για λύπηση ...

Σαν άνθρωποι κάνουμε ένα μεγάλο λάθος νομίζοντας ότι το υγρό λυπημένο βλέμμα των ζώων οφείλεται στο δικό τους «παράπονο» και στα δικά τους ανεκπλήρωτα θέλω. Ίσως αυτή η εντύπωση να μας δημιουργήθηκε, απλά γιατί συνηθίσαμε να βλέπουμε τα ζώα σα θύματα της ανθρώπινης κακομεταχείρισης και βαναυσότητας, αφού καθημερινά βλέπουμε τέτοια περιστατικά.

Είναι όμως αυτή η αλήθεια ή μήπως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο;

Κάθε πρωί με αποχαιρετά μέχρι το αυτοκίνητο, ανέκφραστος σχεδόν, και με παρακολουθεί μέχρι φύγω και κάθε απόγευμα με υποδέχεται κουνώντας την ουρά του, «ζητιανεύοντας» το χάδι του καλωσορίσματος, αλλά πάντα με το ίδιο υγρό θλιμμένο βλέμμα. Εκτός από αυτόν, που μάλλον είναι τυχερός αφού έχει το σπίτι του, τα χάδια και την τροφή του, μια οικογένεια που τον αγαπά και θεωρείται πια βετεράνος, αφού μεγαλώνει με υπομονή και …κουράγιο τον τρίτο μπέμπη, υπάρχουν και άλλα πολλά αδέσποτα και μη, που δεν έχουν την ίδια φροντίδα και την τύχη, αλλά όλα έχουν το ίδιο βλέμμα όταν τολμούν να σε κοιτάξουν στα μάτια, υπερνικώντας το φόβο της ανθρώπινης τιμωρίας.

Μήπως τα ζώα τελικά ξέρουν κάτι περισσότερο από μας και απλά δεν μπορούν να μας του πουν ή μας το λένε με τον τρόπο τους, αλλά εμείς, λόγω ανικανότητας, ή δεν ξέρω τι άλλο αδυνατούμε να το καταλάβουμε; Αλλωστε τα ζώα είναι αυτά που έχουν διατηρήσει την επαφή τους με τη δημιουργό φύση και συμπεριφέρονται πάντα βάση των κανόνων της, των κανόνων της ζωής και της επιβίωσης. Εμείς, τα ανώτερα(;) νοήμονα …ζώα, είμαστε αυτοί που έχουμε αλλάξει τους κανόνες. Εμείς ασελγούμε καθημερινά με τον τρόπο ζωής μας πάνω στη φύση και στους αδύναμους (κατώτερους) συγκατοίκους μας, στους συνανθρώπους μας και τέλος στους ίδιους τους εαυτούς μας.

Υπάρχει περίπτωση τα ζώα να δημιουργούσαν κοινωνίες σαν τις δικές μας;

Είχαμε όλα τα φόντα και τις προϋποθέσεις και δημιουργήσαμε πόλεις τέρατα, γεμίζοντάς τες με δούλους, που τρέχουν καθημερινά και ολημερίς για να έχουν πράγματα, που δε χρειαζόνται, κοροϊδεύοντας τους ίδιους τους εαυτούς τους, αποφεύγοντας το ίδιο τους το βλέμμα.

Γίναμε δούλοι του ίδιου μας του δημιουργήματος. Σωρεύουμε πλούτο, χρήμα … ναι αυτά τα πολύχρωμα χαρτάκια, που τα τυπώνουν μηχανές, που οι ίδιοι φτιάξαμε, και για τα οποία σκοτωνόμαστε μεταξύ μας.

Καταστρέφουμε το ίδιο μας το σπίτι, τον πλανήτη που μας δημιούργησε, μας θρέφει και τέλος μας ανέχεται (για πόσο ακόμα;)

Είναι τρελό, αλλά ακόμη θεωρούμαστε νοήμονα όντα.

Και αναρωτιέμαι και γω ο αφελής παραπάνω, γιατί τα ζώα έχουν αυτό το λυπημένο βλέμμα, ενώ η απάντηση είναι τόσο απλή: Μα φυσικά γιατί μας βλέπουν, γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν την τόση ηλιθιότητα, τη βλακεία και το αδιέξοδο στο οποίο ζούμε.

Προσπαθούν να μας το πουν. Προσπαθούν να μας αφυπνίσουν, αλλά μάταια.

Τελικά αυτά μας λυπούνται …
ΥΓ. Δεν είναι ο πραγματικός ΠΑΟΚΗΣ στη φώτο, γιατί βαρέθηκα να κατεβάσω δική του φωτό, αλλά είναι "φτυστός" (και στη στάση που συνηθίζει) αν και είναι αρκετά πιο ...παππούλης