17/11/08

17 ΝΟΕΜΒΡΗ 2008; Άσε καλύτερα


Χωρίς να το ζήσουμε.
Ετσι μας τό’παν.
Ετσι το είδαμε στα ντοκιμαντέρ της τηλεόρασης, στα «επίκαιρα» της εποχής….
Λες και περάσαν αιώνες ατέλειωτοι.
Χρονιές λήθης και βουβαμάρας.
Μια γιορτή για λίγους πια.
Κάτι λογίδρια στα σχολεία…
συγκεντρώσεις-επεισόδια για τα τρομοδελτία.
Ευκαιρία για θύμησες για λίγους τυχερούς-άτυχους, που από τη μια στιγμή στην άλλη, (χωρίς καν να το υποψιαστούν) σημαδεύτηκαν για πάντα.
Ένα σημάδι ΖΩΗΣ που το κουβαλάνε κρυμμένο μέσα τους.
Βάρος δυσθεόρατο και γλυκό σαν μια οικογένεια που χάσαν, που την προσπέρασαν τα γεγονότα και οι εποχές.
Μια αμυχή στην ψυχή τους.
Καμουφλαρισμένη για τους περισσότερους.
Δεν είναι για μοίρασμα.
Είναι κατάδική τους.
Να τη βγάλουν να τη γιατρέψουν; Πού; Πώς;
Ασε, καλά είναι εκεί που βρίσκεται.
Φυλαγμένη, απροσπέλαστη, αμόλυντη.
Μια αμυχή στο βάθος του χρόνου και της ζωής τους.
Αν τη βγάλουν στον αέρα θα μολυνθεί, θα κακοφορμίσει.
Θα την αρπάξουν οι σκύλοι της τηλεοπτικής μας γειτονιάς.
Θα την τριγυρίζουν σαν τρόπαιο μέχρι να τη θάψουν σε καμιά αλάνα για να τη βγάλουν αργότερα (ίσως του χρόνου τέτοια εποχή) όταν πεινάσουν.
Άσε…
Άσε που μπορεί να ήταν απλά ένας νεανικός ενθουσιασμός…
Μια τρέλα που πήρε διαστάσεις (;)
Ένα όνειρο που φαντάζει αληθινό από ένα παιχνίδι, μια παραξενιά του υποσυνείδητου.
Άσε καλύτερα.
Και μεις οι «άλλοι»;
Παπαγαλιστές μιας εξέγερσης, που –δήθεν- έγινε για μας.
Επαίοντες της ορθόδοξης πολιτικής ευστάθειας.
Εισπράκτορες ιδανικών.
Κραδαίνουμε το προσκυνοχάρτι της συγκατάβασης, της συμμετοχής, τους ΧΡΕΟΥΣ.
Με ενθουσιασμό και προσποιητή θλίψη και περηφάνια (γιατί;) καταθέτουμε:
Απόψεις, συνθήματα, έννοιες και νοήματα,
μεταλλαγμένα γαρύφαλλα, με βιάση πριν ξεβάψουν από τον ήλιο ή τη βροχή (συνήθως) και εμφανιστεί το πραγματικό τους χρώμα ή η αχρωμία τους.
Η αναπλαστικά διαμορφωμένη συνείδησή μας χωρά τα πάντα:
Επαναστάσεις, εξεγέρσεις και διεκδικήσεις, αλλά και ατολμία, ανωνυμία, σιωπή … ερωτήματα πριανθισμένα με οργή για το δίκιο που μας πνίγει:
Εμείς θα τα βάλουμε με τις Τράπεζες που κλέβουν νομότυπα;
Εμείς με την κυβερνητική αδιαλλαξία;
Εμείς θα διεκδικήσουμε καλύτερες συνθήκες ζωής;
Εμείς θα διεκδικήσουμε την ΠΑΙΔΕΙΑ;
.
.
Ε!! Όλα εμείς θα τα κάνουμε;
Καλά για μας δεν αγωνίστηκε η νεολαία το ’73;
Γιατί πρέπει να ΞΑΝΑδιεκδικήσουμε;
Ποιό είναι τέλος πάντων αυτό το νόημα του Πολυτεχνείου;
Μήπως απλά συμπίπτει με το νόημα της ζωής μας;
Μήπως η κάθε γενιά πρέπει να έχει την αμυχή της; - καλά κρυμμένη μέσα της.
Αλήθεια πότε ματώσατε τελευταία;

«ΗΤΑΝΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ, ΑΧ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ …»

Δεν υπάρχουν σχόλια: