Μπαρμπαγιάννη ήσουν από τους αγαπημένους μου ζωγράφους. Ίσως ήσουν και ο πρώτος που προσπάθησα να .. αντιγράψω. Η ζωγραφική σου ένας ύμνος της ανθρώπινης μορφής, ένας ύμνος του έρωτα …ένας ύμνος στη γυναίκα. Οι μορφές σου γήινες με την πλαστικότητα –πάντα- της νιότης … Ξεφύλλιζα λαίμαργα οποιοδήποτε έντυπο ή βιβλίο έπεφτε στα χέρια μου και αφορούσε είτε εσένα και τη ζωή σου, είτε την εργογραφία σου.
Χθες, την ημέρα της κηδείας σου, η ΝΕΤ έδειξε ένα πολύ καλό αφιέρωμα για τη ζωή και το έργο σου. Ο μεγάλος δάσκαλος. Ο τελευταίος της γενιάς σου. Ο «κολλητός» του Ελύτη και του Τσαρούχη. Ένας συμπαθητικός γεροντάκος, που πίσω από τον ξύλινο ήχο του μπαστουνιού του, έσερνε μια ζωή δημιουργίας και προσφοράς. Εντύπωση μου προκάλεσε το σχόλιό σου βλέποντας μια παλιά φωτογραφία με φίλους: «όλοι αυτοί πεθάναν … εμένα με αφήσαν να κλείσω την πόρτα…».
Και την έκλεισες δάσκαλε την πόρτα … στα μούτρα μας. Ήσουν ο τελευταίος μιας γενιάς που ονειρεύτηκε και ύμνησε μια Ελλάδα, για την οποία θα είμαστε περήφανοι, ένα λαό που έχει (ή είχε) τη δική του οπτική για τη ζωή και τις χαρές της … Έκλεισες την πόρτα δάσκαλε αφήνοντας μας έξω στην κακοποιημένη νεοελληνική αισθητική, στην πνευματική κακομουτσουνιά της προχειρότητας και της αρπαχτής. Στάθηκες τυχερός γιατί έζησες σε μια εποχή που η ομορφιά είχε τη δική της αξία, τη δική της μυρωδιά , το δικό της φως …. Μπαρμπαγιάννη, αυτός ο γδούπος από το κλείσιμο της πόρτας, με πόνεσε, αλλά ο πόνος αυτός ήταν γλυκός, σαν τις ώχρες σου, σαν το κόκκινο στα χείλη των κοριτσιών σου, σαν το πράσινο και το γκρι της ελιάς που τόσο αγάπησες …
Χθες, την ημέρα της κηδείας σου, η ΝΕΤ έδειξε ένα πολύ καλό αφιέρωμα για τη ζωή και το έργο σου. Ο μεγάλος δάσκαλος. Ο τελευταίος της γενιάς σου. Ο «κολλητός» του Ελύτη και του Τσαρούχη. Ένας συμπαθητικός γεροντάκος, που πίσω από τον ξύλινο ήχο του μπαστουνιού του, έσερνε μια ζωή δημιουργίας και προσφοράς. Εντύπωση μου προκάλεσε το σχόλιό σου βλέποντας μια παλιά φωτογραφία με φίλους: «όλοι αυτοί πεθάναν … εμένα με αφήσαν να κλείσω την πόρτα…».
Και την έκλεισες δάσκαλε την πόρτα … στα μούτρα μας. Ήσουν ο τελευταίος μιας γενιάς που ονειρεύτηκε και ύμνησε μια Ελλάδα, για την οποία θα είμαστε περήφανοι, ένα λαό που έχει (ή είχε) τη δική του οπτική για τη ζωή και τις χαρές της … Έκλεισες την πόρτα δάσκαλε αφήνοντας μας έξω στην κακοποιημένη νεοελληνική αισθητική, στην πνευματική κακομουτσουνιά της προχειρότητας και της αρπαχτής. Στάθηκες τυχερός γιατί έζησες σε μια εποχή που η ομορφιά είχε τη δική της αξία, τη δική της μυρωδιά , το δικό της φως …. Μπαρμπαγιάννη, αυτός ο γδούπος από το κλείσιμο της πόρτας, με πόνεσε, αλλά ο πόνος αυτός ήταν γλυκός, σαν τις ώχρες σου, σαν το κόκκινο στα χείλη των κοριτσιών σου, σαν το πράσινο και το γκρι της ελιάς που τόσο αγάπησες …
Διαβάστε: Η έξοδος του Γιάννη Μόραλη του Δ.Σεβαστάκη
2 σχόλια:
O Μπαρπμα Γιάννης έφυγε, και ΔΕΝ βρέθηκε ΕΝΑΣ έστω και τυπικά να εκπροσωπήσει την κυβέρνηση στον κηδεία του
Νομίζουν οτι έχουμε πολλούς Μπαρμπα Γιάννηδες ακόμα...
Φίλε μου ... καλύτερα έτσι, γιατί σίγουρα δεν θα επιζητούσε κάτι τέτοιο, άλλωστε οι πολιτικοί είχαν τον ...Λαμπράκη τους.
Δημοσίευση σχολίου