Σιγά τα αίματα κάφροι των 8 (7:30, 7:00, κά.)

Σα σε μνημόσυνο μαζεύτηκαν οι μαυροφορεμένες μοιρολογίστρες, μπροστά στις κάμερες τους, για να μας εκφράσουν τη λύπη τους για το ότι δεν πέρασε η πρόταση του Αλέξη Τσίπρα στην ΚΠΕ του Συνασπισμού για έκτακτο συνέδριο. Αδυνατούν οι «κυρίες» να πιστέψουν, ότι μπορεί σε ένα κόμμα να λειτουργεί η …δημοκρατία ή να μην ισχύει η «ενός ανδρός αρχή». Μα πού ξανακούστηκε κάτι τέτοιο; Το πιο δημοκρατικό σε εσωκομματική διαδικασία που ξανάζησαν, και το θυμούνται με συγκίνηση, είναι η εκλογή του Γιωργάκη …χωρίς αντίπαλο.
Ο ΣΥΝ, σε μια περίοδο που όλοι οι άλλοι θα προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να μαζέψουν τα πράγματα και να καλύπτουν τις «δυσάρεστες» καταστάσεις, αποδεικνύει ότι πρωταρχικός στόχος του είναι ΚΑΙ η εσωκομματική δημοκρατία. Ίσως τελικά υπάρχει κάποια ελπίδα για την πολιτική σε αυτό τον τόπο!

ΣΧΕΤΙΚΟ: ΤΟΥΣ ΠΗΡΕ Ο ΠΟΝΟΣ…

"Τραγωδία και εκβαρβαρισμός" ένα απολαυστικό copy paste

Σ' ευχαριστώ Tonia με γλύτωσες απ' το γράψιμο (αν και αμφιβάλλω ότι θα τά'λεγα έτσι)

"Η αρχαία τραγωδία αποδεικνύεται μέρα με τη μέρα πως είναι φαινόμενο διαχρονικό με πολλές προοπτικές. Οι τρεις τραγικοί ποιητές, αν ζούσαν σήμερα, θα είχαν απεριόριστο υλικό για να δημιουργήσουν εκπληκτικά έργα.
Μέσα από το πέρασμα των αιώνων, διαπιστώνεται πως οι πόλεις, η χλωρίδα κι η πανίδα καίγονταν από τους βαρβάρους εχθρούς κι αυτή η κατάσταση ήταν απόρροια φρικιαστικών πολέμων.
Ο Κωνσταντίνος Καβάφης πολύ εύστοχα αναρωτήθηκε:

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους;
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις!
Ο σύγχρονος άνθρωπος βρήκε αμέσως την λύση. Δεν έχει ανάγκη από κανέναν βάρβαρο για να πυρπολήσει τον τόπο του, στο βωμό του χρήματος και της περιουσίας. Λεηλατεί εξίσου με τους βαρβάρους. Καταστρέφει εξίσου. Βυσσοδομεί εξίσου.
Ο βάρβαρος έπαψε να είναι ο ουσιαστικός υπαίτιος των εγκλημάτων και μεταμορφώθηκε σε αποδιοπομπαίο τράγο. Κι αυτό διότι ο ίδιος ο άνθρωπος εκβαρβαρίστηκε, δεν έχει ανάγκη πια τους βαρβάρους και δεν θα τους αποζητά όπως τους αποζήτησε ο Καβάφης.
Κι αφού ποθήσαμε να εξοντώσουμε τον διπλανό μας, κι αφού ήδη ξεπουλήσαμε τον εαυτό μας, μένει μόνο να τα βάλουμε με τον αγέννητο ακόμη απόγονό μας. Η καταστροφή της φύσης, το κάψιμο των δασών και η απομύζηση του φυσικού πλούτου δεν θα έχουν άμεσες συνέπειες στη ζωή μας, την εκβαρβαρισμένη, αλλά στη ζωή των αγέννητων παιδιών μας.
Τότε, δεν θα υπάρχει περιθώριο για άλλον εκβαρβαρισμό και η απορία του ποιητή θα είναι άλλη.
Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς άλλο εκβαρβαρισμό;
Θα βρεθεί η λύση και τότε, τον εκβαρβαρισμό θα ακολουθήσει ένας τραγικός κανιβαλισμός.
Σε λάθος εποχή οι Τραγικοί ζήσανε. Αριστουργήματα θα γράφανε στην εποχή μας"

Πάμε …σφιχτά; ΜΕΓΑΛΕΕΕ!!!

«Πάμε σφιχτά» είπε στη συνάντηση που είχε ο ανιψιός του Εθνάρχη με τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ. Μη σφίγγεσαι πολύ μεγάλε, γιατί με τρομάζουν τα αποτελέσματα … Και δω που τα λέμε: τι ακριβώς να σφίξουμε;
Τους μισθούς μήπως; Τις συντάξεις; Τις παροχές υγείας; Τις ανάγκες μας;
Υπάρχει κάτι από τα παραπάνω που να μην είναι στα όρια του πνιγμού από το σφίξιμο; Οπότε αυτό που χρειάζεται σφίξιμο (και πνίξιμο) είναι: Τα λουριά των Υπουργών σου και ειδικά αυτού του «τσάρου» των βιομηχάνων του Παπαθανασίου.
Τα λουριά των νομιμοποιημένων τοκογλύφων, των τραπεζιτών, που με την ανοχή σου ΜΕΓΑΛΕ, έχουν ξεζουμίξει το λαό, που σου έδειξε εμπιστοσύνη. Τα λουριά των μεγαλοβιομηχάνων που αυγατίζουν τα κέρδη τους στου …κασίδι το κεφάλι. Τα λουριά του κάθε επιτήδειου πονηρόβλαχου που χαίρεται στην …αντάρα και κατακλέβει τον κόσμο. (βλ. πρατήρια, super markets, κ.α.).
ΡΕ ΔΕΝ ΠΑΤΕ ΝΑ ΠΝΙΓΕΙΤΕ (από σφίξιμο) ΚΑΡΕΚΛΟΚΕΝΤΑΥΡΟΙ

Για να θυμάμαι την Κατερίνα (γαμώ το αλτσχάιμερ)

Σερφάροντας το βρήκα: http://www.myspace.com/katerina_gwgou
Magic de Spell - Emena oi filoi mou

΄"Μνήμες τραγωδίας"

Όλες αυτές τις μέρες με τις φωτιές στην Αττική αναρωτιόμουν τί άραγε να έγινε με τις "ευθύνες" για τα θύματα του 2007 στην Πελοπόννησο. Όχι ότι περίμενα να λειτουργήσει η ...δικαιοσύνη και να αποδοθούν ευθύνες -που σίγουρα υπάρχουν-, αλλά το ρεπορτάζ του Μάκη Νοδάρου στη χθεσινή ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ με εξόργισε αλλά και μου θύμισε τους ανθρώπους που χάθηκαν τόσο άδικα ...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ

Μνήμες τραγωδίας
Του ΜΑΚΗ ΝΟΔΑΡΟΥ «Τριάντα πέντε νεκροί σε μια μέρα. Γιατί; Μια δικογραφία που δύο χρόνια δεν έχει ολοκληρωθεί. Γιατί; Δεν ξεχνάμε, δεν συγχωρούμε. Απαιτούμε την άμεση τιμωρία αυτών που ευθύνονται γι' αυτό το έγκλημα».
Με ένα «πανό-κατηγορητήριο» κατά των αρμοδίων, αναρτημένο πάνω από τα εκκλησάκια των θυμάτων που βρήκαν τραγικό θάνατο μέσα στις φλόγες το καλοκαίρι του 2007 στη στροφή του θανάτου στην Αρτέμιδα, κι ένα λιτό τρισάγιο, οι συγγενείς των νεκρών θυμήθηκαν χθες το απόγευμα τους δικούς τους ανθρώπους. Εκείνους που πριν από ακριβώς δύο χρόνια μαρτύρησαν μέσα στις φλόγες, αβοήθητοι και προδομένοι από ένα κράτος ανάλγητο και πλήρως αποσυντονισμένο...
Κάποιοι την προηγούμενη νύχτα, γλιστρώντας στο σκοτάδι σαν τα φαντάσματα, μετέβησαν στον τόπο του μαρτυρίου και κατέστρεψαν το πανό που είχαν αναρτήσει οι συγγενείς των θυμάτων.
«Είναι εκείνοι που προκάλεσαν τον όλεθρο, τον θάνατο και την καταστροφή. Είναι τα ίδια πρόσωπα που δεν θέλουν να λάμψει η αλήθεια για τα όσα τραγικά συνέβησαν το καλοκαίρι του 2007 στην Ηλεία. Είναι εκείνοι που προσπαθούν να κουκουλώσουν την αλήθεια», λέει με οργή στην «Ε» η Χριστίνα Δρακοπούλου, αδερφή του αδικοχαμένου δασοπυροσβέστη Γιάννη Δρακόπουλου, που δίνει εδώ και δύο χρόνια τη δική της μάχη προκειμένου να λάμψει η αλήθεια.
Μαυροφορεμένες γυναίκες με λουλούδια στα χέρια και εκατοντάδες ανώνυμοι πολίτες από όλα τα μέρη της Ηλείας συγκεντρώθηκαν χθες το απόγευμα στον τόπο του μαρτυρίου στην Αρτέμιδα, κάτω από ένα συννεφιασμένο ουρανό, για να κλάψουν και να θυμηθούν ξανά δύο χρόνια μετά τους σαράντα τέσσερις συνολικά συνανθρώπους μας που χάθηκαν άδικα μέσα στις φλόγες το καλοκαίρι του 2007.
Την Αγγελική 15 ετών, τη Μαρία 12, την Αναστασία 11, τον Κωνσταντίνο 5, τα τέσσερα αγγελούδια της οικογένειας του τραγικού πατέρα Γιώργου Παρασκευόπουλου, τον Φίλιππο 5 και την Ιωάννα 5 ετών, τα παιδιά της οικογένειας Αλεξανδρόπουλου που κανείς πια δεν ακούει το γέλιο τους, πυροσβέστες που έπεσαν ηρωικά την ώρα του καθήκοντος, τον Γιάννη Δρακόπουλο, τον Ανδρέα Τζούμα, τον Αθανάσιο Νιάρχο, τον αγροφύλακα Γιάννη Σιορδίνη και τόσους άλλους...
«Οι άνθρωποί μας δεν γυρνούν πίσω. Θέλουμε επιτέλους να μάθουμε όλη την αλήθεια για το τι έγινε εκεί, και βέβαια να αποδοθούν ευθύνες εκεί που υπάρχουν προκειμένου να νιώσουμε και εμείς δικαιωμένοι. Ολος ο αγώνας μας είναι για να μάθουμε τι πραγματικά έγινε. Δεν μας ενδιαφέρει η οικονομική αποζημίωση, αλλά μας πειράζει που δεν μιλάει κανένας. Η οικογένειά μου έχασε μέσα σε μία μέρα έξι μέλη της...», λέει στην «Ε» ο Σπήλιος Κάρτας, που έχασε τα τέσσερα ανίψια του -την Αγγελική, τη Μαρία, την Αναστασία και τον Κωνσταντίνο- την αδερφή του Αθανασία και τον αδερφό του Χαρίλαο.
«Το μόνο που θέλουμε είναι να βρεθούν οι ένοχοι για ό,τι έχει γίνει. Δεν μπορεί να χάθηκαν τόσοι άνθρωποι και να μη φταίει κανείς. Δεν μπορεί να κάνει ο κάθε ένας ό,τι θέλει, χωρίς να σέβεται τον άλλο... Δεν μπορεί να χάνονται τόσες ανθρώπινες ζωές και να μην αφήνει κανένας την καρέκλα του από φιλότιμο και μόνο... Γράψτε το αυτό να το διαβάσει ο πρωθυπουργός» - μας ψιθυρίζει μια ηλικιωμένη γυναίκα με δάκρυα στα μάτια, που κρατά σφιχτά στην αγκαλιά της τη φωτογραφία του γιου της που χάθηκε μέσα στις φλόγες.
nodaros@enet.gr

Έκκληση για κοινή δράση blogers και ενεργών πολιτών για τις πυρκαγιές.

busy bee: Έκκληση για κοινή δράση blogers και ενεργών πολιτών για τις πυρκαγιές.

Μέσ' τη μαυρίλα το χιούμορ ...τό' χουμε!

Και τί δεν είδα σήμερα στα blogs. Οργή, θυμό, βρισίδι (μπόλικο), αλλά και πολύ πολύ χιούμορ. Ίσως τό' χουμε σα λαός να κωμικοποιούμε τα σοβαρά και να δραματοποιούμε τα αστεία. Μέσα σε όλα αυτά να και μια φωτό με ομολογουμένως προχώ χιουμοράκι (από το skepseis)

Μπαμπάαα ένα ζέντρο

Πλήρης ανικανότητα… Πάλι τα ίδια … Το τεθλιμμένης χήρας ύφος του κουρασμένου ανηψιού από το ελικόπτερο … ο γιωργάκης στα καμμένα (χωρίς λόγια, αλλά θα μπορούσε να γίνει τίτλος σήριαλ…) Η επόμενη μέρα, που δυστυχώς ακόμη δεν έχει φτάσει, θα είναι και αυτή μια κακοπαιγμένη επανάληψη των επικαίρων του 2007 (ευτυχώς μέχρι στιγμής χωρίς θύματα).
Σε μερικά χρόνια στην πρωτεύουσα τα πιτσιρίκια θα φωνάζουν «Μπαμπάααα ένα (ζ)έντρο», ή στις αγγελίες των οικοπέδων θα θεωρείται «φιλέτο» και θα αναφέρεται: Οικόπεδο 500 τ.μ. με ένα πεύκο! Το κακό είναι βέβαια ότι μεγάλες πυρκαγιές κατακαίουν όλη την Ελλάδα, αλλά όλη η δύναμη της πυροσβεστικής και τα εναέρια μέσα ασχολούνται αποκλειστικά με τα καμμένα ….οικόπεδα.
Πάντως εάν ξαναδώ τον ανηψιό να (ξανα)μοιράζει τριχίλιαρα ΘΑ ΞΕΡΑΣΩΩΩ!!!

ΠΡΟΣΟΧΗ!!! ΝΕΑΤΕΡΝΤΑΛ ΜΕ ΚΑΡΑΜΠΙΝΕΣ

20 Αυγούστου σήμερα και αρχίζει η κυνηγετική περίοδος. Όλοι λοιπόν οι «αθλητές» κυνηγοί θα εξασκήσουν το …σπορ τους πάνω στα ορτύκια και τους λαγούς (για αρχή) και σε μεγαλύτερα θηράματα αργότερα (να έχουν βαφτεί πρώτα με λίγο αιματάκι).
Στον 21ο αιώνα και σε πολιτισμένη χώρα (υποτίθεται) οι νεοΝΕΑΤΕΡΝΤΑΛ ευδοκιμούν …
Θυμήθηκα τη διαφήμιση που ξεμείναν από μπαταρία κινητού σε ένα ερημονήσι και δεν ήξεραν που να βάλουν το βύσμα του κινητού. Θα’θελα πολύ να ήμουν στη θέση της ομορφούλας και να απαντήσω στην ερώτηση του νεάτερνταλ: «Αγάπη μου πού να βάλω την καραμπίνα;» ……

Ολόκληρη η συνέντευξη Κοροβέση...

Ολόκληρη η συνέντευξη Κοροβέση...
"ΑΡΕ ΠΕΡΙΚΛΗ ΕΙΣΑΙ ΠΟΛΥ ΜΟΝΟΣ!!!!
ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΑΛΛΟΙ 150 ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΚΟΡΟΒΕΣΙΔΕΣ ΣΤΗΝ ΒΟΥΛΗ ΓΙΑ ΝΑ ΓΛΥΤΩΣΕΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΩΣΤΟ ΑΥΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΕΝΑΙ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΣ, ΚΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ, ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΑ, ΚΛΠ ΚΟΠΡΟΣΚΥΛΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ 20 ΧΡΟΝΙΑ !!!" (σχόλιο ανώνυμου)

"ΟΙ ΔΥΟ ΛΥΚΟΙ"

ενα βραδυ, ενας γερος της φυλης των Τσεροκι
μιλησε στον εγγονο του για τη μαχη που γινεται
μεσα στην ψυχη των ανθρωπων.
Ειπε:
"Γιε μου, η μαχη γινεται μεταξυ δυο λυκων
που υπαρχουν μεσα σε ολους μας"
Ο ενας ειναι το Κακο. - Ειναι ο θυμος, η ζηλια, η
θλιψη, η απογοητευση, η απληστια, η αλαζονια,
η αυτολυπηση, η ενοχη,η προσβολη, η κατωτεροτητα,
τα ψεματα, η ματαιοδοξια, η υπεροψια, το εγω.
Ο αλλος ειναι το Καλο. - Ειναι η χαρα, η ειρηνη, η
αγαπη, η ευγνωμοσυνη, η ελπιδα, η ηρεμια, η ταπεινοφροσυνη, η ευγενεια, η φιλανθρωπια, η συμπονοια, η
γενναιοδωρια, η αληθεια, η ευσπλαχνια,
η αυτογνωσια.'
Ο εγγονος το σκεφτηκε για ενα λεπτο και μετα
ρωτησε τον παππου του: "Ποιος λυκος νικαει;"
Ο γερος Ινδιανος απαντησε απλα ...
"Αυτός που ταϊζεις."

παλιός Ινδιάνικος μύθος που ξεπατίκωσα από το ΞΥΠΝΑΜΕ ΤΩΡΑ

Ο Μ Η Ρ Ι Α

«…Πρίγκιπα, ήρθε η ώρα να σου μιλήσω, οι υποχρεώσεις της βιοπάλης με ξαναρίχνουν στο τούνελ, η οικογένεια πρέπει να επιβιώσει, χρειάζεται να δουλέψω, να γίνω αχθοφόρος, ενώ χιλιάδες ερπετά θα κατατρώγουν το εσωτερικό μου, δεν προλαβαίνω, πρίγκιπα, να φωτίσω την άγνοιά μου, να φωτίσω το χώρο γύρω μου, πού ‘ναι τα διαβάσματα, τα φτερά από την τέχνη που δεν είδα, χωρίς προϋποθέσεις κι εγώ στον κόσμο, χωρίς σερμαγιά, μόνο δουλειά που με συνθλίβει, γιατί την ασκώ όχι με τις συνθήκες που θέλω, αλλά με αυτές που μου επιβάλλονται, συγκρούομαι με όσα συνωθούνται μέσα μου, ακόμη και σένα.
Πρίγκιπα, δεν ήσουν κάθαρμα, δεν ήσουν απόβρασμα επειδή μιλούσες, σε μια εποχή που το νεύμα της σιωπής έκανε θραύση, ναι, εσύ τολμούσες να μιλάς, να δηλώνεις την καταγωγή σου, να εκθέτεις τον Μάνρο, να ερωτεύεσαι τον Ίβο, δεσμά δεν είχες να χάσεις, σ’ αντίθεση μ’ εμένα που πνίγομαι στις δεσμεύσεις, δε μ’ αφήνουν να σε διασώσω, υπολογίζουν πως θα με διασύρεις, ακόμη είσαι σε θέση να και κόσμο και υπολήψεις; Είσαι επικίνδυνος, μια φωτιά στην ήρεμη ζωή μου, που, όχι, δε θα είναι ίδια μετά από εσένα, πρίγκιπα, θα με βλέπουν αλλιώς, θα πιστεύουν πως είμαι άλλος από αυτό που δείχνω. Ανιχνεύω μέσα μου έναν εσωτερικό όγκο που δε συγχωρεί, δε δικαιολογεί, έμαθε να κατακρίνει και να κατηγορεί όσους βάζουν εμπόδια στο δρόμο μου και δε μ’ αφήνουν να γίνω αυτό που θέλω. Κουράστηκα, πρίγκιπα, δε μ’ ενδιαφέρει να εκπληρώνω πολλούς ρόλους πια, πόσο καιρό θα ντύνομαι καρναβάλι ανάλογα με την περίσταση, θέλω έναν και μοναδικό ρόλο. Να μου γεμίζει τη ζωή, μια και μόνη φιλοδοξία, θέλω να γράφω, αλλά, πρίγκιπα, δεν είμαι σαν εσένα, δεν μπορώ να υπηρετήσω το θέλω μου, δεν έχω εφόδια για να απελευθερωθώ από τη βιοπάλη που κάνει τα αγαπημένα μου πρόσωπα να ευτυχούν και όχι να γκρινιάζουν ή να σέρνουν δραματικά την ύπαρξή τους. Δεν ήθελα να εξαρτώνται από εμένα, δε ζήτησα ποτέ εξαρτήσεις, ίσως από εγωισμό, ίσως επειδή λατρεύω την ανεξαρτησία. Αλλά κάθε ημέρα θυσιάζω τον εγωισμό μου άπειρες φορές, πρίγκιπα, γι’ αυτούς που αγαπώ. Όμως η κλίμακα αυτών των θυσιών είναι η λαιμητόμος της αθωότητας, παραμένω όμηρος κι εγώ, όμηρος όσων αγαπώ και δεν μπορώ να κάνω, όμηρος της ζωής που δε ζω, όμηρος όσων δε φτάνει ο χρόνος μου να πραγματοποιήσω κι είναι η αληθινή μου ζωή όμηρος της βιοπάλης, όμηρος μιας ζωής που δε θα ζήσω ποτέ. Τριγυρνώ, σαρώνω τα στοιχεία γύρω από εσένα, γυρεύω να πιαστώ, να χτίσω έναν κόσμο, τον δικό σου, που θα δημοσιεύσω πρίγκιπα, δε θα τον φορτώσω στο συρτάρι μου, δεν θα τον φάει η καταχνιά. Και μαζί με αυτόν και τον δικό μου. Μαζί, όμηροι σε αυτό το ταξίδι που δεν τελειώνει ποτέ.
Πρίγκιπα, τώρα σε συνδέω με το φως.
Για να σε σώσω. Για να σωθώ;»

ΚΟΣΜΑΣ ΧΑΡΠΑΝΤΙΔΗΣ- Τα δώρα του πανικού- Εκδόσεις Κέδρος