σκάστε επιτέλους πρωινατζήδες-ούδες (Για τον Νίκο)

Το φαινόμενο πήρε διαστάσεις με το θάνατο του Ρασούλη. Η κάθε κατινίτσα που πιθανότατα (πριν το κλάμα και τον οδυρμό) νόμιζε ότι ο Ρασούλης ήταν υπουργός του Καραμανλή (του μεγάλου όχι του μπουχέσα) "ένοιωθε" ανείπωτο πόνο για το χαμό αυτού του μεγάλου μουσικού για το κενό που αφήνει πίσω του στο ελληνικό τραγούδι, και άλλα τέτοιου είδους και παραπλήσιας αηδίας μαλακίες. Και βέβαια είναι αλήθειες όλα αυτά, αλλά σημασία έχει ποιός και πότε τα λέει. Σκεφτόμουνα λοιπόν πριν κάνα μήνα: Αν ήταν ζωντανός ο Μανώλης θα τις διαολόστελνε τις κατίνες ...

Το ίδιο περίπου συνέβη και με την προχθεσινή απώλεια του Νίκου Παπάζογλου, γί' αυτό και στην αρχή δεν ήθελα καθόλου να σχολιάσω. Ήθελα να αποφύγω το ρεκβιεμικό συνωστισμό της τηλεθολοκουλτούρας, αλλά "θέλει η πουτάνα ν' αγιάσει ..." και το χούι δεν την αφήνει. Μεγάλωσα με τον Παπάζογλου. Πάντα τα τραγούδια του είχαν τη θέση τους στο σιγοψυθίρισμά μου και ειδικά στα χρόνια της Σαλονίκης. Πώς λέμε "Μια ομάδα, μια πόλη", έτσι ήταν: "Μια πόλη, ένας τραγουδιστής".

Θυμάμαι την πρώτη φορά που τον είδα. Σε ένα μπαράκι πίσω από το Κρατικό έκανε …ηχοληψία στον Αγγελάκα με τις «ΤΡΥΠΕΣ» του, προχωρημένη ώρα …προχωρημένη κατάσταση … ίσα που θυμάμαι. Από τότε τον είδα σε πολλές συναυλίες του σε όλη την Ελλάδα (τον πετύχαινα σε διακοπές συνήθως).

Φοβερός τύπος, αυθεντικός, πραγματικός ινδιάνος!!! Απώλεια …

Το’πα κι άλλη φορά: ΜΟΝΟ ΟΙ ΜΑΛΑΚΕΣ ΖΟΥΝ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΤΟΠΟ. Οπότε … «άντε να παίρνουμε σειρά οι όμορφες»!!! (που θα’λεγε και ο δημοτική σύμβουλος Αθηναίων κορασίδων)