σε ότι απέμεινε ...

Φωτογραφίες: Χρήστος Λαµπριανίδης, Απόστολος Τσολάκης

Μοντέλα: Κλειώ Αξελή, Νίκος Λαµπριανίδης, Γιώργος Κυράτζης, Χριστίνα Κουζού

Κείµενα: Κώστας Δόρτσιος

Στις τέσσερις φωτογραφίες που ακολουθούν οι οποίες είναι «απο – σπασµένα» κοµµάτια της περιοχής της Κοζάνης ξετυλίγεται µια «εντύπωση» που οδηγεί στο µεγάλο περιβαλλοντολογικό και όχι µόνο πρόβληµα της ευρύτερης περιοχής.
Η «θυσία», του Κόµανου, του Κλείτους, της Εξοχής, της Παλιάς Χαραυγής, της Καρδιάς κι όλης της περιοχής έγινε µέσα από τη µεταφυσική αντίληψη ενός «σκληρού πραγµατισµού» για να ταξιδέψει το «ηλεκτρικό ρεύµα» που ήταν κρυµµένο για αιώνες στα έγκατά της, ώστε να «θερµάνει και να φωτίσει» το γύρω κόσµο!

Θυσία

(Χρονικό εγκατάλειψης)

…καὶ λέγει Κάλχας τάδε·

ὦ τῆσδ᾽ ἀνάσσων Ἑλλάδος στρατηγίας,

Ἀγάµεµνον, οὐ µὴ ναῦς ἀφορµίσῃ χθονός,

πρὶν ἂν κόρην σὴν Ἰφιγένειαν Ἄρτεµις

λάβῃ σφαγεῖσαν·

(Ευριπίδης: Ιφιγένεια εν Ταύροις. Στ.16-20)

Χαραυγή

Έπρεπε να φυσήξει ο ούριος άνεµος,

να βάλει µπροστά τις µηχανές

για να καπνίσουν τα φουγάρα

του σύγχρονου πολιτισµού!

Και η δικιά µου χαραυγή

να λάµψει σα µια αρχαία φρυκτωρία

µέσα στους µελανούς αιθέρες!

Μαζεύω τα σπασµένα κοµµάτια της

και ψάχνω απελπισµένα

το όνειρο και τις ελπίδες µου.

Μου µένει µόνο µια γωνιά να στηριχθώ

που να ζεσταίνει την καρδιά µου!

 ΄

Αγωνία

Παράθυρο!

Ψάχνω τον ουρανό,

τον ήλιο, τον αέρα!

Ψάχνω τα χελιδόνια της Άνοιξης

και τα σπουργίτια του Χειµώνα!

Ψάχνω τα µεστωµένα στάχια του Θεριστή

και τ’ αµπέλια του Χινόπωρου!

Ψάχνω για µια ανάσα, µια πνοή,

για λίγο αέρα. Δροσερό αέρα!

Ψάχνω. Όµως τι κρίµα!

Δεν απόµεινε τίποτα!

Σύννεφα, µαύρα σύννεφα µόνο!

Κραυγή

Παράθυρο!

κι απέναντι ο τοίχος που µου κλέβει τον ορίζοντα!

Δε µου µένει παρά µια στενή λουρίδα ουρανού

που ακούει την πνιγµένη µου κραυγή

και µου στέλνει λίγο φως!

Φως, ανέσπερο φως!

Ακούω τις µηχανές να ουρλιάζουν

και µαζί µε τη φωνή µου

να καίνε όλη την ανθρώπινη προϊστορία!

Εξαγνισµός

Παράθυρο!

Παράθυρο που ξανοίγεται γυµνό

στον όµορφο γαλάζιο Ουρανό!

Έφυγαν τα σύννεφα

και γύρω απ’ τα πόδια µου

φυτρώνουν απ’ τις στάχτες και τ’ αποκαΐδια

µαργαρίτες κι ανεµώνες!

Η χρυσαλλίδα της ψυχής µου

µέσα απ’ το µεταξένιο κουκούλι της

θα γεµίσει πάλι µε το πέταγµά της

τους κάµπους και τα όρη

µ’ ελπίδα και ζωή!

από το Omikron Magazine