος να επικαλούμαστε την αρχαία Ελλάδα και να κατακρίνουμε τους γειτονικούς λαούς ως απολίτιστους. Ποιοι; Εμείς, οι λοβοτομημένοι ηλίθιοι που αντί για φυλακές έχουμε χωματερές ψυχών. Στις οποίες την επόμενη φορά που θα πάρουμε το αμάξι μεθυσμένοι μπορεί να καταλήξουμε οι ίδιοι…
Θέλετε να ζείτε σε μία χώρα που δεν σας κάνει να ντρέπεστε; Πάρτε τηλέφωνο στα κανάλια και απαιτείστε να προβάλουν την είδηση. Στείλτε mail στους βουλευτές της περιοχής σας και πείτε τους να ξεχάσουν την ψήφο σας αν δεν πάρουν θέση εδώ και τώρα για το θέμα. Κατεβείτε στους δρόμους και ζητήστε να παραιτηθεί ο ανεκδιήγητος υπουργός “Δικαιοσύνης”. Ενημερώστε με κάθε μέσο τους συμπολίτες σας. Και φυσικά, αν έχετε μπλογκ ανεβάστε ένα κείμενο διαμαρτυρίας για την απάνθρωπη μεταχείριση των κρατουμένων στα ελληνικά κολαστήρια.
(Για περισσότερες λεπτομέρειες, περάστε από το μπλογκ του Inlovewithlife).
http://kratoumenoi.wordpress.com/
http://www.keli.gr/2008/10/blog-post_30.html

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕ ΑΝΗΣΥΧΕΙ - ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΣΤΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΩΝ ΜΑΣ- ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΦΡΑΓΙΣΜΑ ΤΩΝ ΜΑΤΙΩΝ, ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΟΛΩΝ ΜΑΣ.

"...με την κουρασμένη φωνή" του Μίκη

Αυτό που γίνεται πίσω από τα κάγκελα της κάθε ελληνικής φυλακής, θα πρέπει να ντροπιάζει όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες αυτής της χώρας. Γιατί δείχνει πόσο ανάλγητοι, πόσο απάνθρωποι και πόσο απολίτιστοι είμαστε. Τελικά όλα στη χώρα μας είναι μια βιτρίνα: Βουλή, Κυβέρνηση, Κόμματα, τηλεόραση, Πανεπιστήμια και καλλιτέχνες. Μια ψεύτικη βιτρίνα, για να κρύβει την βρωμιά και την αδικία. Ειδικά σε περιπτώσεις όπως αυτή των κρατουμένων, που τους καταδικάζουμε να ζουν σε απάνθρωπες συνθήκες ξεχνώντας ότι είναι κι αυτοί άνθρωποι όπως όλοι μας, που έκαναν κάποιο λάθος στη ζωή τους, όπως μπορεί να συμβεί στον καθένα από μας. Και μόνο το κλείσιμο σε τέσσερις τοίχους είναι μια βαριά τιμωρία. Όμως, από κει και πέρα θα πρέπει να εξασφαλίζονται απόλυτα ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, ώστε ο κρατούμενος να έχει την ευκαιρία να σκεφτεί και να προσπαθήσει να γίνει καλύτερος, για να μπορέσει κάποια μέρα να επιστρέψει στην οικογένειά τουκαι στην κοινωνία που τόσο μας έχει όλους ανάγκη. Είμαι απόλυτα στο πλευρό σας, αν και δεν διαθέτω καμία άλλη δύναμη εκτός από τις σκληρές μου εμπειρίες και την κουρασμένη μου φωνή.

Αθήνα 10-11-2008 Μίκης Θεοδωράκης
(Η επιστολη διαβαστηκε στη Συναυλία Αλληλεγγύης τηςΠρωτοβουλίας για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων)
ΠΡΕΖΑ TV 11-11-2008

Η ραΤΑΤΟΥΛοποίηση της πολιτικής Τους ζωής

Τι πρήξιμο κι’ αυτό των αναπαραγωγικών μας εξαρτημάτων !!!
Εντάξει ρε παιδιά έφυγε ο Τατούλης, από ‘δω παν’ κι άλλοι. Δεν τα έβρισκε στη μοιρασιά (1η εκδοχή), διαφωνούσε σε σημαντικά θέματα πολιτικής (2η εκδοχή), κάτι ετοιμάζει ή ετοιμάζεται (3η εκδοχή και η καλύτερη), μπορεί να υπάρχουν και άλλες, αλλά δεν με ενδιαφέρουν. Όπως και να’χει ήταν κάτι αναμενόμενο από καιρό, σαν την παραίτηση Ρουσόπουλου ένα πράγμα και οι βαθυστόχαστες αναλύσεις, το μόνο που καταφέρνουν είναι να καλύπτουν τηλεοπτικό χρόνο και να μας δημιουργούν φρούδες(;) ελπίδες ότι θα γλιτώσουμε σύντομα από την καραμανλολαίλαπα. Κάτι πάλι μου λέει ότι η ενασχόληση όλων με τον αποχωρήσαντα -πρώην ανύπαρκτο υφυπουργό και βουλευτή- δίνει μια ανάσα στην κυβέρνηση από την πίεση που δεχόταν τόσο καιρό, λόγω σκανδάλων, ακρίβειας και κάλυψης των τοκογλύφων του τραπεζικού μας συστήματος. Όλοι ξαφνικά σταμάτησαν να μιλάνε, για το σκανδαλώδη και εξοργιστικό τρόπο αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης, από τους χαϊδεμένους τραπεζοπατέρες μας, και ασχολούνται με το τι θα πει ο (συνάδελφος) blogger Τατούλης. Δεν μας νοιάζει ρε, ας πει ότι θέλει, άλλωστε αυτό κάνουμε όλοι μας, τα εσώψυχά μας βγάζουμε στο δίκτυο, κάτι σαν τσαμπατζίδικη προσωπική ψυχανάλυση, με αμφισβητούμενα πάντως αποτελέσματα. Βρήκαν την ευκαιρία να βγούν και ΝΕΟΙ πατέρες του έθνους στο παζάρι. «Νέο κόμμα που θα κινείται από τη μετριοπαθή δεξιά ως τη μετριοπαθή αριστερά», κάτι σε παλ μπεζάκι, μαλακό να μην ενοχλεί το μάτι. Πολύ πούστικο μου ακούγεται. Και η Ν.Δ. και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δηλαδή, πού βρίσκονται πολιτικά; Κάπου εκεί δεν βολοδέρνουν κι’ αυτοί; Η μεγάλη δεξαμενή της …μετριοπάθειάς μας. Και άντε σήμερα, αύριο, θα μας τελειώσει ο Τατούλης και σαν καλά παιδιά θα συνεχίσουμε να κυβερνιόμαστε από 151 (στην πλειονότητά τους) νεόπλουτους υπό τας διαταγάς του …καταλληλότερου πρωθυπουργού του 42%. Α!! να μην ξεχάσω να αναφερθώ και στην πρωτοβουλία των εργατοπατέρων μας, που εξήγγειλαν εικοσιτετράωρη απεργία, κααάπου μέσα στο Δεκέμβρη. Τους έγινε συνήθεια η μία εικοσιτετράωρη το μήνα, έτσι για να δικαιολογούν την ύπαρξη τους στην εργατοπατερική θέση, μέχρι τη στιγμή που (επιτέλους) θα καταλάβουν με τη σειρά τους έδρανο εθνοπατέρα πια. Πολύ πατριαρχική έχει γίνει εν τέλει η πολιτική μας ζωή. Κάτι σε μητριαρχικό, κάτι σε θηλυκό επιτέλους δεν υπάρχει; Βεβαίως: Ακρίβεια, Ανεργία, Πείνα, Κλεψιά, Ρεμούλα, Ανικανότητα, Ανοργανωσιά, Αδικία, Συναλλαγή, Τοκογλυφία, Υγεία, Παιδεία, απαξίωση, Σύνταξη, πολιτική, ………………………………………………………….., «Άννα μην κλαις…»

επετειακό "ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ Τ.ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ"

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ
Δύο ανέκδοτα ποιήματα

ΕΚΕΙΝΟΙ

Εκείνοι που πηγαίνουν μόνοι τους προς το χαμό ακουμπάνε
κάποτε σ’ένα κιγκλίδωμα
σαν παλιές σημαίες, ή θροίζουν σαν έναστροι ουρανοί.
Και σε μακριές ατέλειωτες ώρες έμαθαν να διαβάζουν
τη σιωπή
και το ανεξιχνίαστο των δρόμων.

ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ

Το μόνο που σκεφτόμουν πάντα είναι ότι, κατ’ αρχήν, ο άνθρωπος πρέπει νάχει μια προσωπική γνώμη για όλα. Γι’ αυτό μιλούσα συνήθως για τα παλιά ναυαγοσωστικά ή έτρεχα να βρώ την ανεμώνη που κρατούσε η Ροζαλία κι ίσως έτσι έβρισκα και την ίδια τη Ροζαλία που είχε πεθάνει σ’ ένα άσυλο, νέα, σχεδόν παιδί – γι’ αυτό και το χιόνι με κάνει πάντα να κλαίω. «Μα γιατί βιάζεσαι;» με ρωτούσαν, «αχ, άθλιοι, απαντούσα, αφού και με λιγότερα μπορεί κανείς να χαθεί». Ή κάποια άλλη φορά κάποιοι (που με μισούσαν βέβαια) μούστειλαν μια θαυμάσια άρπα που φυσικά τη λάτρεψα, αλλά ήταν εγκληματικό να τη βλέπω χωρίς να ξέρω να παίζω. Υπάρχουν και τέτοια αμαρτήματα. Τι νάκανα; Την έβαλα στην κάμαρά μου, τη σκέπασα μ’ ένα σεντόνι για να μη σκονίζεται και περίμενα. Κι ίσως γι’ αυτό απ’ όλες τις ασχολίες διάλεξα την ενατένιση των άστρων, αφού ήταν πια αδύνατο τις νύχτες να κοιμηθώ

_____________________________________________________

η μάρω δούκα για τον λειβαδίτη
ΤΑ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ

Πέρασαν χρόνια από τότε που αντιγράφαμε το Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου και το δανείζαμε ο ένας στον άλλον, τότε που σχεδιάζαμε τη ζωή μας στην καρδιά των γεγονότων, Αναγνωστάκης και Πατρίκιος και Αλεξάνδρου και Κατσαρός, ποιητές και φωνές, και Σινόπουλος και Ελένη Βακαλό, ανάλογα με τη στιγμή και τη διάθεση, κι ήταν ο Λειβαδίτης με τις μνημειώδεις ποιητικές συνθέσεις του, πολύμορφος και πολυσήμαντος, για να διαβάζουμε φωναχτά τους στίχους του κι ύστερα να βγαίνουμε πάνοπλοι τα βράδια για να πετάξουμε προκηρύξεις, και κάτι θα γινόταν από ώρα σε ώρα, έπειτα ήρθαν όλα και πήραν τη μεταλλική γυαλάδα του νερού που λιμνάζει, κι έμενε μόνο να ξαναδούμε και να ξανασκεφτούμε όσα προσπεράσαμε

Πράγματα ασήμαντα που μόλις τα προσέξαμε και γρήγορα τα ξεχάσαμε,
η μυρωδιά ενός μουσκεμένου κήπου, το βλέμμα ενός περαστικού, μια
ραγισμένη φωνή γυναίκας από κάποιο παράθυρο –
τα ξεχάσαμε, αλλά κάποτε θα τα θυμηθούμε και θα νιώσουμε σαν να
εγκαταλείψαμε εκεί στη μέση του δρόμου
την πιο ωραία μας τύχη ή ένα αγαπημένο νεκρό.
Αλλά τώρα τι μπορώ να κάνω; Τουλάχιστον ας παραδεχτώ την
ηλικία μου

θα μας πει αποχαιρετώντας μας, κι αυτή η ενηλικίωση που μας προτείνει, η τελευταία, στο τελευταίο του βιβλίο, έρχεται να σφραγίσει όλη εκείνη τη δόξα της νεότητάς μας. Κι αν αγαπάς την ποίηση, την αγαπάς πίσω από τον ποιητή που διανύει, πριν από σένα και ανεξάρτητα από τη δική σου διάθεση, τις αποστάσεις, διότι εκείνα ακριβώς τα χρόνια που εμείς τρέχαμε με προμετωπίδα τη ρήση του Σαντάλ «Αρετή είναι ν’ αγωνίζεσαι για την ευτυχία των περισσοτέρων» κι ήταν Μάχη στην άκρη της νύχτας τα ξενύχτια μας και λέγαμε να

Ο υπουργός χειρονομεί
Πάνω στο χαμηλό μαύρο ουρανό
Τα χέρια που σχεδιάζουν την προδοσία

Εκείνη λοιπόν την εποχή, το 1972, που άναβαν για μας κόκκινοι ορίζοντες σα να καιγόταν ο κόσμος, ο Τάσος Λειβαδίτης, πιστοποιούσε ήδη ότι δεν έβγαινε κανένας ήχος από τα βιολιά των ακούραστων μουσικών,
γιατί τα βιολιά τους ήταν κιόλας μακριά, μες στο ανεκπλήρωτο.


Ο Τάσος Λειβαδίτης, ο ομιλητικότερος και ο δημιουργικότερος ποιητής της γενιάς του, ομιλητικός σαν την ψυχή μας που δεν ησυχάζει και δημιουργικός σαν τη ζωή που ανακυκλώνεται, αισθαντικός και τρυφερός, πονετικός και ανήσυχος, μέσα στα χρώματα και στα άπειρα του κόσμου, είναι ο ποιητής που κατέγραψε με λέξεις τη σιωπή και τη θλίψη,
η σιωπή κάνει τον κόσμο πιο μεγάλο, η θλίψη πιο δίκαιο

αποτυπώνοντας τη μοίρα του ανθρώπου, αιρετικός αλλά και νηφάλιος,
τόσα άστρα κι εγώ να λιμοκτονώ

είναι αυτός που αναζήτησε πέρα από τα όνειρα, τα μυστικά μονοπάτια της ελευθερίας –
Δε φοβάμαι παρά μόνο τον Θεό – εκτός κι αν τον υπηρετώ.
Και την ποίηση – ακόμα κι όταν την υπηρετώ.


Κρατώ στα χέρια μου το τελευταίο βιβλίο του, Τα χειρόγραφα του Φθινοπώρου. Και λέω να’ χα το χρόνο να τα σκεφτώ σιγά σιγά, να μείνω και να περιπλανηθώ από σελίδα σε σελίδα, ας ήταν, λέει, να πω όλα τα ποιήματά του με μια ανάσα. Να αναζητήσω τα δικά μου, όπως και άλλοτε, διανύοντας τους στίχους του. Με κλητικές και ερωτηματικά, ταξίδια και περιπλανήσεις, ελπίδες και όνειρα. Δεν πρόλαβε ο Τάσος Λειβαδίτης να δει τυπωμένο το τελευταίο αυτό βιβλίο του. Πέθανε πρώτος από το Γιάννη Ρίτσο, τον δάσκαλο και τον φίλο του, κι ήταν σαν να άνοιγε το δρόμο, κλείνοντας πρώτος τη συμφωνία με τον βαρκάρη της Αχερουσίας. Κι έφυγε, έχοντας αποτυπώσει τη μοναξιά και τη δικαιοσύνη των πραγμάτων, παίρνοντας αναμνήσεις και πεθαμένους, λόγια ανείπωτα, μυρωδιές και παλιές ιστορίες. Αφήνοντάς μας όμως, για να μην ξεχνούμε, τις χαμένες εξεγέρσεις, τους ανθρώπους που πέρασαν τη ζωή τους ψάχνοντας με τα μάτια στον ορίζοντα, τα σφυρίγματα των τραίνων, τα ωραία χρυσάνθεμα και το μέλλον που δεν αθώωσε ποτέ κανέναν, τα παλιά βαλς στο γραμμόφωνο, τις νυχτερινές ονειροπολήσεις, τις ιστορίες τρόμου, τη μια αλήθεια που χάθηκε κάπου εκεί στα παιδικά μας χρόνια, τις μικρές σκοτεινές κάμαρες και το απέραντο, τις περιέργειες που μας καταπονούν, τις ομπρέλες από τους αρχαίους κατακλυσμούς, το λογικό και το παράλογο, τα σπίτια τα χτισμένα με λησμονιά, τον απολογισμό μιας ζωής

Αχαρες μέρες που φύγατε κι όμως αφήσατε μια ανάμνηση συγκινητική
κι εγώ που υπήρξα τρελός για το αύριο κοιτάζω τώρα με αγωνία να
προχωρούν οι λεπτοδείκτες στα ρολόγια

προς ένα μέλλον που δεν σημαίνει απλώς το επιμύθιο του ποιητή, αλλά και το τέλος μιας εποχής δικής μας ή και το τέλος μιας αυταπάτης. Ο Τάσος Λειβαδίτης, ο έφηβος και ο ωραίος της κατοχής, ο αθόρυβος και ο διακριτικός στα χρόνια που τον θυμάμαι, ο υπομονετικός, μπορεί και ο παραγνωρισμένος, ήταν αυτός που είχε αφήσει ευλαβικά πριν από χρόνια, σε μια γωνιά του δωματίου του, τις αποσκευές του Μακρονησιώτη, αριστερού εξόριστου

όλα ήταν λάθος, κι οι δρόμοι που πήραμε και τα λόγια που είπαμε
και τα χέρια που κρατήσαμε… Παιδί κρυβόμουν πίσω απ’ το κομό,
εκεί ήταν το άπειρο, αλλά δε χωρούσε παρά μόνο εμένα –

εντάσσοντας το γεγονός της ήττας της γενιάς του μέσα στην απεραντοσύνη και στο πείσμα της ζωής.

Αγάπησα με πάθος καθετί που δεν ήταν γραφτό να γνωρίσω.
Κι έζησα όλη τη ζωή μου σ’ ένα όνειρο
και την αθανασία σε μερικά κονιάκ

θα μας πει αυτοσαρκάζοντας, αποσυρμένος στη δική του καθημερινότητα, και διαπιστώνοντας ότι το νόημα τούτου του κόσμου μπορεί και να’ ναι η συνέχεια που ανατροφοδοτείται μέσα στα πιο απλά και στα πιο ασήμαντα

Κάποιο πρωινό ένα πουλί κάθισε στο αντίκρυ δέντρο και κάτι
σφύριξε.
Ω, αν καταλάβαινα τι ήθελε να μου πει, ίσως να είχα βρει το
νόημα του κόσμου.

Γι’ αυτό κι η τύψη είναι ο μόνος τρόπος να ξαναγυρίσουμε στην παιδική αγνότητα – θα καταλήξει, μ’ εκείνη τη διφορούμενη, την πικρή αλλά και ελεητική, ανατρεπτικότητά του, κι όσα δεν ζήσαμε, κι όσα δεν έγιναν, κι όσα μας στέρησαν, κι οι μέρες που σου λείπουν, ώ Φεβρουάριε, ίσως να μας αποδοθούν στον παράδεισο… .-

αποσπάσματα: ΛΕΞΗ

http://www.poiein.gr/archives/563/index.html σχετική ανθολογία

Ρήτρα ρύπων η ΔΕΗ; Ή (μ)ήτρα κακών (πάλι η ΔΕΗ)

Ρήτρα ρύπων η ΔΕΗ; Ή (μ)ήτρα κακών (πάλι η ΔΕΗ)

η φάπα (ή αλλιώς, γαμώ το μεταπτυχιακό σας)

Λογικά θα έπρεπε να έχω συνηθίσει.
Δεν θα έπρεπε να με πειράξει καθόλου.
Έλα όμως που δεν …
Έλα όμως, που η φάπα δημιουργεί πάντα την αίσθηση, τον πόνο, την ενόχληση της πρώτης φοράς.
Η πρώτη αποβολή.
Η πρώτη αποτυχία στις εξετάσεις.
Η πρώτη αποτυχία στην σχολή.
Η … επιτυχία στη χαζοδουλειά.
«…και βαπ και βουπ και τραλαριλαρώ…»
Δεν είστε δίκαιοι ρε μαλάκες.
Δεν είναι όλα βόλεμα και συμπλήρωμα, μαζί με διευκόλυνση καταστάσεων …
Κάπου υπάρχει και η πραγματική ανάγκη. Το ΘΕΛΩ, το ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ, όχι για να βγάλω λεφτά, να διοριστώ, να λουφάρω από τη δουλειά μου, ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ…
Δεν πειράζει.
Είπαμε δεν είναι η πρώτη φορά.
Το φάρμακο το ξέρω και είναι πετυχημένο.
«Καβαλάω τη Ντόλυ μου και παίρνω τα βουνά…».
- ΠΑΜΕ ΝΤΟΛΥ

YG. H eikonizomenh doly dystyxws einai parel8on. H yparxoysa, ayth th stigmh, einai ths fylhs niva, 8orybwdhs, trwei poly kai olo to soi ths ta’xei me malakes kynhgoys… alla einai axiopisth kai den kollaei poy8ena.

Το θράσος των μπάτσων...

Το θράσος των μπάτσων...

ΙΣΤΟΡΙΟΥΛΑ ΙΙ «Ο ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ»

Του ήταν αδύνατο να φαντασθεί τον εαυτό του στην κατάσταση που βρισκόταν. Μέχρι και πριν μερικές μέρες ζούσε «κανονικά», με τις παρέες του, τις εξόδους του, τα σινεμά και τα θεατράκια που λάτρευε. Και ξαφνικά βρέθηκε σε ένα διάδρομο νοσοκομείου διακοσμημένου με παιδικές ζωγραφιές και σκανταλιάρικες εικονίτσες στους τοίχους, οι οποίοι επίσης συνηγορούσαν βουβά στην σύγχυσή του, με τα φανταχτερά τους χρώματα. Εντάξει, ήταν κάτι που περίμενε, αλλά αυτό που δεν είχε καταλάβει ήταν: το τι ακριβώς περίμενε. Η σιγουριά του «δεν είμαι ούτε ο πρώτος, ούτε και ο μόνος» του είχε κλείσει τα μάτια, τον οδήγησε απροετοίμαστο σε μία πρωτόγνωρη σκηνή, την οποία μια παρακολουθούσε σαν θεατής του εαυτού του, και την αμέσως επόμενη στιγμή πρωταγωνιστούσε, νομίζοντας κιόλας ότι βλέπει τις κάμερες να τον καταγράφουν, ζουμάροντας πότε στην καύτρα του τσιγάρου του, και πότε στα αγωνιώδη βλέμματα προς την πορτοκαλί πόρτα (σα φαστφουντάδικου) του θαλάμου ωδινών. Άλλοτε πάλι, εμπνεόμενος από την ευχάριστη (μάλλον, λόγω διακόσμησης) ατμόσφαιρα του διαδρόμου, πηγαινοερχόταν πάνω κάτω, διαλέγοντας προσεχτικά και επιδέξια τα πλακάκια, που θα φιλοξενούσαν περιστασιακά τα βήματά του και φανταζόταν ήχους, νότες και μελωδίες που συνέθετε, σα να ήταν πλήκτρα ενός φανταστικού, τεράστιου και μάλλον στενόμακρου πιάνου.