Θα είναι από ευτυχία

Η μυρωδιά του νοσοκομείου με αρρωσταίνει περισσότερο. Πόσο περισσότερο άραγε;

Τα λόγια του γιατρού πονάνε τ’ αυτιά μου: «Λυπάμαι κύριε Αθανασίου, έχετε λιγότερο από μια βδομάδα ζωής»

Τι να προλάβω να κάνω σε μια βδομάδα; Τον απολογισμό μιας ζωής; Την απολογία μιας ζωής;

Ο πόνος μου τρυπά το μυαλό, σα να θέλει να με βοηθήσει να βγάλω από κει θύμησες και γεγονότα ξεχασμένα.

Στιγμές. Αγάπη, χαρά, ευτυχία. Πίκρες.

Πόσο μπορεί να μοιάζουν οι ζωές των ανθρώπων;

Παιδικά χρόνια στην επαρχία. Όμορφες εικόνες της φύσης και της ζωής των ανθρώπων στη Δυτική Μακεδονία. Η λίμνη, τα Πιέρια, φώτισαν το ξεκίνημα της ζωής μου.

Θεσσαλονίκη. Τι όμορφη ήταν τότε! Φοιτητική ζωή, ξεγνοισιά, γνωριμίες, οι πρώτες ρετσίνες, τα τσιγάρα …

Έρωτας, πτυχίο, γάμος, παιδιά και ενδιάμεσα μικρές στιγμές, που συμπλήρωναν τις ώρες και τα συναισθήματα.

Πόσο μοιάζουν οι ζωές των ανθρώπων!

 

Και τώρα εδώ, περιμένοντας να δω για τελευταία φορά τα παιδιά.

Πώς θα μπορέσω να συγκρατηθώ; Πώς να συνειδητοποιήσω ότι δεν θα είμαι κοντά τους πια, πως δεν θα ζήσω στιγμές, που ονειρεύτηκα τόσες φορές, βλέποντάς τα να μεγαλώνουν;

Τι να χρειάζονται; Τι να ζητούν πια από μένα;

Δεν θέλω να δω αυτόν τον πόνο στα μάτια τους.

Δεν θέλω να έχουν αυτή την τελευταία εικόνα από μένα, αλλά τι μπορώ να κάνω;

Μακάρι να μη μοιάσει με το δικό μου το τέλος καμιάς ζωής.

Νοιώθω τόσο αδύναμος. Νοιώθω τόσο οργισμένος. Σε λίγο θά’ρθουν και ο πόνος συνεχίζει να σμπαραλιάζει το μυαλό μου.

Όχι δεν είμαι έτοιμος. Ποτέ δεν θά’μαι έτοιμος.

«κε Αθανασίου, έξω είναι τα παιδιά. Ήρθαν να σας δουν». Η φωνή και τα λόγια της νοσοκόμας μου προκάλεσαν πανικό.

«Ελάτε παιδιά».  Πρέπει να το αντιμετωπίσω. Ξαφνικά όλα επανήλθαν.

Δεν με δακρύζουν πια οι σκέψεις μου. Ένστικτο; Σα να’ μουν έτοιμος από καιρό.

Δυο αμήχανα νεανικά κορμάκια απέναντί μου, έτοιμα να πέσουν πάνω μου και να ξεσπάσουν τα «γιατί» τους.

Κάθισαν δίπλα μου. Έπιασα τα χεράκια τους. Ιδρωμένα.

«Παιδιά, πρέπει να φανείτε δυνατά … και να διεκδικήσετε τα όνειρά σας».

Εγώ είμαι αυτός που μιλάει; Ευτυχώς, η φωνή μου κρύβει το τρεμούλιασμα των σκέψεών μου.

Ο πόνος σταμάτησε, Μια γλυκιά ηρεμία κύλησε στις φλέβες μου.

Δυο ζεστά κορμάκια ξάπλωσαν δίπλα μου.

Όλα θόλωσαν.

Θα είναι από ευτυχία.