Φωτογραφίες: Χρήστος Λαµπριανίδης, Απόστολος Τσολάκης
Μοντέλα: Κλειώ Αξελή, Νίκος Λαµπριανίδης, Γιώργος Κυράτζης, Χριστίνα Κουζού
Κείµενα: Κώστας Δόρτσιος
Στις τέσσερις φωτογραφίες που ακολουθούν οι οποίες είναι «απο – σπασµένα» κοµµάτια της περιοχής της Κοζάνης ξετυλίγεται µια «εντύπωση» που οδηγεί στο µεγάλο περιβαλλοντολογικό και όχι µόνο πρόβληµα της ευρύτερης περιοχής.
Η «θυσία», του Κόµανου, του Κλείτους, της Εξοχής, της Παλιάς Χαραυγής, της Καρδιάς κι όλης της περιοχής έγινε µέσα από τη µεταφυσική αντίληψη ενός «σκληρού πραγµατισµού» για να ταξιδέψει το «ηλεκτρικό ρεύµα» που ήταν κρυµµένο για αιώνες στα έγκατά της, ώστε να «θερµάνει και να φωτίσει» το γύρω κόσµο!
Θυσία
(Χρονικό εγκατάλειψης)
…καὶ λέγει Κάλχας τάδε·
ὦ τῆσδ᾽ ἀνάσσων Ἑλλάδος στρατηγίας,
Ἀγάµεµνον, οὐ µὴ ναῦς ἀφορµίσῃ χθονός,
πρὶν ἂν κόρην σὴν Ἰφιγένειαν Ἄρτεµις
λάβῃ σφαγεῖσαν·
(Ευριπίδης: Ιφιγένεια εν Ταύροις. Στ.16-20)
Χαραυγή
Έπρεπε να φυσήξει ο ούριος άνεµος,
να βάλει µπροστά τις µηχανές
για να καπνίσουν τα φουγάρα
του σύγχρονου πολιτισµού!
Και η δικιά µου χαραυγή
να λάµψει σα µια αρχαία φρυκτωρία
µέσα στους µελανούς αιθέρες!
Μαζεύω τα σπασµένα κοµµάτια της
και ψάχνω απελπισµένα
το όνειρο και τις ελπίδες µου.
Μου µένει µόνο µια γωνιά να στηριχθώ
που να ζεσταίνει την καρδιά µου!
΄