ΜΕΡΑ ΝΤΡΟΠΗΣ ΓΙΑ ΜΕΝΑ … ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ

ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ: Γιατί πήγα σήμερα στη δουλειά μου σε μέρα απεργίας.
ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ: Γιατί τό’ κανα για πρώτη φορά να συνχνωτίζομαι με τους συνήθης απεργοσπάστες, τα καθίκια, τους μαλάκες, που επικαλούνται συνεχώς την οικονομική κρίση και το πόσο στοιχίζει μια μέρα απεργίας. Αλλά να!! Πρωί-πρωί στην τηλετύφλα παρήλαυναν όλοι οι νυν εργατοπατέρες και μελλοντικοί Βο(υ)λευτές μας, που με αγωνιστικό υφάκι προέτρεπαν τους εργαζόμενους να συμμετάσχουν στην απεργία … Ποιοί; αυτοί οι συνδικαλισταράδες, που δεν δούλεψαν μια μέρα στη ζωή τους; Άει στο διάολο, θα πάω στην δουλειά και θα δηλώσω απεργός ενάντια στους εργατοπατέρες, που δηλητηριάζουν μόνο με την παρουσία τους τον αγώνα κάθε εργαζόμενου, τον συνδικαλισμό …
ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ: Γιατί ζω στην Ελλάδα...
ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ: Που έχω μεγαλώσει (λίγο), αλλά αρκεί για τα παιδιά, για τους μαθητές να είμαι ΜΕΓΑΛΟΣ …
ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ: Που αφήνω το παιδί μου, τα παιδιά μας να τα σκοτώνουν οι μπάτσοι στα πεζοδρόμια…
ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ: Που για μια στιγμή έστω ξέχασα τη δολοφονία, ξέχασα την καταπίεση που ασκεί το κράτος (οποιοδήποτε κράτος) στους νέους, στις ιδέες και τα όνειρά τους, ξέχασα πως ήμουν μερικά χρόνια πριν στη θέση τους, έχοντας τη ζωή μπροστά μου (έτσι μου έλεγαν), και θέλοντας τα πάντα, και άρχισα να σκέφτομαι τις καταστροφές, τα μαγαζιά, τους επαγγελματίες …
ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ: Που δεν ήμουν, που δεν είμαι αυτή τη στιγμή μαζί τους.
ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ: Που αφήσαμε μόνα τους τα παιδιά μας, που δεν ήμασταν όλοι οι γονείς μαζί τους, συμπαραστάτες στον αγώνα και τη διαμαρτυρία τους.
ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ: Που δεν τα εμπιστεύτηκα, που δεν τα νοιώσαμε από την αρχή, που δεν τα ακολουθήσαμε, που δεν τα προσφέραμε την ασφάλεια που χρειάζονται σε αυτήν την ηλικία. Άλλωστε θά’ πρεπε να γνωρίζουμε ότι τα παιδιά ξέρουν περισσότερα, διατηρούν το ένστικτο για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη, που εμείς το έχουμε καταχωνιάσει στην καθημερινότητά μας, στη συντηρητικοποίησή μας, στη μαυρίλα της καθημερινής επιβίωσης …
ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ: Που συνεχίζω να είμαι ένα ποσοστό των δημοσκοπήσεών τους, ένα ανεπαίσθητο άνοιγμα ή κλείσιμο της ψαλίδας τους …
ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ: Που η Αριστερά των αγώνων, των ανυπεράσπιστων, αλληλοσπαράσσεται όταν ακριβώς τη χρειάζεται η κοινωνία μας … (Αλέκα λίγη ντροπή…)
ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ: Που δεν έχω ένα μαγαζί στην Αθήνα να το βάλω φωτιά μόνος μου, να το κάψω … (θα το είχα ασφαλισμένο!)

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι αυτή τη ντροπή δεν θά’ πρεπε να τη νοιώθω μόνος μου.
Είναι ντροπή για όλους μας. Όλους τους μικροΜΕΓΑΛΟΥΣ και όλους τους μεγαλοΜΕΓΑΛΟΥΣ που μείναμε αμέτοχοι, που καταντήσαμε -με τη στρογγυλή λογική μας- τη δημοκρατία μας σαν τα μούτρα ΤΟΥΣ, που στρέψαμε τα όπλα μας ενάντια στα παιδιά μας …

Κοιτάζω τη μαύρη οθόνη του υπολογιστή.
Ανέκφραστο το είδωλό μου …
ΦΤΟΥ ΣΟΥ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ (ΦΤΟΥ ΣΑΣ ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ)