Το Άλμπατρος με … αναπηρία ή στραβός είν’ ο γιαλός

Μια από τις (πολλές) μεγάλες μου αδυναμίες, είναι η σύγχυση που τραβάω με τις μαλακίες του κάθε μαλάκα, που βλέπω καθημερινά. Μετά από πολύ προσπάθεια –ειλικρινά- κατάφερα να «ξεπερνώ» τις μαλακίες, οι οποίες δεν με αφορούν άμεσα και δεν έχουν ουσιαστικό αντίκτυπο στη ζωή μου, αλλά σχεδόν πάντα πέφτω σε ηλίθιους, που με τις ηλιθιομαλακίες τους, είτε θα προσβάλλουν την αισθητική μου (και πότε δεν προσβάλλεται δηλαδή), είτε θα μου βρωμίζουν τον αέρα που αναπνέω, είτε απλά θα προκαλούν την πολιτική μου (με την ορθή έννοια πάντα) υπόσταση και την όποια εξυπνάδα μου (!). Και είναι τόσες πολλές αυτές οι περιπτώσεις, που η μόνη λύση που μπορώ να βρώ αυτή τη στιγμή, είναι να …προσλάβω κάποιον για να συγχύζεται για μένα, πράγμα αδύνατο βέβαια για τα οικονομικά μου, αλλά πάντα υπάρχει ελπίδα, με την ανεργία που διογκώνεται συνεχώς, να εμφανιστούν και …προσφορές. Πολλές φορές στο παρελθόν, αναρωτήθηκα και σκέφτηκα την περίπτωση να φταίω εγώ γι’ αυτή την κατάσταση, να είμαι δηλαδή εγώ «υπερευαίσθητος» στα μαλακοερεθίσματα. Να έχω δηλαδή, ένα είδος αναπηρίας, κι έτσι να μη μπορώ να δεχθώ σαν φυσιολογικές αυτές τις καταστάσεις. Αυτά δηλαδή, που εμένα με κάνουν να «κατεβάζω» χριστοπαναγίες και άλλα κοσμητικά, άλλοι να τα βλέπουν σα φυσιολογικές πράξεις, μαλακίες μεν, αλλά χωρίς να τους χαλάνε τη …ζαχαρένια. Τελικά κατέληξα στο συμπέρασμα ότι: ΕΙΜΑΙ ΑΝΑΠΗΡΟΣ!!!, γιατί ή στραβός θα’ναι ο γιαλός ή στραβά θα αρμενίζουμε, δε μπορεί να συμβαίνουν και τα δυο ταυτόχρονα (ή μήπως μπορεί;) Ένα από τα ποιήματα που αγαπώ, και …«κολακεύει» την αναπηρία μου, είναι και ΤΟ ΑΛΜΠΑΤΡΟΣ του Μπωντλέρ από τα ΑΝΘΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ, το οποίο και αντιγράφω απαγγέλλοντάς το:

«Πολλές φορές οι ναυτικοί, την ώρα να περνάνε,
πιάνουνε τα’ άλμπατρος –πουλιά της θάλασσας τρανά-
που ράθυμα, σαν σύντροφοι του ταξιδιού, ακλουθάνε
το πλοίο που μες στα βάραθρα γλιστράει, τα πικρά.

Μα μόλις σκλαβωμένα εκεί στην κουπαστή τα δέσουν,
οι βασιλιάδες τ’ ουρανού, σκυφτοί κι άχαροι πια,
τ’ άσπρα μεγάλα τους φτερά τ’ αφήνουνε να πέσουν
και στα πλευρά τους θλιβερά να σέρνονται κουπιά.

Αυτά πού’ ναι τόσο όμορφα, τα σύννεφα όταν σκίζουν,
πώς είναι τώρα κωμικά κι άσκημα και δειλά!
Άλλοι με πίπες αναφτές τα ράμφη τους κεντρίζουν,
κι άλλοι πηδάνε σαν κουτσοί, κοροϊδευτικά.

Μ’ αυτούς τους νεφοπρίγκιπες κι ο Ποιητής πώς μοιάζει!
Δε σκιάζεται τις σαϊτιές, τις θύελλες αψηφά,
μα ξένος μες στον κόσμο αυτόν που γύρω του χουγιάζει,
σκοντάφτει απ’ τα γιγάντια φτερά σαν περπατά.»

Υ.Γ. Συγχωρήστε τη «ζαλάδα» της γραφής μου, αλλά είναι από τα κωλολαμπάκια που γέμισαν κάθε γωνιά του οπτικού μου ορίζοντα (μόνο στον κώλο τους δε βάλανε).