19/7/12

«Μάτια μου μεγάλα..."


Όσοι έχουν παιδιά στην ηλικία της εφηβείας, ίσως μπορέσουν να με καταλάβουν, οι υπόλοιποι ας περιμένουν υπομονετικά.
Έχω μια συνήθεια, πιστεύω καλή: Σε οποιαδήποτε συζήτηση ή αντιπαράθεση, πάντα προσπαθώ να βρεθώ στη θέση του συνομιλητή μου, να σκεφθώ και να δεχθώ σα δικά μου τα επιχειρήματά του. «Ο δικηγόρος του διαβόλου» είναι το αγαπημένο μου moto.
Ευτυχώς, ούτε δικηγόρος είμαι, ούτε τον διάολο συνάντησα ακόμη και ούτε πιστεύω ότι θα τον συναντήσω ποτέ, γιατί δεν θεωρώ αξιόπιστους τους «διαμονισμένους» ιερείς των θρησκειών.
Τιμώντας λοιπόν αυτή τη «διαστροφή» μου, προσπάθησα να βρεθώ στη θέση των σημερινών νέων, των εφήβων του 2012 μ.Μ. (με Μέρκελ)
Προσπάθησα να θυμηθώ τη δική μου εφηβεία. Μπα, BLAK OUT (όπως λέμε: όξω ο βλάκας απ’ την παράγκα»)
 
Πιθανότατα η εγκεφαλική λειτουργία αυτοσυντήρησης καταχώνιασε στο βάθος του υποσυνείδητου τις μαλακίες της εφηβείας μου και άφησε μόνο μια γλυκιά γεύση, που μπορεί να οφείλεται στη νοσταλγία της ελευθεριότητας της πρώτης νιότης ή απλά στο φορτίο των δεκαετιών του βίου μου, που καταπλάκωσε την ανεμελιά, την ελευθερία, την ξεγνοιασιά και τα τότε όνειρα.
Αλλάζουν τα όνειρα όσο γερνάμε ή μπαίνουν στο παρασκήνιο με την αυλαία των ονείρων των παιδιών μας;
Εκτός θέματος …ονειροπαρμένε!
Βλέπω κενό στα μάτια τους. Τα όνειρά τους δε φαίνονται, σα να καταχωνιάστηκαν πρόωρα στο υποσυνείδητό τους.
Μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει χωρίς όνειρα ή με όνειρα κατεστραμμένα, χωρίς ελπίδα πραγμάτωσης;
Θέλει προσοχή η σημερινή νέα γενιά. Βρέθηκε σε μια συγκυρία που σφραγίζει την πορεία της, που σπάει την αλυσίδα της συνέχειας.
Βρίσκεται αντιμέτωπη, πριν την ώρα της, με τη σκληρότητα της ζωής.
Ξεσπά στην τύχη της και σε μας, τους υπεύθυνους (;) της τελμάτωσης.
Αυτή η οργή φοβάμαι ότι δε θα βγει σε καλό.
Δεν είναι η φυσιολογική επαναστατική οργή της εφηβείας, των ορμονών, και της προσδοκίας ενός νέου καλύτερου κόσμου.
Είναι η οργή της τιμωρίας για τα χαμένα χρόνια, για τα σκοτωμένα όνειρα, για το αβέβαιο μέλλον.
Γνωρίζω ότι και άλλες γενιές αντιμετώπισαν δυσκολίες. Γενιές πρόωρης ωρίμανσης, που επωμίσθηκαν δυσβάσταχτα βάρη.
Είναι δυνατή όμως μια τέτοια σύγκριση; Άλλες εποχές, άλλες συνήθειες, άλλη νοοτροπία, άλλα προσδοκώμενα. Άλλα αποτελέσματα;
Με φοβίζουν οι συνέπειες των σημερινών βιωμάτων στη συμπεριφορά και την εξέλιξη των νέων ανθρώπων.
Θα είμαι ευτυχισμένος αν διαψευσθούν οι φοβίες μου. Αν όλα αυτά παρέλθουν σαν ένα δύσκολο μάθημα, σαν ένα διάλειμμα ανάμεσα σε ανεκπλήρωτους έρωτες, ξέφρενες άλογες παρέες και στα πρώτα χαλάσματα του αλκοόλ.
Θέλουν προσοχή τα νιάτα. Συμπαράσταση και ζεστασιά χρειάζονται.
Ας ξεχάσουμε για λίγο τα προβλήματά μας και ας σταθούμε δίπλα στα παιδιά μας. Μας χρειάζονται κι ας μας δείχνουν το αντίθετο.
Έτσι είναι, έτσι ήταν και θα είναι πάντα.
Μάτια μας μεγάλα !

* Η φωτό (του Press Project) με τα μάτια μας από το Αφγανιστάν, που με τσίγκλισαν γι’ αυτές τις σκέψεις.

4 σχόλια:

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Α!!! ρε φίλε! Μεγάλη κουβέντα άνοιξες και πονεμένη.
Πώς να μπορέσει κανείς να χωρέσει σε ένα σχόλιο, ανησυχίες μιάς γενιάς;
Συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό με όσα τριβελίζουν τις σκέψεις σου και έχω την αίσθηση πως βρίσκομαι σε αδιέξοδο, όσο αφορά τα δικά μου παιδιά.
Στα 28 που είναι η μεγάλη μου η κόρη, εγώ την είχα 5 χρονών.
Και σήμερα δεν υπάρχει ούτε στην σκέψη τους η δημιουργία οικογένειας.
Θα προσπαθήσω να συμβάλω και με τις δικές μου σκέψεις σε μια ανάρτηση που θα την συνδέσω με την δική σου.
Σε φιλώ για την ώρα.

ΤΕΜΑΧΙΣΤΗΣ είπε...

Όντως είναι μεγάλη συζήτηση. Δεν ξέρω πως να συμπεριφερθώ στα παιδιά με τα χίλια δίκια που έχουν. Ο μεγάλος μου φέτος πάει για πανελλήνιες και είναι σα χαμένος με την επιλογή σχολών. Όταν ήταν μικρός ονειρευόμουν αυτή τη στιγμή την τόσο σημαντική για το μέλλον του και τώρα είμαι κυριολεκτικά ανίκανος να συνεισφέρω σε οτιδήποτε ... μας ευνούχισαν οι πούστηδες
Θα περιμένω το δικό σου σχόλιο (όσο περισσότεροι "ανίκανοι", τόσο καλύτερα)

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Φίλε μου, τα κατάφερα.
Το μόνο που θα ήθελα να πω στην περίπτωσή σου, πιάστε το νήμα από την αρχή.
Δέστε το στην καρδιά του και ακολουθήστε την άλλη άκρη που διαλέγει.
Και αυτή θα είναι μία και μοναδική.
Και αυτή ας υπηρετήσει με όλο του το είναι και αν τα καταφέρει να φτάσει στην πηγή, κανείς δεν θα του εγγυηθεί πως θα είναι και καθαρή.
Η ζωή θα είναι διάφανη και καθάρια μόνο σαν τολμούμε τα δύσκολα και καμαρώσουμε για το πόσες φορές σηκωθήκαμε μετά από κάθε πτώση.
Σημασία έχει να σηκωνόμαστε.
Εκείνο το τσίπουρο με στοίχιωσε...

ΤΕΜΑΧΙΣΤΗΣ είπε...

Σοφά λόγια (μεγάλε γκουρού)!!! Τα ενστερνίζομαι και τα ακολουθώ χρόνια, αλλά ποιος έχει όρεξη για γυμναστική κάτσε-σήκω πια; Κουρασμένα κορμιά, κουρασμένα μυαλά...
Τσίπουρο με τέτοια ζέστη ρε φίλε; Το κοιτώ από μακρυά και αναμένω τον χειμώνα (γαμώ τα πετρέλαιά μου γαμώ)