Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω, να συνειδητοποιήσω, πώς στο διάολο βρίσκομαι εδώ. Μήπως είναι μόνο ένας εφιάλτης; …
Αύριο ξημερώνει η 3η Μαρτίου. Η μέρα που έχει προγραμματιστεί να γίνει το πρώτο μεγάλο χτύπημα στο καθεστώς. Προγραμματίστηκε! Ναι, αλλά άλλοι προγραμματίζουν και άλλοι είναι τώρα κρυμμένοι στο παλιό αντλιοστάσιο, στην ανατολική πλευρά της λίμνης περιμένοντας να νυχτώσει για να εκτελέσουν τα …προγραμματισθέντα.
Ποια τρέλα; Ποια απόγνωση; Ποια άγνοια κινδύνου μας οδήγησε εδώ;
Όλα μαζί και το καθένα χωριστά και πολλά άλλα.
Το Όραμα, η Ελπίδα, για ένα καλύτερο αύριο. Όραμα και Ελπίδα, οι λέξεις πυροκροτητές όλων των εξεγέρσεων. Εξεγέρσεις που άλλες χάθηκαν, άλλες πνίγηκαν στο αίμα, άλλες πουλήθηκαν και άλλες προδόθηκαν μαζί με τους ονειροπόλους, τολμηρούς εξεγερθέντες. Τόσοι αγώνες, τόσες εξεγέρσεις, τόσες θυσίες και ποιο το αποτέλεσμα; Όλος ο κόσμος κυβερνιέται πια από απολυταρχικά-φασιστικά καθεστώτα, που σα κοράκια όρμηξαν να κατασπαράξουν ότι αποφάι ξέμεινε από τη λαίλαπα των αφεντικών του χρήματος. Άραγε μέχρι πότε μπορούν να αντέξουν η Ελπίδα και το Όραμα; Μπορεί η Ελπίδα να υπάρξει δίχως Όραμα και το Όραμα χωρίς Ελπίδα; Δεν ξέρω.
Δεν ξέρω, αλλά κοιτώντας αυτά τα αμούστακα παιδιά απέναντί μου και το βλέμμα τους, που παίζει σε κάθε ήχο της εγκατάλειψης και των αμέτρητων ποντικιών μέσα στο ρημαγμένο κτίσμα, νοιώθω μια κάποια σιγουριά. Μια ζεστασιά.
Δε γαμιέται, θα δείξει. Λίγες ώρες απομένουν ακόμη μέχρι να νυχτώσει καλά.
Ένας υπνάκος θα κατεύναζε την ένταση, αλλά τέτοιες ώρες, τέτοιες …αϋπνίες. Σουρούπωσε. Τα φώτα της γέφυρας άναψαν θαμπώνοντας και κιτρινίζοντας το νέφος της βραδινής υγρασίας. Σαν τις παλιές φωτογραφίες και τις καρτ ποστάλ που διαφήμιζαν την περιοχή μας για να προσελκύσουν τους τουρίστες και τα πορτοφόλια τους. Ωραίες εποχές!
Τελικά, αυτός που τσίμπησε από την διαφημιστική καμπάνια του δήμου, ήμουν εγώ, που αποφάσισα -εν μια νυκτί- να γυρίσω στη γενέθλια γη, με το επίσημο πρόταγμα του σωστού μεγαλώματος των παιδιών.
Ήταν η εποχή, που τα περιβαλλοντικά προβλήματα και η ανθρώπινη ασφυξία των πόλεων οδήγησαν πολλούς οικολόγους (σαν εμένα τρομάρα μου) να πάρουν την απόφαση για επιστροφή στη φύση (;) Για τα παιδιά ήταν όντως μια καλή αλλαγή.
Α! τα παιδιά-«σκυλιά». Ακόμη θυμάμαι και συγχύζομαι το επεισόδιο με τον ομοιόβαθμό μου στην τοπική οργάνωση λοχαγό Καζαρπίδη. Σπασαρχίδη έπρεπε να τον λένε. Αρνήθηκε λοιπόν ο αθεόφοβος να ηγηθεί της επιχείρησης, σαν αρχαιότερος, γιατί λέει «έχει παιδιά…» Δηλαδή τα δικά μου ρε μαλάκα, χέστη, τι είναι σκυλιά; Μια ζωή γλύφτης, ευθυνόφοβος και δειλός. Τον ξέρω από μικρό παιδί. Μαζί μεγαλώσαμε. Πάντα ήθελε να το παίζει αρχηγός και να βάζει τους άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Ε, βέβαια! Έτσι εξηγείται και η συνδικαλιστική του δράση και ανέλιξη προ καθεστώτος.
Άει στο διάολο εργατοπατέρα του κερατά!
- «Λοχαγέ μήπως είναι ώρα;»
- «Ναι θανάση. Πες τα παιδιά να ετοιμαστούν»
Τον συμπαθούσα τον ανθυπολοχαγό Βασιλείου. Μικρός, δε θα ’ταν πάνω από εικοσιδύο. Καλό, ευγενικό παιδί, έξυπνο και μορφωμένο κατά το ήμισυ, γιατί ήταν θύμα της «πανεπιστημιακής εκκαθάρισης» του καθεστώτος, που τον απέβαλλε από τη σχολή του (Νομική Θεσσαλονίκης, νομίζω), γιατί εξέφραζε «αναρχικές αντιλήψεις» και ήταν επικίνδυνος για την πραγμάτωση του «νεοταξικού μνημονίου επανακαθορισμού» της «Κυανής Ανάπτυξης» του έθνους. Κρίμα.
Ξεκινήσαμε λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Η φρουρά των κυβερνητικών είχε μόλις αλλάξει και είχαμε τρεις ολόκληρες ώρες μέχρι την επόμενη αλλαγή.
Η ομάδα «καθαρισμού» της φρουράς σε μισή ώρα είχε εκτελέσει άψογα την αποστολή της, χωρίς να ακουστεί «κιχ» και πήρε θέσεις κάλυψής μας.
Σειρά είχε τώρα η ομάδα «παγίδευσης», που έπρεπε να κατέβει από ένα φρεάτιο στο κέντρο της γέφυρας και να τοποθετήσει τα εκρηκτικά στα τοιχώματα της μεσαίας κούφιας κολώνας. Απίστευτο ε;
Από την κατασκευή της, η γέφυρα είχε προδιαγραφές …καταστροφής. Όταν έμαθα ότι υπήρχε φρεάτιο, που οδηγούσε στο εσωτερικό της κολώνας και ανήκε στο στρατό για ενδεχόμενη ανάγκη ανατίναξης της γέφυρας. Έβαλα τα γέλια. Υπάρχει Θεός; Και είναι με το μέρος μας;
Η όλη επιχείρηση δεν κράτησε πάνω από μία ώρα και όλα θα πήγαιναν καλά εάν είχαμε υπολογίσει σωστά το χρόνο απομάκρυνσής μας και την ποσότητα των εκρηκτικών.
Την επόμενη μέρα οι πρώτες σελίδες των εφημερίδων, αυτών που επιτρεπόταν βέβαια η έκδοσή τους, οι φυλλάδες δηλαδή της «Κυανής Ανάπτυξης», κυκλοφόρησαν με τίτλους: «Αναρχικοί σαμποτέρ ανατίναξαν τη γέφυρα, κόβοντας τη χώρα στη μέση», ή «Έκρηξη βίας από τρομοκράτες που επιβουλεύονται τη δημοκρατία». Μάλιστα, έβγαλαν ακόμη ένα τριψήφιο τηλεφωνικό νούμερο, στο οποίο μπορούσαν οι «φιλήσυχοι» πολίτες να καταγγείλουν υπόπτους ή κάτι που έπεσε στην αντίληψή τους και έχει σχέση με το σαμποτάζ ή και όχι.
Αυτό που δε γνώριζαν οι γλυστερές πένες του καθεστώτος ήταν ότι η αντιστασιακή αυτή πράξη, που έδωσε το πρώτο καίριο πλήγμα στο καθεστώς, είχε κόστος και από την πλευρά των εχθρών τους.
Η ποσότητα των εκρηκτικών που τοποθετήσαμε, μάλλον από λάθος υπολογισμό, ήταν αρκετή για να καταστρέψει μόνο το πάνω μέρος της κολώνας και ένα μικρό κομμάτι, περίπου δύο μέτρα, του καταστρώματος της γέφυρας.
Δύο μέτρα κενό. Αρκετό για να θεωρείται η όλη επιχείρηση πετυχημένη, αφού η αναταραχή και ο αντίκτυπος που δημιουργήθηκε ήταν πολλαπλάσιος. Άσε που η επιδιόρθωσή της κράτησε πάνω από τρεις μήνες, δημιουργώντας ένα πραγματικό χάος στις μεταφορές και τις συγκοινωνίες με επακόλουθο την καθυστέρηση της «Κυανούς Ανάπτυξης».
Αυτό που δε γνώριζε όμως το καθεστώς και οι προπαγανδιστές του ήταν ότι, καθώς απομακρυνόμασταν από την παγιδευμένη γέφυρα, κάποια ηλεκτρονική παρεμβολή, ή κάποια απροσεξία στη συνδεσμολογία, ενεργοποίησαν πρόωρα τον εκρηκτικό μηχανισμό και η έκρηξη μας βρήκε αρκετά κοντά. Πρέπει να μας τίναξε δυο ή τρία μέτρα μπροστά το ωστικό κύμα. Όταν συνήλθα και κατάλαβα τι είχε συμβεί προσπάθησα να δω αν η ομάδα ήταν καλά. Τους βρήκα όλους μαζεμένους γύρω από το ακίνητο κορμί του Βασιλείου και ακριβώς δίπλα ένα μεγάλο τετραγωνισμένο κομμάτι σίδερο. Από όσο καταλάβαμε, με την έκρηξη το μαντεμένιο καπάκι-κάλυμμα της καταπακτής, από την οποία κατεβήκαμε στην κολώνα, εκτινάχθηκε και χτύπησε τον Βασιλείου, με αποτέλεσμα να τον αφήσει στον τόπο.
Τελικά ο Βασιλείου είχε «κατακτήσει» τα δύο μέτρα που του αναλογούσαν. Βέβαια, δεν ήταν δύο μέτρα γης, αλλά δύο μέτρα ασφάλτινου οδοστρώματος, μαζί με το καπάκι …
Το καλάμι κουνιόταν δυνατά εδώ και ώρα και αν δε με σκουντούσε ο Βασιλάκης –ο εγγονός μου- μπορεί να το χάναμε το ψάρι, που ήταν ένας τετράπαχος γουλιανός, τουλάχιστον τεσσάρων κιλών.
Χρειάσθηκε η βοήθεια των γειτόνων ψαράδων για να τον ανεβάσουμε πάνω στη γέφυρα και ευτυχώς άντεξε και η μπετονιά. Καλά που είχα κόντρα και τη μαρμάρινη δίμετρη πινακίδα για να στηλώσω το πόδι μου κατά την ανάσυρση του γουλιανοθηράματος.
Το βαμμένο με μαύρη μπογιά ανάγλυφο έχει ξεθωριάσει και με δυσκολία διαβάζεται:
«ΕΔΩ ΘΥΣΙΑΣΤΗΚΕ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Ο ΑΝΘ/ΓΟΣ Α.Ε.ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
ΕΝΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΠΟΥ ΕΔΩΣΕ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΑΙΡΙΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΑΡΧΙΚΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΤΗΣ «ΚΥΑΝΟΥΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ»
ΕΥΓΝΩΜΟΝΟΥΝΤΕΣ
Η «ΠΟΡΦΥΡΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ»
Φεύγοντας έριξα μια τελευταία ματιά στη μαρμάρινη στήλη.
«Άρε Βασιλείου, η Θέμιδα τελικά δεν είναι μόνο τυφλή, αλλά είναι και πουτάνα ΑΝΑΠΤΥΣΣΟΜΕΝΗ».
Έφτασα στο τέρμα της γέφυρας, η ματιά μου έπεσα στην πινακίδα που …διαφήμιζε το στολίδι της περιοχής. «1372 μέτρα»
Κάποιοι όμως είχαν κάνει τη δική τους παρέμβαση με μαύρο σπρέυ και είχαν μουτζουρώσει το 2 με ένα μεγάλο μηδέν.
1370 μέτρα! Και από κάτω ένα ΑΛΦΑ μέσα σε κύκλο και υποσημείωση: «ΑΧΡΩΜΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ».
Γύρισα στον εγγονό μου, που απορούσε και προσπαθούσε να καταλάβει γιατί ο παππούς του χαμογελάει χωρίς λόγο.
Τον αγκάλιασα, τον φίλησα και τον σήκωσα στους ώμους μου.
«Πάμε Βασιλάκη. Η τάξη αποκαταστάθηκε. Τα δύο μέτρα δόθηκαν στο δικαιούχο τους»._
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου