12/8/11

" ... η θάλασσα που σμίγει με τον Ήλιο ..."


Την ξαναβρήκα!
Ποια; Την αιωνιότητα.
Είναι η θάλασσα που σμίγει
                         Με τον ήλιο.

Ψυχή μου εσύ αθάνατη,
Στον όρκο σου δοσμένη
Κι ας είναι η νύχτα αβάσταχτη
Κι η μέρα κολασμένη.

Από την κρίση των ανθρώπων
Από τα πάθη τα κοινά
Απαλλαγμένη!
Απογειώνεσαι …

- Καμιά ελπίδα πια.
Όχι άλλο γενηθήτω.
Επιστήμη, καρτερία
Σίγουρη η τιμωρία.

Δεν υπάρχει αύριο
Θράκα που αχνοφέγγει
Χρέος σου
Το πάθος.

Την ξαναβρήκα!
- Ποια; - Την Αιωνιότητα.
Είναι η θάλασσα που σμίγει
                         Με τον Ήλιο.

Arthur Rimbaud « Μια εποχή στη Κόλαση»

4 σχόλια:

D.Angel είπε...

Μακάρι να ναι έτσι η αιωνιότητα
Μια στιγμή ...
για πάντα!
Φιλιά πολλά

ΤΕΜΑΧΙΣΤΗΣ είπε...

χαιρετώ την ...επανακαμφθείσα!
Επέστρεψες ή ...;
Ελπίδη " ή....;"

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

Θαυμάσια επιλογή Θανάση! Η ποίηση μας κάνει να σκεφτόμαεστε αλλιώς. Η φιλοσοφία του συναισθήματος ή το συναίσθημα της φιλοσοφίας.Ποίηση, πρώτη των τεχνών, προηγούμενη όλων, κήπος υλικών για εργόχειρα ονείρων, ευρύτερων οριζόντων και διεξόδων, Γενναιόδωρος κήπος δανεικών για τη φιλοσοφία, τις τέχνες ακόμα και για τις επιστήμες..

ΤΕΜΑΧΙΣΤΗΣ είπε...

"Γενναιόδωρος κήπος διανεικών .." για τη ζωή μας.