25/11/09

Αχ!!! αυτό το ανθρώπινο είδος

Μού΄φτιαξε το πρωινό αυτή η είδηση.
Είχαμε συνηθίσει τον τελευταίο καιρό τα δελτία τύπου του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ για θανάτους αρκούδων στην Εγνατία, που όπως όλα τα μεγάλα έργα στην Ελλάδα, κατασκευάστηκε πρόχειρα και με ελλείψεις στα μέτρα προφύλαξης των αγρίων ζώων.
Αυτό όμως το σημερινό με εξόργισε. Αφού λοιπόν ο ΦΟΝΙΑΣ πυροβόλησε το αρκουδάκι θέλησε να πάρει και ενθύμια, τα οποία (προφανώς) θα επιδεικνύει στους συνΦΟΝΙΑΔΕΣ του στο καφενείο, (που φαντάζομαι θα είναι γεμάτο με ενθύμια του είδους), έκοψε λοιπόν γι΄αυτό το σκοπό τα άκρα του άτυχου ζώου !!!
Σκέφτομαι πώς θα αντιδρούσα, εάν είχα μπροστά μου αυτόν τον κατ’ευφημισμό άνθρωπο. Η μία αντίδραση (μάλλον απίθανη, τουλάχιστον αυτή τη στιγμή) θα ήταν, μέσω της συζήτησης και των επιχειρημάτων, να πείσω για τη βαρβαρότητα της πράξης και της ευθύνης που έχουμε σαν άνθρωποι για τη διαφύλαξη της άγριας ζωής και του περιβάλλοντος. Η άλλη αντίδρασή μου, θα μπορούσε να ήταν …. ………..
Θυμάμαι τη σκηνή στο «Όλα είναι δρόμος» του Παντελή Βούλγαρη με το μεγάλο μας ηθοποιό Θανάση Βέγγο και την «αντίδρασή» του με τον κυνηγό στον Έβρο …
** Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι μεν ατυχής, αλλά απολύτως …δικαιολογημένη.
Δείτε τη σκηνή απλά σαν καταπραϋντικό (τουλάχιστον έτσι λειτούργησε σε μένα).





Διαβάστε και το σχετικό δελτίο τύπου του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ

18/11/09

17 Νοέμβρη 2009 ... Άσε καλύτερα!

Ήθελα, και πραγματικά πάσχισα, να γράψω κάτι για τη (χθεσινή πια) επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Η αλήθεια είναι ότι τα παράτησα, γιατί τελικά αποδείχτηκε ψυχοφθόρο και εντέλει αδύνατο. Κρίμα για εκείνους τους αγώνες. Κρίμα και άδικο γι’ αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους. Κρίμα για όλους εμάς –και τους πριν από μας- που δεν εκμεταλλευτήκαμε εκείνους τους αγώνες και το άδικο αίμα. Ποιο από εκείνα τα παιδιά θα μπορούσε να φαντασθεί ότι σήμερα μετά από 36 χρόνια η κατάσταση για τους νέους ανθρώπους (και αναφέρομαι μόνο σε αυτούς) θα ήταν στα ίδια χάλια για να μην πω χειρότερα. Ποιος θα φανταζόταν ότι μετά από τέσσερις δεκαετίες η σημερινή νεολαία θα πρέπει και πάλι να αγωνιστεί για το δικαίωμα της στη δωρεάν παιδεία και στην εργασία. Τελικά αυτό που αποδεικνύεται είναι ότι η στρεβλή δημοκρατία μας χρειάζεται συνεχείς αγώνες, αδιάκοπες διεκδικήσεις, και μερικές φορές ακόμη και αίμα …
Θα αρκεστώ λοιπόν σε παλιότερη ανάρτησή μου
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ

11/11/09

Το δώρο μου…

Γενικά ΔΕΝ θέλω κανένας να μου υπενθυμίζει τα γενέθλιά μου … δε ΓΟΥΣΤΑΡΩ (μέχρι καυγά) τις ηλίθιες (και παχυντικές) τούρτες γενεθλίων …προτιμώ τις μπουκάλες. Μόνος μου όμως θα ήθελα πολύ να κάνω ένα δώρο στον εαυτό μου, γιατί το αξίζω ο μαλάκας με τόσα χρόνια που άρχισαν να μαζεύονται. Τώρα βέβαια θα πρέπει να αποφασίσω και τι δώρο θα μου έπαιρνα (αν μου έπαιρνα ποτέ, γιατί ο δρ Τζέκυλ μπορεί να πιστεύει ότι το αξίζω, αλλά ο άλλος ο Χάιντ μου υπενθυμίζει πάντα τις μαλακίες μου). Και γαμώτο μου, μου λείπουν πολλά …σύμφωνα πάντα με τα καταναλωτικά πρότυπα της κοινωνίας μας.
(Mετά από αρκετά λεπτά σκέψης :P, και καναδυό τσιγάρα): Anyway κε Χάιντ από καιρό ονειρευόμουν να έχω ένα μπαράκι, μόνο για μένα και την παρέα. Ένα rockbar όπως τα παλιά που ζήσαμε (θυμάμαι το «Λούκυ Λουκ» στη Σαλονίκη), αλλά μικρότερο, πιο καταγώγι και να βρωμοκοπάει αλκοόλ … Θα πρέπει να έχει απαραίτητα πτυελοδοχεία κάτω από τη μπάρα και οπωσδήποτε πικάπ βυνιλίου … τις μισές λάμπες καμένες ... , Α! και την παρακάτω επιγραφή:

Tώρα θα μου πείτε: Όλος αυτός ο πρόλογος ρε φίλε για τη φωτό; Και γι’ αυτό, αλλά είμαι πραγματικά ο δρ. Τζέκυλ και έχω και γενέθλια!!!