περί της ανατάξεως υμών δεηθώμεν

Ήταν απογοητευτικό. Μέχρι σήμερα, νόμιζα, ή μάλλον φανταζόμουν, την καρδιά σαν ένα μικρό κόκκινο αυτοκόλλητο, που συνοδευόταν από πλήθος «I love»: New York, samata, bicycle, DNT, Monica Belucci, και άλλα πρωτότυπα και ωραία.

Κάπως έτσι βρέθηκα ξαπλωμένος και καλωδιωμένος στην εντατική με διάγνωση «παροξυσμική κολπική μαρμαρυγή μη αναταχθείσα».

Η μικρή οθόνη από πάνω μου ανεβοκατέβαζε τριψήφιους παλμούς, ανάλογα με τον παροξυσμό μου.

Άντε να αναταχθώ και να την κάνω από δω, γιατί τη γιαγιά (που ήταν απέναντί μου) τη μεταφέρουν σκεπασμένη με ένα σεντόνι.

Δυο μικρές ταλαιπωρημένες πατούσες είναι η τελευταία εικόνα της στον κόσμο μου.