΄"Μνήμες τραγωδίας"

Όλες αυτές τις μέρες με τις φωτιές στην Αττική αναρωτιόμουν τί άραγε να έγινε με τις "ευθύνες" για τα θύματα του 2007 στην Πελοπόννησο. Όχι ότι περίμενα να λειτουργήσει η ...δικαιοσύνη και να αποδοθούν ευθύνες -που σίγουρα υπάρχουν-, αλλά το ρεπορτάζ του Μάκη Νοδάρου στη χθεσινή ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ με εξόργισε αλλά και μου θύμισε τους ανθρώπους που χάθηκαν τόσο άδικα ...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ

Μνήμες τραγωδίας
Του ΜΑΚΗ ΝΟΔΑΡΟΥ «Τριάντα πέντε νεκροί σε μια μέρα. Γιατί; Μια δικογραφία που δύο χρόνια δεν έχει ολοκληρωθεί. Γιατί; Δεν ξεχνάμε, δεν συγχωρούμε. Απαιτούμε την άμεση τιμωρία αυτών που ευθύνονται γι' αυτό το έγκλημα».
Με ένα «πανό-κατηγορητήριο» κατά των αρμοδίων, αναρτημένο πάνω από τα εκκλησάκια των θυμάτων που βρήκαν τραγικό θάνατο μέσα στις φλόγες το καλοκαίρι του 2007 στη στροφή του θανάτου στην Αρτέμιδα, κι ένα λιτό τρισάγιο, οι συγγενείς των νεκρών θυμήθηκαν χθες το απόγευμα τους δικούς τους ανθρώπους. Εκείνους που πριν από ακριβώς δύο χρόνια μαρτύρησαν μέσα στις φλόγες, αβοήθητοι και προδομένοι από ένα κράτος ανάλγητο και πλήρως αποσυντονισμένο...
Κάποιοι την προηγούμενη νύχτα, γλιστρώντας στο σκοτάδι σαν τα φαντάσματα, μετέβησαν στον τόπο του μαρτυρίου και κατέστρεψαν το πανό που είχαν αναρτήσει οι συγγενείς των θυμάτων.
«Είναι εκείνοι που προκάλεσαν τον όλεθρο, τον θάνατο και την καταστροφή. Είναι τα ίδια πρόσωπα που δεν θέλουν να λάμψει η αλήθεια για τα όσα τραγικά συνέβησαν το καλοκαίρι του 2007 στην Ηλεία. Είναι εκείνοι που προσπαθούν να κουκουλώσουν την αλήθεια», λέει με οργή στην «Ε» η Χριστίνα Δρακοπούλου, αδερφή του αδικοχαμένου δασοπυροσβέστη Γιάννη Δρακόπουλου, που δίνει εδώ και δύο χρόνια τη δική της μάχη προκειμένου να λάμψει η αλήθεια.
Μαυροφορεμένες γυναίκες με λουλούδια στα χέρια και εκατοντάδες ανώνυμοι πολίτες από όλα τα μέρη της Ηλείας συγκεντρώθηκαν χθες το απόγευμα στον τόπο του μαρτυρίου στην Αρτέμιδα, κάτω από ένα συννεφιασμένο ουρανό, για να κλάψουν και να θυμηθούν ξανά δύο χρόνια μετά τους σαράντα τέσσερις συνολικά συνανθρώπους μας που χάθηκαν άδικα μέσα στις φλόγες το καλοκαίρι του 2007.
Την Αγγελική 15 ετών, τη Μαρία 12, την Αναστασία 11, τον Κωνσταντίνο 5, τα τέσσερα αγγελούδια της οικογένειας του τραγικού πατέρα Γιώργου Παρασκευόπουλου, τον Φίλιππο 5 και την Ιωάννα 5 ετών, τα παιδιά της οικογένειας Αλεξανδρόπουλου που κανείς πια δεν ακούει το γέλιο τους, πυροσβέστες που έπεσαν ηρωικά την ώρα του καθήκοντος, τον Γιάννη Δρακόπουλο, τον Ανδρέα Τζούμα, τον Αθανάσιο Νιάρχο, τον αγροφύλακα Γιάννη Σιορδίνη και τόσους άλλους...
«Οι άνθρωποί μας δεν γυρνούν πίσω. Θέλουμε επιτέλους να μάθουμε όλη την αλήθεια για το τι έγινε εκεί, και βέβαια να αποδοθούν ευθύνες εκεί που υπάρχουν προκειμένου να νιώσουμε και εμείς δικαιωμένοι. Ολος ο αγώνας μας είναι για να μάθουμε τι πραγματικά έγινε. Δεν μας ενδιαφέρει η οικονομική αποζημίωση, αλλά μας πειράζει που δεν μιλάει κανένας. Η οικογένειά μου έχασε μέσα σε μία μέρα έξι μέλη της...», λέει στην «Ε» ο Σπήλιος Κάρτας, που έχασε τα τέσσερα ανίψια του -την Αγγελική, τη Μαρία, την Αναστασία και τον Κωνσταντίνο- την αδερφή του Αθανασία και τον αδερφό του Χαρίλαο.
«Το μόνο που θέλουμε είναι να βρεθούν οι ένοχοι για ό,τι έχει γίνει. Δεν μπορεί να χάθηκαν τόσοι άνθρωποι και να μη φταίει κανείς. Δεν μπορεί να κάνει ο κάθε ένας ό,τι θέλει, χωρίς να σέβεται τον άλλο... Δεν μπορεί να χάνονται τόσες ανθρώπινες ζωές και να μην αφήνει κανένας την καρέκλα του από φιλότιμο και μόνο... Γράψτε το αυτό να το διαβάσει ο πρωθυπουργός» - μας ψιθυρίζει μια ηλικιωμένη γυναίκα με δάκρυα στα μάτια, που κρατά σφιχτά στην αγκαλιά της τη φωτογραφία του γιου της που χάθηκε μέσα στις φλόγες.
nodaros@enet.gr