Ο Μ Η Ρ Ι Α

«…Πρίγκιπα, ήρθε η ώρα να σου μιλήσω, οι υποχρεώσεις της βιοπάλης με ξαναρίχνουν στο τούνελ, η οικογένεια πρέπει να επιβιώσει, χρειάζεται να δουλέψω, να γίνω αχθοφόρος, ενώ χιλιάδες ερπετά θα κατατρώγουν το εσωτερικό μου, δεν προλαβαίνω, πρίγκιπα, να φωτίσω την άγνοιά μου, να φωτίσω το χώρο γύρω μου, πού ‘ναι τα διαβάσματα, τα φτερά από την τέχνη που δεν είδα, χωρίς προϋποθέσεις κι εγώ στον κόσμο, χωρίς σερμαγιά, μόνο δουλειά που με συνθλίβει, γιατί την ασκώ όχι με τις συνθήκες που θέλω, αλλά με αυτές που μου επιβάλλονται, συγκρούομαι με όσα συνωθούνται μέσα μου, ακόμη και σένα.
Πρίγκιπα, δεν ήσουν κάθαρμα, δεν ήσουν απόβρασμα επειδή μιλούσες, σε μια εποχή που το νεύμα της σιωπής έκανε θραύση, ναι, εσύ τολμούσες να μιλάς, να δηλώνεις την καταγωγή σου, να εκθέτεις τον Μάνρο, να ερωτεύεσαι τον Ίβο, δεσμά δεν είχες να χάσεις, σ’ αντίθεση μ’ εμένα που πνίγομαι στις δεσμεύσεις, δε μ’ αφήνουν να σε διασώσω, υπολογίζουν πως θα με διασύρεις, ακόμη είσαι σε θέση να και κόσμο και υπολήψεις; Είσαι επικίνδυνος, μια φωτιά στην ήρεμη ζωή μου, που, όχι, δε θα είναι ίδια μετά από εσένα, πρίγκιπα, θα με βλέπουν αλλιώς, θα πιστεύουν πως είμαι άλλος από αυτό που δείχνω. Ανιχνεύω μέσα μου έναν εσωτερικό όγκο που δε συγχωρεί, δε δικαιολογεί, έμαθε να κατακρίνει και να κατηγορεί όσους βάζουν εμπόδια στο δρόμο μου και δε μ’ αφήνουν να γίνω αυτό που θέλω. Κουράστηκα, πρίγκιπα, δε μ’ ενδιαφέρει να εκπληρώνω πολλούς ρόλους πια, πόσο καιρό θα ντύνομαι καρναβάλι ανάλογα με την περίσταση, θέλω έναν και μοναδικό ρόλο. Να μου γεμίζει τη ζωή, μια και μόνη φιλοδοξία, θέλω να γράφω, αλλά, πρίγκιπα, δεν είμαι σαν εσένα, δεν μπορώ να υπηρετήσω το θέλω μου, δεν έχω εφόδια για να απελευθερωθώ από τη βιοπάλη που κάνει τα αγαπημένα μου πρόσωπα να ευτυχούν και όχι να γκρινιάζουν ή να σέρνουν δραματικά την ύπαρξή τους. Δεν ήθελα να εξαρτώνται από εμένα, δε ζήτησα ποτέ εξαρτήσεις, ίσως από εγωισμό, ίσως επειδή λατρεύω την ανεξαρτησία. Αλλά κάθε ημέρα θυσιάζω τον εγωισμό μου άπειρες φορές, πρίγκιπα, γι’ αυτούς που αγαπώ. Όμως η κλίμακα αυτών των θυσιών είναι η λαιμητόμος της αθωότητας, παραμένω όμηρος κι εγώ, όμηρος όσων αγαπώ και δεν μπορώ να κάνω, όμηρος της ζωής που δε ζω, όμηρος όσων δε φτάνει ο χρόνος μου να πραγματοποιήσω κι είναι η αληθινή μου ζωή όμηρος της βιοπάλης, όμηρος μιας ζωής που δε θα ζήσω ποτέ. Τριγυρνώ, σαρώνω τα στοιχεία γύρω από εσένα, γυρεύω να πιαστώ, να χτίσω έναν κόσμο, τον δικό σου, που θα δημοσιεύσω πρίγκιπα, δε θα τον φορτώσω στο συρτάρι μου, δεν θα τον φάει η καταχνιά. Και μαζί με αυτόν και τον δικό μου. Μαζί, όμηροι σε αυτό το ταξίδι που δεν τελειώνει ποτέ.
Πρίγκιπα, τώρα σε συνδέω με το φως.
Για να σε σώσω. Για να σωθώ;»

ΚΟΣΜΑΣ ΧΑΡΠΑΝΤΙΔΗΣ- Τα δώρα του πανικού- Εκδόσεις Κέδρος