Δόκανο

Μέχρι που; / Μέχρι πότε;
Πόσο πια μπορεί να αντέξει, πόσο μπορεί να αντισταθεί κι αυτό –ο λίγος- εγωισμός;
Πολεμιέται …. Βάλλεται …/ Η ανάγκη του τίποτα.
Τα ανούσια και μεγαλόστομα «πρέπει», συρματοπλέγματα στα πόδια μου.
Δόκανο, δόκανο, παγίδα./Δαγκώνεις το πόδι σου./Το κόβεις …
Πόνος, απελπισία, πόνος, πόνος./Ψάχνεις γιατρειά.
Μετανοιώνεις. Γρασάρεις τη παγίδα. Καινούργιο το δόκανο.
Βήματα όπισθεν. Τίποτα δε συνέβη … παρελθόν, λήθη … Επιστροφή ΠΟΥ;
«Σκάσε και κολύμπα μαλάκα»
Ποτέ μου δε μπόρεσα να μάθω κολύμπι …
Ξαναδαγκώνεις. Ο ίδιος πόνος./Το βλέμμα στον ουρανό./Διέξοδος.
Ξαναγρασάρεις, ελευθερώνεσαι./Νέα ελπίδα, φτερουγίσματα
Ποτέ μου δε μπόρεσα να μάθω να πετώ…
ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ … ΚΑΠΟΤΕ ΘΑ ΜΑΘΩ ΝΑ …ΜΑΘΑΙΝΩ