29/12/10

αναθύμησες ...


Βαγγέλη "τσίμπα" το,
οι υποδέλοιποι απολαύστε τον Νιόνιο

28/12/10

το χάσαμε το χαμόγελο πατριώτη

“Αυτό το χαμόγελο, κι αυτόν τον ουρανό, δεν μπορούν να μας τα πάρουν.” (*)

Κι όμως οι λεχρίτες κατάφεραν να διαψεύσουν τον Ποιητή.
Πάει το χαμόγελό μας.
Το χαμόγελο και η αισιοδοξία ΗΤΑΝ το χαρακτηριστικό μας, ήταν ο εαυτός μας, το αίμα του λαού μας.
Έπρεπε να μας επιβληθεί –λοιπόν- ο ουρανοκατέβατος Γιωργάκης με τη γλοιώδη κουστωδία του, ώστε να καταφέρουν αυτό που δεν κατάφεραν ξένοι κατακτητές μέσα στους αιώνες της ιστορίας μας.
Μας έμεινε ο ουρανός μας. Αυτόν, όντως, δεν μπορούν να μας τον πάρουν, αλλά για να τον βλέπουμε καθαρά και για να μας καθοδηγεί, θα πρέπει να έχουμε καθαρά τα …μάτια μας, την ψυχή μας.
Ο νέος δύσκολος χρόνος που έρχεται σε λίγες μέρες ας μας βρει να κοιτάμε τον ουρανό μας …

(*) από το Καπνισμένο τσουκάλι του Γιάννη Ρίτσου
________________________________________________________
το αφιερώνω σε μένα, που στραβολαίμιασα, και σε όλους τους φίλους, που τους φέρνει ο δρόμος από 'δω



20/12/10

να ξυπνούσα τ' αη γιαννιού ...

και νά' χαν τελειώσει οι γαμωγιορτές, γαμώ τη ζαλάδα μου.
Αντί στεφάνου παρακαλώ να μου καταθέσετε τη μοντέλα του videoclip (τη μελαχροινή)

17/12/10

σε ότι απέμεινε ...

Φωτογραφίες: Χρήστος Λαµπριανίδης, Απόστολος Τσολάκης
Μοντέλα: Κλειώ Αξελή, Νίκος Λαµπριανίδης, Γιώργος Κυράτζης, Χριστίνα Κουζού
Κείµενα: Κώστας Δόρτσιος

Στις τέσσερις φωτογραφίες που ακολουθούν οι οποίες είναι «απο – σπασµένα» κοµµάτια της περιοχής της Κοζάνης ξετυλίγεται µια «εντύπωση» που οδηγεί στο µεγάλο περιβαλλοντολογικό και όχι µόνο πρόβληµα της ευρύτερης περιοχής.
Η «θυσία», του Κόµανου, του Κλείτους, της Εξοχής, της Παλιάς Χαραυγής, της Καρδιάς κι όλης της περιοχής έγινε µέσα από τη µεταφυσική αντίληψη ενός «σκληρού πραγµατισµού» για να ταξιδέψει το «ηλεκτρικό ρεύµα» που ήταν κρυµµένο για αιώνες στα έγκατά της, ώστε να «θερµάνει και να φωτίσει» το γύρω κόσµο!


Θυσία
(Χρονικό εγκατάλειψης)
…καὶ λέγει Κάλχας τάδε·
ὦ τῆσδ᾽ ἀνάσσων Ἑλλάδος στρατηγίας,
Ἀγάµεµνον, οὐ µὴ ναῦς ἀφορµίσῃ χθονός,
πρὶν ἂν κόρην σὴν Ἰφιγένειαν Ἄρτεµις
λάβῃ σφαγεῖσαν·
(Ευριπίδης: Ιφιγένεια εν Ταύροις. Στ.16-20)

Χαραυγή
Έπρεπε να φυσήξει ο ούριος άνεµος,
να βάλει µπροστά τις µηχανές
για να καπνίσουν τα φουγάρα
του σύγχρονου πολιτισµού!

Και η δικιά µου χαραυγή
να λάµψει σα µια αρχαία φρυκτωρία
µέσα στους µελανούς αιθέρες!

Μαζεύω τα σπασµένα κοµµάτια της
και ψάχνω απελπισµένα
το όνειρο και τις ελπίδες µου.

Μου µένει µόνο µια γωνιά να στηριχθώ
που να ζεσταίνει την καρδιά µου!
 ΄

13/12/10

...γαμώτο πώς αδειάζει έτσι αυτό το μπουκάλι;

Αφορμή για τη σημερινή «γκρίνια» μου έδωσε το άρθρο της Γκέλης Βούρβουλη στο protagon. Μια κοινωνία που δραστηριοποιείται, μια κοινωνία που οι πολίτες της κάνουν πράξη τη συλλογικότητα και αντιμετωπίζουν τα προβλήματά τους. Με λίγα λόγια έλυσαν το πρόβλημα των καυσίμων τους με την εκμετάλλευση των …σκουπιδιών τους και μιλάμε για Σουηδία έτσι και όχι για την Κρήτη.
Τυγχάνει αυτή η πόλη να είναι και η «γενέτειρα» της βότκας absolut, η οποία (επίσης τυγχάνει να) είναι ένα από τα δικά μας «καύσιμα θέρμανσης» και σύντροφος του γράφοντα τα χειμωνιάτικα βράδια (χωρίς να αποκλείονται και τα καλοκαιρινά, φθινοπωρινά ή ανοιξιάτικα). Ενώ λοιπόν οι φίλοι μας Σουηδοί ζεσταίνονται από το μεθάνιο, που παράγουν από την επεξεργασία των σκουπιδιών, εμείς οι έξυπνοι νεοέλληνες τους ζεσταίνουμε τις τσέπες τους, μόνο που: «γαμώτο πώς αδειάζει έτσι αυτό το μπουκάλι;»

Υ.Γ. Δεχόμαστε «χορηγίες» (σε είδος) για τη διαφήμιση του προϊόντος μετά από συνεννόηση μέσω e-mail

8/12/10

(ήταν) κάποιες απορίες μου ...

1. Γιατί οι εγχειρήσεις της καρδιάς λέγονται μπάϊ πας; -Διότι άμα δεν πετύχει τότε bye. Πας....
2. Πως λέγεται ο βράχος που είναι κυκλωμένος από άλλους βράχους; -Βραχυκύκλωμα!...
3. Τι είναι μαύρο και σε ακολουθεί παντού; -Το μαύρο σου το χάλι....
4. Τι κοινό έχουν μια χελώνα που έχει ένα ρολόι δεμένο στην πλάτη με μια παρθένα; -Και οι δυο δεν βλέπουν την ώρα!
5. Τι διαφορά έχει το "ΑΧ!" από το "Ωχ!"; -Λάθος τρύπα!
6. Τι σημαίνουν τα αρχικά Ο.Α.Ε.Δ. ? -Όταν Αποτύχεις Ελα Δω!..
7. Πώς λέγεται το λάδι που αναστενάζει; -Αχλάδι
8. Τι διαφορά έχουν οι Ρωσίδες απο τις Λευκορωσίδες; -10 ευρώ!!!...
9. Τι κοινό έχουν οι μαύροι που πουλάνε CD με το χέσιμο; -Και τα δυο έρχονται την ώρα του καφέ.
10. Τι βρήκε ένας τράγος που έπεσε μέσα σε ένα πηγάδι; -Τραγικό Θάνατο..
11. Τι κοινό έχουν : μια πνιγμένη, μια καμένη πίτσα και μια έγκυος; -Κάποιος άργησε να τη βγάλει!
από ΕΔΩ

6/12/10

άλλη μία αφιέρωση για τον Μικρό-Γελαστό του δεκέμβρη ...

Ήθελα να γράψω κάτι, αλλά ... μερικά πράγματα καλά είναι να μένουν στη μνήμη μας όπως συνέβησαν (πριν δύο χρόνια), μακριά από αναλύσεις και αποτελέσματα, μακριά από τα παιδιά του Δεκέμβρη, που άλλα συνεχίζουν να θυμούνται και να δακρύζουν και άλλα πήραν τα όπλα (βαριά για την ηλικία τους) και έδωσαν -άθελά τους- σήμερα τη δικαιολογία για την ...προληπτική καταστολή των προσκυνημένων κυβερνώντων ... όλα τους παιδιά ήταν και παιδιά συνεχίζουν να είναι, τα δικά μας παιδιά, που δεν τολμάμε να τα κοιτάξουμε στα μάτια ...
Μαρία, Μίκη, δικό σας:

άντε και καλή τύχη (μας) μάγκες

Ρε συ Παυλάρα μας λείπεις, αλλά δεν πειράζει, εσύ νάσαι καλά (!), έτσι κι αλλιώς μας άφησες τα τραγούδια σου να πορευόμαστε...

28/11/10

να ποιοί είμαστε λοιπόν σύντροφοι Λιλιπούα

Έπρεπε να δω τη σημερινή (πολύ καλή) εκπομπή του Σεραφείμ Φυντανίδη στην ΕΤ1 "Οι παρέες γράφουν ιστορία" για να καταλάβω επιτέλους ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ και που οδεύουμε οι νεοέλληνες.

Οι πρώην νέοι και νυν μεσήλικες (και ίσως λίγο παραπάνω) συντελεστές της εκπομπής του χατζηδακικού 3ου προγράμματος, που με το θράσος της νιότης τους, με το αδιαμφισβήτητο ταλέντο τους, μα βασικά με τη σοφή καθοδήγηση του Χατζηδάκι, έγραψαν τη δική τους ιστορία που την ονόμασαν ΕΔΩ ΛΙΛΙΠΟΥΠΟΛΗ. Ζήλεψα τρομερά αυτούς τους ανθρώπους, γιατί ζήσαν σε μια εποχή αναγέννησης, "ψαξίματος", ελευθερίας και δημιουργικού οργασμού, όσα δηλαδή λείπουν από εμάς σήμερα. Μες τη γενική κατήφεια και απογοήτευση η απλή αναφορά σε 'κείνες τις εποχές (που δυστυχώς δεν έζησα ή μάλλον ήμουν πολύ μικρός για να με ανακαλύψει ο Μάνος) εκπέμπει μια νοσταλγία, μια θύμηση ζωής και πολιτισμού. (Καλά είναι να αναφερόμαστε σήμερα στον πολιτισμό γιατί στα μνημόνια της ξετσιπωσιάς μας μόνο σαν αναφορά (και αν) θα ...μνημονεύεται.) Τί εποχές αλήθεια! Μετά την πτώση της χούντας ο λαός μας ήταν διψασμένος, ήταν έτοιμος να δεχθεί και να προσφέρει, τι έγινε όμως και χάθηκε ο δρόμος, σε ποια διασταύρωση κάναμε τη στραβοτιμονιά και δυστυχώς επιβεβαιώθηκε ο κανόνας πώς στη ζωή οι στραβοτιμονιές πληρώνονται, δεν υπάρχει όπισθεν, δεν υπάρχει χώρος για μανούβρες και πισωγυρίσματα, κοιτώντας μπροστά θα πρέπει να ψάξουμε για τη σωστή πορεία. Κοιτώντας μπροστά, αλλά πώς; αλλά πού;

Η αλήθεια είναι ότι ξέχασα να κλείσω την κωλοτηλεόραση και άκουσα τον Κουβέλη να μας επισημαίνει ότι η ΔΙΚΗ του Αριστερά δεν θα περιμένει, φαντάζομαι εννοεί όπως οι άλλες, των άλλων Αριστερές, να ξαναχτίσει την Ελλάδα από τις στάχτες της, αλλά θα την επαναφέρει από τα σημερινά ερείπια … Σύντροφε Κουβέλη, θαρρώ πως θα υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στατικότητος, μιας και όταν χτίζεις πάνω σε καμένα ερείπια κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί την μακροημέρευση της κατασκευής σου. Ρε συ Τζέφρυ δώσε ένα υπουργείο σε αυτόν και στην αριστερά Του να τελειώνουμε, άντε γιατί πολύ τηλεόραση είδαμε σήμερα και θα ξεκουτιάσουμε τελείως οι χρεωκοπημένοι δισέγγονοι των Λιλιπούα.-

25/11/10

κάθε σήμερα τρισχειρότερα

30 μέρες πριν τα χριστούγεννα, σύμφωνα με την ανελλιπή καθημερινή ενημέρωση, μέσω των ερτζιανών με την ευγενική και ξεσηκωτική χορηγία των Jumbo για τους ηλικιακά και μη παίδες εν ελληνικώ καμίνω, συντελούντος του αλλοπρόσαλλου καιρού (σστ! μη ξυπνήσει ο χειμώνας τη γαμήσαμε πετρελαιικά).

Αλλά, από ότι βλέπω και ακούω, μόνο τα jumbo χοροπηδούν με την ιδέα της έλευσης της στραγγιστικής γιορτής των λιπόβαρων γονεϊκών πορτοφολιών, άντε και μερικά καταστήματα, που με τις πολύχρωμες και ανοβοσβήνουσες βαριές –στυλιστικά και αισθητικά- διακοσμήσεις τους κάνοντας πράξη το: «η ελπίδα πεθαίνει τελευταία» ψυχορραγούν στην προσπάθειά τους να ρεφάρουν τις χαμένες εποχές των τροφαντών αγελάδων (;) οι οποίες έπεσαν θύματα κατασπαραγμού της βουλιμικής όρεξης ΟΛΩΝ μας (άι σιχτιρ γουρουνόμορφε και τερατόβαρε Αντί).

23/11/10

παρ' όλ' αυτά Κατερίνα ... χέστα Μαρία

θαρθεί καιρός (Κατερίνα Γώγου)
Θαρθεί καιρός που θα αλλάξουν τα πράγματα.



Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη
-μη βλέπεις εμένα- μην κλαις. Εσύ εισ' η ελπίδα.

Άκου θάρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές
με γυρμένους απέξω

Και τη δουλειά
θα τη διαλέγουμε
δε θάμαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι -σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες.

Να φυλάξεις μονάχα
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις και έννοιες σαν και αυτές
απροσάρμοστοι - καταπίεση - μοναξιά - τιμή - κέρδος - εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.

Είναι Μαρία -δε θέλω να λέω ψέματα- δύσκολοι καιροί.
Και θαρθούνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω -μην περιμένεις και από μένα πολλά-
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω μόνο:
"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".

Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ' όλα αυτά Μαρία.

18/11/10

σα συμβουλή ...

...προς τυχερούς διασωθέντες (μέχρι στιγμής)

  • Αγάπη μου, δεν νομίζεις ότι μετά από δέκα χρόνια σχέσης είναι καιρός να παντρευτούμε; - Και ποιος θα μας πάρει;
  • Μετά από 20 χρόνια γάμου, το ζευγάρι πάει κρουαζιέρα.Μια νύχτα με πανσέληνο βρίσκονται στο κατάστρωμα και με πολύ ρομαντική διάθεση λέει η γυναίκα: - Αγάπη μου, αν έπεφτα στη θάλασσα, θα μ' έσωνες; - Αν σου πω 'ναι', θα πέσεις;
  • Δύο φίλοι: - Μετά από 20 χρόνια γάμου είμαι ακόμα ερωτευμένος με την ίδια κοπέλα. - Καταπληκτικό! - Ελπίζω μόνο να μην το μάθει η γυναίκα μου...

17/11/10

έβγαλε βρώμα η ιστορία (;)

Δε με παραξενεύει, άλλωστε το ίδιο συμβαίνει σε όλες τις επετείους.
Δελτία τύπου, ανακοινώσεις, οι τηλεοπτικοί σταθμοί να αναπαράγουν με ετήσια ακρίβεια τις ίδιες εικόνες, να εκθειάζουν τους ίδιους ήρωες και να κριτικάρουν –κατά περίπτωση- τις συνέπειες και τα αποτελέσματα της εκάστοτε επετείου. Τα ραδιόφωνα … τα ίδια, απλά, έχουν την πολυτέλεια να σε αφήνουν να λειτουργείς σαν άνθρωπος, να επαναφέρεις στη μνήμη σου τα γεγονότα (για όσους τα ζήσαν) ή να τα φαντάζεσαι (για όλους εμάς που δεν …προνοήσαμε να γεννηθούμε νωρίτερα, αλλά ακούσαμε και διαβάσαμε τόσα πολλά).
17 ΝΟΕΜΒΡΗ σήμερα, μία ακόμη επέτειος. Οι ίδιες εικόνες. Τα ίδια τραγούδια. Δε λέω καταευχαριστήθηκα Μίκη και Λοίζο, αλλά η φετινή ημέρα του Πολυτεχνείου έχει μια άλλη, μια δική της πίκρα, που είναι πρωτόγνωρη σε τέτοια ένταση.

12/10/10

τσαμπουκαλεμένος και ...

.... Ι Σ Ο Β Ι Τ Η Σ
(τα χαιρετίσματά μου στον Κούγια)
είναι αυτό που λέμε: "Μ' ένα σμπάρο δυο τριγώνια" και τί τριγώνια ... κωλοτρίγωνια

3/10/10

πορνογραφία σημαίνει συνουσία...

τί σκατά να γράψεις ο αμέτοχος;  .... πέντε η ώρα που βραδιάζει..... πριν απ' τα μάτια μου ήσουν φώς...

παραμερίζεις τις κλιματίδες ...καληνύχτα

1/10/10

ΝΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!! ξαλάφρωσα

Δεν κρύβω ότι αισθανόμουν σαν απολίτιστος νεάτερνταλ, σαν το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη, σα το μαύρο πρόβατο μιας μη μου άπτου κοινωνίας, ιδανικά πλασμένης, αλλά τελικά είμαι απλά Έλληνας και σαν τέτοιος φερόμουν. Τι ανακούφιση, τι αγαλλίαση, τι ξαλάφρωμα ήταν αυτό! (ίσα με δέκα γαμ…ουπς, επίπεδοοοο!!!).
Κάθε φορά λοιπόν που έβγαζα το χέρι από το παράθυρο του αυτοκινήτου (βιαστικά για να προλάβω) για να μουντζώσω τον απέναντι, που έκανε την τρελή προσπέραση, κάθε φορά που από τις γεμάτες κερκίδες της Τούμπας σημάδευα, με το εσωτερικό της παλάμης μου, τον εκπρόσωπο της αθηναϊκής διαιτητικής παράγκας, κάθε φορά που αποσβολωμένος άκουγα στην τηλεόραση τον (πρώην) μπουχέσα και τους νυν Γ.Α.Π. και ποντικομαμή Παπακωνσταντίνου (τον κοντοχωριανό) και τρελαμένος έφτανα μέχρι την οθόνη, για να τους δώσω εξ επαφής το βραβείο της ανοιχτής παλάμης (αφήνοντας τα σημάδια να μου θυμίζουν για ολόκληρο το τηλεοπτικό βαρετό μου βράδυ τη στιγμή της απελπισίας και της έλλειψης πολιτισμού μου) … όχι δεν ήμουν βάρβαρος, αλλά έβραζε στις φλέβες μου το ελληνικό αίμα, που –τελικά- έχει μια ευαισθησία (μάλλον στα ερυθρά) στην κοροϊδία, στην ανοησία, στην μαλακία και εν γένει στους μαλάκες, που μας περιβάλλουν και μας καθοδηγούν σα λαό.
Όχι δεν πρόκειται για κρίση «Καρατζαφέρειας αλλοφροσύνης», ούτε για τις άλλες τις κρίσεις …τις γνωστές, απλά διάβασα ένα κειμενάκι με τίτλο: «Φάσκελο … το ελληνικό!», αν θυμάμαι καλά στο 7 της περασμένης Κυριακάτικης, το οποίο και σας παραθέτω. Και όπως είπαμε ε! Με την πρώτη ευκαιρία (θα βρείτε πολλές το εγγυώμαι) σηκώνουμε το χέρι, ανοίγουμε τα δάκτυλα και … ΝΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!! (το μαλάκα δεν είναι υποχρεωτικό)


Διαβάστε και αναθαρρήστε

«Σήμα κατατεθέν των Ελλήνων είναι η «μούντζα», όλοι το ξέρουμε. Αυτό που οι περισσότεροι αγνοούμε είναι ότι χρονολογείται από την αρχαία Ελλάδα, ήταν δε μεγάλη κατάρα. Η Α. Χριστοπούλου μας ξεδίπλωσε την ιστορία του φάσκελου, που λεγόταν σφάκελος, δηλαδή τρέμουλο, διότι οι κακούργοι δένονταν πάνω σε ένα τύμπανο, δηλαδή σανίδα, με τα χέρια, τα πόδια και το λαιμό πιασμένο σε κρίκους.
Πέντε οι κρίκοι, πέντε και τα δάκτυλα των δεμένων χεριών που άνοιγαν επειδή έτρεμαν, εξ ου και ο αποτυμπανισμός. Ετσι το πέντε έγινε ο αριθμός της κατάρας. Και όταν ήθελαν να καταραστούν κάποιον, μπογιάτιζαν το σπίτι του με μία ανοιχτή παλάμη, δηλαδή το μουτζούρωναν και να πώς έφτασε σε μας ως «μούντζα»…»

16/9/10

μία κοκορέτσι !

τα φασιστικά τερτίπια των απαγορεύσεων ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ, γιατί "έτσι μας αρέσει" και δεν κάνουμε διαφήμιση, απλά διεκδικούμε το δικαίωμά μας για μαυρισμένα πνευμόνια ... Εσείς υπαλληλίσκοι του ΔΝΤ τί ζόρι τραβάτε, άλλωστε μας έχετε πρήξει ήδη τα συκώτια και τ@@... Δεν μου λέτε; απόψε πώς θα δώ τον ΠΑΟΚ χωρίς τσιγάρο; Πάει κι η καρδιά (κάτι σπλήνες και εντεράκια έμειναν, κάποτε είχατε απαγορεύσει και το κοκορέτσι).

Μουσικοσυνθέτες, συγγραφείς και ποιητές υπέρ του καπνίσματος
Την αντίθεσή τους στην καθολική απαγόρευση του καπνίσματος στα κέντρα εστίασης και αναψυχής, διατύπωσαν τα μέλη του συντονιστικού οργάνου των επαγγελματιών καφέ-μπαρ και εστιατορίων, σε εκδήλωση στο βιβλιοπωλείο «Ιανός». Μεταξύ των ομιλητών ήταν οι μουσικοσυνθέτες Θάνος Μικρούτσικος, Σταμάτης Κραουνάκης, η συγγραφέας Ζηράνα Ζατέλη, ο ποιητής Δημήτρης Αρμάος, ο εκδότης Μανόλης Δελητζανίδης, οι οποίοι υποστήριξαν το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής.

2/9/10

θέλω βραβείο επιβίωσης

"Εμπιστέψου όχι όσους σε επαινούν για κάθε τι που κάνεις ή που λες, αλλά όσους σε επιπλήττουν για τα σφάλματά σου. "    ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ

Χωρίς να θέλω να γίνω ισοπεδωτικός, όλοι μας ακούσαμε και είδαμε, λίγους μήνες πριν, και διαπιστώσαμε την «αγάπη» με την οποία μας περιέβαλε τόσο η γερμανική πολιτική ηγεσία, αλλά όπως προέκυπτε από τα ρεπορτάζ και ο γερμανικός λαός (σίγουρα παραπληροφορημένος και κατευθυνόμενος για την κατάσταση στη χώρας μας).
Τον ισχυρισμό ότι, απλά ανησύχησαν για την οικονομική μας κατάσταση και για το μέλλον της χώρας μας τον απορρίπτω ως …ηλίθιο!

29/8/10

κάτι αξίζουμε και μεις

Σύμφωνα με έρευνα σε αγόρια διάφορων ηλικιών που έγινε στην Αμερική για την Παγκόσμια Ημέρα του Πατέρα, και στην ερώτηση για το ρόλο του στη ζωή τους οι απαντήσεις συνοψίστηκαν ως εξής:
6 χρονών: ο πατέρας μου τα ξέρει όλα
10 χρονών: ο πατέρας μου ξέρει αρκετά
15 χρονών: ο πατέρας μου δεν ξέρει τίποτα
20 χρονών: ο πατέρας μου κάτι ξέρει
30 χρονών: ο πατέρας μου έχει σωστή κρίση
40 χρονών: ο πατέρας μου ξέρει περισσότερα από εμένα
50 χρονών: ο πατέρας μου θυμάται πολλά
60 χρονών: ο πατέρας μου έπαιρνε πάντα σωστές αποφάσεις
70 χρονών: ΜΑΚΑΡΙ να ζούσε και να έπαιρνα τη γνώμη του.
από το busy bee

7/8/10

η εξόριστη βιβλιοθήκη της νεότερης ελλάδας ...

Ηλίας Πετρόπουλος - Ένας κόσμος υπόγειος


2/8/10

ενέδωσα (το κέρατό μου)

Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος
για τα ωραία και μεγάλα έργα
η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα
ενθάρρυνσι κι επιτυχία να σε αρνείται.
να σ’ εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,
και μικροπρέπειες κι αδιαφορίες.
Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις
(η μέρα που αφέθηκες κι ενδίδεις),
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,
και πιαίνεις στον μονάρχην Αρταξέρξη
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,
και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια.
Και συ τα δέχεσαι με απελπισία
αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.
Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει.
τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,
τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε.
την Αγορά το Θέατρο και τους Στεφάνους.
Αυτά πού θα σ’ τα δώσει ο Αρταξέρξης,
αυτά πού θα τα βρεις στη σατραπεία.
και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.
Κ.Π. Καβάφης - Σατραπεία

22/7/10

κάθε χρόνο το αναβάλλω ...

...πού θα μου πάει όμως ... κάποιο καλοκαίρι ... άκου τι λένε: "... Η φετινή πραγματεία των Υακινθείων είναι "ο χορός είναι η διαμαρτυρία του σώματος του ανθρώπου απέναντι στο Θεό, που του στέρησε τα φτερά από τους ώμους..."
Πρεμιέρα για τα "Υακίνθεια

Με το "χορό του κόσμου" ξεκινούν σήμερα στα Ανώγεια τα "Υακίνθεια" που φέτος συμπληρώνουν 13 χρόνια ζωής. Την εισαγωγή θα κάνει ο κ. Γιώργος Νικολακάκης, αναπληρωτής καθηγητής Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, ο οποίος θα δώσει ομιλία με θέμα "Κίνηση και χορός στο ρυθμό του κόσμου".

18/7/10

οι απέναντι

Toυς έβλεπα τόσο καιρό, να επιβεβαιώνουν την ύπαρξή τους μέσα από την ύλη.
Ένα συνεχές 'θέλω' η ζωή τους.
Τους έβλεπα να χτίζουν τούβλα μόνιμα, για πρώτο σπίτι, για δεύτερο, για εξοχικό, κι εγώ τελείωνα το μισθό την πρώτη του μηνός, μόλις έδινα το νοίκι, χωρίς να ξέρω πως θα βγάλω το μήνα.
Τους έβλεπα να αλλάζουν αυτοκίνητο κάθε δύο χρόνια.
Κι εγώ μ`ένα σαραβαλάκι 15ετίας, που όμως έχει όνομα, ( "Μελίνα" τ`όνομά του).
Που ποτέ δεν με έχει προδώσει. Δώρο ενός αγαπημένου προσώπου, που έφυγε από την ζωή. Συναισθηματικό το δέσιμο μεταξύ εμένα και της "Μελίνας". Που ακόμη κι αν είχα χρήματα, δεν θα την πούλαγα για να πάρω κάποιο καινούριο. Θα έμενε παρκαρισμένη εκεί να μου θυμίζει... όσα ποτέ δεν θα ξεχάσω.

2/7/10

η φύση έχει τον τρόπο της, ΕΜΕΙΣ δεν έχουμε

Α Ν Α Σ Ε Σ !!!


Σύμφωνα με μια έρευνα του πανεπιστημίου του Σικάγο εάν ο πλανήτης μας δεν είχε λουλούδια θα ήταν ζεστότερος και πολύ πιο ξηρός, σε σχέση με τις συνθήκες που επικρατούν σήμερα, ενώ εξαιτίας της ικανότητας αυτών των όμορφων φυτών να «προκαλούν» βροχή, η εξέλιξη στους τροπικούς θα είχε λάβει τελείως διαφορετική τροπή.
Τα φυτά, μέσω μιάς διαδικασίας που ονομάζεται αναπνοή, απορροφούν νερό, διαμέσου των ριζών τους, τ’ οποίο στη συνέχεια το απελευθερώνουν στην ατμόσφαιρα. Πρακτικά το 10% της συνολικής υγρασίας οφείλεται σε ανθοφόρα φυτά και ιδιαίτερα σε φτελιές, βελανιδιές, τουλίπες και τριανταφυλλιές τα οποία διαθέτουν εξαιρετικό συστήμα ριζών. Το αντικείμενο των μελετών του παλαιοντολόγου Kevin Boyce και του μελετητή κλίματος Zung Eun Lee αφορούσε την επίδραση που θα είχε στο παγκόσμιο κλίμα η απουσία των συγκεκριμένων φυτών, που έκαναν την εμφάνιση τους την Κρητιδική περίοδο. Κατά την προσομοίωση του κλιματολογικού μοντέλου του πλανήτη μας χωρίς αγγειόσπερμα, παρατηρήθηκε ελλάτωση στην διαδικάσια της αναπνοής κατά 75% ενώ διαπιστώθηκε οτι οι επιπτώσεις εντοπίζονταν κυρίως στις τροπικές περιοχές της Νοτίου Αμερικής. Υπολογίστηκε επίσης ότι η απουσία των αγγειόσπερμων οδήγησε στην μείωση του μέσου όρου των βροχοπτώσεων , κατά 300 χιλιοστά, ενώ στον ανατολικό Αμαζόνιο, η περίοδος των βροχών μειώθηκε κατά περίπου 3 μήνες. Το εντυπωσιακό είναι ότι η έκταση των συγκεκριμένων δασών, που δέχονται πάνω από 100 χιλιοστά βροχής μηνιαίως, μειώθηκε κατά 80%!
Τέλος, είναι αξιοσημείωτο ότι η ικανότητα αναπνοής των αγγειόσπερμων διαδραμάτισε ουσιαστικό ρόλο τόσο στην διαμόρφωση του κλίματος όσο και στην παρουσία και εξέλιξη άλλων ειδών πανίδας και χλωρίδας. Μάλιστα, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Boyce: «Διαμόρφωσαν το περιβάλλον κατά τέτοιο τρόπο ώστε να προωθήσουν στην ουσία την ίδια τους την ποικιλομορφία»
από το BLUE PLANET

30/6/10

τελικά δε βάζουμε μυαλό ...

...  όσες δεκαετίες κι αν περάσουν

28/6/10

"...Κόντρα είσαι στην ανασχετική ηλιθιότητα..."

Προς σοβαρογελοίους πολιτικατζήδες, κοάζουσες ξανθές κύριες  σεμνοαπρεπείς Κινησίες του γυάλινου κόσμου, λοιπούς εγχωρίους και εξωχωρίους ελληναράδες.
Ελευθέριος Ανευλαβής (τί έγραψε πάλι! τη μυρίζεις τη μπόχα)

«Έλα τώρα δεν πα να μην αρέσεις.
Κόντρα είσαι στην ανασχετική ηλιθιότητα».
Οδυσσέας Ελύτης.

Για πολλές μέρες, πολλούς μήνες, σίγουρα, χρόνια τώρα, φυσούσε, μέσα στη χώρα, ένας ζεστός αποπνικτικός λίβας, που ξερνούσε μιαν ανυπόφορη μπόχα. Μια μποχα μουλιασμένη με βρώμικη, λασπωμένη γλίτσα, που λέρωνε τα χέρια των ανθρώπων και τις ψυχές τους.

15/6/10

ένα παράπονο μόνο ...

Ρε συ Μάνο, μας μεγάλωσες και μας ...παράτησες!!! (σε μαύρα χάλια)
Ευτυχώς μας άφησες κληρονομιά

14/6/10

mpermperas *

Δε βγαίνει κουβέντα ρε γαμώτο και πού να πιάσουν καλά οι ζέστες.
Τέλειωσε ο Μάης, μπήκε ο Ιούνης και ο καιρός ευνοούσε τη …διακοποαβλεψία. Πού να πας με τέτοιο ψωφόκρυο; άσχετα αν υπεκφεύγαμε από το πραγματικό ερώτημα: Πώς να πας; και φυσικά δεν εννοώ με καράβι ή αεροπλάνο, αλλά όσο και να μετρώ δε βγαίνουν τα πούστικα. Αναπολώ προηγούμενα χρόνια που ο προγραμματισμός των επόμενων διακοπών άρχισε τις τελευταίες μέρες των διακοπών. Τώρα τι γίνεται; Τα κεφάλια μέσα και ας μας φάει ο «μπέρμπερας»(*) (για τους ανίδεους νότιους: =η ζέστη και ο καύσωνας). Και θα’χουμε και τους μαλάκες όλο το καλοκαίρι με τις εκλογές τους, αυτό πού το βάζεις; O κάθε ηλίθιος αρχοντίσκος θα συναγωνίζεται με τους άλλους (άλλου χρώματος) ηλίθιους αρχοντίσκους και θα μας τα πρήζουν. Θα μου πεις θα περνά και η ώρα … αλλά πάλι είναι κουραστικό και όταν μπλέκεις με ηλίθιους θα σε φάει η μαλακία, όπως λέει και ο λαός αυτό με τα πίτουρα και τις κότες. Άντε και καλό κουράγιο!!! (με τέτοια ζέστη από το πρωί δεν πρέπει να κουράζουμε και τη μηχανή).

7/6/10

γιατί ρε μας φτύνετε;

Έβλεπα χθες σε επανάληψη τον Χρόνη Μίσσιο στη ΝΕΤ στην εκπομπή της Κατρίτση. Ογδόντα χρονών πια ο Χρόνης και το μυαλό του έβγαζε φωτιές. Ζήλεψα τη δυάγειά του, ζήλεψα την ηρεμία στο πρόσωπό του, ζήλεψα και την όμορφη «γωνιά» που ζει. Ένας άνθρωπος που έζησε τα περισσότερά του χρόνια στις φυλακές και στις εξορίες προέτρεπε τους έλληνες σε αγώνες και πάλη.
Σε μια στιγμή, σα να έσπασε, σα να εξοργίσθηκε, είπε: «Γιατί ρε σεις φτύνετε αυτό το λαό;» Σε πρώτο πρόσωπο. Σαν άνδρας ζήτησε να μάθει το γιατί.
Ένας αγωνιστής που «ξόδεψε» τη ζωή του για τα πιστεύω του σε έναν απολογισμό, στο λυκόφως πια της ζωής του, δίπλα στο γεράνι του (δεν ξέρω αν είχε και κλειδί από κάτω), ακόμη αναρωτιέται, ακόμη δεν μπορεί να καταλάβει… Και ποιος μπορεί εκτός από «αυτούς»;
«ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΣΕΙΣ ΦΤΥΝΕΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΑΟ;»
Γιατί ρε σεις μας κάνετε να ντρεπόμαστε;
Είμαστε ένας λαός, που από την αρχή της ιστορίας μας δεν έχουμε πάψει να αγωνιζόμαστε, να θυσιαζόμαστε για την ελευθερία μας. Ατέλειωτοι αγώνες, αμέτρητες θυσίες …Γιατί;
Αντί να ντρέπονται οι Γερμανοί που αιματοκύλισαν τον κόσμο δυο φορές. Αντί να το βουλώνουν όλοι οι βορειοευρωπαίοι που δεν άφησαν ποτέ τον …καναπέ τους. Αντί να ντρέπονται οι Αμερικάνοι για τα χάλια που μας οδήγησαν … Ντρεπόμαστε εμείς να πούμε ότι είμαστε Έλληνες!!! Μας φτάσατε στο σημείο να συγχέεται ο ελληνισμός με την κλεψιά, το λάδωμα και τη ρεμούλα.
Ε! λοιπόν δε μας αξίζει αυτή η αντιμετώπιση.
Δεν είμαστε όλοι σαν τα μούτρα σας.
ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ ΦΤΥΝΕΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΑΟ;

η στατιστική στην υπηρεσία της ..ευχαρίστησης

από το blogareis

4/6/10

για λύπηση ...

Σαν άνθρωποι κάνουμε ένα μεγάλο λάθος νομίζοντας ότι το υγρό λυπημένο βλέμμα των ζώων οφείλεται στο δικό τους «παράπονο» και στα δικά τους ανεκπλήρωτα θέλω. Ίσως αυτή η εντύπωση να μας δημιουργήθηκε, απλά γιατί συνηθίσαμε να βλέπουμε τα ζώα σα θύματα της ανθρώπινης κακομεταχείρισης και βαναυσότητας, αφού καθημερινά βλέπουμε τέτοια περιστατικά.
Είναι όμως αυτή η αλήθεια ή μήπως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο;
Κάθε πρωί με αποχαιρετά μέχρι το αυτοκίνητο, ανέκφραστος σχεδόν, και με παρακολουθεί μέχρι φύγω και κάθε απόγευμα με υποδέχεται κουνώντας την ουρά του, «ζητιανεύοντας» το χάδι του καλωσορίσματος, αλλά πάντα με το ίδιο υγρό θλιμμένο βλέμμα. Εκτός από αυτόν, που μάλλον είναι τυχερός αφού έχει το σπίτι του, τα χάδια και την τροφή του, μια οικογένεια που τον αγαπά και θεωρείται πια βετεράνος, αφού μεγαλώνει με υπομονή και …κουράγιο τον τρίτο μπέμπη, υπάρχουν και άλλα πολλά αδέσποτα και μη, που δεν έχουν την ίδια φροντίδα και την τύχη, αλλά όλα έχουν το ίδιο βλέμμα όταν τολμούν να σε κοιτάξουν στα μάτια, υπερνικώντας το φόβο της ανθρώπινης τιμωρίας.
Μήπως τα ζώα τελικά ξέρουν κάτι περισσότερο από μας και απλά δεν μπορούν να μας του πουν ή μας το λένε με τον τρόπο τους, αλλά εμείς, λόγω ανικανότητας, ή δεν ξέρω τι άλλο αδυνατούμε να το καταλάβουμε; Αλλωστε τα ζώα είναι αυτά που έχουν διατηρήσει την επαφή τους με τη δημιουργό φύση και συμπεριφέρονται πάντα βάση των κανόνων της, των κανόνων της ζωής και της επιβίωσης. Εμείς, τα ανώτερα(;) νοήμονα …ζώα, είμαστε αυτοί που έχουμε αλλάξει τους κανόνες. Εμείς ασελγούμε καθημερινά με τον τρόπο ζωής μας πάνω στη φύση και στους αδύναμους (κατώτερους) συγκατοίκους μας, στους συνανθρώπους μας και τέλος στους ίδιους τους εαυτούς μας.
Υπάρχει περίπτωση τα ζώα να δημιουργούσαν κοινωνίες σαν τις δικές μας;
Είχαμε όλα τα φόντα και τις προϋποθέσεις και δημιουργήσαμε πόλεις τέρατα, γεμίζοντάς τες με δούλους, που τρέχουν καθημερινά και ολημερίς για να έχουν πράγματα, που δε χρειαζόνται, κοροϊδεύοντας τους ίδιους τους εαυτούς τους, αποφεύγοντας το ίδιο τους το βλέμμα.
Γίναμε δούλοι του ίδιου μας του δημιουργήματος. Σωρεύουμε πλούτο, χρήμα … ναι αυτά τα πολύχρωμα χαρτάκια, που τα τυπώνουν μηχανές, που οι ίδιοι φτιάξαμε, και για τα οποία σκοτωνόμαστε μεταξύ μας.
Καταστρέφουμε το ίδιο μας το σπίτι, τον πλανήτη που μας δημιούργησε, μας θρέφει και τέλος μας ανέχεται (για πόσο ακόμα;)
Είναι τρελό, αλλά ακόμη θεωρούμαστε νοήμονα όντα.
Και αναρωτιέμαι και γω ο αφελής παραπάνω, γιατί τα ζώα έχουν αυτό το λυπημένο βλέμμα, ενώ η απάντηση είναι τόσο απλή: Μα φυσικά γιατί μας βλέπουν, γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν την τόση ηλιθιότητα, τη βλακεία και το αδιέξοδο στο οποίο ζούμε.
Προσπαθούν να μας το πουν. Προσπαθούν να μας αφυπνίσουν, αλλά μάταια.
Τελικά αυτά μας λυπούνται …
ΥΓ. Δεν είναι ο πραγματικός ΠΑΟΚΗΣ στη φώτο, γιατί βαρέθηκα να κατεβάσω δική του φωτό, αλλά είναι "φτυστός" (και στη στάση που συνηθίζει) αν και είναι αρκετά πιο ...παππούλης

26/5/10

ο μεγάλος θεριστής (ναι ο γνωστός)

Έχουμε και λέμε:
Σύνταξη στα σαράντα (σαράντα να ’ναι οι ώρες τους κι εκείνες στο κρεβάτι), «τα Ταμεία θα πληρώνουν εφ’ όσον έχουν» (Λοβέρδος) αλλά πώς να έχουν αφού το κράτος δεν θα συμμετέχει, οι εργοδότες έχουν πάψει προ πολλού να συμμετέχουν και δεκάδες χιλιάδες «εισαχθέντες» δικαιούνται σύνταξης και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης χωρίς να έχουν ούτε ένα ένσημο, η χήρα δεν θα παίρνει σύνταξη αν είναι κάτω των 50 ετών (δηλαδή αφού ο 55άρης μας άφησε, ας πάει και η 45άρα χήρα να του κάνει παρέα) το επόμενο θα είναι διακοπή της σύνταξης μετά τα 75 αφού «δεν πεθαίνουν κιόλας» (πάλι Λοβέρδος) ο νεοπροσλαμβανόμενος αν είναι κάτω των 25 θα παίρνει πολύ πιο κάτω από τον βασικό, οι συλλογικές συμβάσεις πάνε περίπατο, τα ωράρια πεθάνανε, τα «δικά μας παιδιά» (στη Βουλή) 1900 καθαρά το μήνα (ήθελα να ‘ξερα αυτός που πηγαινοφαίρνει νεροπότηρα στους αγορεύοντες τόσα παίρνει;) οι υπουργοί και βουλευτές συνεχίζουν να χρησιμοποιούν αυτοκινητάρες τη στιγμή που στην Αγγλία καταργήθηκαν τα υπουργικά και στην Ιταλία μειώνονται οι μισθοί υπουργών και βουλευτών κατά 15%, η νέα λίστα φαρμάκων στέλνει τους ασφαλισμένους από γραφείο σε γραφείο, οι σύγχρονοι Γκαίμπελς συνεχίζουν από τηλεοράσεως να τρομοκρατούν τον απροστάτευτο λαό, τα καρτέλ να τον απομυζούν, οι αισχροκερδείς να τον αρμέγουν. Όλο και καινούρια μέτρα τάχα ζητάνε οι κακοί ξένοι και η κυβέρνηση αμύνεται των δικαίων του λαού(!!!)

20/5/10

η εποχή των σκιών

Είμαστε εδώ
Χωρίς να είμαστε
Αναπνέουμε
Περπατάμε
Μισούμε
Αγαπάμε
Αγοράζουμε
Πουλάμε
Μόνο και μόνο
Για να δικαιολογούμε
Την απουσία μας
Πώς μπορεί να ονομάζεται
Ένας κόσμος
Φτιαγμένος από σκιές
Ανύπαρκτων σωμάτων
Οι καθρέφτες αποτυπώνουν
Εντυπώσεις δυνατών ψευδαισθήσεων πόνου
Είμαστε όλοι
Ασθενικά αιμορραγούντα φαντάσματα
Μάταια προσπαθούμε ν' αφήσουμε τα χνάρια μας
Για την εποχή των πραγμάτων
Που θα ακολουθήσει
Τη δικιά μας εποχή των σκιών
Γιάννης Αγγελάκας
"Πώς τολμάς και νοσταλγείς, τσόγλανε;" (1999)

17/5/10

rest in peace Ronnie James Dio

Τι στο διάολο! Κηδειόχαρτο το κατάντησα το blog. Tώρα τελευταία ειδικά πολλά «ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΑΜΑΙ» ανάρτησα, οπότε δεν θα βάλω αυτή την επικεφαλίδα για τη ΦΩΝΗ που μεγάλωσε τη γενιά μου. RAINBOW, BLACK SABBATH. Αξέχαστα κομμάτια … Κρίμα! Δεν λέω υπάρχουν και καινούριες φωνές, αλλά ποιος μαθαίνει τα …περίπλοκα ονόματα; Ενώ το Dio ….


περισσότερα διαβάστε από εδώ που το ξεσήκωσα 

11/5/10

get up, stand up ...για να θυμάμαι

σαν σήμερα Bob Marley

7/5/10

rainbow in the dark

Νομίζω, ότι άρχισα να αμφισβητώ την blogοεπικοινωνία, την "πληκτρολογική αυτοψυχοθεραπεία" που προσπαθώ να κάνω εδώ μέσα ...
Νομίζω, ότι εδώ που φτάσαμε χρειάζεται ένα καλό format στο μυαλό μας ...
Νομίζω, ότι θα πρέπει να ξαναδούμε ορισμένα πράγματα από την αρχή ...
Νομίζω, ότι θα πρέπει να επανεξετάσουμε τη ζωή μας ...
Νομίζω, ... νομίζω ... νομίζω, όλο νομίζω, αλλά δε νομίζω καθόλου και είμαι πεπεισμένος (ο μαλάκας) ότι τελικά ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙΠΟΤΑ ... Πέσ' τα εσύ που ξέρεις ρε Dio ...


Υ.Γ. Τελικά δεν το απέφυγα το μέταλλο. Τώρα από την οργή είναι ... από την αμφισβήτηση ... παλιά αγάπη ... ή ίσως επειδή δεν έχω όρεξη να γράψω άλλο;  who knows 

5/5/10

καλύτεροι είστε όταν ...απεργείτε

Τελικά αυτοί δεν είναι άνθρωποι. Είναι η πιο σιχαμερή φάρα (φυσικά υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις) που υπάρχει. Όλοι μέρα έκαναν απεργία μην μπορώντας να δει ο κόσμος τον όγκο των απεργιακών κινητοποιήσεων και μόλις μυρίστηκαν αίμα σπάσανε την απεργία σαν να μην τρέχει τίποτα. Φυσικά στον βωμό της ενημέρωσης όπως λένε....
Ενημέρωση δεν υπήρχε πριν, δεν χρειαζότανε...
Τώρα όμως που πρέπει να εξυπηρετήσουμε τα συμφέροντα της εξουσίας, σαν καλά δουλικά τρέξαμε να πλασάρουμε τα τραγικά γεγονότα. Χωρίς σεβασμό στους ανθρώπους που χάθηκαν λίγη ώρα πριν, φτάνει να κάνουμε την δουλειά μας, να σπιλώσουμε τους δίκαιους αγώνες πατώντας πάνω σε ένα τραγικό συμβάν, πάνω σε μία δολοφονία.
Εκμεταλλεύονται την δολοφονία για να κάνουν νούμερα και να εξυπηρετήσουν την εξουσία.
 Μα πόσο κοράκια είστε, δεν αφήνετε σπιθαμή αίματος να πάει χαμένη.
Αφήστε τους άτυχους ανθρώπους που χάθηκαν ήσυχους... Επιτέλους σ αυτή την δύσμοιρη χώρα σταματήστε να εκμεταλλεύεστε την δυστυχία για επικοινωνιακό σας όφελος. Όλες οι πλευρές. Όλοι σας.Σεβαστείτε μια φορά σ αυτή τη κωλοχώρα τους νεκρούς... Έλεος πια...
Μα πόσο μαλάκες, δολοφόνοι είστε κάποιοι που ρίχνετε νερό στο μύλο της εξουσίας... που να έχετε το ίδιο τέλος.
Μα πόσο μαλάκες είναι αυτοί οι εργοδότες που είχαν στο κέντρο της Αθήνας τα καταστήματα τους ανοιχτά εξαναγκάζοντας μεροκαματιάρηδες να δουλεύουν εν μέσω επεισοδίων...που να πεθάνετε στην ψάθα.
ΥΓ. έλεος φασισταριό... 
από το PAOKland

30/4/10

Ήτανε λέει μια γριά πόρνη...

Ο τελευταίος αγαπητικός, μήνες τώρα την έσερνε στα παζάρια της Δύσης προσπαθώντας να την ξεφορτωθεί. Να την πουλήσει όσο -όσο. Λέγαν πως βαστούσε από γενιά αρχοντική, στα νιάτα της ήταν πεντάμορφη, την κυνηγούσαν καν και καν: πρίγκιπες, στρατηγοί και βασιλιάδες.



Όμως εκείνη άμυαλη, νέα, ευκολόπιστη ακολουθούσε την καρδιά κι όχι το μυαλό. Θύμα του κάθε λιμοκοντόρου, αγαπητικού με τα ωραία λόγια, που της έταζε λαγούς με πετραχήλια. Τόσοι και τόσοι τρύγησαν το κορμί και τα νιάτα της βάζοντας την να κοιμάται με τον ένα και τον άλλο, πουλώντας την στον κάθε αλήτη. Τάζοντας της γάμο, παιδιά, σπιτικό. Λόγια, λόγια, λόγια…

αντί βωμολοχιών ..

όπως άλλωστε το γράφω και στο προφίλ μου, δεν μου επιτρέπει η παιδεία(!!!) μου να εκφράσω αυτό ακριβώς που αισθάνομαι για τα λαμο ... γαμ... το μ..... . Έτσι, για να μη συγχύζομαι κιόλας, έψαξα (στη γειτονιά) και βρήκα αυτό το τραγουδάκι. Αλήθεια, που είναι εξαφανισμένη αυτή η ψυχή ... φωνάρα όμως ε; Αυτή δεν είναι που με έναν μπάρμπα είχαν ένα χαζοποπάκι τους eurithmics; Τέλος πάντων ... Κανονικά με την κατάσταση που είμαι μάλλον κάνα μέταλλο έπρεπε να βάλω, αλλά ας όψονται οι γιατροί που συνιστούν ...ηρεμία.

21/4/10

η λύση στον ωχαδελφισμό

Επειδή και γω αδυνατώ να ...βρίσω άλλο με την κωλοκατάσταση και τον ωχαδελφισμό μας  (άγγιξα ήδη τα όρια της γραφικότητας και της επανάληψης), και επειδή η φιλενάδα τα λέει και ωραία: Το αντιγράφω και γω από το ΚΟΚΚΙΝΟ ΜΠΑΛΟΝΙ . Βέβαια εγώ βρήκα τη λύση και την προτείνω (φωτό)
Μάλλον μας ψεκάζουν με κάτι…σίγουρα…και δεν είναι μόνο η γνωστή συναδέλφισσα που το υποστηρίζει. Τα πάντα το ίδιο υποδεικνύουν.
1ον. Μη πας μακριά…δες εμένα…έχω παραλύσει και δεν μπορώ να γράψω τίποτα!
2ον. Γίνεται ένας κακός χαμός έξω και δεν κουνιέται φύλλο! Ή μάλλον και λόγω αέρα, το μόνο που κουνιέται είναι τα φύλλα!
3ον. Σε πολύ λίγο χρόνο, μάλλον λιγότερο απ’ όσο υπολόγιζα, δεν θα έχω δουλειά! Και οι συνάδερφοι στο γραφείο…πέρα βρέχει!
Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, ενωμένο ΔυΝαΤό!
Πραγματικά, η σημερινή επέτειος είναι για να μας θυμίζει ότι κάποτε (κάποτε μόνο;) είχαμε χούντα! Στρατιωτική χούντα θα μου πείτε…που σε έστελνε “διακοπές” στη Μακρόνησο, στα Γιούρα και στο Παρθένι και σε άλλα “εξωτικά” νησιά. Αλλά και η επιβολή των μέτρων του ΔΝΤ που θα μας κάνει Αργεντινή, χούντα είναι. Για θυμηθείτε το κείμενο της Κροτ που έλεγε για την Αργεντινή και την φτώχια που υπάρχει εκεί μιας και φρόντισαν να την χρεωκοπήσουν (δείτε το κείμενο του Τσαλ).


20/4/10

Ανάσα αισιοδοξίας

ΔΕΙΤΕ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ
Όμορφο πράγμα η ελευθερία.

Το Σωματείο Ζωόφιλων Λευκάδος την περασμένη Κυριακή σε συνεργασία με το Κέντρο Προστασίας Άγριων Ζώων Αίγινας (Ε.Κ.Π.Α.Ζ.) απελευθέρωσε άγρια και υδρόβια πουλιά, προκειμένου αυτά να επιστρέψουν στο φυσικό τους περιβάλλον.
Πολλά ήταν τα παιδιά που πήγαν στο ραντεβού στο κάστρο του Γρίβα στην είσοδο της Λευκάδας (διασταύρωση για Πλαγιά - Περατιά). Εκεί είδαν και ένιωσαν πως πρέπει και είμαστε υποχρεωμένοι να συμπεριφερόμαστε σε όλα τα πλάσματα που ζουν μαζί μας πάνω στη γη.

Πανέμορφο βίντεο από το mylefkada.gr (εγώ το βρήκα από το ΛΕΟΝΤΟΚΑΡΔΟ). Ειλικρινά μου έφτιαξε το απόγευμα. Υπάρχει άραγε κάτι πολυτιμότερο από την ελευθερία; Το γρήγορο φτερούγισμα των πουλιών, η επιστροφή τους στη ζωή ίσως ακόμα και ένα κελάηδισμα ή τιτίβισμα που στη γλώσσα τους να σημαίνει ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Συγχαρητήρια φίλοι μου


16/4/10

αληταράδες

αναδημοσίευση από το "ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ"

Η σύμπραξή σας στην κατάντια της χώρας είναι δεδομένη. Εκείνο που δεν έχει αποδειχθεί ακόμα, είναι η σκόπιμη και συνωμοτική συμπεριφορά σας στη διαχείριση του δημόσιου πλούτου, των δημοσίων εσόδων και εξόδων. Για μένα είναι βέβαιο ότι συνειδητά διαλέξατε την οδό του «δε γαμείς…».
Εμείς και οι δικοί μας να περνάμε καλά κι όταν έρθει η ώρα της κρίσης, θα παραδώσουμε τη χώρα και τους ιθαγενείς της στους ξένους να σβύσουν τη φωτιά που εμείς ανάψαμε αλλά άλλους καίει.
Ανεπάγγελτοι στην πλειοψηφία σας (πόσοι από εσάς έχετε κολλήσει ένσημα από τίμια εργασία; Πού και πότε εργάστηκαν οι Κωστακογιωργάκηδες και τα τσιράκια τους;), βολεμένοι «κληρονομικώ δικαίω» ή αναρριχηθέντες «έρποντας, γλείφοντας και με τα κέρατά σας» διαμορφώσατε μια κοινωνία, έναν λαό «κατ’ εικόνα και ομοίωση» που στέλνει στη Βουλή και στα κυβερνητικά πόστα τους ομοίους του. Συνένοχοι λοιπόν, έκπληκτοι και τρεμάμενοι μπροστά στις συνέπειες της αλητείας των εκλεκτών μας, αναμένουμε τις ποινές. Ποινές όμως που θα καταλογιστούν μόνο στους συνενόχους, ενώ οι ένοχοι θα επιχαίρονται για τις νέες επιτυχίες που συνεπάγονται τη διατήρηση των κεκτημένων τους.

15/4/10

στο Μάριο



Εγώ θα αρκεστώ στο να του αφιερώσω ένα κομμάτι από το ΜΙΑ ΣΤΕΚΙΑ ΣΤΟ ΜΑΤΙ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΖΟΥΜΑ του πρόωρα –επίσης- χαμένου Νίκου Νικολαίδη. Ένα κείμενο που η γραφή του «συμμετέχει» στην τρεχάλα του μπατσοκυνηγιού.

«…Τα μάτια μου τσούζανε απ’ τα δακρυγόνα σειρήνες και γκλοπιές σφυρίζανε στην πλάτη μου.
Με είχαν αποκόψει μαζί με καμμιά δεκαριά στρωμένους στο κυνήγι και σπρώχνανε οι πούστηδες οι μαύροι μπάτσοι από Ακαδημίας προς τα κάτω Σινά Πανεπιστημίου σταυροδρόμι πού’ χανε κάνει μπλόκο άλλοι μαύροι και περιμένανε να μας τσακίσουνε. Ψιλόβρεχε και γλίστραγαν οι ελβιέλες μου άντε να κάνεις τσαλιμάκι τώρα να ξεφύγεις και σκάσαμε όλοι μπούγιο σβουριχτοί απάνω τους μαζί με τα ξαθήκια που μας κυνηγούσαν από πίσω και γίναμε όλοι ένας μπόγος πάνω στο πλακόστρωμα.


14/4/10

μυρωδιές, μυρωδιές, η αισιοδοξία της ελληνικής φύσης

Παρά τις τελευταίες ψιλοκρυουλιάρικες μέρες, η φύση έχει ζωντανέψει. Πρασίνισαν τα πάντα και οι μυρωδιές των φυτών μεθυστικές και αναζωογονητικές αυτή την εποχή. Η καλύτερη ώρα της ημέρας, το σούρουπο, με ένα φλυτζάνι τσάι ή καφεδάκι, αναζητώντας μυρωδιές, που προσπαθώ να "αποκωδικοποιήσω" και να καταλάβω από πού προέρχονται. Ένα από τα (λίγα) θετικά της ελληνικής επαρχίας και ειδικά εδώ στη βόρεια ελλάδα, που όντως απολαμβάνω, είναι αυτή η επαφή με την ανάσταση της φύσης, με το διαρκή αγώνα της για να επαναφέρει την ομορφιά και την απλότητα. Μπερδεμένα λόγια είν' αλήθεια, αλλά έτσι μού'ρχονται, μετά από την απογευματινή "μεθυστική" βόλτα. Για σας που είστε λιγότερο τυχεροί φίλοι μου, που ζείτε στις απάνθρωπες πόλεις μας, σας προτείνω μερικές λύσεις για να απολαμβάνεται μια έστω μικρή αρωματική επαφή (μερικές γλαστρούλες στη βεράντα μπορούν να κάνουν τη διαφορά)

Αρωματικα και Φαρμακευτικα Φυτα


13/4/10

κρίμα ρε γαμώτο ... γεια σου Μάνο

τί τό'θελα το βραδινό zapping στο δίκτυο; Το δημοσίευμα από το zougla.gr

"Αιφνίδιος θάνατος κλονίζει το χώρο της μουσικής. Ο Μάνος Ξυδούς, από τους Πυξ Λαξ, άφησε την τελευταία του πνοή, πιθανότατα από ανακοπή καρδιάς. Σύμφωνα με πληροφορίες ο γνωστός καλλιτέχνης αισθάνθηκε δυσφορία, ενώ έκανε πρόβες στο Olympico στο Νέο Φάληρο. Κατά τη μεταφορά του όμως στο Τζάνειο ο τραγουδιστής ξεψύχησε."

ένα τραγουδάκι του Μάνου Ξυδούς που δυστυχώς πάει γάντι με το ΑΝΤΙΟ  



τί στο διάολο πια: ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΜΑΛΑΚΑΣ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΤΟΠΟ

12/4/10

σ΄αυτόν τον (τρομοκρατημένο) τόπο τον βλακόστρωτο


Τουλάχιστον τότε, (το 2003 δεν ήταν με την εξάρθρωση (!!!) της 17Ν;) ήταν καλοκαίρι και η τρομολαγνεία ξεπλενόταν από τη θάλασσα (αν θυμάμαι καλά της βόρειας Εύβοιας), το μυαλό καθάριζε και εξαφάνιζε τις τσιριχτές ...τσιρίδες του Σόμπολου και των τσιρακίων του. Τότε τουλάχιστον σα κράτος αισιοδοξούσαμε με τα μεγάλα έργα ενόψει των ολυμπιακών αγώνων (που τώρα τους πληρώνουμε ΑΚΡΙΒΑ) και οι αμερικάνοι φίλοι μας -ευχαριστημένοι από το χτύπημα στην τρομοκρατία- μας πουλούσαν σε τιμή ευκαιρίας τα C4i τους.
Ενώ ΤΩΡΑ; Μέσα σε τέτοιο δημοσιοοικονομικό χάλι, με τα κοροϊδευτικά σχόλια των "ετέρων" μας, με τη δαμόκλειο σπάθη του ΔΝΤ πάνω από το κεφάλι μας, και ενώ όλοι μας στενάζουμε από τα "δίκαια" μέτρα του Γ.Α.Π., που εν μια νυκτί αποφάσισε ότι όλοι εμείς φταίμε για τα σκάνδαλά ΤΟΥΣ, για τις μίζες ΤΟΥΣ, για τους πελατειακούς διορισμούς ΤΟΥΣ, για την κακοδιαχείρισή ΤΟΥΣ, για τα κλεψιμέικά ΤΟΥΣ και ότι όλοι εμείς θα πρέπει πάλι να πληρώσουμε, ΕΜΕΙΣ οι μαλάκες ΤΟΥΣ!
Και μέσα στον πυρετό των μέτρων και ενώ νανουριζόμουν με τις πράες κουβέντες των οικονομικών συντακτών και γενικά οικονομικών ότι νά'ναι, που όλοι τους συμφωνούσαν για την αναγκαιότητα των ληστρικών μέτρων .... (γαμώ το κέρατό μου) η τσιρίδα του Σόμπολου ξύπνησε μνήμες.
Εντάξει ο Χρυσοχοίδης και ο στρατός των χαφιέδων του έπιασε μερικούς (ήδη γνωστούς, όπως οι ίδιοι αναφέρουν) τρομοκράτες του Ε.Α.
Ε! και τί έγινε; Και ποιός χέστηκε ρε σεις; Το σύστημά σας και οι πολιτικές σας "γεννούν" συνέχεια τρομοκράτες ...

ΤΗ ΝΟΜΙΜΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ ΜΑΣ, ΠΟΤΕ ΘΑ ΤΗΝ ΕΞΑΡΘΡΩΣΕΤΕ;
Ακούς Μάνο;

ευχαριστώ Μαρία που μου θύμισες το τραγουδάκι των active member

8/4/10

Για να θυμάμαι (σα σήμερα Ακης Πάνου και Gregory)

Τί μέρα κι' αυτή.
Αυτές είναι απώλειες, αναντικατάστατες.
Ο "υπηρέτης" και ο "Σέρ" του ελληνικού τραγουδιού ...


Το αφιέρωμα από το ibis
"Σε μια εποχή που στιγματίστηκε από την άνθηση της ελληνικής μουσικής και την ανάδειξη των μεγαλύτερων καλλιτεχνών ο Άκης Πάνου κατάφερε να ξεχωρίσει με τους σπουδαίους στίχους και τα ξεχωριστά του τραγούδια. Αντιδραστικός και εκκεντρικός τον χαρακτήριζε ο αυθορμητισμός και η ειλικρίνεια του που δεν απαρνήθηκε ακόμα και την ώρα που δικάζονταν για την δολοφονία του γαμπρού του.
Σαν σήμερα έφυγε όχι μόνο ο Άκης Πάνου αλλά και ο μεγάλος Γ. Μπιθικώτσης. Η συγκυρία μοναδική κάτω από το τεράστια μουσική κληρονομία και των δύο καλλιτεχνών.
Είναι αμέτρητα όσα μπορούν να γραφτούν για τους δύο καλλιτέχνες ωστόσο θα αρκεστούμε στην μικρή μας αναφορά στην ιστορία ενός από τα ομορφότερα λαϊκά τραγούδια της ελληνικής μουσικής.
θα κλείσω τα μάτια, και όπου με βγάλει....
Το 1967 ο Άκης Πάνου ηχογραφεί το "Θα κλείσω τα μάτια" με την φωνή του Γρηγόρη Μπιθικώτση. Το τραγούδι κυκλοφορεί μόνο για 15 μέρες αφού η λογοκρισία της Δικτατορίας το χαρακτηρίζει "κομμουνιστικό".
Ο συνθέτης δεν πτοείται και αναγκάζεται να αλλάξει τους στίχους δίνοντας μια άλλη διάσταση στους αρχικούς στίχους που αναφέρονται στην φτώχεια και στον αγώνα για επιβίωση. Μετά από 3 χρόνια η Βίκυ Μοσχολιού ερμηνεύει στα πρώτα της μουσικά βήματα την δεύτερη εκτέλεση του κομματιού. Μάλιστα ο ίδιος ο Γ. Μπιθικώτσης-που ανέδειξε την Βίκυ Μοσχολιού-πικραμένος από τις πολιτικές αντιδράσεις αρνείται να ξαναπεί το τραγούδι και το προσφέρει στην νεαρή τότε τραγουδίστρια. Ήταν η αρχή για την λαμπρή καριέρα του Άκη Πάνου.
Ο Γ. Μπιθικώτσης έχει δηλώσει για τον Άκη Πάνου:
"Μια μέρα μου έδειξε ένα άλλο τραγούδι που είχε γράψει "Θα το δώσω το ρολόι και θα πάρω κομπολόι". Του λέω "Μ' αρέσει θα το πώ". Και τον ξεκίνησα, τον πήγα στον Τάκη Λαμπρόπουλο στην Columbia. Το τραγούδι έγινε μεγάλη επιτυχία και έτσι μπήκε και εκείνος δυναμικά στα πράγματα. Μετά μου έδωσε κι άλλο ένα τραγούδι που έγινε και αυτό μεγάλη επιτυχία (αναφέρεται στο "Θα κλείσω τα μάτια"). Εκείνο που θυμάμαι και ξέρω καλά είναι ότι ο Άκης Πάνου έδωσε εκείνη την εποχή πολλά και ωραία τραγούδια....Έτσι πέρασε και αυτός στην ιστορία του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού. "
Απόσπασμα από το βιογραφικό βιβλίο "Γρηγόρης Μπιθικώτσης: Εγώ ο Σερ...." - Πάνος Γεραμάρης, εκδόσεις Κοχλίας.
Μερικά από τα σημαντικότερα τραγούδια του μουσικοσυνθέτη είναι:

ΑΣΤΕ ΜΕΕΕΕ!!!