παπα(δ)ρολογίες ...

Πήρα μια μεγάάάλη απόφαση (επανερχόμενος, μετά από απουσία ουκ ολίγων βδομάδων στην - με όνομα και επώνυμο οσονούπω- μπογκόσφαιρα).

Δεν θα ξαναασχοληθώ με τον κυβερνοβλάκα, που μας έκανε τη ζωή ποδήλατο ο μαλακοfit ...

Από δω και πέρα θα ξεσπάω στους ρασοφόρους, είτε αυτοί είναι εκπρόσωποι ανωτέρων πλασμάτων, είτε απλοί στιλιστικοί μιμητές του ...Ντέμι Ρούσου (πού τον θυμήθηκα αυτόν; ενώ δε θυμάμαι τί έφαγα χθες;).

Επειδή όμως τελευταία ψιλοβαριέμαι το "σκέφτομαι και γράφω" υιοθετώ (ανεπιφύλακτα) και επαυξάνω τα γραφόμενα του the elf at bay και αντιγράφω:

"Επιλέγω την αθεΐα γιατί οι ρασοφόροι μεσάζοντες της ουράνιας ευτυχίας δεν μου είναι αρεστοί. Είναι υποκριτές, ψυχασθενείς, βρομάνε κι επαναλαμβάνονται συνέχεια ξερνώντας στα μούτρα μας τσιτάτα από αμφιβόλου ποιότητας κι αλήθειας κείμενα ενός θεού τιμωρού κι αδιαπραγμάτευτου, δανεισμένο από ιουδαϊκές δοξασίες κι προκαταλήψεις, έμπλεο παθών κι τυρρανίας.

Νιώθω ειρήνη κι χαρά, αυτούσια ευγνωμοσύνη για το ότι η ζωή μου είναι απόλυτα εναρμονισμένη με το περιβάλλον, τους ανθρώπους, τα βιβλία, τον ήλιο κι το αεράκι από τα δέντρα που εξακολουθούν κι ανασαίνουν στο αστικό τοπίο της Αθήνας, κανένας θεός δεν διακόπτει αυτή την ομορφιά, καμία τύψη δεν εισχωρεί στην ξεγνοιασιά για να την καταστρέψει ύπουλα.

Προτιμώ τον διάλογο κι την χαρά της δημιουργίας, απεχθάνομαι τα δόγματα της χριστιανικής ρυπαρότητας κι εγληματικότητας, είναι τόσο άκυρα κι μανιοκαταθλιπτικά που προσβάλλουν κάθε έννοια επιστημονικού κόπου κι λόγου, η αγάπη δεν είναι αποκλειστικότητα των χριστιανών ούτε απορρέει από κάποιον καριόλη θεό αλλά υπάρχει σαν σφαίρα στα χέρια της Υπατίας, στα γραπτά του Γαλιλαίου, στα πάλαι ποτέ σοσιαλιστικά προτάγματα του 20ου αιώνα.

Δεν με ενδιαφέρει η αθανασία της ψυχής, δεν δίνω δεκάρα, με ενδιαφέρει να ζήσω με καλοσύνη κι απουσία οποιουδήποτε ένθεου μπαμπούλα, έχω μάθει στα λίγα κι ουσιαστικά, δεν ενδιαφέρομαι για τις αιμομιξίες της παλαιάς κι τους αφορισμούς της καινής διαθήκης, προτιμώ τον Wittgenstein, τα βουνά, να παρατηρώ τη βροχή από τα τζάμια, τις βόλτες κι την αγορά βινυλίων, τα χαμόγελα, τις μακαρονάδες, τον Tom Waits.

Η διάρκεια της ζωής είναι ελάχιστη αλλά το μυστικό βρίσκεται στο να πετάς τα πέπλα πριν γίνουν ένα με το σώμα σου, να στροβιλίζεσαι κι να εγκαταλείπεις πράγματα, σκέψεις, ενοχές, σκοταδιστικές δοξασίες κι μηρυκασμούς, κράτα λίγο μπλε κι λίγο θόρυβο μιας πόλης, μην εγκαταλείπεις το καράβι που με τόσο κόπο έφτιαξες, βούλιαξέ το ο ίδιος, με καταλαβαίνεις;"

*** συγνώμη πάτερ, οι κακές παρέες φταίνε ... αλλά ωραίος κώλος ε;