13/10/15

Κεφάλας!



Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις … κουραστικές και περαστικές από το «καθημερινό» μυαλό, παρ’ όλ’ αυτά όμως αφήνουν το στίγμα τους, πιάνουν το χώρο τους˙ οπότε κάθε βράδυ ο ύπνος θα έπρεπε να είναι αυτός που καθαρίζει την προσωρινή μνήμη, τις ημερήσιες σκέψεις, τις ανούσιες, τις πρακτικές˙ αντ’ αυτού ο ύπνος μας γεμίζει με νέες σκέψεις ελαφρότερες, ασύνδετες … ονειροπαρμένες.

«Ένα μυαλό χειμώνα καλοκαίρι» δικαιολογούμαστε κάθε φορά που μια απροσεξία οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μαλακία ολκής ή περιοπής (ανάλογα με την περίσταση). Κι όμως ισχύει απόλυτα. Ένα μυαλό, τόσα χρόνια, χωρίς ένα format, χωρίς ένα ξεσκαρτάρισμα, που να χωρέσει; Από το ξύπνημα βρίσκεσαι αντιμέτωπος με την καθημερινότητα, με το συμβιβασμό της επιβίωσης, με την αναγκαστική συναναστροφή με άτομα, κουβέντες και συζητήσεις ανιαρές, βαρετές, διαδικαστικές, και σε όλες θα πρέπει να ανταποκριθείς, να απαντήσεις να αποδείξεις ότι είσαι ζώον κοινωνικόν. Να αποφύγεις το χασμουρητό, τους μορφασμούς και τα σχόλια. Μαζεύει, μαζεύει το μυαλό, δεν έχει ένα μηχανισμό αξιολόγησης, μια βαλβίδα αποσυμπίεσης, όλα αχταρμάς σημαντικά και ελαφρά. Άντε μετά να γλυτώσεις το εγκεφαλικό. Δοκίμασα και το να μη δίνω σημασία˙ άδικος κόπος, χωρίς αποτέλεσμα.

Μικρός είχα την εντύπωση ότι όποιος έχει μεγάλο κεφάλι έχει και πολύ μυαλό, τελικά μάλλον μεγάλο αποθηκευτικό χώρο έχει. Δεν ξέρω που θα καταλήξει η σκέψη μου (αφού θα συνεχίσει και μετά την αρχική εναπόθεση στο χαρτί), αλλά θα με ανακούφιζε αν κάποιος με φώναζε …κεφάλα!! (ΣΥΡΙΖΑ δεν ήθελες; πάρτα τώρα)

2 σχόλια:

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Το έχει το όνομα φίλε! ΣΥΡΙΖΑ πέρασε η ελπίδα μας και χάθηκε...
Μα δεν θα την ακολουθήσω. Θα κάτσω εδώ και θα κάνω αυτό που ξέρω.
Θα αγαπώ την ζωή, τα φιλαράκια μου, τα παιδάκια μου, τα εγγονάκια μου (ένα για την ώρα), και όσο ζω θα ελπίζω πως μπορώ να ζήσω όμορφα δίχως τις κάρτες τους και τα λεφτά τους.
Άντε, ελπίζω να έβαλα λίγο άσπρο στο γκρίζο σου τοπίο Πόε μου!!!
Φιλώ σε φίλε!!!

ΤΕΜΑΧΙΣΤΗΣ είπε...

χα,χα, Ωραίος! αλλά, εκτός θέματος. Σε ένα κείμενο για τον πονοκέφαλο της καθημερινής τριβής, πιάστηκες (και γω το ίδιο θα έκανα δλδ)από μια τελευταία "πονεμένη" παρενθεσούλα. Ας είναι, ελπίδα είν' αυτή ... Πάντως, συνηγορώ με τον τρόπο αντιμετώπισης της συριζοαστοχίας: ευτυχώς έχουμε τους ανθρώπους (μας)!!!
Ανταποδίδω τον ασπασμό, νά'μαστε καλά να τα λέμε.