Απ' το «Άξιον δεν Εστί» του Γιώργου Παναγιωτίδη - επετειακό για όποιον θέλει ν' απαγγείλει

Πορεία προς τη πτώχευση (28η Οκτωβρίου 2011)

(με τη μανιέρα του Οδυσσέα Ελύτη φυσικά)

Ξημερώνοντας της 28ης Οκτωβρίου 2011, με την αύριο του κουρέματος, λάβαμε τη διαταγή να κινήσουμε πάλι μπροστά, για τα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες. Έπρεπε, λέει, να ζήσουμε χωρίς μισθούς που θα κρατούσανε οι δανειστές, από Γερμανία ως Γαλλία. Λόγω που εκείνοι μας δανείζανε απ' την πρώτη μέρα, συνέχεια, κι είχαν γίνει σχεδόν έξαλλοι και δεν αντέχανε άλλο.

Τρία χρόνια κιόλας είχαμε μεις που λιγοστεύανε τα χρήματά μας. Κι απάνω που συνήθιζε η τσέπη μας πάλι στα λίγα, και δειλά συλλαβίζαμε το τίποτα ή τον αχό του σκοτεινού του μέλλοντός μας, να που ήταν ανάγκη, λέει, να γυρίσουμε στο μόνο που ξέραμε: στην άγρια και βαριά περικοπή, στο ξερό και στο γρήγορο των νέων μέτρων.

Μέρα πάνω στη μέρα κόβαμε ασταμάτητα, ένα πίσω απ' το άλλο, ίδια φτωχοί. Με κόπο ξεκολλώντας την ψυχή μας από την απόγνωση, όπου, φορές, εκαταβούλιαζε ίσαμε τη κατάθλιψη. Επειδή το πιο συχνά ψιχάλιζε στους δρόμους έξω, καθώς μες στην ψυχή μας. Και τις λίγες φορές όπου κάναμε στάση να ξεκουραστούμε, μήτε που αλλάζαμε κουβέντα άλλη παρεκτός τα χρέη μας, μονάχα σοβαροί και αμίλητοι, φέγγοντας μ' ένα μικρό δαδί, εμοιραζόμασταν μια πεθαμένη ελπίδα.

Τέλος, κάποια φορά, φανήκανε μακριά οι Γερμανοί κι οι Γάλλοι επιτηρητές που έρχονταν ορδές, κι οι πρώτες στον ορίζοντα ανελέητες περικοπές.