τί ένδεια ΙΙ ή ξεβράκωτοι στ' αγγούρια

Από καθαρή διαστροφή (λες και δεν έχω άλλη δουλειά να κάνω) κάθομαι και παρακολουθώ, στα τοπικά κανάλια, τις προεκλογικές εκπομπές, που παρουσιάζουν τους υποψηφίους των κομμάτων, μπροστά από χρωματιστά ταμπλό και με «ευρηματικά» logo μιμούμενες τα mεgαλοκάναλα της Αθήνας.
Τι απολαυστικός ΑΡΧΟΝΤΟΧΩΡΙΑΤΙΣΜΟΣ!
Τι περισπούδαστο ΥΦΟΣ!
Τι ΓΕΛΙΟ! Τι ΑΠΟΛΑΥΣΗ!
Τι ΜΑΛΑΚΑΣ (που δεν σηκώνομαι να πάω να βάλω κάνα μπαχτσέ, νά’χουμε να τρώμε)
Το γέλιο συνεχίζει αβίαστο και γάργαρο –πέρα από την πρώτη εντύπωση- ακούγοντας αυτά που λένε και οι υποψήφιοι (με κάποιες εξαιρέσεις βέβαια, που ψυχουποτροπιάζουν από …μοναξιά)
Πολλά τα κόμματα, λίγοι οι πρόθυμοι, οπότε: κάθε καρυδιάς καρύδι ταμπελιάζεται ως υποψήφιος βουλευτής Π.Ε. Κοζάνης.

Από την άλλη πάλι (ως ψυχοπονιάρης) τους λυπάμαι κιόλας, μου θυμίζουν λαϊκό άσμα: «γι’ άλλα πήγαινα και αλλού η ζωή με έριξε».
Ξεφυσούν και ιδρώνουν οι δύσμοιροι προσπαθώντας να θυμηθούν: «πώς το’ πε εκείνο ο Βενιζέλος» ή «εκείνο το καλό του Σαμαρά, με το χαζοχαρούμενο χαμογελάκι».
Ασύντακτες προτάσεις, γεμάτες γλωσσικά μαργαριτάρια, εκσφενδονίζονται με δύναμη, διαπερνούν την TFT (αλά) οθόνη και βάζουν σημάδι το μπιρμπιλωτό μου ματάκι.
Οι παλιοί πάλι, είναι σταθερές αξίες (!!!). Η πείρα: σταράτα, μετρημένα, δοκιμασμένα.
Οι νέοι στο γκουρμπέτι και στα χρόνια (τι φιλοδοξία κι αυτή για νέους ανθρώπους με …γκρίζα μυαλά;) αν μη τι άλλο «δημιουργούν» εικόνα (image στην αρχαίζουσα) και στη χειρότερη περίπτωση θα βρίσκουν ευκολότερα γκόμενες/νους … ή στην καλύτερη;

Κοιτάζω στον καθρέφτη. Το «ενοχλητικό» πανέμορφο είδωλό μου παίρνει αυστηρό ύφος:
«Σύνελθε μαλάκα και μην γελάς, είναι οι πιο κρίσιμες εκλογές της μεταπολίτευσης, παίζεται η ζωή σου, το μέλλον των παιδιών σου.
Ε, και;

ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΝ ΧΩΡΙΣ ΕΜΑΣ
… ΓΕΛΑΜΕ ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ