26/8/08

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΕ 6% -πριν και μετά- (13/10/2007)


«Είναι εμφανές ότι οι επικοινωνιακοί σύμβουλοι του πρωθυπουργού θεωρούν πως έστω και την ύστατη ώρα η εξαγγελία κοινωνικών παροχών θα βοηθήσει την κυβέρνηση. Ελπίζουν ότι ο έχων ανάγκη θα επηρεασθεί θετικά από το περιεχόμενο του μέτρου και δεν θα σταθεί επικριτικά στην αργοπορία της εφαρμογής του. Ισως. Από την άλλη, είναι αμφίβολο κατά πόσον οι παροχές θα εντυπωσιάσουν το καθοριστικό 6% του εκλογικού σώματος που δεν έχει κομματικές παρωπίδες και «βγάζει κυβερνήσεις». Είναι οι άνθρωποι που το ’74 θεώρησαν αυτονόητη τη συστράτευση στο πλευρό του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που το ’81 είδαν στον Ανδρέα Παπανδρέου τον μεταρρυθμιστή που ήρθε από την Αμερική για να φέρει την αλλαγή στη γραφειοκρατία του Δημοσίου και να επουλώσει τις πληγές του εμφυλίου, που το ’89 - 90 καταδίκασαν την ηθική σήψη και ψήφισαν τον Μητσοτάκη για να συγκρατήσει την οικονομία, που το ’93 δικαίωσαν τη ρήση του αείμνηστου Καραμανλή ότι «οι πρωθυπουργοί δεν πάνε φυλακή», και που το ’96 επέλεξαν τα «ήρεμα νερά» στο Αιγαίο και τον εκσυγχρονισμό του Σημίτη. Είναι αυτοί που το 2004 ψήφισαν τον Κώστα Καραμανλή για να δώσει τέλος στη διαπλοκή και τη διαφθορά της «γενιάς» του Χρηματιστηρίου.»

(Αθανάσιος Ελλις - KAΘΗΜΕΡΙΝΗ 12/8/2007)

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Οι σκέψεις μου αυτές άρχισαν να γράφονται μια βδομάδα πριν τις εκλογές. Για διαφόρους λόγους δεν ολοκληρώθηκαν (ευτυχώς) κι έτσι βρήκα την ευκαιρία να τις συνεχίσω και μετεκλογικά γνωρίζοντας πια τα αποτελέσματα και τη συμπεριφορά των ψηφοφόρων.

ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΑ
Άραγε αυτό το 6% υπάρχει στην πραγματικότητα ή απλά βρίσκεται στη φαντασία του -κατά τα άλλα- έγκριτου δημοσιογράφου; Συνέβη σε πολλούς, και όσο μου επιτρέπουν οι ισχνές γνώσεις μου πάνω στην ψυχολογία, στοιχειοθετείται και επιστημονικά. Να θέλουμε δηλαδή κάτι τόσο πολύ, να ελπίζουμε σε αυτό και κάποια στιγμή να μας γίνεται πεποίθηση και βεβαιότητα η ύπαρξή του.
Και αν υπάρχει που κρύβεται; Στους αναποφάσιστους των δημοσκοπήσεων ή στις παρυφές των κομμάτων εξουσίας για να διευκολύνουν έτσι τη μεταπήδησή τους ανάλογα με τα γεγονότα; Ιδεολογικά που τοποθετείται; Είναι πράγματι τόσο μεγάλο εκλογικό σώμα το 6% ώστε να δημιουργεί τάσεις ανατροπής των πολιτικών δεδομένων; Και τέλος είναι θεμιτή η ύπαρξη μιας τέτοιας ανεξέλεγκτης μερίδας ψηφοφόρων;
Για να απαντηθεί αυτή η λίστα ερωτημάτων θα προσπαθήσω να ξετρυπώσω ή καλύτερα να σκιαγραφήσω -υποθετικά πάντα- τους καλικάντζαρους της πολιτικής μας ζωής.
Στις πόλεις θα είναι φαντάζομαι τύποι που αποφεύγουν τις πολιτικές κόντρες τύπου καφενείου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα είναι απολίτικοι. Φαντάζομαι θα συμμετέχουν και θα διατρανώνουν την άποψη τους σε θέματα της καθημερινότητας και θέματα παγκόσμιου ενδιαφέροντος. Συνδικαλιστικά ενεργοί, αλλά μακριά από εργατοπατέρες. Πάω στοίχημα ότι πάντα θα ήθελαν να συμμετάσχουν σε μία διαδήλωση ειρήνης, στις κινητοποιήσεις του Κοινωνικού Φόρουμ, σε μία αντιρατσιστική διαδήλωση ή να εμπλακούν –έστω για μια φορά- σε «καβγά» με τις δυνάμεις της εννόμου τάξεως(!). Τις περισσότερες φορές θεωρούνται από οικείους και φίλους «αλυσοδεμένοι» στο άρμα του ενός ή του άλλου εταίρου της εξουσίας, αλλά η παρεξήγηση αυτή έγκειται στη βαρεμάρα και στην απαξίωση να εξηγήσουν, να δώσουν λογαριασμό σε ποιόν; Και γιατί;
Στην ελληνική επαρχία τώρα. Στις κωμοπόλεις και τα χωριά τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα. Πώς μπορείς να «ξετρυπώσεις» κάποιον όταν όλοι γνωρίζουν τι «καπνό φουμάρει» ο διπλανός τους. Η κομματική μέγγενη εδώ είναι πολύ πιο σφιχτή και η σπαζοκεφαλιά, μετά το αποτέλεσμα της κάλπης, για το ποιος είναι αυτός που έφυγε από το μαντρί καταντάει διαρκής πονοκέφαλος. Και για αυτό πιστεύω ότι στην επαρχία το ποσοστό των καλικάντζαρων είναι μάλλον μικρότερο.
Μετά από όλα αυτά ίσως σε κάποιους δημιουργηθεί η εντύπωση ότι η «κυβέρνηση του 6%» αποτελείται από ανθρώπους δειλούς, ύπουλους πολιτικά και απολίτικους.
Ισχύει όμως αυτό;
Μπορούμε να δεχθούμε ότι τέτοιοι άνθρωποι συνέβαλαν καθοριστικά (όπως φαίνεται και από την αναφορά του κου Ελλις στην κεφαλίδα) στη σημερινή κατάληξη της πολιτικής ζωής μετά τη μεταπολίτευση;

Παραπάνω προσπάθησα να σκιαγραφήσω την καθημερινή τους παρουσία. Τώρα θα προσπαθήσω να φαντασθώ και τις αιτίες που τους οδηγούν σε αυτή την ανορθόδοξη (κατά τα κομματόσκυλα) πολιτική συμπεριφορά, χωρίς να μπορώ να αποφύγω και πάλι τα ερωτήματα, εφόσον απλά προσπαθώ να βγάλω συμπέρασμα με υποθέσεις.

·Μήπως απλά ενοχλούνται από την ξύλινη κομματική γλώσσα;
·Μήπως το «δικός μας», «σύντροφος», «δικό μας παιδί», η συντεχνιακή δηλαδή αντιμετώπιση των ΟΠΑΔΩΝ(!) τους ενοχλεί ;
·Μήπως αδυνατούν ηθικά και δεν θέλουν να ζητήσουν κάποιο προσωπικό ρουσφέτι;
·Μήπως η πολιτική γι αυτούς σημαίνει άλλα πράγματα από αυτό που σημαίνει για τους νεοέλληνες;
·Μήπως οι προεκλογικές παροχές δεν τους προκαλούν χαρά και όρεξη για διεκδίκηση, αλλά απλά ΑΗΔΙΑ για την εξόφθαλμη ΚΟΡΟΙΔΙΑ;
·Μήπως απλά κουράστηκαν από παιδιά να ακούνε το Καραμανλής και το Παπανδρέου με μικρά διαλείμματα …χαλάρωσης;

και ας γίνω πιο συγκεκριμένος (στις υποθέσεις μου)
·Μήπως η καταστροφή της Πελοποννήσου δεν σημαίνει απλά προεκλογικό κόστος για τον Καραμανλή, αλλά πόνο για τις ανθρώπινες ζωές και το περιβάλλον;
·Μήπως η καταστροφή της Πελοποννήσου δεν σημαίνει ευκαιρία για ίαση της ανύπαρκτης αντιπολίτευσης του Παπανδρέου, αλλά ευκαιρία για περισυλλογή και επιτέλους λήψης κάποιων αποφάσεων;
·Μήπως το κοινωνικό κράτος ή καλύτερα τα κοινωνικά κεκτημένα δεν είναι κάτι διαπραγματεύσιμο, ή ακόμη χειρότερα, κάτι για το οποίο πρέπει να επιλέξουμε ποιος και με τι «ιδεολογικό προσωπείο» θα το καταλύσει υποκλινόμενος στις προτροπές-διαταγές της Ε.Ε. για το ασφαλιστικό;
·Μήπως η κατοχυρωμένη συνταγματικά δωρεάν παιδεία είναι ένα από τα τελευταία κάστρα κατά της εμπορευματοποίησης και οικονομικής εκμετάλλευσης και δεν πρέπει επ’ουδενί λόγο να πέσει;

….αυτά προ των εκλογών


ΜΕΤΕΚΛΟΓΙΚΑ
Αρκετές μέρες μετά την 16η Σεπτεμβρίου και αφού κόπασαν τα τηλεοπτικά παράθυρα … «τα κεφάλια μέσα».
Το αποτέλεσμα σχεδόν αναμενόμενο με οριακό «Αχ, παραλίγο». Ο Καραμανλής ανανέωσε τη θητεία του με τη βοήθεια των μικρών κομμάτων που δεν μπήκαν στη Βουλή…
Ακου λοιπόν δίλημμα οι εθεόφοβοι. Να θες να ψηφίσεις μικρό κόμμα που γνωρίζεις ότι δεν θα μπει στη Βουλή και να μην το κάνεις γιατί ξέρεις εκ των προτέρων ότι έτσι θα ενισχύσεις το πρώτο κόμμα να πάρει αυτοδυναμία. ΑΡΡΩΣΤΑ ΜΥΑΛΑ της νεοελληνικής δημοκρατίας. Κι έτσι οι κατ’ όλα συμπαθέστατοι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ -μία νέα ανερχόμενη δύναμη στην πολιτική μας ζωή- με το 1% του εκλογικού σώματος έδωσαν ουσιαστικά την αυτοδυναμία στη Νέα Δημοκρατία. Βέβαια δεν ήταν μόνο οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ, (το ποσοστό των κομμάτων εκτός βουλής ξεπέρασε το 3%), αλλά αναφέρομαι σε αυτούς απλά γιατί αποτελούσαν την πιο σοβαρή πρόταση και προτιμήθηκαν γι’αυτό.
Εκπληξη προκάλεσε σε αυτούς που δεν βλέπουν την τύφλα τους η αναμενόμενη για τους γνωρίζοντες (ανάμεσά τους και οι φίλοι μας οι … «καλικάντζαροι») επιτυχία της Αριστεράς. Η λίγο soft (καιρός ήταν) εκδοχή της γραμματέας του ΚΚΕ κας Παπαρήγα απέδωσε στην κάλπη.
Η κινητικότητα του Συνασπισμού και η συμμετοχή του σε αγώνες και κινητοποιήσεις, καθώς και η «δεν είμαι σαν τους άλλους, δεν έχω κανέναν λόγο να σας κοροϊδέψω» παρουσία του κου Αλαβάνου, έδωσαν στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ένα 5+% καθόλου ευκαταφρόνητο. Ένα 5+% που όμως δημιουργεί πολλές υποχρεώσεις από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας συνασπισμός με μικρή συμπαγή πολιτική βάση. Ένα κόμμα που έλκει τους ψηφοφόρους του μέσα από τη δεξαμενή (sic) των δυσαρεστημένων κυρίως του ΠΑΣΟΚ και κατά δεύτερο λόγο από ανένταχτους, προβληματισμένους πολιτικά και απαιτητικούς ψηφοδότες.


Κάπου εδώ κινήθηκαν και οι φίλοι μας οι καλικάντζαροι της πολιτικής μας ζωής.

Για άλλη μια φορά πήγαν να ανατρέψουν τα πράγματα, αλλά όπως αποδείχθηκε η δύναμή τους ήταν οριακά μικρότερη. Ίσως χρειαζόταν κάτιτις παραπάνω από το 6%.

Δεν πειράζει παιδιά την επόμενη φορά.-

Δεν υπάρχουν σχόλια: