29/12/08

Οι θάνατοι που μας συγκλόνισαν στο χρόνο που φεύγει. Ο ντόκτορ "έγραψε" πάλι..

Κι εκεί που με νοσταλγία, λύπη, θύμησες και μουσικές περνάμε το κάθε τετραγωνάκι σαν περίεργοι αναγνώστες κρυφοκοιτάμε το ...τέλος και επιτέλους: σκάει το χειλάκι μας

22/12/08

ΡΕ ΣΥ, ΛΕΣ ΝΑ; ….. Α ΜΠΑ! ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ (;)

Από τη μία τόνοι (φθηνής πια) βενζίνης, τόνοι μπάζων και οικοδομικών υλικών, από την άλλη τόνοι χειροβομβίδων, βομβίδων και …ισραηλινών δακρυγόνων. Πυρομαχικά κάθε είδους, και όπλα διαφόρων διαμετρημάτων και όγκου, από πιστόλια που ρίχνουν εξοστρακισμένες -από την κατασκευή τους- σφαίρες, και καδρόνια, που άλλοτε φιλοξενούν κοκκινόμαυρα λάβαρα, και άλλοτε, ωσάν ηράκλεια ρόπαλα, προσγειώνονται πότε σε προτεταμένες πλαστικές ασπίδες και πότε βρίσκουν το στόχο τους, αφήνοντας έναν κούφιο ήχο, στα προστατευμένα κεφάλια των οργάνων της τάξης. Ενας ακήρυχτος πόλεμος μίσους και πολιτικών παιχνιδιών(;)
(Και πάλι) τόνοι μελάνης και χαρτιού, (φρεσκοκομμένου από τα δάση της βόρειας ευρώπης), καταναλώνονται για να παρουσιασθούν απόψεις και άρθρα, που άλλοτε προσπαθούν να προσεγγίσουν τις αιτίες αυτού του «πολέμου», άλλοτε να κατευνάσουν τα πνεύματα ανάμεσα στις αντιμαχόμενες παρατάξεις, και άλλοτε πάλι να καθησυχάσουν τους «φιλήσυχους» και νομιμόφρονες αστούς οικογενειάρχες, παρουσιάζοντας την εξέγερση των νέων σαν μια μόδα, σαν ένα παιχνίδι που κάποια στιγμή θα λάβει αίσιο τέλος. Μα καλά και αυτοί οι σώφρονες και φιλήσυχοι οικογενειάρχες, ενώ διαβάζουν όλα αυτά τα κατευναστικά άρθρα, δεν αναρωτιούνται που είναι τα παιδιά τους;Δεν αναρωτιούνται πώς «κατάντησαν» έτσι; Αποχαυνωμένη και ζαλισμένη γενιά της μεταπολίτευσης, που χόρτασε δημοκρατία από την εναλλαγή στην εξουσία των δύο κομμάτων, που ΔΕΝ βαρέθηκε να αντιπαρατίθεται πολιτικά υποστηρίζοντας –και τότε και τώρα- έναν Καραμανλή και ένα Παπανδρέου. Η γενιά του πολυτεχνείου που μη μπορώντας να αντεπεξέλθει στο φορτίο της αρκέσθηκε να καταναλώσει, να υπεξαιρέσει και να υποθηκεύσει το μέλλον των ίδιων των παιδιών της. Και τώρα αναμασάει ηχηρά τις δάφνες της θρονιασμένη στο καθιστικό του χρέους της ανησυχώντας απλά για το μαγαζί της, για το αυτοκίνητό της και ενίοτε: «πού γυρνάει τέτοια ώρα το κωλόπαιδο;» Αλήθεια που την είχε ξανακούσει αυτή τη λέξη; Μήπως ήταν βράδυ; Μήπως ήταν Νοέμβρης; Μήπως τα τότε κωλόπαιδα είναι η ίδια αυτή γενιά; Τι μπάχαλο; Τι ασυνταίριαστες εναλλαγές … «ΙΕΡΟΣΥΛΙΑ», ακούγεται η φωνή από το καθιστικό. Μπορεί, αλλά και απογοήτευση μαζί: Για την κατάντια, για τον ωχαδελφισμό μας, για την ιδιώτευσή μας, που οδήγησε την κοινωνία μας στη ρεμούλα, την κλεψιά, την πορεία χωρίς πιστεύω, χωρίς ιδανικά, χωρίς πρότυπα, που η ευαισθησία της εξαντλείται στα πενήντα δις ζημιών των ζημιών, μη μπορώντας να αντιληφθεί ότι το ποσό αυτό ίσα που προσεγγίζει μία και μόνο συναλλαγή του αγίου Εφραίμ με το δημόσιο… Συμψηφισμός; Σίγουρα όχι, απλά …ποσοτική σύγκριση! Και το αποτέλεσμα: Αυτή η γενιά, τα παιδιά μας, να αγωνίζονται ενάντια στο ΤΙΠΟΤΑ που τους προσφέρουμε, μόνα τους, με μόνο στήριγμα κάποιες σποραδικές φωνές, που καταπνίγονται από την ορθολογιστική πολιτική σκέψη των νυν και μελλοντικών κρατούντων της εξουσίας. Με άλλα λόγια: «Η πολιτική για την εξουσία».Όλ’ αυτά σίγουρα έχουν ξαναειπωθεί μες στον ορυμαγδό των αναλύσεων ειδικών και μη, αλλά υπάρχουν και άλλα, που είτε δεν γράφτηκαν, είτε χάθηκαν …μέσα στο πλήθος, είτε απλά θάφτηκαν μιας και το ακραίο σκεπτικό τους δεν επέτρεπε τη δημοσίευση και προβολή τους. Έτσι λοιπόν, ενάντια στο «πίστευε και μη ερεύνα» και φορώντας το μανδύα της αμφισβήτησης, θα ήθελα να θέσω ορισμένα ερωτήματα και απορίες μου, αφήνοντας απ’ έξω την «ορθολογιστική πολιτική σκέψη» και προσπαθώντας να εντοπίσω κάποιες …παραφωνίες. ΕΡΩΤΗΜΑ : Στο βλήμα που σκότωσε το άτυχο παιδί ανιχνεύθηκαν, σύμφωνα με την ιατροδικαστική έκθεση, στοιχεία από οικοδομικό υλικό κοινώς σοβάς ή τσιμέντο, που ενισχύει τη θέση της υπεράσπισης του δολοφόνου αστυνομικού μιας και ισχυρίζεται (όπως και σε παρόμοιες περιπτώσεις στο παρελθόν) ότι η σφαίρα εξοστρακίστηκε. Το εν λόγω βλήμα αν δεν κάνω λάθος το είχε η σήμανση η οποία και το έστειλε στον ΔΗΜΟΚΡΙΤΟ ή όπου αλλού έγινε η εξέταση του. Η σήμανση δεν αποτελείται από αστυνομικούς; (1) Τις τελευταίες μέρες κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο, αλλά προβλήθηκαν και από τηλεοπτικά κανάλια διάφορα videos που εμφανίζουν κουκουλοφόρους με στηλιάρια (νάαα, μετά συγχωρήσεως) να συνομιλούν με …αστυνομικούς, να φέρουν ασυρμάτους και να μπαίνουν σε περιπολικά. Άλλοι πάλι εμφανίζονται να σπάνε βιτρίνες και μετά να χαριεντίζονται με το πλήρωμα ενός περιπολικού. (2). Τα παραπάνω (1)&(2) μου δημιουργούν κάποιες αμφιβολίες για την εμπιστοσύνη που πρέπει να έχουμε προς τους αστυνομικούς. Πώς δηλαδή θα πρέπει εγώ να εμπιστευθώ τη σήμανση και να είμαι σίγουρος ότι το βλήμα που εξετάσθηκε ήταν αυτό που στέρησε τη ζωή από το παιδί όταν συνάδελφοί τους –που αμφιβάλλω εάν είχαν άνωθεν εντολές- επιδίδονται σε προβοκατόρικες ενέργειες μόνο και μόνο για να στρέψουν την κοινή γνώμη (τους παραπάνω φιλήσυχους δηλαδή πολίτες) ενάντια στον αγώνα των μαθητών. Γιατί θα πρέπει να τους πιστέψω, όταν έχουν μάθει να έχουν πάντα το κράτος βοηθό και συνήγορό τους, όταν από την εκπαίδευσή τους μαθαίνουν ότι το κράτος είναι αυτοί οι ίδιοι; Την αμφιβολία μου αυτή ενισχύει και η στάση της πλειοψηφίας τόσο των πολιτικών, όσο και των καναλιών. Μου έδωσαν την εντύπωση ότι περίμεναν τις καταστροφές, περίμεναν κάτι να αμαυρώσει τις κινητοποιήσεις, κάτι το οποίο θα επισκίαζε το δίκιο των παιδιών, άλλωστε -και μιλώ κυρίως για τα ελεγχόμενα κρατικά κανάλια- η μεροληπτική στάση τους και η συνεχή αναφορά τους στα σπασίματα και τις καταστροφές έφερε πολύ κόσμο στο …αμήν. Εντάξει σας πιστέψαμε!Και πάμε να δούμε τα «φιντάνια» μας τους πολιτικούς:Η στάση της κυβέρνησης …αναμενόμενη.

Το ΠΑΣΟΚ; κράτησε στάση αντιπολίτευσης, γιατί αν ήταν κυβέρνηση θα τηρούσε στάση …κυβέρνησης. Ποιος ξεχνά τα πεπραγμένα τους σε μια παρόμοια δολοφονία, πριν περίπου είκοσι χρόνια, του Μιχάλη Καλτεζά, ενός δεκαπεντάχρονου πάλι παιδιού, που εκτελέσθηκε από το όργανο της τάξης ονόματι Αθανάσιος Μελίστας. Για την ιστορία αναφέρω, ότι ο εν λόγω φονιάς απολαμβάνει τη σύνταξή του πια, χωρίς να έχει κάνει ούτε μέρα στη φυλακή!!! Το πήραμε το μήνυμα κύριοι σοσιαλιστές…
Τα ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ μου στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που όντως κράτησε την πιο σωστή στάση –κατά τη γνώμη μου πάντα- προσεγγίζοντας όπως θα έπρεπε τα παιδιά και τον αγώνα τους. Αποδείχθηκε η πιο σώφρονα πολιτική δύναμη, που αψηφώντας τον ανηλεή πόλεμο καταγγελιών των άλλων κομμάτων, συναισθάνθηκε τις ευθύνες της και ακολούθησε μια τίμια στάση προσπαθώντας να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων σαν κόμμα της αριστεράς. Και όσο για τις αηδίες περί χαϊδέματος των αυτιών των κουκουλοφόρων, τις δικαιολογώ από τη στιγμή που οι καταγγέλοντες ήταν αδύνατον να εκφέρουν άλλα πειστικότερα επιχειρήματα και θέσεις.
Το ΚΚΕ; ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ. Το πάλαι ποτέ κόμμα με τη μεγαλύτερη απήχηση στη νεολαία, αντί να σκύψει στα προβλήματα και τα αιτήματα των μαθητών, αναλώθηκε σε κατηγόριες και δυσφημιστικές επιθέσεις κατά του …ΣΥΡΙΖΑ. Α!!! να μην ξεχάσω, έκανε (τα στελέχη του δηλαδή) και κάτι παρελάσεις …μούρλια με «κόκκινα» securities γύρω γύρω για την … τάξη της παρέλασης. Που είσαι πατερούλη Στάλιν να τους καμαρώσεις. Εδώ που τα λέμε η στάση του (ΚΚΕ) δεν με ξάφνιασε ιδιαίτερα και αυτό γιατί ένα μεγάλο ποσοστό των ψηφοφόρων του πρώην αγωνιστές, ΕΛΑΣίτες (όσοι μείναν δηλαδή, να τα χιλιάσουν οι άνθρωποι) έχουν κάποια(!) ηλικία και σίγουρα δεν βλέπουν με καλό μάτι αυτές τις …φασαρίες. Λογικό είναι, στα ογδόντα, ενενήντα να έχεις ξεχάσει τα περί …επανάστασης και πάλης των τάξεων. Άσε Αλέκα …κάηκες.
Τελειώνοντας θεωρώ υποχρέωσή μου να αναφερθώ και στην επικαιρότητα, στις δηλώσεις δηλαδή (όπου σταθεί και βρει μικρόφωνο) του Θόδωρου Πάγκαλου. Ναι! του χοντρούλη πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ, εγγονού –αν δεν κάνω λάθος- του δικτάτορα συνονόματου Θεοδώρου (στο πιο επίσημο αυτός) Πάγκαλου. Ακόμα δεν καταλάβατε για ποιόν λέω; Αυτός (βρε) που έδωσε τον Οτσαλάν στους Τούρκους. Α γεια σου! Ε λοιπόν αυτός ο κύριος με το ογκοδέστατο σώμα και μυαλό, όπως λένε όλοι, λίγο πολύ μας λέει ότι για όλη αυτή την κατάσταση φταίει ο Αλαβάνος και ο Τσίπρας… Γιωργάκη για μάζεψέ τον, θέλεις να γίνεις και πρωθυπουργός … τρομάρα σου (ΜΑΣ)Όσο για τον Καραμανλή; Αυτός μάλλον δεν κατάλαβε (ακόμα) τι γίνεται ή δεν τον έχουν ενημερώσει σωστά.-

Όποιος μπορεί ας βοηθήσει

Όποιος μπορεί ας βοηθήσει τό' χουν παραξεφτυλίσει

10/12/08

ΜΕΡΑ ΝΤΡΟΠΗΣ ΓΙΑ ΜΕΝΑ … ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ

ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ: Γιατί πήγα σήμερα στη δουλειά μου σε μέρα απεργίας.
ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ: Γιατί τό’ κανα για πρώτη φορά να συνχνωτίζομαι με τους συνήθης απεργοσπάστες, τα καθίκια, τους μαλάκες, που επικαλούνται συνεχώς την οικονομική κρίση και το πόσο στοιχίζει μια μέρα απεργίας. Αλλά να!! Πρωί-πρωί στην τηλετύφλα παρήλαυναν όλοι οι νυν εργατοπατέρες και μελλοντικοί Βο(υ)λευτές μας, που με αγωνιστικό υφάκι προέτρεπαν τους εργαζόμενους να συμμετάσχουν στην απεργία … Ποιοί; αυτοί οι συνδικαλισταράδες, που δεν δούλεψαν μια μέρα στη ζωή τους; Άει στο διάολο, θα πάω στην δουλειά και θα δηλώσω απεργός ενάντια στους εργατοπατέρες, που δηλητηριάζουν μόνο με την παρουσία τους τον αγώνα κάθε εργαζόμενου, τον συνδικαλισμό …
ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ: Γιατί ζω στην Ελλάδα...
ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ: Που έχω μεγαλώσει (λίγο), αλλά αρκεί για τα παιδιά, για τους μαθητές να είμαι ΜΕΓΑΛΟΣ …
ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ: Που αφήνω το παιδί μου, τα παιδιά μας να τα σκοτώνουν οι μπάτσοι στα πεζοδρόμια…
ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ: Που για μια στιγμή έστω ξέχασα τη δολοφονία, ξέχασα την καταπίεση που ασκεί το κράτος (οποιοδήποτε κράτος) στους νέους, στις ιδέες και τα όνειρά τους, ξέχασα πως ήμουν μερικά χρόνια πριν στη θέση τους, έχοντας τη ζωή μπροστά μου (έτσι μου έλεγαν), και θέλοντας τα πάντα, και άρχισα να σκέφτομαι τις καταστροφές, τα μαγαζιά, τους επαγγελματίες …
ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ: Που δεν ήμουν, που δεν είμαι αυτή τη στιγμή μαζί τους.
ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ: Που αφήσαμε μόνα τους τα παιδιά μας, που δεν ήμασταν όλοι οι γονείς μαζί τους, συμπαραστάτες στον αγώνα και τη διαμαρτυρία τους.
ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ: Που δεν τα εμπιστεύτηκα, που δεν τα νοιώσαμε από την αρχή, που δεν τα ακολουθήσαμε, που δεν τα προσφέραμε την ασφάλεια που χρειάζονται σε αυτήν την ηλικία. Άλλωστε θά’ πρεπε να γνωρίζουμε ότι τα παιδιά ξέρουν περισσότερα, διατηρούν το ένστικτο για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη, που εμείς το έχουμε καταχωνιάσει στην καθημερινότητά μας, στη συντηρητικοποίησή μας, στη μαυρίλα της καθημερινής επιβίωσης …
ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ: Που συνεχίζω να είμαι ένα ποσοστό των δημοσκοπήσεών τους, ένα ανεπαίσθητο άνοιγμα ή κλείσιμο της ψαλίδας τους …
ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ: Που η Αριστερά των αγώνων, των ανυπεράσπιστων, αλληλοσπαράσσεται όταν ακριβώς τη χρειάζεται η κοινωνία μας … (Αλέκα λίγη ντροπή…)
ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ: Που δεν έχω ένα μαγαζί στην Αθήνα να το βάλω φωτιά μόνος μου, να το κάψω … (θα το είχα ασφαλισμένο!)

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι αυτή τη ντροπή δεν θά’ πρεπε να τη νοιώθω μόνος μου.
Είναι ντροπή για όλους μας. Όλους τους μικροΜΕΓΑΛΟΥΣ και όλους τους μεγαλοΜΕΓΑΛΟΥΣ που μείναμε αμέτοχοι, που καταντήσαμε -με τη στρογγυλή λογική μας- τη δημοκρατία μας σαν τα μούτρα ΤΟΥΣ, που στρέψαμε τα όπλα μας ενάντια στα παιδιά μας …

Κοιτάζω τη μαύρη οθόνη του υπολογιστή.
Ανέκφραστο το είδωλό μου …
ΦΤΟΥ ΣΟΥ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ (ΦΤΟΥ ΣΑΣ ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ)

8/12/08

ΝΑΙ ΡΕ PITSIRIKOS ΕΙΝΑΙ ΚΙ’ΑΥΤΟ ΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

Είναι αλήθεια ότι δεν ήθελα να αναφερθώ στο περιστατικό της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του παιδιού, ούτε και στα επεισόδια που ακολούθησαν, θεωρώντας ότι θα μου «στοίχιζε» περισσότερο από ότι θα προσέφερε η συστράτευση και της δικής μου φωνής σε αυτή τη γενική κατακραυγή.
Κάπως όμως έπρεπε να βγει αυτή η οργή, η οποία πυροδοτούνταν συνεχώς αυτές τις δύο μέρες και από τα δελτία της τηλετύφλας τους.
«Κόλαση η Αθήνα», «Τά’ καψαν οι γνωστοί-άγνωστοι» και άλλα παρόμοιου περιεχομένου και θεματολογίας.
Εδώ δολοφονήθηκε εν’ ψυχρώ ένα παιδί και μεις ασχολούμαστε με τις τζαμαρίες των τραπεζών και των μαγαζιών της Ερμού.
Και όλη τη μέρα να ακούμε τους «καημένους» τους μαγαζάτορες να κλαίγονται πάνω από τα μικρόφωνα. Ρε άει στο διάολο ....!!!!
Άσε τα (πρώην) λαμόγια του ΠΑΣΟΚ που τους έπιασε ο πόνος για τις κατασταλτικές μεθόδους της Δεξιάς, λες και ξεχάσαμε, ένα επίσης παιδί τον Μιχάλη Καλτεζά, που δολοφονήθηκε με παρόμοιο τρόπο από ... σοσιαλιστικό γουρούνι.

Αντιγράφω από τον pitsirikos που μου έδωσε την αφορμή στοχοποιώντας πετυχημένα ένα ακόμη πρόβλημα, μια ακόμη διαστρέβλωση της εποχής μας ...
Κάποτε οι άνθρωποι σκέφτονταν πως "αυτό θα μπορούσε να είναι το δικό μου παιδί".
Σήμερα οι άνθρωποι σκέφτονται πως "αυτό θα μπορούσε να είναι το δικό μου μαγαζί".
Ελλάς Ελλήνων Καταστηματαρχών. Εκτός από τα καταστήματά σας και τα αυτοκίνητά σας, φροντίστε να ασφαλίσετε και τα παιδιά σας. Πού ξέρετε; Μπορεί να γίνετε πλούσιοι μια μέρα.

3/12/08

Επειδή δεν αντέχω πια την παρακμή σας.

Επειδή αρνούμαι να δεχθώ την κατάπτωσή σας, … νόθα τέκνα ενός ΩΡΑΙΟΥ πνεύματος, …οσμηρά απομεινάρια του πανδαμάτορα χρόνου.
ΑΔΙΑΦΟΡΩ, και … απαγγέλλω, φωναχτά!

Όταν εσείς το ωραίο κυβερνούσατε το σύμπαν,
όταν με τους ανάλαφρους τους χαλινούς ακόμη
των θνητών οδηγούσατε το ευτυχισμένο γένος,
Ώ! Υπάρξεις γοητευτικές της γης των Μύθων!
Α! Ήταν γοητευτική και πολυθέλγητρη ακόμη
η προσφορά σας! Ω, ο κόσμος πόσος ένας «Άλλος» ήταν!
Α! η εποχή που όλους τους ναούς διακοσμούσε
η θεά του Έρωτος, η Αφροδίτη της Αμάθου

1/12/08

ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΜΕ ΞΥΠΝΗΣΕΙ ή ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ ΕΦΙΑΛΤΕΣ

Τι κακό κι’ αυτό. Καθώς σε κάθε νέα δημοσκόπηση «πέφτει» (και καλά κάνει) ο Καραμανλής, βλέπω τους ΠΑΣΟΚτζήδες να αναθαρίζουν, να βγαίνουν από το καβούκι που τους είχε στείλει ο λαός και να διαγωνίζονται για το ποιος θα πρωτοκάνει ...αντιπολίτευση!
Και δεν είναι κακό να κάνουν τη δουλειά τους. Μόνο, να! Βλέποντάς τους, νομίζω ότι ζω ακόμη έναν εφιάλτη. Όσο ανεβαίνουν τα ποσοστά τους, τόσο επανέρχεται στη θέση της το αλαζονικό και εγωιστικό υφάκι τους, που ζήσαμε όοοολεες αυτές τις τετραετίες που διένυσαν στην εξουσία (τις δυο τελευταίες είχε παραγίνει). Όλες αυτές τις τετραετίες που με την αριστερίζουσα ΔΕΞΙΑ πολιτική τους εξανάγκασαν –κυριολεκτικά- τον λαό να οδηγήσει, σχεδόν ανακουφισμένος, τον Καραμανλή στην εξουσία. Αυτό το υφάκι, που μου έφερνε εφιάλτες, που με εξόργιζε, που μη μπορώντας να αντιδράσω διαφορετικά κατέφευγα στο τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης παραβαίνοντας συγχρόνως πολλές φορές την εντολή: «Ου λήψει το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω» (... Καλά όποιος τα έγραψε αυτά, δεν είχε γνωρίζει το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία...).
Που είναι η περιβόητη και πολυδιαφημιζόμενη στα λεγόμενα του Γιωργάκη ΑΝΑΝΕΩΣΗ;. Πότε θα τους πετάξει όλους αυτούς από το κόμμα του; Πότε θα καταλάβει ότι ο ελληνικός λαός τους βαρέθηκε και τους ...φοβάται; Πότε θα αντιληφθεί ότι δεν φέρνουν μόνο σε μένα εφιάλτες, αλλά σε όλους τους έλληνες;
Χαίρεται που ανεβαίνουν τα ποσοστά του. Ε, και; Δεν ανεβαίνουν γι’ αυτόν, απλά πέφτουν απ’ τον Καραμανλή. Πόσους αναλυτές πρέπει να συμβουλευτεί άραγε για να το αντιληφθεί; Και καλά θα κάνει να μην έχει «δεμένη» και σίγουρη την πρωτιά, γιατί κανείς δεν ξέρει, πως μπορεί να αντιδράσει κάποιος στο ενδεχόμενο ενός ακόμη εφιάλτη.
Βρε Αλέκα! ΒΡΕ ΑΛΕΕΕΚΑΑΑΑ!!!!
Κάνε κανένα spa να ηρεμήσεις συντρόφισσα.
Φέρε στο νου σου τις παλιές καλές εποχές που με υψωμένη τη γροθιά σου φώναζες:

«ΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΧΘΡΟΣ ...»

24/11/08

ΝΤΙΡΛΙ ΝΤΙΡΛΙ ΝΤΙΡΛΙ ΝΤΙΜ (Δωμάτιο στο Αμστερνταμ)

"Ζεϊμπέκικο είναι μάγκες..."
Δευτέρα πρωί (γαμώ το κέρατό μου)
Το χθεσινοβραδυνό χιόνι λοιώνει γρήγορα ...
Ψωφόκρυο, ψοφήσαν επιτέλους οι μύγες ...
Το πρωϊνό ζάπινγκ στα blogs δεν απέδωσε κάτι εξιόλογο ...
Ας ακούσουμε λίγο Νικόλα για να τα γράψουμε κανονικά και να συνεχίσουμε...



20/11/08

Επειδή μας έκοψε πείνα ... μια γρήγορη συνταγή για εργένηδες

ΣΥΝΤΑΓΗ : Κοτόπουλο με Ουισκι
Αγοράζετε ενα κοτόπουλο 1200 γρ. και ενα μπουκάλι Ουίσκι
Προβλέψτε , αλάτι, πιπέρι ,ελαιόλαδο, και μπείκον σε λωρίδες
Για καλό και για κακό βεβαιωθήτε οτι εχετε και ενα βάζο μαγιονέζα
Τυλίξτε το κοτόπουλο με τις λωρίδες, αλατοπιπερώστε, και ρίξτε μία υποψία ελαιόλαδου
Προθερμάνετε τον φούρνο σε μεσαία θερμοκρασία, (220 βαθμοί ή θερμοστάτης στο 5 ) για 10 λεπτά
Σερβιριστήτε ενα ποτήρι Ουισκι και πιειτε το
Βάλτε το κοτόπουλο στον φούρνο αφου πρώτα το τοποθετήσετε σε καταλληλο σκευος
Βάλτε και πιειτε ακόμα ενα ποτήρι Ουισκι
Επαναλάβατε αυτο το βήμα αλλες δυο φορές
Μετά απο ένα τέπαρτο φουρνίστε το ανοιγμα για να επιγλέψετε το κλείσειμο του ψοτόπουλου
Λιάστε ξανά το ουικάλι του Μπίσκη και καπιατήτε μια καλή λουγία
Μετά απο ενα κετα.. οχι πέταρτο της ώρας, αργότερα τελος πάτνων ....
κλιτρίστε μέχρι τον μπούρνο
ανοίφτε την χόρτα, ξεγυρνίστε, απαναδονήστε
βάλτε τελος παντων το φωτόπουλο απ την αλλη
καφήστε σε μια λωκο καλέκρα και καβετάστε κανα'δυό φατήρια Κίσκη αμόκα
Νυστε, λυστε ψηστε το κουφόλουπο για μιση φώρα ακόμα .
3 λοτήρια αρφότερα ....
Ζαμέψτε το γατόπουλο απο χαμω, ( επεσε το μακαλισμένο) , καφαρίστε το, και γάλτε το σε μιάτο
Φτάτε τα κούτρα σας απο το νέσιμο στο κάτωμα απ τα γάδια που μυθικαν στα κλαπάκια της μουζινας
μην αποχειραθητε να κησωθειτε, μια φαρά ειμαστε εδω μάτω
απομελειώστε το δουκάλι του Ρίσκι
αργόμπερα σαρθήτε ως το κρεμάτι και κοιθωμητε ως το χρωι
Την επομενη μέρα , παρτε ενα αλκα σελτζερ
Πηγαινετε να φάτε κρύο kοτόπουλο με μαγιονεζα
και καθαρίστε το μπουρδέλο που δημιουργήσατε στην κουζινα

την αλλη βδομάδα θα δοκιμασουμε την Κρητικη συνταγη : Κατσικακι με τσικουδια !!!
thanks Anastasios

ΚΑΛΕΣΜΑ ! "ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ"


Με αφορμή το πρωτόγνωρο κύμα απεργιών πείνας από τους κρατούμενους στις Ελληνικές φυλακές αλλά και την εγκληματική αποσιώπησή του από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, για τη Δημοκρατία και την προάσπιση των βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων καλούμε όλους όσους διατηρούν μπλογκς, διαδικτυακά φόρα και όχι μόνο να δημοσιεύσουν ταυτόχρονα και συντονισμένα στις 20 Νοεμβρίου 2008, ημέρα Πέμπτη, το παρακάτω κείμενο και όλους του χρήστες του διαδικτύου να το υπογράψουν.

Όχι στο Όνομά μας
“Είναι απαράδεκτη η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές. Είναι κύριο θέμα η ριζική αλλαγή του σωφρονιστικού συστήματος”.
Κάρολος Παπούλιας, 6/11/08
“Είμαστε άνθρωποι – κρατούμενοι. Άνθρωποι, λέω”
- Βαγγέλης Πάλλης, Κρατούμενος, 9/11/08
Από τις τρεις Νοεμβρίου μία εκκωφαντική κραυγή συνταράσσει τα θεμέλια της Δημοκρατίας μας. Από τις τρεις Νοεμβρίου σύσσωμοι οι κρατούμενοι όλης της χώρας κατεβαίνουν σε απεργία πείνας διεκδικώντας το αυτονόητο : τη χαμένη τους αξιοπρέπεια. Απέναντί τους αντιμετωπίζουν την εκκωφαντική σιωπή των κραταιών ΜΜΕ και την παντελή αδιαφορία της πολιτικής ηγεσίας. Σε αυτές τις πρακτικές όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο ΔΕ ΣΥΝΑΙΝΟΥΜΕ.
Η κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είναι απερίγραπτη και μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο με τη σκληρή γλώσσα των μαθηματικών. Στα κατ’ επίφαση “σωφρονιστικά” ιδρύματα της χώρας έχουν καταγραφεί συνολικά
417 θάνατοι την τελευταία δεκαετία, ενώ ο ρυθμός τους έχει απογειωθεί σε τέτοιο σημείο, ώστε σήμερα να σβήνουν στα χέρια του κράτους τέσσερις άνθρωποι το μήνα. Η πληρότητα αγγίζει το 168% (10.113 κρατούμενοι για 6.019 θέσεις) με την αναλογία χώρου για κάθε άνθρωπο να φτάνει σε περιπτώσεις το 1τμ. Με ημερήσιο κρατικό έξοδο ανά κρατούμενο τα 3,60 Ευρώ τα συσσίτια που παρέχονται είναι άθλια, οι υποδομές θυμίζουν μεσαίωνα και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι ελλιπέστατη. Συγχρόνως, το Ελληνικό δικαστικό σύστημα στέλνει στη φυλακή έναν στους χίλιους κατοίκους της χώρας με τους έγκλειστους χωρίς δίκη (υπό προσωρινή κράτηση) να αγγίζουν το 30% του συνολικού αριθμού των κρατουμένων. Αν η ποιότητα μίας Δημοκρατίας κρίνεται από τις φυλακές της, τότε η Δημοκρατία μας ασθμαίνει. Αν η τιμώρηση παραβατικών συμπεριφορών με εγκλεισμό γίνεται από το κράτος στο όνομα της κοινωνίας, τότε για την κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είμαστε όλοι υπόλογοι, με συντριπτικές όμως ευθύνες να αναλογούν στην κρατική μηχανή. Σε αυτή την πραγματικότητα όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ.
Τα στοιχεία που αποκαλύπτονται από επίσημους φορείς για τις Ελληνικές φυλακές σκιαγραφούν εικόνα κολαστηρίων.
Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων (2007) διαπιστώνει βασανιστήρια, απάνθρωπη μεταχείριση και απειλές κατά της ζωής κρατουμένων, σειρά παραβιάσεων αναφορικά με τις συνθήκες κράτησης, ελλείμματα στη διερεύνηση και τιμωρία των ενόχων, αποσιώπηση περιστατικών βίας με την συμπαιγνία ιατρών και φυλάκων, απαράδεκτες συνθήκες ιατρικής περίθαλψης και ιατρικού ελέγχου στους κρατούμενους κλπ. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει εκδώσει σειρά καταδικαστικών για την Ελλάδα αποφάσεων που αφορούν κακομεταχείριση ή/και παραβιάσεις άλλων δικαιωμάτων κρατουμένων από σωφρονιστικές αρχές. Η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου έχει πάρει απόφαση - καταπέλτη για τα κακώς κείμενα στις φυλακές, προτείνοντας άμεσες δράσεις για την επίλυση τους. Ο Συνήγορος του Πολίτη διαμαρτύρεται για την παντελή έλλειψη συνεργασίας των αρμόδιων κρατικών φορεών μαζί του, λόγω της οποίας έχει ουσιαστικά απαγορευτεί η είσοδός του στις φυλακές της χώρας τα τελευταία δύο χρόνια. Οι δικηγορικοί σύλλογοι όλης της χώρας, μη κυβερνητικές οργανώσεις, όπως η Διεθνής Αμνηστία, και πολλοί πολιτικοί/κοινωνικοί φορείς καταγγέλλουν την απαράδεκτη κατάσταση και ζητούν ευρύτερη συνεργασία για το ξεπέρασμα του προβλήματος. Αν ανθρώπινα είναι τα δικαιώματα που πρέπει να απολαμβάνει κάθε ανθρώπινο ον, κάθε στέρησή τους στις Ελληνικές φυλακές αποτελεί ανοιχτή πληγή για την κοινωνία μας. Σε αυτή την κατάσταση όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΑΒΑΤΟ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ.
Με την απεργία πείνας οι κρατούμενοι καταφεύγουν στο τελευταίο οχυρό αντίστασης, που τους έχει απομείνει, το σώμα τους. Είχε προηγηθεί
έσχατη έκκλησή τους προ μηνός προς τους ιθύνοντες να ενσκήψουν στο πρόβλημα, καθώς δεν πήγαινε άλλο. Για να λύσουν την απεργία πείνας ζητούν την ικανοποίηση αιτημάτων, που αποκαθιστούν την χαμένη τους αξιοπρέπεια και επανακτούν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους, αιτημάτων συγκεκριμένων, αξιοπρεπών και άμεσα υλοποιήσιμων. Απέναντι στις κινητοποιήσεις των κρατουμένων η πολιτική ηγεσία εξαντλεί τη δράση της σε αδιαφορία, υποσχέσεις και καταστολή των κινημάτων τους. Τυχόν αδιαφορία και αναλγησία της πολιτικής ηγεσίας όμως και σε αυτή τη φάση θα σημαίνει νεκρούς απεργούς πείνας. Στη μετωπική λοιπόν σύγκρουση που επιλέγουν οι κρατούμενοι της χώρας για τη διεκδίκηση των ανθρωπίνως αυτονόητων δε μπορούμε να μένουμε απαθείς σταυρώνοντας τα χέρια και περιμένοντας τις ειδήσεις των θανάτων από τις απεργίες πείνας αλλά θα σταθούμε αλληλέγγυοι. Αν η περιφρούρηση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επιβάλλουν την επαγρύπνιση όλων μας, τώρα είναι λοιπόν η στιγμή να πάρουμε θέση όλοι απέναντι στο πρόβλημα χωρίς αδιαφορίες και υπεκφυγές.
Απέναντι στην τεταμένη κατάσταση στις φυλακές όλης της χώρας όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο καθιστούμε την πολιτική ηγεσία απολύτως υπεύθυνη για ό,τι συμβεί και απαιτούμε άμεσα την τόσο θεσμική όσο και στην πράξη ΕΓΓΥΗΣΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.

Την 21η Νοεμβρίου το κείμενο αυτό θα σταλεί σε όλα τα μέλη του κοινοβουλίου και σε όσο το δυνατόν περισσότερους φορείς μέσων μαζικής ενημέρωσης με την προτροπή της αναδημοσίευσής του. Το κείμενο προς αποστολή θα φέρει τους υπερσυνδέσμους (URL) από όλες τις ιστοσελίδες, που το υιοθέτησαν.

19/11/08

καλή προσπάθεια κε (Σταύρο) Θεοδωράκη

Μία πολύ καλή προσπάθεια παρακολούθησα χθες βράδυ από την εκπομπή "πρωταγωνιστές" του Σταύρου Θεοδωράκη. Ένα αφιέρωμα στα "καταραμένα" παιδιά της πλατείας. Καλό κλίμα, ωραία μουσική, αλλά ... πολύ λίγο. Είναι αδύνατον να γίνει αφιέρωμα σε μια εκπομπή για τον Σιδηρόπουλο, τον Ασιμο και τη Γώγου. Έστω, κάτι είναι κι' αυτό.
Ας ακούσουμε και ένα τραγουδάκι :


Κατεβάστε το αρχείο

17/11/08

17 ΝΟΕΜΒΡΗ 2008; Άσε καλύτερα


Χωρίς να το ζήσουμε.
Ετσι μας τό’παν.
Ετσι το είδαμε στα ντοκιμαντέρ της τηλεόρασης, στα «επίκαιρα» της εποχής….
Λες και περάσαν αιώνες ατέλειωτοι.
Χρονιές λήθης και βουβαμάρας.
Μια γιορτή για λίγους πια.
Κάτι λογίδρια στα σχολεία…
συγκεντρώσεις-επεισόδια για τα τρομοδελτία.
Ευκαιρία για θύμησες για λίγους τυχερούς-άτυχους, που από τη μια στιγμή στην άλλη, (χωρίς καν να το υποψιαστούν) σημαδεύτηκαν για πάντα.
Ένα σημάδι ΖΩΗΣ που το κουβαλάνε κρυμμένο μέσα τους.
Βάρος δυσθεόρατο και γλυκό σαν μια οικογένεια που χάσαν, που την προσπέρασαν τα γεγονότα και οι εποχές.
Μια αμυχή στην ψυχή τους.
Καμουφλαρισμένη για τους περισσότερους.
Δεν είναι για μοίρασμα.
Είναι κατάδική τους.
Να τη βγάλουν να τη γιατρέψουν; Πού; Πώς;
Ασε, καλά είναι εκεί που βρίσκεται.
Φυλαγμένη, απροσπέλαστη, αμόλυντη.
Μια αμυχή στο βάθος του χρόνου και της ζωής τους.
Αν τη βγάλουν στον αέρα θα μολυνθεί, θα κακοφορμίσει.
Θα την αρπάξουν οι σκύλοι της τηλεοπτικής μας γειτονιάς.
Θα την τριγυρίζουν σαν τρόπαιο μέχρι να τη θάψουν σε καμιά αλάνα για να τη βγάλουν αργότερα (ίσως του χρόνου τέτοια εποχή) όταν πεινάσουν.
Άσε…
Άσε που μπορεί να ήταν απλά ένας νεανικός ενθουσιασμός…
Μια τρέλα που πήρε διαστάσεις (;)
Ένα όνειρο που φαντάζει αληθινό από ένα παιχνίδι, μια παραξενιά του υποσυνείδητου.
Άσε καλύτερα.
Και μεις οι «άλλοι»;
Παπαγαλιστές μιας εξέγερσης, που –δήθεν- έγινε για μας.
Επαίοντες της ορθόδοξης πολιτικής ευστάθειας.
Εισπράκτορες ιδανικών.
Κραδαίνουμε το προσκυνοχάρτι της συγκατάβασης, της συμμετοχής, τους ΧΡΕΟΥΣ.
Με ενθουσιασμό και προσποιητή θλίψη και περηφάνια (γιατί;) καταθέτουμε:
Απόψεις, συνθήματα, έννοιες και νοήματα,
μεταλλαγμένα γαρύφαλλα, με βιάση πριν ξεβάψουν από τον ήλιο ή τη βροχή (συνήθως) και εμφανιστεί το πραγματικό τους χρώμα ή η αχρωμία τους.
Η αναπλαστικά διαμορφωμένη συνείδησή μας χωρά τα πάντα:
Επαναστάσεις, εξεγέρσεις και διεκδικήσεις, αλλά και ατολμία, ανωνυμία, σιωπή … ερωτήματα πριανθισμένα με οργή για το δίκιο που μας πνίγει:
Εμείς θα τα βάλουμε με τις Τράπεζες που κλέβουν νομότυπα;
Εμείς με την κυβερνητική αδιαλλαξία;
Εμείς θα διεκδικήσουμε καλύτερες συνθήκες ζωής;
Εμείς θα διεκδικήσουμε την ΠΑΙΔΕΙΑ;
.
.
Ε!! Όλα εμείς θα τα κάνουμε;
Καλά για μας δεν αγωνίστηκε η νεολαία το ’73;
Γιατί πρέπει να ΞΑΝΑδιεκδικήσουμε;
Ποιό είναι τέλος πάντων αυτό το νόημα του Πολυτεχνείου;
Μήπως απλά συμπίπτει με το νόημα της ζωής μας;
Μήπως η κάθε γενιά πρέπει να έχει την αμυχή της; - καλά κρυμμένη μέσα της.
Αλήθεια πότε ματώσατε τελευταία;

«ΗΤΑΝΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ, ΑΧ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ …»

14/11/08

...ακόμα γελάω ... ΛΕΥΤΕΡΙΑ, ΛΕΥΤΕΡΙΑ

χωρίς άλλα σχόλια γιατί θα τρελαθούμε τελείως, από το http://cloudconnected.pblogs.gr/

Στόμα ερμητικά κλειστό (...και τα μάτια της κοινωνίας μας)

Πιθανότατα να αποτελεί παγκόσμιο ρεκόρ. Περίπου πεντέμισι χιλιάδες φυλακισμένοι στη χώρα μας έχουν ξεκινήσει απεργία πείνας εδώ και δέκα μέρες. Ένας από αυτούς είναι ήδη νεκρός ενώ πληθαίνουν ολοένα οι περιπτώσεις απεργών που χρειάζονται επειγόντως ιατρική παρακολούθηση. Δεκάδες είναι αυτοί που έχουν κυριολεκτικά ράψει το στόμα τους, διαμαρτυρόμενοι παράλληλα και για τη φίμωση που τους επιβάλλεται από το σωφρονιστικό σύστημα. Όλοι οι υπόλοιποι αρνούνται το συσσίτιο της φυλακής, στηρίζοντας με αυτό τον τρόπο τον δίκαιο αγώνα των συγκρατούμενων τους. Για να φτάνουν σε τέτοιο σημείο οι άνθρωποι, είναι προφανές ότι δεν έχουν πια τίποτα να χάσουν…
Σήμερα πραγματοποιήθηκε πορεία αλληλεγγύης από πολίτες που έχουν την παράλογη απαίτηση να ζούν σε πραγματική δημοκρατία και όχι σε χούντα με βελτιωμένο επικοινωνιακό προφίλ. Και για τα κανάλια η είδηση δεν υπάρχει καν. Το μόνο που υπάρχει είναι άλλη μία συνωμοσία σιωπής. Άλλη μία συνωμοσία οργανωμένης και κατευθυνόμενης παραπληροφόρησης. Όχι επειδή η είδηση δεν είναι αρκετά σημαντική ή αρκετά τηλεοπτική για να πουλήσει, αλλά επειδή δεν συμφέρει τα αφεντικά και τα παπαγαλάκια τους. Επειδή τα χειραγωγούμενα πλήθη πρέπει να ονειρεύονται γκλαμουριές και να βλέπουν τους εγκληματίες σαν τέρατα που δεν δικαιούνται ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης και αξιοπρέπεια. Εκτός αν είναι υπουργοί, επιχειρηματίες και ρασοφόροι…
Οι φυλακισμένοι παρανόμησαν πριν καταδικαστούν, καμία αντίρρηση. Όμως η τιμωρία τους υποτίθεται ότι έχει σωφρονιστικό χαρακτήρα και σκοπεύει να τους επανεντάξει κάποια στιγμή στην κοινωνία. Όχι να τους εξοντώσει ηθικά και σωματικά. Διαφορετικά δεν θα είχαμε ποινές φυλάκισης αλλά ποινές εξαθλίωσης. Θα καταδικάζαμε κάποιον σε δυσεντερία, σε στέρηση περίθαλψης, σε έλλειψη ζωτικού χώρου, σε δημόσιο και συνεχή εξευτελισμό. Έτσι ώστε αν καταφέρει να μην πεθάνει, να βγει μια μέρα από τη φυλακή πρεζόνι και σακατεμένος. Για να μη μπορεί πλέον να απειλήσει μια ευνομούμενη κοινωνία όπου το να κλέβεις 28 δισεκατομμύρια είναι σωτήρια λύση για την οικονομία μας ενώ το να κλέβεις ένα σουπερμάρκετ ή να εκδίδεις ένα πλαστό τιμολόγιο αποτελεί πράξη για την οποία αξίζει να καταστραφεί η ζωή σου για πάντα.
Έχουμε το θράσος να επικαλούμαστε την αρχαία Ελλάδα και να κατακρίνουμε τους γειτονικούς λαούς ως απολίτιστους. Ποιοι; Εμείς, οι λοβοτομημένοι ηλίθιοι που αντί για φυλακές έχουμε χωματερές ψυχών. Στις οποίες την επόμενη φορά που θα πάρουμε το αμάξι μεθυσμένοι μπορεί να καταλήξουμε οι ίδιοι…
Θέλετε να ζείτε σε μία χώρα που δεν σας κάνει να ντρέπεστε; Πάρτε τηλέφωνο στα κανάλια και απαιτείστε να προβάλουν την είδηση. Στείλτε mail στους βουλευτές της περιοχής σας και πείτε τους να ξεχάσουν την ψήφο σας αν δεν πάρουν θέση εδώ και τώρα για το θέμα. Κατεβείτε στους δρόμους και ζητήστε να παραιτηθεί ο ανεκδιήγητος υπουργός “Δικαιοσύνης”. Ενημερώστε με κάθε μέσο τους συμπολίτες σας. Και φυσικά, αν έχετε μπλογκ ανεβάστε ένα κείμενο διαμαρτυρίας για την απάνθρωπη μεταχείριση των κρατουμένων στα ελληνικά κολαστήρια.
(Για περισσότερες λεπτομέρειες, περάστε από το μπλογκ του
Inlovewithlife).
http://kratoumenoi.wordpress.com/
http://www.keli.gr/2008/10/blog-post_30.html

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕ ΑΝΗΣΥΧΕΙ - ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΣΤΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΩΝ ΜΑΣ- ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΦΡΑΓΙΣΜΑ ΤΩΝ ΜΑΤΙΩΝ, ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΟΛΩΝ ΜΑΣ.

12/11/08

"...με την κουρασμένη φωνή" του Μίκη

Αυτό που γίνεται πίσω από τα κάγκελα της κάθε ελληνικής φυλακής, θα πρέπει να ντροπιάζει όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες αυτής της χώρας. Γιατί δείχνει πόσο ανάλγητοι, πόσο απάνθρωποι και πόσο απολίτιστοι είμαστε. Τελικά όλα στη χώρα μας είναι μια βιτρίνα: Βουλή, Κυβέρνηση, Κόμματα, τηλεόραση, Πανεπιστήμια και καλλιτέχνες. Μια ψεύτικη βιτρίνα, για να κρύβει την βρωμιά και την αδικία. Ειδικά σε περιπτώσεις όπως αυτή των κρατουμένων, που τους καταδικάζουμε να ζουν σε απάνθρωπες συνθήκες ξεχνώντας ότι είναι κι αυτοί άνθρωποι όπως όλοι μας, που έκαναν κάποιο λάθος στη ζωή τους, όπως μπορεί να συμβεί στον καθένα από μας. Και μόνο το κλείσιμο σε τέσσερις τοίχους είναι μια βαριά τιμωρία. Όμως, από κει και πέρα θα πρέπει να εξασφαλίζονται απόλυτα ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, ώστε ο κρατούμενος να έχει την ευκαιρία να σκεφτεί και να προσπαθήσει να γίνει καλύτερος, για να μπορέσει κάποια μέρα να επιστρέψει στην οικογένειά τουκαι στην κοινωνία που τόσο μας έχει όλους ανάγκη. Είμαι απόλυτα στο πλευρό σας, αν και δεν διαθέτω καμία άλλη δύναμη εκτός από τις σκληρές μου εμπειρίες και την κουρασμένη μου φωνή.

11/11/08

Η ραΤΑΤΟΥΛοποίηση της πολιτικής Τους ζωής

Τι πρήξιμο κι’ αυτό των αναπαραγωγικών μας εξαρτημάτων !!!
Εντάξει ρε παιδιά έφυγε ο Τατούλης, από ‘δω παν’ κι άλλοι. Δεν τα έβρισκε στη μοιρασιά (1η εκδοχή), διαφωνούσε σε σημαντικά θέματα πολιτικής (2η εκδοχή), κάτι ετοιμάζει ή ετοιμάζεται (3η εκδοχή και η καλύτερη), μπορεί να υπάρχουν και άλλες, αλλά δεν με ενδιαφέρουν. Όπως και να’χει ήταν κάτι αναμενόμενο από καιρό, σαν την παραίτηση Ρουσόπουλου ένα πράγμα και οι βαθυστόχαστες αναλύσεις, το μόνο που καταφέρνουν είναι να καλύπτουν τηλεοπτικό χρόνο και να μας δημιουργούν φρούδες(;) ελπίδες ότι θα γλιτώσουμε σύντομα από την καραμανλολαίλαπα. Κάτι πάλι μου λέει ότι η ενασχόληση όλων με τον αποχωρήσαντα -πρώην ανύπαρκτο υφυπουργό και βουλευτή- δίνει μια ανάσα στην κυβέρνηση από την πίεση που δεχόταν τόσο καιρό, λόγω σκανδάλων, ακρίβειας και κάλυψης των τοκογλύφων του τραπεζικού μας συστήματος. Όλοι ξαφνικά σταμάτησαν να μιλάνε, για το σκανδαλώδη και εξοργιστικό τρόπο αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης, από τους χαϊδεμένους τραπεζοπατέρες μας, και ασχολούνται με το τι θα πει ο (συνάδελφος) blogger Τατούλης. Δεν μας νοιάζει ρε, ας πει ότι θέλει, άλλωστε αυτό κάνουμε όλοι μας, τα εσώψυχά μας βγάζουμε στο δίκτυο, κάτι σαν τσαμπατζίδικη προσωπική ψυχανάλυση, με αμφισβητούμενα πάντως αποτελέσματα. Βρήκαν την ευκαιρία να βγούν και ΝΕΟΙ πατέρες του έθνους στο παζάρι. «Νέο κόμμα που θα κινείται από τη μετριοπαθή δεξιά ως τη μετριοπαθή αριστερά», κάτι σε παλ μπεζάκι, μαλακό να μην ενοχλεί το μάτι. Πολύ πούστικο μου ακούγεται. Και η Ν.Δ. και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δηλαδή, πού βρίσκονται πολιτικά; Κάπου εκεί δεν βολοδέρνουν κι’ αυτοί; Η μεγάλη δεξαμενή της …μετριοπάθειάς μας. Και άντε σήμερα, αύριο, θα μας τελειώσει ο Τατούλης και σαν καλά παιδιά θα συνεχίσουμε να κυβερνιόμαστε από 151 (στην πλειονότητά τους) νεόπλουτους υπό τας διαταγάς του …καταλληλότερου πρωθυπουργού του 42%. Α!! να μην ξεχάσω να αναφερθώ και στην πρωτοβουλία των εργατοπατέρων μας, που εξήγγειλαν εικοσιτετράωρη απεργία, κααάπου μέσα στο Δεκέμβρη. Τους έγινε συνήθεια η μία εικοσιτετράωρη το μήνα, έτσι για να δικαιολογούν την ύπαρξη τους στην εργατοπατερική θέση, μέχρι τη στιγμή που (επιτέλους) θα καταλάβουν με τη σειρά τους έδρανο εθνοπατέρα πια. Πολύ πατριαρχική έχει γίνει εν τέλει η πολιτική μας ζωή. Κάτι σε μητριαρχικό, κάτι σε θηλυκό επιτέλους δεν υπάρχει; Βεβαίως: Ακρίβεια, Ανεργία, Πείνα, Κλεψιά, Ρεμούλα, Ανικανότητα, Ανοργανωσιά, Αδικία, Συναλλαγή, Τοκογλυφία, Υγεία, Παιδεία, απαξίωση, Σύνταξη, πολιτική, ………………………………………………………….., «Άννα μην κλαις…»

επετειακό "ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ Τ.ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ"


ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ
Δύο ανέκδοτα ποιήματα

ΕΚΕΙΝΟΙ

Εκείνοι που πηγαίνουν μόνοι τους προς το χαμό ακουμπάνε
κάποτε σ’ένα κιγκλίδωμα
σαν παλιές σημαίες, ή θροίζουν σαν έναστροι ουρανοί.
Και σε μακριές ατέλειωτες ώρες έμαθαν να διαβάζουν
τη σιωπή
και το ανεξιχνίαστο των δρόμων.


ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ

Το μόνο που σκεφτόμουν πάντα είναι ότι, κατ’ αρχήν, ο άνθρωπος πρέπει νάχει μια προσωπική γνώμη για όλα. Γι’ αυτό μιλούσα συνήθως για τα παλιά ναυαγοσωστικά ή έτρεχα να βρώ την ανεμώνη που κρατούσε η Ροζαλία κι ίσως έτσι έβρισκα και την ίδια τη Ροζαλία που είχε πεθάνει σ’ ένα άσυλο, νέα, σχεδόν παιδί – γι’ αυτό και το χιόνι με κάνει πάντα να κλαίω. «Μα γιατί βιάζεσαι;» με ρωτούσαν, «αχ, άθλιοι, απαντούσα, αφού και με λιγότερα μπορεί κανείς να χαθεί». Ή κάποια άλλη φορά κάποιοι (που με μισούσαν βέβαια) μούστειλαν μια θαυμάσια άρπα που φυσικά τη λάτρεψα, αλλά ήταν εγκληματικό να τη βλέπω χωρίς να ξέρω να παίζω. Υπάρχουν και τέτοια αμαρτήματα. Τι νάκανα; Την έβαλα στην κάμαρά μου, τη σκέπασα μ’ ένα σεντόνι για να μη σκονίζεται και περίμενα. Κι ίσως γι’ αυτό απ’ όλες τις ασχολίες διάλεξα την ενατένιση των άστρων, αφού ήταν πια αδύνατο τις νύχτες να κοιμηθώ


_____________________________________________________

η μάρω δούκα για τον λειβαδίτη
ΤΑ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ

Πέρασαν χρόνια από τότε που αντιγράφαμε το Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου και το δανείζαμε ο ένας στον άλλον, τότε που σχεδιάζαμε τη ζωή μας στην καρδιά των γεγονότων, Αναγνωστάκης και Πατρίκιος και Αλεξάνδρου και Κατσαρός, ποιητές και φωνές, και Σινόπουλος και Ελένη Βακαλό, ανάλογα με τη στιγμή και τη διάθεση, κι ήταν ο Λειβαδίτης με τις μνημειώδεις ποιητικές συνθέσεις του, πολύμορφος και πολυσήμαντος, για να διαβάζουμε φωναχτά τους στίχους του κι ύστερα να βγαίνουμε πάνοπλοι τα βράδια για να πετάξουμε προκηρύξεις, και κάτι θα γινόταν από ώρα σε ώρα, έπειτα ήρθαν όλα και πήραν τη μεταλλική γυαλάδα του νερού που λιμνάζει, κι έμενε μόνο να ξαναδούμε και να ξανασκεφτούμε όσα προσπεράσαμε

Πράγματα ασήμαντα που μόλις τα προσέξαμε και γρήγορα τα ξεχάσαμε,
η μυρωδιά ενός μουσκεμένου κήπου, το βλέμμα ενός περαστικού, μια
ραγισμένη φωνή γυναίκας από κάποιο παράθυρο –
τα ξεχάσαμε, αλλά κάποτε θα τα θυμηθούμε και θα νιώσουμε σαν να
εγκαταλείψαμε εκεί στη μέση του δρόμου
την πιο ωραία μας τύχη ή ένα αγαπημένο νεκρό.
Αλλά τώρα τι μπορώ να κάνω; Τουλάχιστον ας παραδεχτώ την
ηλικία μου

θα μας πει αποχαιρετώντας μας, κι αυτή η ενηλικίωση που μας προτείνει, η τελευταία, στο τελευταίο του βιβλίο, έρχεται να σφραγίσει όλη εκείνη τη δόξα της νεότητάς μας. Κι αν αγαπάς την ποίηση, την αγαπάς πίσω από τον ποιητή που διανύει, πριν από σένα και ανεξάρτητα από τη δική σου διάθεση, τις αποστάσεις, διότι εκείνα ακριβώς τα χρόνια που εμείς τρέχαμε με προμετωπίδα τη ρήση του Σαντάλ «Αρετή είναι ν’ αγωνίζεσαι για την ευτυχία των περισσοτέρων» κι ήταν Μάχη στην άκρη της νύχτας τα ξενύχτια μας και λέγαμε να

Ο υπουργός χειρονομεί
Πάνω στο χαμηλό μαύρο ουρανό
Τα χέρια που σχεδιάζουν την προδοσία

Εκείνη λοιπόν την εποχή, το 1972, που άναβαν για μας κόκκινοι ορίζοντες σα να καιγόταν ο κόσμος, ο Τάσος Λειβαδίτης, πιστοποιούσε ήδη ότι δεν έβγαινε κανένας ήχος από τα βιολιά των ακούραστων μουσικών,
γιατί τα βιολιά τους ήταν κιόλας μακριά, μες στο ανεκπλήρωτο.


Ο Τάσος Λειβαδίτης, ο ομιλητικότερος και ο δημιουργικότερος ποιητής της γενιάς του, ομιλητικός σαν την ψυχή μας που δεν ησυχάζει και δημιουργικός σαν τη ζωή που ανακυκλώνεται, αισθαντικός και τρυφερός, πονετικός και ανήσυχος, μέσα στα χρώματα και στα άπειρα του κόσμου, είναι ο ποιητής που κατέγραψε με λέξεις τη σιωπή και τη θλίψη,
η σιωπή κάνει τον κόσμο πιο μεγάλο, η θλίψη πιο δίκαιο

αποτυπώνοντας τη μοίρα του ανθρώπου, αιρετικός αλλά και νηφάλιος,
τόσα άστρα κι εγώ να λιμοκτονώ

είναι αυτός που αναζήτησε πέρα από τα όνειρα, τα μυστικά μονοπάτια της ελευθερίας –
Δε φοβάμαι παρά μόνο τον Θεό – εκτός κι αν τον υπηρετώ.
Και την ποίηση – ακόμα κι όταν την υπηρετώ.


Κρατώ στα χέρια μου το τελευταίο βιβλίο του, Τα χειρόγραφα του Φθινοπώρου. Και λέω να’ χα το χρόνο να τα σκεφτώ σιγά σιγά, να μείνω και να περιπλανηθώ από σελίδα σε σελίδα, ας ήταν, λέει, να πω όλα τα ποιήματά του με μια ανάσα. Να αναζητήσω τα δικά μου, όπως και άλλοτε, διανύοντας τους στίχους του. Με κλητικές και ερωτηματικά, ταξίδια και περιπλανήσεις, ελπίδες και όνειρα. Δεν πρόλαβε ο Τάσος Λειβαδίτης να δει τυπωμένο το τελευταίο αυτό βιβλίο του. Πέθανε πρώτος από το Γιάννη Ρίτσο, τον δάσκαλο και τον φίλο του, κι ήταν σαν να άνοιγε το δρόμο, κλείνοντας πρώτος τη συμφωνία με τον βαρκάρη της Αχερουσίας. Κι έφυγε, έχοντας αποτυπώσει τη μοναξιά και τη δικαιοσύνη των πραγμάτων, παίρνοντας αναμνήσεις και πεθαμένους, λόγια ανείπωτα, μυρωδιές και παλιές ιστορίες. Αφήνοντάς μας όμως, για να μην ξεχνούμε, τις χαμένες εξεγέρσεις, τους ανθρώπους που πέρασαν τη ζωή τους ψάχνοντας με τα μάτια στον ορίζοντα, τα σφυρίγματα των τραίνων, τα ωραία χρυσάνθεμα και το μέλλον που δεν αθώωσε ποτέ κανέναν, τα παλιά βαλς στο γραμμόφωνο, τις νυχτερινές ονειροπολήσεις, τις ιστορίες τρόμου, τη μια αλήθεια που χάθηκε κάπου εκεί στα παιδικά μας χρόνια, τις μικρές σκοτεινές κάμαρες και το απέραντο, τις περιέργειες που μας καταπονούν, τις ομπρέλες από τους αρχαίους κατακλυσμούς, το λογικό και το παράλογο, τα σπίτια τα χτισμένα με λησμονιά, τον απολογισμό μιας ζωής

Αχαρες μέρες που φύγατε κι όμως αφήσατε μια ανάμνηση συγκινητική
κι εγώ που υπήρξα τρελός για το αύριο κοιτάζω τώρα με αγωνία να
προχωρούν οι λεπτοδείκτες στα ρολόγια

προς ένα μέλλον που δεν σημαίνει απλώς το επιμύθιο του ποιητή, αλλά και το τέλος μιας εποχής δικής μας ή και το τέλος μιας αυταπάτης. Ο Τάσος Λειβαδίτης, ο έφηβος και ο ωραίος της κατοχής, ο αθόρυβος και ο διακριτικός στα χρόνια που τον θυμάμαι, ο υπομονετικός, μπορεί και ο παραγνωρισμένος, ήταν αυτός που είχε αφήσει ευλαβικά πριν από χρόνια, σε μια γωνιά του δωματίου του, τις αποσκευές του Μακρονησιώτη, αριστερού εξόριστου

όλα ήταν λάθος, κι οι δρόμοι που πήραμε και τα λόγια που είπαμε
και τα χέρια που κρατήσαμε… Παιδί κρυβόμουν πίσω απ’ το κομό,
εκεί ήταν το άπειρο, αλλά δε χωρούσε παρά μόνο εμένα –

εντάσσοντας το γεγονός της ήττας της γενιάς του μέσα στην απεραντοσύνη και στο πείσμα της ζωής.

Αγάπησα με πάθος καθετί που δεν ήταν γραφτό να γνωρίσω.
Κι έζησα όλη τη ζωή μου σ’ ένα όνειρο
και την αθανασία σε μερικά κονιάκ

θα μας πει αυτοσαρκάζοντας, αποσυρμένος στη δική του καθημερινότητα, και διαπιστώνοντας ότι το νόημα τούτου του κόσμου μπορεί και να’ ναι η συνέχεια που ανατροφοδοτείται μέσα στα πιο απλά και στα πιο ασήμαντα

Κάποιο πρωινό ένα πουλί κάθισε στο αντίκρυ δέντρο και κάτι
σφύριξε.
Ω, αν καταλάβαινα τι ήθελε να μου πει, ίσως να είχα βρει το
νόημα του κόσμου.

Γι’ αυτό κι η τύψη είναι ο μόνος τρόπος να ξαναγυρίσουμε στην παιδική αγνότητα – θα καταλήξει, μ’ εκείνη τη διφορούμενη, την πικρή αλλά και ελεητική, ανατρεπτικότητά του, κι όσα δεν ζήσαμε, κι όσα δεν έγιναν, κι όσα μας στέρησαν, κι οι μέρες που σου λείπουν, ώ Φεβρουάριε, ίσως να μας αποδοθούν στον παράδεισο… .-


αποσπάσματα: ΛΕΞΗ
http://www.poiein.gr/archives/563/index.html σχετική ανθολογία

5/11/08

η φάπα (ή αλλιώς, γαμώ το μεταπτυχιακό σας)

Λογικά θα έπρεπε να έχω συνηθίσει.
Δεν θα έπρεπε να με πειράξει καθόλου.
Έλα όμως που δεν …
Έλα όμως, που η φάπα δημιουργεί πάντα την αίσθηση, τον πόνο, την ενόχληση της πρώτης φοράς.
Η πρώτη αποβολή.
Η πρώτη αποτυχία στις εξετάσεις.
Η πρώτη αποτυχία στην σχολή.
Η … επιτυχία στη χαζοδουλειά.
«…και βαπ και βουπ και τραλαριλαρώ…»
Δεν είστε δίκαιοι ρε μαλάκες.
Δεν είναι όλα βόλεμα και συμπλήρωμα, μαζί με διευκόλυνση καταστάσεων …
Κάπου υπάρχει και η πραγματική ανάγκη. Το ΘΕΛΩ, το ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ, όχι για να βγάλω λεφτά, να διοριστώ, να λουφάρω από τη δουλειά μου, ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ…
Δεν πειράζει.
Είπαμε δεν είναι η πρώτη φορά.
Το φάρμακο το ξέρω και είναι πετυχημένο.
«Καβαλάω τη Ντόλυ μου και παίρνω τα βουνά…».
- ΠΑΜΕ ΝΤΟΛΥ

YG. H eikonizomenh doly dystyxws einai parel8on. H yparxoysa, ayth th stigmh, einai ths fylhs niva, 8orybwdhs, trwei poly kai olo to soi ths ta’xei me malakes kynhgoys… alla einai axiopisth kai den kollaei poy8ena.

2/11/08

ΙΣΤΟΡΙΟΥΛΑ ΙΙ «Ο ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ»

Του ήταν αδύνατο να φαντασθεί τον εαυτό του στην κατάσταση που βρισκόταν. Μέχρι και πριν μερικές μέρες ζούσε «κανονικά», με τις παρέες του, τις εξόδους του, τα σινεμά και τα θεατράκια που λάτρευε. Και ξαφνικά βρέθηκε σε ένα διάδρομο νοσοκομείου διακοσμημένου με παιδικές ζωγραφιές και σκανταλιάρικες εικονίτσες στους τοίχους, οι οποίοι επίσης συνηγορούσαν βουβά στην σύγχυσή του, με τα φανταχτερά τους χρώματα. Εντάξει, ήταν κάτι που περίμενε, αλλά αυτό που δεν είχε καταλάβει ήταν: το τι ακριβώς περίμενε. Η σιγουριά του «δεν είμαι ούτε ο πρώτος, ούτε και ο μόνος» του είχε κλείσει τα μάτια, τον οδήγησε απροετοίμαστο σε μία πρωτόγνωρη σκηνή, την οποία μια παρακολουθούσε σαν θεατής του εαυτού του, και την αμέσως επόμενη στιγμή πρωταγωνιστούσε, νομίζοντας κιόλας ότι βλέπει τις κάμερες να τον καταγράφουν, ζουμάροντας πότε στην καύτρα του τσιγάρου του, και πότε στα αγωνιώδη βλέμματα προς την πορτοκαλί πόρτα (σα φαστφουντάδικου) του θαλάμου ωδινών. Άλλοτε πάλι, εμπνεόμενος από την ευχάριστη (μάλλον, λόγω διακόσμησης) ατμόσφαιρα του διαδρόμου, πηγαινοερχόταν πάνω κάτω, διαλέγοντας προσεχτικά και επιδέξια τα πλακάκια, που θα φιλοξενούσαν περιστασιακά τα βήματά του και φανταζόταν ήχους, νότες και μελωδίες που συνέθετε, σα να ήταν πλήκτρα ενός φανταστικού, τεράστιου και μάλλον στενόμακρου πιάνου.

23/10/08

Αξίζει αλήθεια τον κόπο;

Μερικές φορές αναρωτιέμαι, εάν αξίζει τον κόπο ... :
Το να blogάρεις ή να αρθρογραφείς σε έναν ιστοχώρο
Το να λες τα πράγματα με το όνομά τους.
Το να «καυτηριάζεις» τις στραβωμάρες ή και τις παρατυπίες που αντιμετωπίζεις στην καθημερινότητά σου.
Το να την «μπαίνεις» στις κάθε λογής εξουσίες ή τις κατά φαντασίαν εξουσίες.
Το να δηλώνεις παρόν, ανήσυχος, προβληματισμένος και αμφισβητίας της αρρωστημένης δημοκρατικής μας κοινωνίας.
και δεν είσαι:
Εκδότης (εφημερίδας, περιοδικού ή γενικά εκπρόσωπος της 4ης εξουσίας)
Δεν ζεις σε μια μεγάλη πόλη με πληθώρα εντύπων και ηλεκτρονικών μέσων, ώστε να «χάνεσαι στο πλήθος και τις φωνές».
Δεν εκπροσωπείς κάποιον σύλλογο ή άλλο νομικό πρόσωπο.
Δεν ανήκεις σε κάποια κομματική οργάνωση.
Δεν είσαι «επώνυμος» δημοσιογράφος, που προκαλείς τον ... τρόμο, ή το σεβασμό...
και εννοείται ότι δεν θα γλείφεις γλυωδώς τους εξουσιαστές της ...μιζέριας μας

... θα πρέπει να έχεις τουλάχιστον γερό στομάχι και να μην τους «γράφεις» μόνο στα γραφόμενά σου, αλλά ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΑΤΑ.

Οι κάθε λογής εξουσίες (τρομάρα τους) βρίσκονται απέναντί σου.
Χρησιμοποιούν όλα τα φασιστικά τους μέσα για να σε φιμώσουν.
Απειλές και εκβιασμοί στο καθημερινό σου πρόγραμμα και σαν φασίστες, που τιμούν την ιδεολογία τους, δεν μένουν μόνο στα λόγια ...
Και δεν είναι μόνο αυτοί που έχουν και κάποιο πόστο, κάποια πραγματική εξουσία, που ενοχλούνται, είναι και οι άλλοι, οι μεγαλοπαράγοντες, οι αρχηγίσκοι, οι ΠΡΟΕΔΡΟΙ , που χαριεντίζονται με τα ψήγματα την προσωρινής τους εξουσίας, της αναγνωρισιμότητάς τους, της κοινωνικής τους καταξίωσης (και πάλι τρομάρα τους).

Το «κίνημα» των blogs και γενικότερα του διαδικτύου, τάραξε τη γαλήνη και τον εγωισμό τους. Τους φαίνεται ακατανόητο, ότι κάποιοι «ανώνυμοι» βγάζουν στη φόρα τα άπλυτά τους, τις μπαγαποντιές και τις παρανομίες τους. Δεν έχουν συνηθίσει να τους κρίνουν. Η κριτική γι’ αυτούς δεν αποτελεί θέμα προς συζήτηση ή διόρθωση, αλλά αντιπαλότητα. Θεωρούν ότι –αυτοί και μόνο- είναι οι θεματοφύλακες του καλού του τόπου τους ή του συναφιού τους, ή ότι άλλου εξουσιάζουν .
Τελικά αυτό που φταίει, για την ανεξέλεγκτη λειτουργία και συμπεριφορά τους, δεν είναι άλλο από τη δημοκρατία μας, που δίνει βήμα και εξουσία, χωρίς να ελέγχει τους εκτελεστές της, χωρίς –στην πλειοψηφία των περιπτώσεων- να τους τιμωρεί, χωρίς να δίνει τη δυνατότητα να λειτουργήσουν τα αντανακλαστικά της κοινωνίας και να αποδιώξουν από πάνω τους κάθε λαίλαπα, κάθε απατεώνα που αναρριχήθηκε με πάμπολλους τρόπους σε θώκους εξουσίας.

15/10/08

The word 'MALAKAS' is world famous !!!! Is it? Let's find out .....

1. O oratos: Koita ena malaka
2. O tefal: Ksekola re malaka
3. O statheros: Emeine malakas
4. O adiorthotos: e, ton malaka
5. O eponimos: Ela re malaka
6. O nixtomenos: Ksipna malaka
7. O xamenos: Pou'sai re malaka
8. O fevgatos: Tin ekane o malakas
9. O vathmoforos: A,ton arximalaka
10. O amfivolos: Kala, malakas eisai?
11. O dittos: Kai poustis kai malakas
12. O evresitexnis: Malakas me patenta
13. O emetikos: Ta kserase ola o malakas
14. O kalodexoumenos: Kalos ton malaka
15. O eksakrivomenos: Einai telika malakas
16. O epirrepis: Mi ginesai malakas tora
17. O eknevristikos: Aei gamisou re malaka
18. O anekdiigitos: Ma poso malakas na'sai!
19. O argokinitos: Ante re malaka, kounisou!
20. O faflatas: Milame gia poli xontromalaka
21. O epanalamvanomenos: Tin eipe pali o malakas
22. O sovinistis: Malakas mporei na eimai, poustis omos oxi!!!
23. Βρώσιμος: Φάε ένα μαλάκα
24. Έχει βαρος: Πολλά κιλά μαλάκας
25. Φορητός: Πάρε ένα μαλάκα
26. Πανταχού παρών: Να ένας μαλάκας
27. Αυτοπαθής: Μαλάκα μου
28. Interactive Multimedia: Μαλάκας είσαι και φαίνεσαι
29. Απτός: Με πιάσανε μαλάκα
30. Κατοχυρωμένος: Μαλάκας με πατέντα
31. Ήρωας της επανάστασης: Μαλάκας με περικεφαλαία
32. Εγκεκριμένος hindu: Μαλάκας με βούλα
33. Ορθογράφος: Μαλάκας με Μ κεφαλαίο
34. Στάσιμος: Έμεινα μαλάκας
35. Αλγεβρικός: Μαλάκας στο τετράγωνο
36. Περιοχή: Πάλι πέρασα από τη Μαλακάσα
37. Συνοδός: Έλα, με το μαλάκα τώρα...

Ευχαριστώ τον Anastasios για το υλικό και την τόσο εμπεριστατωμένη ανάλυση των τυπικών νεοελλήνων της ενημέρωσης, της πολιτικής, και της ... καθημερινής μας περιπέτειας .

13/10/08

Μια ιστοριούλα: "Η ΖΩΗ"

Είχε δουλέψει πολύ για να στήσει και να ορθοποδήσει την επιχείρησή του.Στην αρχή: όνειρα, σκέψη σχεδιασμό και μετά εκτέλεση. Όλα πήγαν κατ΄ ευχήν ή μάλλον, βάσει σχεδίου.Ήταν ίσως η πρώτη φορά που έπιανε τον εαυτό του χωρίς πρόγραμμα, χωρίς κάποιο ραντεβού, μια συνάντηση. Κανέναν δεν περίμενε και κανείς δεν τον περίμενε.Κοντά σαράντα πέντε χρόνια αγώνας και τρέξιμο, από το πρωί μέχρι το βράδυ. Δεν του επιβαλλόταν, το επιζητούσε. Από την αρχή η επιχείρηση πήγαινε πολύ καλά, θα μπορούσε αν ήθελε να μοιράσει κάποιες υποχρεώσεις και καθήκοντα και να κάνει τη ζωή του πιο εύκολη, πιο ανθρώπινη, να νοιώσει την αίσθηση της ελευθερίας και της σπατάλης του χρόνου, για πράγματα μικρά κι ανθρώπινα. Ν' αφήσει τον εαυτό του ελεύθερο, να αφεθεί σε παρορμήσεις της στιγμής, ανόητες, ίσως, αλλά και τόσο αναγκαίες, για … άλλους.Πήρε τηλέφωνο στο γραφείο. Λόγια ανούσια, διαδικαστικά, με προσοχή μη δείξει στον «διάδοχό» του έλλειψη εμπιστοσύνης. 

12/10/08

ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ ΥΠΕΡΘΕΡΜΑΝΣΗΣ -ΤΩΝ ΝΕΥΡΩΝ ΜΑΣ

Μόνο σαν ειρωνεία ή απροκάλυπτη κοροϊδία μπορώ να προσλάβω τις εξαγγελίες της κυβέρνησης για το επίδομα θέρμανσης.
Είτε ζουν σε άλλη χώρα, σε άλλον πλανήτη (ακόμη καλύτερα, μακριά και αγαπημένοι), είτε –και το πιθανότερο- αδιαφορούν για την υπόλοιπη Ελλάδα από Στερεά και κάτω, αλλιώς δεν εξηγούνται οι μπαρούφες που ακούστηκαν περί γεωγραφικών και κοινωνικοοικονομικών κριτηρίων για το επίδομα θέρμανσης.
Εντάξει, θα βοηθήσουν τα 100,200,300 ευρώ μια γιαγιά ή έναν παππού συνταξιούχο που καίει μια σομπίτσα για να ζεσταθεί και να τους ψηφίσει, εάν προλάβει να βγάλει το χειμώνα ….ζωή να ’χει εδώ που τα λέμε, αλλά για τον υπόλοιπο κόσμο που ζει στη βόρεια Ελλάδα στην Ηπειρο, στη Θράκη τι θα γίνει; Ποιο το όφελος; Ποια η βοήθεια;
Καμώνονται, οι καρεκλοκένταυροι της ρεμούλας και των σκανδάλων, ότι δεν γνωρίζουν τι καιρικές συνθήκες επικρατούν σε αυτές τις περιοχές. Φέτος, με το ακριβότερο πετρέλαιο θέρμανσης, τα καλοριφέρ άρχισαν να καίνε από τα μέσα Σεπτεμβρίου(!) λες και ο καιρός έχει συμμαχήσει με τους ανεξέλεγκτους κερδοσκόπους του πετρελαίου και τους «νταβατζήδες» της πολιτικής μας ζωής, να μας εξαντλήσουν τελείως. Μία οικογένεια στη Βόρειο Ελλάδα, με μεγάλη οικονομία, χρειάζεται τουλάχιστον τρεις τόνους πετρέλαιο, κάτω από κανονικές συνθήκες, πράγμα που σημαίνει ότι θα χρειασθεί φέτος το χειμώνα περίπου 2.500 ευρώ μόνο για θέρμανση. Πρέπει να είναι χαμηλοσυνταξιούχος ή χαμηλόμισθος κάποιος για να γονατίσει; Στους υπόλοιπους εργαζόμενους δηλαδή περισσεύουν αυτά τα χρήματα;
Και οι αθεόφοβοι γαμωδημοσιογράφοι της συμφοράς, και της Αθήνας τους, αναρωτιούνται πώς θα ζεσταθούν φέτος στην πρωτεύουσα με τόσο ακριβό πετρέλαιο, λες και δεν ξέρουμε ότι η επιβάρυνση ενός διαμερίσματος για θέρμανση δεν ξεπερνάει τα 300, άντε τετρακόσια ευρώ (με το φανελάκι).
Πού είναι η ισότητα των πολιτών ;.
Πού είναι οι κυβερνητικοί βορειοελλαδίτες βουλευτές (μας); που λουφάξαν σαν μηνιάτικα κουτάβια, μόλις τους έβαλε λίγο τις φωνές ο αρχισκύλαρος της γαλάζιας αγέλης τους;
Πού είναι οι βουλευτές της αντιπολίτευσης; Συνοδεύουν στην ποδηλατάδα τον αρχηγό τους … με τα κοντομάνικα;
Ο μόνος τρόπος, για να διευκολυνθούν οι κάτοικοι των βορείων περιοχών της χώρας μας, είναι η μείωση της φορολογίας στα καύσιμα τους. Μόνο έτσι θα διευκολυνθούν πραγματικά και όχι με εξαγγελίες και μέτρα μπεταντιν, όπως το επίδομα θέρμανσης. Δεν χρειάζονται ελεημοσύνη, ισότητα και δικαιοσύνη χρειάζονται.

7/10/08

Οι πιο ληστρικές τράπεζες είναι οι ελληνικές!

Τρίτη, 7, Οκτώβριος, 2008 αντιγράφω από sofistis
Φυσικά και αντέχουν περισσότερο την κρίση οι πιο ληστρικές τράπεζες της Ευρώπης! Αυτό τους έλειπε να μην άντεχαν.. Όταν οι τράπεζες στο εξωτερικό ρισκάριζαν για να κερδοσκοπήσουν, οι τράπεζες στην Ελλάδα άρπαζαν και κερδοσκοπούσαν εκ του ασφαλούς ακόμα και από το υστέρημα των παντελώς ανυπεράσπιστων πελατών τους..
..Και πώς να μην αντέξουν όταν, σε αντίθεση με τις ευρωπαϊκές, δίνουν ελάχιστα επιτόκια στις καταθέσεις ενώ εισπράττουν τεράστια από τις κάρτες και τα δάνεια; Πώς να μην αντέξουν όταν οι ευρωπαϊκές τράπεζες νιώθουν ευτυχισμένες με κέρδη 40- 50%, ενώ στην Ελλάδα είναι δυσαρεστημένες με κέρδη 150%; Όταν σε όλη την Ευρώπη οι ελληνικές είναι πρώτες στην εξαπάτηση και τον εκβιασμό των πελατών τους, είτε με ψιλά γράμματα στα συμβόλαια είτε με κεφαλαία; Όταν γράφουν τις δικαστικές αποφάσεις στα παλιά τους υποδήματα; Πόσο κοσμάκη δεν έχουν εξολοθρεύσει για ένα κομμάτι ψωμί, πόσα σπίτια δεν έχουν βγάλει στον πλειστηριασμό για 1500 ευρώ; Πόσες ανάγκες δεν έχουν εκμεταλλευτεί και πόσες ζωές δεν έχουν ποδοπατήσει; Ποιος δεν θυμάται εκείνον τον ανεκδιήγητο Γκαργκάνα με την γαϊδουρινή συνείδηση που αντί να κάνει τη δουλειά του και να ελέγχει το τραπεζικό σύστημα ζητούσε να μειωθούν οι μισθοί πείνας; Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι ακόμα και σήμερα που η ξένη απληστία και κερδοσκοπία της αγοράς φαίνεται να καταρρέει, ο νόμος, που υποτίθεται ότι θα προστατέψει τους δανειολήπτες στη χώρα μας από τα θηρία, δεν έχει γίνει.. Ακόμα και σήμερα που η “ελεύθερη” αγορά δέχεται τα χαστούκια της απληστίας της, τα τραπεζικά θηρία στη χώρα μας κοιτούν να εκμεταλλευτούν την κρίση και την ανασφάλεια των καταθετών τους και «κερδοσκοπούν με το φόβο τους»! («ΤΑ ΝΕΑ» 06-10-08)
Πως να μην αντέξουν οι τράπεζες στην Ελλάδα όταν μας τα έχουν ήδη πάρει και με το παρα πανω και τώρα ετοιμάζονται να μας πάρουν και τα “σώβρακα”; Ο Τ. Τζέφερσον έλεγε, πριν από έναν αιώνα περίπου, ότι οι τράπεζες αποτελούν μεγαλύτερο κίνδυνο για τους πολίτες ακόμα και από έναν εχθρικό στρατό που θα μπορούσε να τους επιτεθεί.. Μην αμφιβάλλετε λοιπόν. Αυτοί θα αντέξουν σίγουρα! Εμείς θα αντέξουμε;
ΣΗΜ: Ένα μικρό πορτραίτο για ασυνείδητους τραπεζίτες τύπου Γκαργκάνα υπάρχει
ΕΔΩ

26/9/08

ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - το’να χέρι νίβει τ’ άλλο … *


« Η θρησκεία είναι μονάχα ένα συμπλήρωμα του κράτους, μια μυστική αστυνομική δύναμη, που διαιωνίζει τις νομικές συμβάσεις και θεσπίσθηκε με τόσο πονηρό τρόπο ώστε κανείς δεν μπορεί να της ξεφύγει» ΚΙΚΕΡΩΝ

Από τι προσπαθούμε να ξεφύγουμε;
Γιατί ξαφνιαστήκαμε, αλήθεια, από την αποκάλυψη των εκκλησιαστικών σκανδάλων; Προς τι οι «όψιμες» κραυγές για τον διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας;
Ποιόν διαχωρισμό και με ποιόν τρόπο;
Η λύση είναι να αμείβονται οι παπάδες από ταμείο της εκκλησίας;
Η λύση είναι να φορολογείται η εκκλησιαστική περιουσία; Ή μήπως η πραγματική ανεξιθρησκεία, η ελεύθερη λατρεία όλων των θρησκειών και δογμάτων σε όλη την ελληνική επικράτεια, με θρησκευτικούς χώρους και εκδηλώσεις. Δεν μας ‘φτάναν δηλαδή οι δικοί μας αργόσχολοι παπάδες και οι εκκλησίες και εκκλησίτσες σε κάθε μεριά, λόφο, βουνό και χαράδρα της Ελλάδας, θα έχουμε και τζαμιά και δεν ξέρω ‘γω τι άλλο.
Ωσάν επικούρειοι σοφιστές –χιλιάδες χρόνια μετά- επικαλούμαστε «επίκαιρα» σκάνδαλα, για να κάνουμε κάτι, που δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει το αρχαίο ελληνικό πνεύμα.
Η θρησκεία «θεσπίσθηκε» λέει ο Κικέρων. Θεσπίσθηκε σαν …νόμος, σαν τρόπος ζωής, σαν συμπλήρωμα –τέλος- της πολιτικής και συγκεκριμένα των πολιτικών υπηρετών της. Φοβερή και τρομερή ανακάλυψη.
Ο φόβος του αγνώστου, του θανάτου, του μυστηρίου της ζωής και της ύπαρξης. Ερωτήματα βασανιστικά, εναγώνια για τον άνθρωπο, που αγκιστρώθηκε στο πρώτο πράγμα που νόμισε ότι τον γλίτωνε από αυτά, του έδινε εξηγήσεις και του προσέφερε γαλήνη και σκοπό. Νόμιζε …
Αιώνες μετά ο άνθρωπος προχώρησε στη γνώση, τις επιστήμες, έδωσε (ορισμένες) απαντήσεις στα ερωτήματά του, ΑΛΛΑ… στα σχολεία μας, ακόμη διδάσκουμε τον βίο και την πολιτεία κάποιου Ιουδαίου, που απλώς τα «έλεγε καλά και όμορφα», και οι φωτό του κοσμούν τους τοίχους των δημοσίων κτιρίων πλάι στις εναλλασσόμενες –κατά περιόδους- φωτό βασιλιάδων, δικτατόρων, πρωθυπουργών και προέδρων της δημοκρατίας(;) Τους.
Από μόνο του αυτό αποδεικνύει κάτι. Και αυτό δεν είναι άλλο από την ανάγκη που έχουν όλες οι πολιτείες, παλιές και σύγχρονες, να «συνδιοικούν» με τη θρησκεία, να έχουν μαζί συνοδοιπόρο και σύμμαχο το «θεσπισμένο», πειθήνιο για τον λαό, όργανό τους.
«Πού πάς ρε Καραμήτροοοο!»

24/9/08

BAΤΟΠΕΔΙΟΝ ή ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΝ TO ΟΠΙΟ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

Σε περασμένα χρόνια, όχι πολύ πίσω, οι περισσότεροι των –άντα, θυμόμαστε τους ΚΝίτες και το «τροπάρι» τους για τη θρησκεία, την οποία χαρακτήριζαν σαν «όπιο του λαού» (βέβαια απλά επαναλάμβαναν τη γνωστή ρήση του Μάρξ).
Τις τελευταίες ημέρες βαλλόμαστε, σαν χιλιοτρυπημένοι χάρτινοι στόχοι στο πεδίο βολής της ενημέρωσης, με ρεπορτάζ, ανταποκρίσεις, έγγραφα και άλλα αποδεικτικά στοιχεία της μίζας και των σκανδάλων της πολιτικής(;) μας ζωής. Καθημερινά και κάποια νέα (μιζο)ανταλλαγή παίρνει σάρκα και οστά στη γυαλιστερή επιφάνεια της TFT-LCD μας. Καταλήξαμε να θεωρούμε αυτονόητα αυτά που γίνονται. Εγώ προσωπικά αδυνατώ να κοιμηθώ εάν δεν παίζει κάποια συζήτηση, κάποιο βουερό panel με πρωταγωνιστές κατόχους-πρεσβευτές τσιριχτών απόψεων. Ελλείψει δηλαδή αξιόλογων ταινιών και σήριαλς, η ελληνική τηλετύφλα βρήκε αντικαταστάτες για τη δίψα των ποσοστών της AGB.
Τα βραδινά δελτία (της φρίκης και των μπανιστηρτζίδικων παραθύρων) εξαντλούν το μεγαλύτερο μέρος του τηλεοπτικού τους χρόνου με την εκνευριστικά επαναλαμβανόμενη μπάρα του trailer να «γεμίζει» από λέξεις όπως: «Ιερό σκάνδαλο», Βατοπαίδιο ή Βατοπέδιο (ανάλογα τον σταθμό), «Ιερές ανταλλαγές» και άλλα βαρύγδουπα λογοπαίγνια, και στην οθόνη να εναλλάσσονται ειδυλλιακές φωτογραφίες από τοποθεσίες προς ανταλλαγή, σαν να θέλουν να παρακινήσουν υποψήφιους αγοραστές-επενδυτές.
ΜΕΣΙΤΙΚΟΝ ΓΡΑΦΕΙΟΝ: MEGA, ANTENNA, ALPHA, ΣΚΑΙ (τα νεύρα μας).
Και κατά τις εννιά -παρά κάτι- μας ξεφουρνίζουν και την απόφαση! της κυβέρνησής μας για συνέχιση των μεταρρυθμίσεων και της πολιτικής «επανίδρυσης του κράτους». Τα ειδυλλιακά τοπία δίνουν τη θέση τους στην «αιμοσταγή» παρουσία του Αλογοσκούφη και την «ήρεμη δύναμη» του Καραμανλή. Και άντε καλά το Βατοπέδι το συνηθίσαμε, τον Κεφαλογιάννη, τον Βουλγαράκη, τον Μαγγίνα και τόσους άλλους τους θεωρούμε τηλεοπτικούς ήρωες, την φορομπηχτική πολιτική τους, τις αυξήσεις(;) τους, τις συντάξεις(;) τους και άλλα κοινωφελή τους έργα(;) ... ΠΩΣ ΘΑ ΤΑ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ που τα βρίσκουμε καθημερινά μπροστά μας και στην τσέπη μας;
Μα καλά γιατί μας στεναχωρούν στο τέλος;
Γιατί δεν μας αφήνουν να χαιρόμαστε με τα ιερά τους σκάνδαλα;
Γιατί μας θυμίζουν στο τέλος, ότι ξημερώνοντας θα πρέπει να πληρώσουμε τους λογαριασμούς μας; Αφήστε μας κύριοι καναλάρχες στην «μαστούρα» των Αγίων Πατέρων μας την προτιμούμε από την απεξάρτηση της φτωχικής μας πραγματικότητας.
Άντε τώρα να με πάρει ο ύπνος ...

22/9/08

Όχι άλλη ... κωλονοσκόπηση

Τι πρήξιμο κι αυτό με τις δημοσκοπήσεις;

Κάθε κανάλι και gallop, κάθε σταθμός και δημοσκόπηση
και η ελλάς βογκά και οδύρεται απ’την ... κωλονοσκόπηση!

... κάπως έτσι είναι τα πράγματα. Μέσα στην μπόχα των σκανδάλων και της ακρίβειας εμφανίζονται ωσάν σωτήρες οι ΠΡΩΗΝ! Αυτοί που έχασαν την καρέκλα της εξουσίας, γιατί απλά δεν έβγαζαν στιγμή το χέρι απ’ το .. βάζο με το μέλι.
Για τόσο κάφρους πια μας περνάνε; Αλτσχάιμερ έχουμε;
Και για του λόγου το αληθές και την ιστορία σας «συνδέω» με δύο δημοσιεύσεις-φάρμακο για τη μνήμη του λαού μας: Η πρώτη από το press-gr που μας θυμίζει τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που θέλουν να μας (ξανά)κυβερνήσουν (τρομάρα τους) εδώ και η δεύτερη από blog της οδοντιατρικής που έχει μία λίστα ΠΡΩΗΝ σκανδάλων εδώ.

Ευχαριστώ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΩ!

18/9/08

“Η πολιτική ηθική και η σημασία της για μας σήμερα”

(ένα σχόλιο στο ομώνυμο θέμα της εκπομπής "ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΙΣ" του Π.Σαββίδη της ΕΤ3)
Ηθική και νομιμότητα. Με μια πρώτη -και επιφανειακή ματιά- κάποιος θα αντιληφθεί ομοιότητες και συγγένειες ως αναφορά την ετυμολογία τους. Εξετάζοντας το βέβαια μέσα από το «ομιχλώδες» πρίσμα της πολιτικής, οι δύο λέξεις αποκτούν την πραγματική τους οντότητα, όπως αυτή αποτυπώνεται στην καθημερινότητά μας. Αλλωστε, οι λέξεις και οι έννοιες, αλλάζουν ανάλογα με την εποχή και τη σημασία που τους δίνεται, με αφορμή γεγονότα, που όσο ανεπαίσθητα φαντάζουν στο πέρασμα του χρόνου, παρόλ’ αυτά συντελούν στη διαμόρφωση των εννοιών και των ... ηθών.
Τα τελευταία χρόνια η πολιτική ζωή και τα «κατορθώματά» της στον τόπο μας έφεραν τις δύο έννοιες στο ζενίθ της ασυμβατότητας τους. Νόμιμο το ένα, νόμιμο και το’άλλο (μα καλά εσείς δεν νομοθετείτε; Είναι δυνατόν να βγείτε και παράνομοι; Ηλίθιοι είστε; (;)). Και το καλό! Είναι ότι οι φωστήρες της κρατικοεθνικής σωτηρίας μας ξαφνιάζονται και ενίστανται με την κατακραυγή του κόσμου για την καταπάτηση των νόμιμων, αλλά ανήθικων τακτικών τους.
Αλήθεια πώς θα μπορούσε να περάσει «άκραχτη» η με διάφορα λογιστικο-οικονομικο-μαφιόζικα τρικ ΝΟΜΙΜΗ φοροαποφυγή ενός υπουργού, μιας φορομπηχτικής κυβέρνησης;
Τόσο πολύ υπολογίζουν(αν) δηλαδή στην ανοχή μας;
Τελικά το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγω είναι ότι: η πολιτική (χωρίς η ίδια να φταίει) και η εκμετάλλευσή της από την υποτυπώδη και λειψή δημοκρατίας μας με τους κατά καιρούς «εκτελεστές» της, λειτουργεί καταλυτικά στην –κατά το δοκούν- παράφραση των δύο λέξεων: της Ηθικής και της νομιμότητας.
Εκτός από τα παραπάνω, θα ήθελα να προσθέσω στο δίπτυχο του τίτλου ακόμη μία έννοια, που επίσης δοκιμάζεται στις μέρες μας με τα λογής καμώματα των εξουσιαστών, και δεν είναι άλλη από την ... αισθητική μας.-

17/9/08

Να θυμάμαι ...

Μάνος Λοΐζος


Ο Μάνος Λοΐζος ήταν Έλληνας μουσικός, συνθέτης, στιχουργός και τραγουδιστής.



Γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου του 1937 στην Αλεξάνδρεια και πέθανε σε νοσοκομείο στη Μόσχα, στις 17 Σεπτεμβρίου 1982.Εχει κυπριακή καταγωγή (ο πατέρας του, Ανδρέας Λοΐζου, καταγόταν και ήταν κάτοικος των Αγιών Βαβατσινιάς -χωριό της Λάρνακας Κύπρου- και η μητέρα του, Δέσποινα Μανάκη, καταγόταν από τη Ρόδο). Το σπίτι στο οποίο έζησε ο πατέρας του υπάρχει ακόμη, η δε Κοινότητα του χωριού θέλοντας να τιμήσει τον μεγάλο αυτό μουσικοσυνθέτη, ανέγειρε στην είσοδο του χωριού ένα σεμνό μνημείο, στη μνήμη του, όπου αναγράφονται τα εξής: "Μάνος Λoΐζος 1937-1982, μουσικοσυνθέτης, καταγωγή Αγίοι Βαβατσινιάς".

Ήταν μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας και αγωνίστηκε για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης. Τα τραγούδια του λιτά και έντεχνα, συνδέθηκαν άμεσα με τις λαϊκές μάζες. Πολιτικά στρατευμένος καλλιτέχνης στα χρόνια της Χούντας και της μεταπολίτευσης, ακολούθησε την ποιότητα στο ελληνικό τραγούδι που χάραξαν ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Μάνος Χατζιδάκις.

Συνεργάστηκε με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, τον Φώντα Λάδη και τον Γιάννη Νεγρεπόντη στους στίχους.

Τελευταίος δίσκος του ήταν τα "Γράμματα στην Αγαπημένη" σε στίχους του Τούρκου ποιητή Ναζίμ Χικμέτ με απόδοση στα ελληνικά του Γιάννη Ρίτσου.

To 2007 χαρακτηρίστηκε από το μουσικό χώρο ως έτος Μάνου Λοΐζου τιμώντας τα 70 χρόνια από τη γέννηση του και τα 25 χρόνια από το θάνατο του.

Δισκογραφία:1968 Ο σταθμός (ΜΙΝΟS)1970
Θαλασσογραφίες (ΜΙΝΟS)1971
Ευδοκία (ΜΙΝΟS)1972
Να 'χαμε τι να 'χαμε... (ΜΙΝΟS)1974
Τραγούδια του δρόμου (ΜΙΝΟS)1974
Καλημέρα ήλιε (ΜΙΝΟS)1975
Τα νέγρικα (ΜΙΝΟS)1976
Τα τραγούδια μας (ΜΙΝΟS)1979
Πρώτες εκτελέσεις (ΜΙΝΟS)
1979
Τα τραγούδια της Χαρούλας (ΜΙΝΟS)1980
Για μια μέρα ζωής (ΜΙΝΟS)1983
Γράμματα στην αγαπημένη (ΜΙΝΟS)1985
Ο δρόμος του Μάνου (ΜΙΝΟS)1985
Αφιέρωμα από το Ολυμπιακό στάδιο1992
Οι μπαλάντες του Μάνου (ΜΙΝΟS)1995
Κάτω από ένα κουνουπίδι (Μεσόγειος)1997
Ενθύμιο Τρυφερότητας2002
Εκτός Σειράς. Σαράντα σκόρπιες ηχογραφήσεις2003 Τα τραγούδια του Σεβάχ

ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

16/9/08

Μόνο άυλους τίτλους έχουμε ...

Τι συγκυρία κι’ αυτή ...
Δεν φτάνει (;) που μπήκα στα ...σαράντα χωρίς να το καταλάβω!
Δεν φτάνει (;) που ο γιος μου με φωνάζει (εντάξει χαϊδευτικά) ... γέρο ! (σαν χτες μου φαίνεται που έκανα και ‘γω το ίδιο)!
Δεν φτάνει (;) που ΔΕΝ ΦΤΑΝΟΥΝ με τίποτα οι μισθοί πείνας!
Δεν φτάνει (;) που ο κόσμος μας πάει από το κακό στο χειρότερο!
Δεν φτάνει (;) που η καθημερινότητά μας έγινε (πάντα έτσι ήταν δηλαδή) ένας συνεχής αγώνας ενάντια σε κάθε λογής ανεγκέφαλο φασιστοειδές ανθρωπάκι, κάτοχο τίτλου ή απλά θέσης!
Δεν φτάνει (;) αυτή η κακοδαιμονία της χώρας μας με τους άρχοντες που επιλέγουμε ΕΜΕΙΣ κάθε φορά (σαν ματιασμένοι ψηφίζουμε)!
Σα να μην έφταναν αυτά (και πολλά άλλα)
Έχουμε και τον ... ΑΛΟΓΟΣΚΟΥΦΗ !!!
Τι πονηρόφατσα και αυτή;
Τι αλαζονική παρουσία;
Με το στανιό να διυλίσει τον ... κώνωπα!
Δεν έχουμε ρε φίλε !!!
Ως εδώ! ΦΤΑΝΕΙ!!!
Ψυχή θέλεις; Μόνο αυτό μας έμεινε, ωσάν άυλος τίτλος!

13/9/08

Τερμάτισε ο δείκτης ρύπανσης από τη ΔΕΗ στην Κοζάνη

Κι έλεγα: Θα τερματίσει; Δεν θα τερματίσει;
Τερμάτισε λοιπόν ο δείκτης ρύπανσης.
Ε! και τι έγινε; Θα σταματήσουμε να αναπνέουμε; Και η (άγραφη) απάντηση της ΔΕΗ: Αναπνεύστε και …ψοφήστε! Ναι αυτό λένε. Γιατί εάν τους ενδιέφερε θα έπαιρναν μέτρα, θα έκαναν κάτι. Και το καλό είναι ότι και μεις εδώ στο νομό Κοζάνης θα πληρώσουμε στους λογαριασμούς της ΔΕΗ … φόρο ρύπανσης (ή όπως αλλιώς το ονόμασαν).
Προτείνω: 1. Επιβολή φόρου από τους αναγκαστικά αναπνέοντες πολίτες του νομού στη ΔΕΗ (το ποσό ή το ποσοστό είναι υπό σκέψιν).
2. Ανταλλαγή της έκτασης που καταλαμβάνουν τα πιο ρυπογόνα εργοστάσια της Ε.Ε. με εκτάσεις στη λίμνη Βιστωνίδα ή ακόμη καλύτερα στην Ιερισσό ή την Ουρανούπολη: ΔΩΣΤΕ ΤΗ ΔΕΗ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ (την ευλογία σου Άγιε Εφραίμ).
3. Ο νόμος Κοζάνης ένας Δήμος με τον Καποδίστρια ΙΙ με την ονομασία ΔΗΜΟΣ ΔΕΗ με δημότες μόνο τους υψηλόμισθους εργαζόμενους και καρεκλοκένταυρους της ΔΕΗ με τα παιδιά τους (εμείς είπαμε θα πάμε Ιερισσό και Ουρανούπολη).
Και για όποιον βρει χιουμοριστικό το σχόλιο, προτείνω να βγει στο μπαλκόνι του και να πάρει μια βαθιά ανάσα …

Κ Λ Ε Ι Σ Τ Ε ΤΑ Φ Ο Ν Ι Α Δ Ε Σ !!!

10/9/08

ΜΗ αντίδραση

Η δεκτικότητά μας στο ζενίθ της.
Μας τυφλώνει, μας αποσπά από τα βλήματα δράσης που δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα. «Ευσεβείς (σ)τόχοι» ασεβών πολεμοκάπηλων της ζωής μας.
Ανάθεμα την τύφλα σου ανθρωπάκο.
Ανθρωπάκο της καθημερινής επιβίωσης και της ισχνής διαβίωσης στο καβούκι που σου δώσανε αντιστάθμισμα για την παραγωγικότητά σου.
Ζεις για να πληρώνεις, έχεις ξεχάσει πια πότε έχεις πληρώσει για να ζήσεις.
Κάποιες στιγμές διαύγειας.
Πόνος, αυτοκριτική, προσπάθεια για αποφυγή μερικών βλημάτων.
Ένα άι σιχτίρ μαλάκες, αλλά ...μέχρι εδώ.
Όρθιος, καμαρωτός πάλι στο σκοπευτήριο -σαν έτοιμος από καιρό- να ξαναδεχτεί τα βλήματα της τηλετύφλας τους, τα βλήματα της απαξίωσής του, της κοροϊδίας του, της αδυναμίας του, της ΜΗ (ΑΝΤΙ) ΔΡΑΣΗΣ του

1/9/08

Μήπως τελικά τα θέλει ο κώλος μας;



Εξαγγέλλει ο τσάρος (τρομάρα του) τα πρώτα φορολογικά μέτρα για τους ελεύθερους επαγγελματίες και το μόνο που ακούγεται είναι …ψίθυροι, κάποιες χλιαρές φωνές διαμαρτυρίας, μία δημοσκόπηση που εμφανίζει μεγάλο μέρος της κοινωνίας –κυρίως μισθωτοί και συνταξιούχοι- να συμφωνούν με τα εξαγγελλόμενα, («διαίρει και βασίλευε» δηλαδή) και αυτό ήταν όλο. Μετά από λίγες μέρες και άλλα μέτρα ...
Μήπως τελικά, αυτό που φταίει για την οικονομική μας κατάσταση δεν είναι η οικονομία, αλλά το ότι είμαστε τελείως … κάφροι;
Αντί να διαμαρτυρηθούμε, αντί να βγούμε όλοι στους δρόμους και να σταματήσουν να λειτουργούν τα πάντα και να βροντοφωνάξουμε: ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ ΑΛΛΟ, δεχόμαστε μοιρολατρικά τις αποφάσεις ανεγκέφαλων και τυχάρπαστων τυχοδιωκτών της πολιτικής.
Και κάτι άλλο που μου έκανε εντύπωση:
Στο ΒΗΜΑ της Κυριακής (31/08) δημοσιεύεται δημοσκόπηση και εμφανίζει (αν δεν κάνω λάθος) μείωση του ποσοστού του κυβερνώντος κόμματος 0,5% !!!
Αντιλαμβάνομαι το κόλλημα μερικών κομματόσκυλων, αντιλαμβάνομαι (:) την εμπιστοσύνη μερικών στη ΔΕΞΙΑ αντιμετώπιση των πραγμάτων, αντιλαμβάνομαι τις συντηρητικές γριούλες και όχι μόνο που θα ψηφίζουν όσο ζούν τη Ν.Δ. «για να μην έρθουν οι κουμμουνιστές ...», αλλά δεν αντιλαμβάνομαι, ούτε είμαι σε θέση να καταλάβω και να εξηγήσω, το ότι με τη θετική γνώμη που εκφράζουν στις δημοσκοπήσεις επιβραβεύουν μια πολιτική που γονάτισε κυριολεκτικά τους Ελληνες. Μια πολιτική που καταλύει εργατικά δικαιώματα δεκαετιών, που παίζει με την παιδεία των παιδιών μας. Δεν καταλαβαίνω πώς μετά από πέντε χρόνια διακυβέρνησης και με σαφής ενδείξεις ανικανότητας, προχειρότητας και ανευθυνότητας, αυτή η κυβέρνηση συνεχίζει να προηγείται στην πρόθεση ψήφου. Πώς αυτός ο αμέτοχος πρωθυπουργός κρίνεται καταλληλότερος για να μας κυβερνήσει.
Εντάξει η λαίλαπα του ΠΑΣΟΚ και ειδικά η περίοδος του εκσυγχρονιστή Σημίτη, έχει αφήσει ανοιχτές πληγές που δεν ξεχνιούνται και δεν τις θεραπεύει ο χρόνος, αλλά δύσμοιροι συνέλληνες ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΛΥΣΕΙΣ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ -εκτός δικομματισμού- τέλος πάντων.
Καλά είναι να αντιδράσουμε, να τους δείξουμε ότι δεν θα τους αφήσουμε άλλο να μας κωλοχεριάζουν (ωραία λέξη) αδιαμαρτύρητα. Ας τους στείλουμε εκεί που πραγματικά τους αξίζει:
Στη δουλειά τους, να δουλέψουν επιτέλους και να μας αφήσουν ήσυχους.




28/8/08

ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ: Με τι κε Παυλόπουλε;


Προχωρά η διοικητική μεταρρύθμιση, σύμφωνα με τα εξαγγελλόμενα της κυβέρνησης. Καλώς ή κακώς, με σωστά κριτήρια και όρους ή όχι, φαίνεται (η κυβέρνηση) να είναι αποφασισμένη να προχωρήσει.
Πιθανότατα επιβεβλημένη αυτή η εξέλιξη, ας μου επιτραπεί όμως να έχω τις επιφυλάξεις μου για τον τρόπο επιβολής αυτής της μεταρρύθμισης, άλλωστε πολλά γράφτηκαν και πολλά ακόμη θα γραφούν το προσεχές διάστημα και σίγουρα από πιο ειδικούς.
Ένας παράγοντας παραγκωνισμένος σε αυτή την προσπάθεια. με ουσιαστικό πάντως ρόλο στην επιτυχία του εγχειρήματος. –αν και όχι στην πρώτη φάση της- είναι το προσωπικό. Οι υπάλληλοι δηλαδή των υπηρεσιών, που και από τη δική τους θέληση και τον επαγγελματισμό, θα εξαρτηθεί η αναμόρφωση του δημοσίου και ο «εξανθρωπισμός» του.
«Αδιάφοροι, φυγόπονοι, τεμπέληδες, ευθυνόφοβοι, συμφεροντολόγοι, ανήθικοι, γραφειοκράτες, ανάγωγοι» και πολλά ακόμη είναι τα επίθετα που χρησιμοποιούν οι πολίτες αυτής της χώρας, που μάταια προσπαθούν να εξυπηρετηθούν από τις υπηρεσίες της.
Κώδικες, νόμοι , εγκύκλιοι και διατάγματα επιστρατεύονται κατά καιρούς για να συνετίσουν τους «κακούς» υπαλλήλους (=υπό+αλλήλους), αλλά χρόνια τώρα το ελληνικό δημόσιο ασθενεί βαριά.
Σε όλο τον κόσμο υπάρχουν υπηρεσίες. Σε όλη την Ευρώπη (ασθμαίνοντες εταίροι της) υπάρχουν υπηρεσίες με τη διαφορά ότι ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ. Επιτελούν το έργο τους και δεν ταλαιπωρούν τους πολίτες τους.
Εκεί λοιπόν θα πρέπει να ζητηθεί η λύση του προβλήματος και όχι στην έλλειψη διοικητικού φόβητρου.
Τι περισσότερο λοιπόν γίνεται σε αυτά τα κράτη; Ποιοι είναι οι παράγοντες αυτοί που συντελούν στη σωστή λειτουργία του δημοσίου;
Ανέτοιμος να ανταποκριθώ σε αυτά τα ερωτήματα, από τη στιγμή που χρειάζεται ενδελεχής έρευνα και μάλιστα «διευρωπαϊκή» ... και από τη στιγμή που δεν θα καταπιαστώ με επιστημονική(!) έρευνα, θα προσπαθήσω να εντοπίσω ατέλειες και παραλείψεις απλά εξετάζοντας την εγχώρια κατάσταση:
· ΜΟΝΙΜΟΤΗΤΑ: Ένα θέμα που έρχεται και ξανάρχεται στην επικαιρότητα και που δεν είναι τόσο απλό, όσο οι «αγανακτισμένοι» πολίτες νομίζουν και το χρησιμοποιούν σαν ανάθεμα. Σε ένα κράτος που τα πολιτικά μίση ανθούν, οι προσωπικές αντιπαραθέσεις υπερτερούν σε βάρος από την εύρυθμη λειτουργία, θα ήταν τουλάχιστον λάθος να εφαρμοσθεί χωρίς να υπάρξουν προϋποθέσεις, που θα διασφαλίζουν την περιβόητη, και τόσο ουσιαστική για άλλους χώρους (ιδιώτες) και χώρες, εργασιακή ειρήνη, ηρεμία και ασφάλεια. Σφύζουν οι υπηρεσίες από αμόρφωτους (τόσο τυπικά, όσο και ουσιαστικά) προϊσταμένους που αναρριχήθηκαν με τη βοήθεια των πολιτικών φίλων τους, ή ακόμη και εκμεταλλευόμενοι την άγνοια και πολιτική αβλεψία του κόσμου. Άνθρωποι, που νοιώθοντας τη δύναμη της εξουσίας, αποφασίζουν να τη χρησιμοποιήσουν στα κεφάλια των αντιφρονούντων υφισταμένων τους.
· LOGO: Η άποψη και η συμβουλή των παλαιοτέρων, και του ... Λαζόπουλου είναι: «Μη μιλάς». Αχρωμα, άοσμα, αμίλητα αγέλαστα ανθρωπάκια χωρίς γνώμη, χωρίς άποψη και τέλος χωρίς πρωτοβουλία. Εκτελεστές εντολών, χωρίς κριτική, χωρίς δική τους πρόταση. Η αναχρονιστική αυτή εικόνα του υπαλλήλου είναι κατά τη γνώμη μου αυτή που θα πρέπει να προσεχτεί ιδιαίτερα. Σε άλλες χώρες και (πάλι) στον ιδιωτικό τομέα -αντίθετα από το δημόσιο- όλα τα παραπάνω είναι σοβαρά ελαττώματα και μειονεκτήματα σε έναν εργαζόμενο.
· ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ-ΕΡΓΑΛΕΙΑ-ΧΩΡΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ: Θλιβερή εικόνα. Γκρίζα γραφεία, πολλές φορές και βρώμικα, γεμάτα χαρτιά και φακέλους πεταμένους στο δάπεδο και τους διαδρόμους. Για τεχνολογικό εξοπλισμό; Θα ... περάσει τελευταίος από το δημόσιο. Πώς λοιπόν ο εργαζόμενος θα αποδώσει; Πώς λειτουργικά θα είναι παραγωγικός; Πώς τέλος θα σεβαστεί τη δουλειά του και εντέλει τον εαυτό του;
· ΕΠΙΜΟΡΦΩΣΗ: Τι είναι αυτό; Αν και όταν υπάρχει αποσκοπεί απλά στον «εμπλουτισμό» και μόνο του υπηρεσιακού φακέλου των ημετέρων.
· ΜΙΣΘΟΣ: ........ ένα παλιό σύνθημα ανήσυχων παιδιών έλεγε: «Τρεις κι εξήντα παίρνετε και τον κόσμο δέρνετε» και αναφέρεται σε μία κατά τα (πολύ) άλλα συμπαθή τάξη υπαλλήλων, που όμως παίρνουν και τρεις κι εξήντα, γιατί όλοι οι υπόλοιποι παίρνουν μόνο τα ... τρία (η αλλαγή τους γένους δεν οφείλεται σε πρόστυχη διάθεση, απλά είναι ενδεικτική της αλλαγής από τις δραχμές σε ευρώ). Χωρίς να είναι αναγκαία σχετική έρευνα μπορώ να εγγυηθώ για τους μισθούς των υπαλλήλων στην Ε.Ε. ότι όχι μόνο είναι μεγαλύτεροι, αλλά σε μερικές περιπτώσεις πολλαπλάσιοι!!! Η αδυναμία ανθρώπων με οικογένειες και υποχρεώσεις να ανταποκριθούν στις βασικές απαιτήσεις της διαβίωσής τους σίγουρα δεν είναι καλός σύμμαχος της εργασιακής τους απόδοσης.
· ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ: Παράλειψη θα θεωρούσα τη μη αναφορά στους ίδιους τους υπαλλήλους. Όπως και σε άλλους τομείς και στο δημόσιο θα βρούμε ανθρώπους που λόγω χαρακτήρα, νοοτροπίας, ηθικής ανεπάρκειας και έλλειψης σεβασμού αποτελούν το περιτύλιγμα όλου αυτού του σαθρού οικοδομήματος. Μειοψηφία φαντάζομαι και ελπίζω, αλλά σε έναν υγιή τομέα, που όλα θα λειτουργούν υποδειγματικά, θα βρεθούν μπροστά στο δίλημμα είτε να «εξαφανισθούν», είτε να συμμορφωθούν και είμαι σίγουρος για την επιλογή τους.

Σίγουρα θα υπάρχουν και άλλοι λόγοι και αιτίες για την ανίατη παραπληγία του δημόσιου τομέα. Εγώ απλά ανέφερα και επεσήμανα κάποια, σίγουρα τα πιο προφανή, άλλωστε η ανεύρεση των αιτιών είναι δουλειά άλλων (δυστυχώς και υπαλλήλων). Επικαλούμαι τη λαϊκή σοφία για να χαρακτηρίσω αυτή την κατάσταση: «Ή στραβός είν’ ο γιαλός, ή στραβά αρμενίζουμε» και σίγουρα ο γιαλός δεν είναι στραβός κε αρμόδιε υπουργέ.

Κατά τα’ άλλα η Διοικητική μεταρρύθμιση κραδαίνει ατρόμητη τη ρομφαία της αναμόρφωσης και της εξυγίανσης, όπως έκανε και παλαιότερα και όπως -απαισιόδοξα φαντάζομαι- θα κάνει και στο μέλλον ...