Ήθελα, και πραγματικά πάσχισα, να γράψω κάτι για τη (χθεσινή πια) επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Η αλήθεια είναι ότι τα παράτησα, γιατί τελικά αποδείχτηκε ψυχοφθόρο και εντέλει αδύνατο. Κρίμα για εκείνους τους αγώνες. Κρίμα και άδικο γι’ αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους. Κρίμα για όλους εμάς –και τους πριν από μας- που δεν εκμεταλλευτήκαμε εκείνους τους αγώνες και το άδικο αίμα. Ποιο από εκείνα τα παιδιά θα μπορούσε να φαντασθεί ότι σήμερα μετά από 36 χρόνια η κατάσταση για τους νέους ανθρώπους (και αναφέρομαι μόνο σε αυτούς) θα ήταν στα ίδια χάλια για να μην πω χειρότερα. Ποιος θα φανταζόταν ότι μετά από τέσσερις δεκαετίες η σημερινή νεολαία θα πρέπει και πάλι να αγωνιστεί για το δικαίωμα της στη δωρεάν παιδεία και στην εργασία. Τελικά αυτό που αποδεικνύεται είναι ότι η στρεβλή δημοκρατία μας χρειάζεται συνεχείς αγώνες, αδιάκοπες διεκδικήσεις, και μερικές φορές ακόμη και αίμα …Θα αρκεστώ λοιπόν σε παλιότερη ανάρτησή μου ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ
4 σχόλια:
Πώς δηλαδή να το εκμεταλλευτεί ο σημερινός νέος;.. Είναι σχεδόν ανούσιο να κάνουμε λόγο για αλλαγές όταν δεν μπορούν να υπάρξουν εξ ορισμού τους. Στο κρίμα του χρόνου οφείλουμε μόνο την ιστορική μας συνείδηση. Και πρώτιστα, να επαναπροσδιορίσουμε όρους και ιδεώδη όπως "δηλοκρατία (;)" και "ελληνικότητα".
Ο όρος "εκμετάλλευση" μπορεί να ακούγεται άσχημα, αλλά ακριβώς έτσι άσχημα κλώτσησε η γενιά που "έφτιαξε" το πολυτεχνείο την ευκαιρία να ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ (πια) εκείνες τις ιδέες, εκείνο το κλίμα, και να επαναπροσδιορίσει (όπως λες και συ)όρους και ιδεώδη όπως τη δημοκρατία. Ήταν μια ευκαιρία και δεν πιστεύω ότι κάποιες αλλαγές είναι εξ'ορισμού τους ενέφικτες, απλά κάποιες φορές, (όπως τότε) πιστεύω, ότι τα πράγματα ή το σύστημα εξουσίας -αν θες- ήταν πιο δεκτικό σε αλλαγές και ανατροπές ... Επίσης καμιά γενιά δεν "εκμεταλλεύεται" τους αγώνες των προηγούμενών της, δημιουργεί τους δικούς της και βάζει το δικό της στίγμα στην ιστορία.
Φίλε Τεμαχιστή καλησπέρα… απόψε μπήκα στο ενδιαφέρον ιστολόγιό σου και χαίρομαι γι’αυτό… με αφορμή τα όσα έγραψες ήθελα να πω δυο λόγια. Γιατί κρίμα για κείνα τα παιδιά; Αν δεν δικαιώθηκαν οι αγώνες τους – εν μέρει ίσως να δικαιώθηκαν – αυτό δεν ακυρώνει την αυταξία αυτών των αγώνων. Όπως και οι αγώνες όσων εξορίστηκαν στα ξερονήσια. Μπορεί να μην είδαν τη θυσία τους να μεταφράζεται σε θεσμούς και ανατροπές σε μια κοινωνία που έτσι κι αλλιώς τους λησμόνησε πολύ σύντομα όμως για πολλούς η ίδια η θυσία τους είναι και θα παραμείνει φωτεινό ορόσημο. Ας πούμε ότι επειδή υπήρξαν κι αυτοί αξίζει να παλεύει κανείς ενάντια σε όλους και όλα. Ακόμη κι αν δεν πρόκειται στο εγγύς μελλον να αλλάξει κάτι δραματικά. Χωρίς τον αγώνα όμως δεν υπάρχει ελπίδα, δεν ζεσταίνεται η καρδιά, δεν πυρώνεται η ψυχή. Να σαι καλά και θα σε διαβάζω…
Έτσι ακριβώς είναι: όντως κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος και δε γίνεται για το τίποτα, απλά είναι στιγμές που το "κρίμα" σού'ρχεται αυθόρμητα ζώντας το σουρρεαλισμό (ως προς τη γενικότερη λειτουργία) της καθημερινότητας. Άλλωστε αν διάβασες την παλαιότερη ανάρτηση (σχετικός σύνδεσμος στο τέλος της ανάρτησης)θα΄διαπίστωσες ότι συμφωνεί απόλυτα με το σχόλιό σου.
Τα λέμε ...
Δημοσίευση σχολίου