25/11/11

Ολο το φως απ' τα φεγγάρια

Ενα πένθιμος βαρύς ίσκιος, αδιόρατος ωστόσο, επικρέμαται πάνω από τα εννέα διηγήματα του Κώστα Καβανόζη. Οι γαλήνιες εικόνες που αναθάλλουν μέσα από την εξαίρετη γραφή μοιάζουν να διαπερνώνται από τη δριμύτητα μιας ακάθεκτης συγκίνησης, της συγκίνησης του χαμένου χρόνου. Τα τοπία της μνήμης απλώνονται με νωχέλεια στις σελίδες, σαν αδήριτο κάλεσμα σε ένα κομμάτι ονείρου. Είναι τοπία φασματικά, μεταμορφωμένα σε ουτοπία μέσα από το ξεγέλασμα της ανάμνησης. Είναι επίσης απροσπέλαστα και μόνον οι λέξεις μπορούν, και πάλι παροδικά, να συνεργήσουν στην αυταπάτη της προσέγγισής τους. Τα πρόσωπα των ιστοριών κεραυνοβολούνται από αυτές τις ανέλπιστες αστραπές ενός χρόνου παλαιού και αδημονούν για το αδύνατο, σπαράζουν για μια όλως διόλου ανέφικτη επιστροφή. Η ωραιότητα που αντικρίζουν βρίσκεται πολύ μακριά τους, έχει νεκρωθεί στιγμή προς στιγμή από όλες εκείνες τις ημέρες που εξύφαναν αναπόδραστα τη νοσταλγία του τωρινού τους βλέμματος.
 

20/11/11

περί της ανατάξεως υμών δεηθώμεν

Ήταν απογοητευτικό. Μέχρι σήμερα, νόμιζα, ή μάλλον φανταζόμουν, την καρδιά σαν ένα μικρό κόκκινο αυτοκόλλητο, που συνοδευόταν από πλήθος «I love»: New York, samata, bicycle, DNT, Monica Belucci, και άλλα πρωτότυπα και ωραία.
Κάπως έτσι βρέθηκα ξαπλωμένος και καλωδιωμένος στην εντατική με διάγνωση «παροξυσμική κολπική μαρμαρυγή μη αναταχθείσα».
Η μικρή οθόνη από πάνω μου ανεβοκατέβαζε τριψήφιους παλμούς, ανάλογα με τον παροξυσμό μου.
Άντε να αναταχθώ και να την κάνω από δω, γιατί τη γιαγιά (που ήταν απέναντί μου) τη μεταφέρουν σκεπασμένη με ένα σεντόνι.
Δυο μικρές ταλαιπωρημένες πατούσες είναι η τελευταία εικόνα της στον κόσμο μου.

10/11/11

αγαπημένος νοέμβρης

Πώς είναι δυνατό να απωθεί η ομορφιά;
Φθινόπωρο, κεντρική πλατεία χωριού της βόρειας ελλάδας. Πέτρινο πλακόστρωτο, περιτριγυρισμένο από αιωνόβια πλατάνια.
Δυο καθαρίστριες του δήμου βάλθηκαν να μαζεύουν τα πεσμένα φύλλα.
Συζητούν. Πλησιάζω.
Μιλούν για την ακυβερνησία, για την κατάληξη του σήριαλ επιλογής πρωθυπουργού της κυβέρνησης "εθνικής σωτηρίας" !
Ακούω ονόματα: Παπαδήμος, Πετσάλνικος, ...
Ενημερωμένες! Συνεχίζουν να μαζεύουν τα φύλλα μου.
Κρατώ στη μνήμη μου την εικόνα πριν τελειώσουν.
Πώς θα νοιώσεις την ομορφιά του φθινοπώρου αν δεν περπατήσεις πάνω στα κιτρινισμένα φύλλα;

Λιλή Ζωγράφου. Προφητεία ή κοινή λογική;

Επίκαιρη και πολύ σκληρή προφητική η αλήθεια της Λιλής Ζωγράφου."Η Ελλάδα εκδίδεται, συνειδητά και ασύνειδα. Κι ούτε ένας αθώος. Ανεύθυνος κανένας."
το θυμήθηκε ο NOSTOS

Δεν πουλώ ύφος, στυλ, λογοτεχνία. Δεν γράφω διηγήματα. Καταθέτω γεγονότα και συμπτώματα της εποχής που ζω. Όλα όσα γράφω συνέβησαν. Σε μένα ή σε άλλους. Χρόνια τώρα σπαταλιέμαι, παρακολουθώντας όλα κι όλους. Η ζωή περνά από μέσα μου, με διαποτίζει με την ασκήμια της, με γεμίζει λύσσα με την αδικία της την οργανωμένη, με ταπεινώνει με την ανημποριά μου ν’ αντιδράσω, να επαναστατήσω αποτελεσματικά, να υπερασπιστώ το μαζικό μας εξευτελισμό. Αν ξαναγινόμουν είκοσι χρόνων θα ξεκινούσα από τις κορφές των βουνών, αντάρτης, ληστής, πειρατής, ν’ ανοίξω τα μάτια εκείνων που δέχονται αδιαμαρτύρητα τη μοίρα τους, όσο και κείνων που εθελοτυφλούν. Όχι, η επανάστασή μου δε θα στρεφόταν κατά του καταστημένου και του συστήματός του, αλλά εναντίον εκείνων που το ανέχονται. Θα σκότωνα, θα τσάκιζα την κακομοιριά, την υποταγή, την ταπεινοφροσύνη. Η γη έτσι κι αλλιώς δε χωρά άλλους ταπεινούς και καταφρονεμένους. Όπως δε χωρά άλλα φερέφωνα προκάτ επανάστασης. Η ζωή γίνηκε πια πάρα πολύ απάνθρωπη για να την καλουπώνουμε σε σχήματα, δε μας ανήκει καν, όπως δε μας ανήκει τίποτα, από τη γη που κατοικούμε ως τα πρόσωπά μας. Όταν ο κάθε τυχάρπαστος, ο κάθε τιποτένιος, μπορεί να μάς δέσει πάνω σε μια καρέκλα, σ’ έναν πάγκο ή σ’ ένα κρεβάτι, να μάς φτύσει, να μάς μαστιγώσει, να μάς βιάσει. Το Σύστημα αποχαλινωμένο καλλιεργεί σκόπιμα την ασυνειδησία, την αγριότητα, το χάος, καταλύοντας το σεβασμό για τον ανθρώπινο παράγοντα. Δεν άφησε τίποτα ανεκμετάλλευτο, από το “χάσμα των γενιών” που αποκόβει τους ανθρώπους μεταξύ τους και ετοιμάζει τους αυριανούς παιδιά-καταδότες του Χίτλερ, ως την κατάργηση της οικογένειας. Ο άνθρωπος βγαίνει στο σφυρί. Για να μη βρίσκει το Σύστημα καμιά αντίδραση και να μπορέσει αύριο να βγάλει ελεύθερα στο σφυρί και τις πατρίδες. Ο Παπαδόπουλος ήταν μια δοκιμή και στον ευρωπαϊκό χώρο, κατά το σύστημα των χιλιάδων πειραμάτων που πραγματοποιούνται σ’ όλες τις περιοχές του πλανήτη. Η συνταγή είναι πια κοινή: Όταν ένας λαός σηκώσει κεφάλι κατά του κυβερνήτη του, εκπρόσωπου του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, βρείτε έναν αλήτη και αναθέστε του να περάσει χειροπέδες σ’ αυτό το λαό. Κι αφήστε τον να εξουθενωθεί. Το πιθανότερο είναι να συνηθίσει και να ζήσει εξουδετερωμένος από τριάντα μέχρι σαράντα χρόνια, όπως συνέβη στην Ισπανία και την Πορτογαλία. Επειδή όμως οι καιροί αλλάζουν, τα πράματα πάνε γρηγορότερα, η συνταγή τροποποιήθηκε. Πάρτε τα κλειδιά από τον αλήτη, δώστε τα στον παλιό κυβερνήτη και στείλτε τον να ξεκλειδώσει τις χειροπέδες. Ο λαός θα του γλείφει τα χέρια, βλέποντάς τον σαν ελευθερωτή του. Γι’ αυτό και μεις, τα σύγχρονα πειραματόζωα, οφείλουμε να χρησιμοποιούμε πάντα τον όρο π.Χ., που θα σημαίνει τώρα πια “προ Χούντας”, και μ.Χ., “μετά τη Χούντα”. Γιατί το πείραμα πέτυχε και δεν πρέπει να το λησμονούμε ούτε στιγμή. Η Ελλάδα εκδίδεται, συνειδητά και ασύνειδα. Κι ούτε ένας αθώος. Ανεύθυνος κανένας.

ΛΙΛΗ ΖΩΓΡΑΦΟΥ Οκτωβρης 1978 μ.χ