Δε με παραξενεύει, άλλωστε το ίδιο συμβαίνει σε όλες τις επετείους.
Δελτία τύπου, ανακοινώσεις, οι τηλεοπτικοί σταθμοί να αναπαράγουν με ετήσια ακρίβεια τις ίδιες εικόνες, να εκθειάζουν τους ίδιους ήρωες και να κριτικάρουν –κατά περίπτωση- τις συνέπειες και τα αποτελέσματα της εκάστοτε επετείου. Τα ραδιόφωνα … τα ίδια, απλά, έχουν την πολυτέλεια να σε αφήνουν να λειτουργείς σαν άνθρωπος, να επαναφέρεις στη μνήμη σου τα γεγονότα (για όσους τα ζήσαν) ή να τα φαντάζεσαι (για όλους εμάς που δεν …προνοήσαμε να γεννηθούμε νωρίτερα, αλλά ακούσαμε και διαβάσαμε τόσα πολλά).
17 ΝΟΕΜΒΡΗ σήμερα, μία ακόμη επέτειος. Οι ίδιες εικόνες. Τα ίδια τραγούδια. Δε λέω καταευχαριστήθηκα Μίκη και Λοίζο, αλλά η φετινή ημέρα του Πολυτεχνείου έχει μια άλλη, μια δική της πίκρα, που είναι πρωτόγνωρη σε τέτοια ένταση.
Σε ποιόν άραγε περασμένο Νοέμβρη ζούσαμε μια τέτοια ανθρωπιστική και οικονομική επίθεση από κυβερνήσεις και τραπεζικά-οικονομικά-διεθνή λόμπυς; Πότε άλλοτε βλέπαμε το συνάνθρωπό μας, που έχει μια (οποιαδήποτε) δουλειά, σαν εχθρό μας, σαν αντίπαλό μας στον αγώνα για μια θέση στον ήλιο; Πότε άλλοτε αναρωτιόμασταν πώς μπορέσαμε και χωνέψαμε τόοοσα πολλά, μετά από το κλεψιμέικο φαγοπότι με συνδαιτυμόνα κοτσάμ ανθρωποβούβαλο-αντιπρόεδρο της κυβέρνησης; Πότε άλλοτε ο λαός μας διασύρθηκε και κατηγορήθηκε τόσο πολύ από φίλους (!) και εχθρούς (;), αλλά και από τους ίδιους τους εκπροσώπους του;
ΠΟΤΕ!
Είναι πρωτόγνωρη κατάσταση και γι’αυτό το λόγο υπάρχει αυτή η βουβαμάρα, αυτή η παγωμάρα, η αδιαμαρτύρητη υπομονή και εγκαρτέρηση. Ως πότε όμως;
ΌΧΙ. Και βέβαια δεν πήγε χαμένη η εξέγερση του Πολυτεχνείου. Δεν πάνε χαμένοι οι αγώνες και οι θυσίες.
ΑΠΛΑ. Χρειάζονται τη συνέχεια. Χρειάζεται συνεχείς αγώνες, εξεγέρσεις και θυσίες η ανθρωπότητα για να διαφυλάξει τα κεκτημένα της, για να προασπίσει τα δικαιώματά της και τη ελευθερία της. Η επανάπαυση είναι αυτή που χλωμιάζει τις επετείους, η δουλοπρέπεια είναι αυτή που αμφισβητεί τη χρησιμότητά των εξεγέρσεων και η θύμηση θα πρέπει να είναι το φυτίλι για νέες αντιστάσεις.
Δεν έβγαλε βρώμα η ιστορία λοιπόν, αλλά εμείς που τη διαβάζουμε σα σχολικό βιβλίο, που όταν πια το τελειώσουμε -στην καλύτερη περίπτωση- το πετάμε στην ανακύκλωση και «ενημερωμένοι» πια συνεχίζουμε να παίζουμε τα θύματα των κερδοσκόπων.
Ας δούμε τη σημερινή επέτειο σα μια εξέγερση που μας αφορά, μια εξέγερση ένα ΟΧΙ, που χρωστάμε στον εαυτό μας και στα νέα παιδιά. Ας τη δούμε και ας τη ζήσουμε με ψηλά το κεφάλι, το χρωστάμε σε αυτούς που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν.
ΚΟΥΦΑΛΕΣ ΔΕΝ ΞΟΦΛΗΣΑΜΕ (ελπίζω)
Υ.Γ. I'm back
6 σχόλια:
Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε είναι η απάντηση στην ερώτηση των τραπεζιτών
" πότε θα εξοφλήσετε τα δανεικά; "
Φίλε, απλά στις μέρες μας έχουν χάσει το νόημα και οι λέξεις και οι ζωές μας.
Βουβοί και άβουλοι αντάμα προσμένουμε το μέλλον που μας επιφυλάσσουν οι κρατούντες.
Η πρόσκληση για τσίπουρο ισχύει.
Ο Πρωθυπουργός κ Παπανδρέου της νέας Χούντας του ΔΝΤ τόλμησε και κατάθεσε στεφάνι στο Πολυτεχνείο χωρίς να τον γιουχάρουν και να τον γιαουρτώσουν. Η νέα γεννιά των φοιτητών καμμία σχέση δεν έχει με την γεννιά του Πολυτεχνείου που αγωνίστηκαν για Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία. Η νέα γεννιά φοιτητών είναι γιαλαντζί αγωνιστές. Όλοι τους!
Δεν ξοφλήσαμε;
Τι να πω...
Μακάρι
@ Φίλε μου μάλλον πρέπει να το ρίξουμε στο ...ποτό ;)
@ Φίλε 4:47 Και γω τρελάθηκα μόλις το είδα. Τί θράσσος! Πάντως δεν πιστεύω ότι συμβαίνει αυτό που λες. Σίγουρα υπάρχουν παιδιά που θα μπορούσαν να αγωνισθούν, αλλά -ίσως- λείπουν οι μπροστάρηδες. Μήπως και τότε πόσοι ήταν νομίζεις αυτοί που ξεκίνησαν την εξέγερση;
@ Φιλενάδα, απαισιόδοξη; Γιατί μωρέ κουζουλή; Κάτσε να σού'ρθω να δω τί σκαρώνεις ...
Κάθε φορά λέμε "πιάσαμε πάτο" και κάθε φορά υπάρχει κ άλλο..
η πορεία προς το απύθμενο κρατά μέχρι την ολοκληρωτική επιβολή της "νέας τάξης" της απανθρωπιάς και του φόβου, Οσονούπω (με τους ρυθμούς αυτούς)
Δημοσίευση σχολίου