26/12/09

Το Άλμπατρος με … αναπηρία ή στραβός είν’ ο γιαλός

Μια από τις (πολλές) μεγάλες μου αδυναμίες, είναι η σύγχυση που τραβάω με τις μαλακίες του κάθε μαλάκα, που βλέπω καθημερινά. Μετά από πολύ προσπάθεια –ειλικρινά- κατάφερα να «ξεπερνώ» τις μαλακίες, οι οποίες δεν με αφορούν άμεσα και δεν έχουν ουσιαστικό αντίκτυπο στη ζωή μου, αλλά σχεδόν πάντα πέφτω σε ηλίθιους, που με τις ηλιθιομαλακίες τους, είτε θα προσβάλλουν την αισθητική μου (και πότε δεν προσβάλλεται δηλαδή), είτε θα μου βρωμίζουν τον αέρα που αναπνέω, είτε απλά θα προκαλούν την πολιτική μου (με την ορθή έννοια πάντα) υπόσταση και την όποια εξυπνάδα μου (!). Και είναι τόσες πολλές αυτές οι περιπτώσεις, που η μόνη λύση που μπορώ να βρώ αυτή τη στιγμή, είναι να …προσλάβω κάποιον για να συγχύζεται για μένα, πράγμα αδύνατο βέβαια για τα οικονομικά μου, αλλά πάντα υπάρχει ελπίδα, με την ανεργία που διογκώνεται συνεχώς, να εμφανιστούν και …προσφορές. Πολλές φορές στο παρελθόν, αναρωτήθηκα και σκέφτηκα την περίπτωση να φταίω εγώ γι’ αυτή την κατάσταση, να είμαι δηλαδή εγώ «υπερευαίσθητος» στα μαλακοερεθίσματα. Να έχω δηλαδή, ένα είδος αναπηρίας, κι έτσι να μη μπορώ να δεχθώ σαν φυσιολογικές αυτές τις καταστάσεις. Αυτά δηλαδή, που εμένα με κάνουν να «κατεβάζω» χριστοπαναγίες και άλλα κοσμητικά, άλλοι να τα βλέπουν σα φυσιολογικές πράξεις, μαλακίες μεν, αλλά χωρίς να τους χαλάνε τη …ζαχαρένια. Τελικά κατέληξα στο συμπέρασμα ότι: ΕΙΜΑΙ ΑΝΑΠΗΡΟΣ!!!, γιατί ή στραβός θα’ναι ο γιαλός ή στραβά θα αρμενίζουμε, δε μπορεί να συμβαίνουν και τα δυο ταυτόχρονα (ή μήπως μπορεί;) Ένα από τα ποιήματα που αγαπώ, και …«κολακεύει» την αναπηρία μου, είναι και ΤΟ ΑΛΜΠΑΤΡΟΣ του Μπωντλέρ από τα ΑΝΘΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ, το οποίο και αντιγράφω απαγγέλλοντάς το:

«Πολλές φορές οι ναυτικοί, την ώρα να περνάνε,
πιάνουνε τα’ άλμπατρος –πουλιά της θάλασσας τρανά-
που ράθυμα, σαν σύντροφοι του ταξιδιού, ακλουθάνε
το πλοίο που μες στα βάραθρα γλιστράει, τα πικρά.

Μα μόλις σκλαβωμένα εκεί στην κουπαστή τα δέσουν,
οι βασιλιάδες τ’ ουρανού, σκυφτοί κι άχαροι πια,
τ’ άσπρα μεγάλα τους φτερά τ’ αφήνουνε να πέσουν
και στα πλευρά τους θλιβερά να σέρνονται κουπιά.

Αυτά πού’ ναι τόσο όμορφα, τα σύννεφα όταν σκίζουν,
πώς είναι τώρα κωμικά κι άσκημα και δειλά!
Άλλοι με πίπες αναφτές τα ράμφη τους κεντρίζουν,
κι άλλοι πηδάνε σαν κουτσοί, κοροϊδευτικά.

Μ’ αυτούς τους νεφοπρίγκιπες κι ο Ποιητής πώς μοιάζει!
Δε σκιάζεται τις σαϊτιές, τις θύελλες αψηφά,
μα ξένος μες στον κόσμο αυτόν που γύρω του χουγιάζει,
σκοντάφτει απ’ τα γιγάντια φτερά σαν περπατά.»


Υ.Γ. Συγχωρήστε τη «ζαλάδα» της γραφής μου, αλλά είναι από τα κωλολαμπάκια που γέμισαν κάθε γωνιά του οπτικού μου ορίζοντα (μόνο στον κώλο τους δε βάλανε).

22/12/09

μπαρμπαγιάννη ήσουν απ' τους αγαπημένους μου ΙΙ


Μπαρμπαγιάννη ήσουν από τους αγαπημένους μου ζωγράφους. Ίσως ήσουν και ο πρώτος που προσπάθησα να .. αντιγράψω. Η ζωγραφική σου ένας ύμνος της ανθρώπινης μορφής, ένας ύμνος του έρωτα …ένας ύμνος στη γυναίκα. Οι μορφές σου γήινες με την πλαστικότητα –πάντα- της νιότης … Ξεφύλλιζα λαίμαργα οποιοδήποτε έντυπο ή βιβλίο έπεφτε στα χέρια μου και αφορούσε είτε εσένα και τη ζωή σου, είτε την εργογραφία σου.
Χθες, την ημέρα της κηδείας σου, η ΝΕΤ έδειξε ένα πολύ καλό αφιέρωμα για τη ζωή και το έργο σου. Ο μεγάλος δάσκαλος. Ο τελευταίος της γενιάς σου. Ο «κολλητός» του Ελύτη και του Τσαρούχη. Ένας συμπαθητικός γεροντάκος, που πίσω από τον ξύλινο ήχο του μπαστουνιού του, έσερνε μια ζωή δημιουργίας και προσφοράς. Εντύπωση μου προκάλεσε το σχόλιό σου βλέποντας μια παλιά φωτογραφία με φίλους: «όλοι αυτοί πεθάναν … εμένα με αφήσαν να κλείσω την πόρτα…».
Και την έκλεισες δάσκαλε την πόρτα … στα μούτρα μας. Ήσουν ο τελευταίος μιας γενιάς που ονειρεύτηκε και ύμνησε μια Ελλάδα, για την οποία θα είμαστε περήφανοι, ένα λαό που έχει (ή είχε) τη δική του οπτική για τη ζωή και τις χαρές της … Έκλεισες την πόρτα δάσκαλε αφήνοντας μας έξω στην κακοποιημένη νεοελληνική αισθητική, στην πνευματική κακομουτσουνιά της προχειρότητας και της αρπαχτής. Στάθηκες τυχερός γιατί έζησες σε μια εποχή που η ομορφιά είχε τη δική της αξία, τη δική της μυρωδιά , το δικό της φως …. Μπαρμπαγιάννη, αυτός ο γδούπος από το κλείσιμο της πόρτας, με πόνεσε, αλλά ο πόνος αυτός ήταν γλυκός, σαν τις ώχρες σου, σαν το κόκκινο στα χείλη των κοριτσιών σου, σαν το πράσινο και το γκρι της ελιάς που τόσο αγάπησες …

Διαβάστε: Η έξοδος του Γιάννη Μόραλη του Δ.Σεβαστάκη

21/12/09

Μπαρμπαγιάννη ήσουν από τους αγαπημένους μου ...


Πλήρης ημερών, σε ηλικία 93 ετών, έφυγε από τη ζωή ο της λεγόμενης γενιάς του '30 και δάσκαλος Γιάννης Μόραλης. Γεννήθηκε στην Άρτα το 1916 και το 1927 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα. Το 1936 αποφοίτησε από την ΑΣΚΤ Αθήνας και, ως υπότροφος της Ακαδημίας Αθηνών, έφυγε, το 1937, για τη Ρώμη. Στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου φοίτησε στην Ecole Nationale des Beaux Arts, στα εργαστήρια ζωγραφικής και φρέσκο. Έργα του ανήκουν σε δημόσιες και ιδιωτικές σχολές στην Ελλάδα και το εξωτερικό ενώ δική του είναι η εγχάραξη στον εξωτερικό τοίχο του ξενοδοχείου Χίλτον.Παράλληλα εγγράφηκε στην Ecole des Arts et Métiers, για την σπουδή του ψηφιδωτού. Το 1947 εκλέχτηκε τακτικός καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών, από όπου αποχώρησε το 1983.Το 1949 με αρκετούς Έλληνες ζωγράφους μεταξύ των οποίων ο Νίκος Χατζηκυριάκος - Γκίκας, ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Νίκος Νικολάου και Νίκος Εγγονόπουλος, ιδρύουν την καλλιτεχνική ομάδα «Αρμός» και διοργανώνουν την πρώτη κοινή έκθεση στο Ζάππειο το 1950.Έχει εικονογραφήσει βιβλία (Ελύτη, Σεφέρη και άλλα), δημιούργησε τοιχογραφίες, σχεδίασε σκηνικά και κουστούμια για το Εθνικό Θέατρο Ελλάδος, το Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν, τα μπαλέτα του Ελληνικού Χοροδράματος.Βραβεύτηκε σε πολλές διεθνείς εκθέσεις, ασχολήθηκε με τη σκηνογραφία, την εικονογράφηση βιβλίων και δίσκων και την κεραμική.

15/12/09

Έφτασαν γ@μώτο

Αυτό μου έλειπε δηλαδή (συν τοις άλλοις ή και της άλλης)Q να περιμένω με ανυπομονησία τα χριστούγεννα !!! (Κορόϊδο) 11 μέρες για τα χριστούγεννα , μου θύμισε χθες η διαφήμιση των jumbo. Όσο κι αν φωνάζεις ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΗ ΒΑΣΙΛΗΣ , τα … «σκασμένα» κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν. Και μετά τη διαφήμιση τσουπ ο Γιωργάκης με τα νέα οικονομικά μέτρα … Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή (και τι ρέμα φουλαρισμένο από τη συνεχή βροχή). Η μόνη λύση λοιπόν είναι ο (κωλόγερος) ο … Αη Βασίλης που –εφόσον ήμουν και καλό παιδί(!)- να μου φέρει το δώρο της παρακάτω φωτό:

ΥΓ.: Βάλε και μερικές μελάνες

9/12/09

Και το παριζάκι, να το βάλετε εκεί που ξέρετε

Μιλάμε για μεγάλη ζαλάδα αυτή η διαφήμιση και το κακό είναι ότι σου "κολλάει". Με "έπιασα" χθες να το τραγουδάω και ...μου άρχισα τις σφαλιάρες και τα reset!!!

της Ρίκας Βαγιάνη από το Protagon

Το τελευταίο πράγμα που θα περίμενα ποτέ, ένα χρόνο και μία μέρα πριν τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, ήταν ότι θα εύρισκα μια Αθήνα, μια Ελλάδα να τραγουδάει. Ενωμένη. Μικροί και μεγάλοι, αγόρια και κορίτσια, μπαμπάδες και μαμάδες, έφηβοι και σπόρια. Υπάρχουν δεκάδες τραγούδια για την αυριανή μέρα-άλλωστε, οι ποιητές μας την έχουν πενθήσει προκαταβολικά και αγιασμένα: Από το «ω γλυκύ μου έαρ» ως το «σημαίες τώρα σε ντύσανε, παιδί μου εσύ κοιμήσου, κι εγώ τραβώ στ αδέλφια σου και παίρνω τη φωνή σου», ακόμα κι ως το «είμαι δεκαεξάρης, σας γαμώ τα Λύκεια»
Αντί για όλα αυτά, αυτές τις μέρες, οι Ελληνες τραγουδάμε ενωμένοι…το τραγούδι του Παριζάκη!
«Θα ’μαι καλό παιδί, άριστος μαθητής…»
«Θα κοιμηθώ νωρίς, θα είμαι συνεπής…»
Συνήθως δεν πιστεύω σε θεωρίες συνωμοσίες, αλλά αυτή η σύμπτωση είναι ικανή να με βάλει σε πειρασμό. Το παριζάκι είναι παντού. Σε ραδιοφωνικά σποτάκια, στο Ιντερνετ, στην τηλεόραση, σε προσφορές CD από περιοδικά που λυσσάνε στην επανέκδοση.
«θα ’μαι καλό παιδί, θα κάνω ό,τι πεις…»
Το τραγούδι μου έχει γίνει εφιάλτης, που δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Παρέες μπαμπάδων με τα αγόρια τους κατεβαίνουν χαρωπά τη Δημοκρατίας, λες και μόλις τους επέστρεψαν οι εξωγήινοι από απαγωγή μετά λοβοτομής. Κενό βλέμμα, ρομποτική φωνή, σινεφίλ ανατριχίλα από το Invasion of the Βody Snatchers,(σωστά, Θοδωρή); Κουρδιστά ντουέτα ανθρώπινων φωνητικών χορδών αναπαράγουν ηλεκτρονικά το στίχο με τις κατάλληλες κινήσεις ζόμπι:
«θα ’μαι καλό παιδί, άριστος μαθητής, αρκεί το παριζάκι μου να είναι υφαντής».
Γιέ μου, Οδυσσάκι μου, αγόρι μου, πρίγκιπα των ονείρων μου, είσαι πολύ μικρός ακόμα για να αποστηθίσεις το τραγούδι. Άσε τη μαμά να σου το εξηγήσει- σύντομα, άλλωστε, θα της εξηγείς εσύ.
Αυτό, αστέρι μου, είναι ένα τραγούδι που σου μαθαίνει πώς να ξεφτιλιστείς, και μάλιστα πώς να ξεπουληθείς στεγνά για ένα παριζάκι. Να ανταλλάξεις την απείθεια, την ανυπακοή, την αμφισβήτηση, για να αποκτήσεις πρόσβαση σε ένα αμφιβόλου ποιότητος αλεσμένο υποπαράγωγο κρέατος. Ακόμα κι αν δεν αντιλαμβάνεσαι, Οδυσσάκι μου, τις φρικώδεις αποκαλύψεις του μπαμπά «Στόφορου», στο blog όπου παραπέμπω τους φίλους του protagon η ουσία δεν αλλάζει. Μη μασάς αυτό το τραγούδι, φάε κάτι πιο υγιεινό:
(Γλυκιέ μου εσύ δεν χάθηκες, μέσα στις φλέβες μου είσαι,
Μέσα στις φλέβες ολονών, έμπα βαθειά και ζήσε)
Πάρτο αλλιώς Οδυσσέα. Ορθωσέ μου το λιλιπούτειο ανάστημά σου, ψήσε μου το ψάρι στα χείλη και πάρτο όλο, μα όλο, αλλιώς, παιδί μου, καμάρι της ζωής μου.
Χτύπα τα πόδια σου κάτω και δήλωσέ μου ότι δεν θα κοιμηθείς ποτέ ξανά, γιατί γουστάρεις να παίζεις κουκλοθέατρο μέχρι τις τρείς το πρωί. Ούτε θα κάνεις ποτέ ξανά μπάνιο επειδή αποφάσισες ότι θα είσαι βρώμικος για πάντα, ούτε θα διαβάσεις τα μαθήματά σου γιατί βαριέσαι, βαριέσαι, βαριέσαι. Ότι δεν θα είσαι συνεπής ποτέ, πουθενά, για κανένα αφασικό χάνο, επειδή έτσι σου το είπε ότι «πρέπει-να-είσαι-συνεπής». Κάνε με να σε κυνηγήσω. Κάνε με να θυμώσω. Κάνε με να προσπαθήσω να σε δελεάσω με αλλαντικά, για να σε φέρω στα νερά μου.
Εγώ: Και το παριζάκι; Τι θα γίνει, δεν θα το φας το παριζάκι;
Εσύ: Το παριζάκι σου να το πάρεις και να το βάλεις εκεί που ξέρεις, μαμά.
Αχ, γιέ μου, δεν ξέρεις πόσο περήφανη με κάνεις!

(*τα πλάγια γράμματα είναι από τα «Εγκώμια» της Μ. Πρασκευής και από το ποίημα «Επιτάφιος» του Γ. Ρίτσου)

5/12/09

Είναι ώρα ΕΥΘΥΝΗΣ για ΟΛΟΥΣ! (Δεκέμβρης 2009 ...Σκέψεις)

από τον ΑΝemos

Κάποιοι έχουν ήδη στήσει τα σκηνικά... Οι κάμερες παίρνουν θέση σε επίκαιρα σημεία... Οι κάμεραμεν και οι φωτογράφοι καθαρίζουν τους φακούς τους... Οι αστυνομικοί συντάκτες καθαρίζουν τα λαρύγγια τους. Πρωταγωνιστές και κομπάρσοι μαθαίνουν τις ατάκες τους, κάνουν πρόβα στα παρασκήνια και δίπλα στους σκουπιδοτενεκέδες. Τα μόνιτορ των καναλιών έχουν περαστεί με πανάκια ΑΖΑΞ. Το ίδιο κι εκείνα της ΓΑΔΑ. Οι καταστηματάρχες ξαναδιαβάζουν φωναχτά τους όρους των ασφαλιστήριων συμβολαίων τους. "Θραύση βιτρίνας", "καταστροφή εμπορεύματος". Ο Πάγκαλος θέλει να αποδείξει οτι είναι καλύτερος από τον Παυλόπουλο. Ο Χρυσοχοΐδης οτι είναι καλύτερος από τον Μαρκογιαννάκη. Ο αστυνομικός καλύτερος από τον αντιεξουσιαστή και ο αντιεξουσιαστής καλύτερος από τον χούλιγκαν.
Τα σενάρια κυκλοφορούν εδώ και πολλές εβδομάδες από χέρι σε χέρι... Τις τελευταίες ώρες αυτά τα σενάρια γίνονται όλο και πιο μαύρα...
Κάποια μάλιστα από αυτά δείχνουν να έχουν ευρύτερους στόχους. Πολύ ευρύτερους από σπασίματα, δακρυγόνα και φωτιές.
Κάποιοι, και από τις δύο πλευρές, ψάχνονται για έναν "δεύτερο γύρο". Ή έστω μια επανάληψη των περσινών.
Ομως το πέρσι δεν είναι ίδιο με το φέτος.
Μπορεί να είναι καλύτερο ή και χειρότερο.
Πάντως δεν είναι το ίδιο. Δεν είναι καν συγκρίσιμο.
Κι όποιος δεν μπορεί να δει διαφορά είναι καταδικασμένος.
Οπως και όποιος δεν καταλαβαίνει οτι οι εξεγέρσεις δεν γίνονται με προγραμματισμένα ραντεβού. Σαν να πηγαίνεις στον οδοντίατρο.
Η προγραμματισμένη επανάληψη είναι ΠΑΝΤΟΤΕ καρναβάλι. Είτε καρναβάλι με σουβλάκια και τσιπς. Είτε καρναβάλι θανάτου.
Οι μόνοι που θα χαρούν για ένα τέτοιο καρναβάλι θα είναι τα κανάλια και οι ακροδεξιοί. Οσο περισσότερη φωτιά, όσο περισσότερο αίμα, τόσο το καλύτερο!
Τα όρνεα έχουν ήδη καθίσει πάνω στις ταμπέλες και ξύνουν τα ράμφη τους περιμένοντας.
Οποιος δώσει σε αυτά τα όρνεα έστω και την ελάχιστη τροφή θα κατασπαραχτεί πριν προλάβει να πει "γουρούνι"!
Τα πράγματα δεν είναι καλά κι αυτό το γράφω όσο πιο ψύχραιμα γίνεται για να μην πατήσω κι εγώ τη μπανανόφλουδα της τρομολαγνείας.
Ομως οι δρόμοι θα είναι, τις επόμενες ημέρες, γεμάτοι μπανανόφλουδες.
Για όλους. Για τα νέα παιδιά που θα βγουν στους δρόμους, για την Αριστερά, για τη δημοκρατία, για τους πάντες...
Το θέμα είναι ποιος θα πατήσει τις λιγότερες.
Δύσκολες ώρες έρχονται.
Πολύ δύσκολες.
Είναι ώρα ΕΥΘΥΝΗΣ για ΟΛΟΥΣ!