26/9/08

ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - το’να χέρι νίβει τ’ άλλο … *


« Η θρησκεία είναι μονάχα ένα συμπλήρωμα του κράτους, μια μυστική αστυνομική δύναμη, που διαιωνίζει τις νομικές συμβάσεις και θεσπίσθηκε με τόσο πονηρό τρόπο ώστε κανείς δεν μπορεί να της ξεφύγει» ΚΙΚΕΡΩΝ

Από τι προσπαθούμε να ξεφύγουμε;
Γιατί ξαφνιαστήκαμε, αλήθεια, από την αποκάλυψη των εκκλησιαστικών σκανδάλων; Προς τι οι «όψιμες» κραυγές για τον διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας;
Ποιόν διαχωρισμό και με ποιόν τρόπο;
Η λύση είναι να αμείβονται οι παπάδες από ταμείο της εκκλησίας;
Η λύση είναι να φορολογείται η εκκλησιαστική περιουσία; Ή μήπως η πραγματική ανεξιθρησκεία, η ελεύθερη λατρεία όλων των θρησκειών και δογμάτων σε όλη την ελληνική επικράτεια, με θρησκευτικούς χώρους και εκδηλώσεις. Δεν μας ‘φτάναν δηλαδή οι δικοί μας αργόσχολοι παπάδες και οι εκκλησίες και εκκλησίτσες σε κάθε μεριά, λόφο, βουνό και χαράδρα της Ελλάδας, θα έχουμε και τζαμιά και δεν ξέρω ‘γω τι άλλο.
Ωσάν επικούρειοι σοφιστές –χιλιάδες χρόνια μετά- επικαλούμαστε «επίκαιρα» σκάνδαλα, για να κάνουμε κάτι, που δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει το αρχαίο ελληνικό πνεύμα.
Η θρησκεία «θεσπίσθηκε» λέει ο Κικέρων. Θεσπίσθηκε σαν …νόμος, σαν τρόπος ζωής, σαν συμπλήρωμα –τέλος- της πολιτικής και συγκεκριμένα των πολιτικών υπηρετών της. Φοβερή και τρομερή ανακάλυψη.
Ο φόβος του αγνώστου, του θανάτου, του μυστηρίου της ζωής και της ύπαρξης. Ερωτήματα βασανιστικά, εναγώνια για τον άνθρωπο, που αγκιστρώθηκε στο πρώτο πράγμα που νόμισε ότι τον γλίτωνε από αυτά, του έδινε εξηγήσεις και του προσέφερε γαλήνη και σκοπό. Νόμιζε …
Αιώνες μετά ο άνθρωπος προχώρησε στη γνώση, τις επιστήμες, έδωσε (ορισμένες) απαντήσεις στα ερωτήματά του, ΑΛΛΑ… στα σχολεία μας, ακόμη διδάσκουμε τον βίο και την πολιτεία κάποιου Ιουδαίου, που απλώς τα «έλεγε καλά και όμορφα», και οι φωτό του κοσμούν τους τοίχους των δημοσίων κτιρίων πλάι στις εναλλασσόμενες –κατά περιόδους- φωτό βασιλιάδων, δικτατόρων, πρωθυπουργών και προέδρων της δημοκρατίας(;) Τους.
Από μόνο του αυτό αποδεικνύει κάτι. Και αυτό δεν είναι άλλο από την ανάγκη που έχουν όλες οι πολιτείες, παλιές και σύγχρονες, να «συνδιοικούν» με τη θρησκεία, να έχουν μαζί συνοδοιπόρο και σύμμαχο το «θεσπισμένο», πειθήνιο για τον λαό, όργανό τους.
«Πού πάς ρε Καραμήτροοοο!»

Δεν υπάρχουν σχόλια: